Η λατρεία του Απόλλωνα με έμβλημα τον φοίνικα. Το ίδιο σύμβολο με αυτό της ΤροίαςΟ Φοίβος λατρεύονταν στην Μ. Ασία, από Φρύγιους, Λύκιους, Λυδούς, Κίλικες, κλπ.
Τhe Times of Voulgaroktonos : Αν και δεν συμφωνώ σε όλα όσα έχει γράψει ο Δημήτρης Σκουρτέλης, εν τούτοις οι έρευνες του σχετικά με την ξενόφερτη Ολύμπια Θρησκεία είναι πολύ αξιόλογες.
Τα Μαντεία του εκεί ήταν ισχυρότατα. Ο Παυσανίας αναφέρει μια κοινότητα που έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων «και δια τούτο θεόν μάλιστα Απόλλωνα τιμώσιν» «γι’ αυτό τιμούν τον Απόλλωνα πιο πολύ» [από τους άλλους θεούς] Αναφέρει και πως η λατρεία του Κάρνειου Απόλλωνα μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την Τροία. Σωστά λοιπόν ο Όμηρος εμφανίζει τον Απόλλωνα προστάτη της.
Αναδείχτηκε ο πλέον ανθέλληνας θεός, σύμφωνα με την Ιλιάδα. Αυτός και ο Ποσειδώνας είχαν χτίσει τα άπαρτα τείχη της πόλης. Η κατασκευή τους είναι ιδιαίτερη. Διαφέρει από τα Κυκλώπεια = Μυκηναϊκά τείχη. Η εφαρμοστή λιθοδομή επεκτείνεται σε όλο το πάχος του τείχους και όχι μόνο επιφανειακά όπως στην Ελλάδα, ο τρόπος που «στρίβουν» είναι ιδιαίτερος, ενώ η θεμελίωση δεν πατά απάνω στο «μητρικό πέτρωμα» αλλά πρώτα σε ένα στρώμα πατημένου χώματος, κάνοντας την κατασκευή ελαστική και αντισεισμική. Οι «Αργείοι» έσπασαν τα μούτρα τους πάνω σε αυτά, και πίστεψαν πως είχαν χτιστεί από θεούς, γιατί η τεχνολογία τους δεν ήταν Ελληνική. Τα «Κυκλώπεια» τείχη, άλλωστε, χτίστηκαν «μόνο» από Κύκλωπες!
Οι Έλληνες θεωρούσαν αλάνθαστους τους Τρώες Μάντεις, και αν και εχθροί, τους χρησιμοποιούσαν. (Πχ, τον Έλενο, δες και κεφ. «Τα Μικρασιατικά Μαντεία») Και ο Έκτορας προφήτεψε, λίγο πριν σκοτωθεί, τον θάνατο του Αχιλλέα από τον Πάρη και τον Απόλλωνα.
Επίσης, προφητεύει κρυφά στην γυναίκα του την καταστροφή της Τροίας:«Θα ξημερώσει μέρα κάποτε που θα χαθεί το κάστρο της Τροίας κι ο Πρίαμος ο πολέμαρχος κι όλος μαζί ο λαός του
Και ο Πρίαμος προφητεύει τον θάνατό του στον Έκτορα. Αναφέρονται τόσοι Τρώες Μάντεις, και με τόσο σεβασμό, που πράγματι, η Τροία μπορεί να θεωρηθεί μια Πόλη – Μαντείο, ένας ιερός τόπος του Απόλλωνα. (Κασσάνδρα, Χρύσης, Λαοκόων, Έλενος, Πουλυδάμας, Τελμησσός [απόγονος του Αγήνορα], Μέροπας, Ευρυδάμας, Αίσακος, κλπ) Λέγεται πως η Κασσάνδρα, κόρη του Πρίαμου, ήταν η «Φρυγική Σίβυλλα», που ονομάζονταν και Σάρυσις ή Ταραξάνδρα. Ο Μάντης του Μεγαλέξαντρου, Αρίστανδρος, ήταν επίσης Τρωικής καταγωγής.
Και ο Ορφέας διδάχτηκε από τον γιο του Πρίαμου Θειοδάμαντα, την χρήση των Λίθων στην μαγεία, τη Μαντεία, την θρησκεία και την ιατρική. Υπάρχει σύγγραμμα, τα «Ορφέως Λιθικά», όπου αναλύονται λεπτομερώς οι Τρωικές διδασκαλίες περί μαντικής και λιθομαντείας κλπ, όλες εμπνευσμένες από τον Απόλλωνα, εννοείται. Οι ταλαίπωροι Έλληνες, ένα Κάλχα είχαν, που ο Αγαμέμνων ήθελε να τον ξεκάνει κι’ όλας, και τον προστάτευε ο Αχιλλέας… Αυτά, δεν είναι τυχαία μυθολογήματα... Γενικά, ο Κάλχας θεωρείται εκπρόσωπος της Ελληνικής Μαντικής, σε αντίθεση με την Τρωική-Μικρασιατική Μαντική, που ο Όμηρος, άλλωστε, σέβεται απεριόριστα. Στην αφήγηση του Δάρη, όμως, ακόμα και ο Κάλχας είναι Τρώας (=Φρύγας) και συμπαρατάσσεται με τους Έλληνες κατόπιν εντολής των Δελφών!
Η Απολλώνια λατρεία, λόγω της καταγωγής της, διέταζε Έλληνες να λατρεύουν τους νεκρούς Τρώες, γιατί «το προστάζει ο Δίας». Η Πυθία είχε διατάξει τους Θηβαίους να λατρέψουν τον Έκτορα, και μάλιστα να μεταφέρουν τα οστά του από την Τροία. Έτσι, τους είπε, θα ζούσαν «με πλούτο» Στον Τρώα Ήρωα θυσίαζαν μέχρι το 355 μΧ! Έκτωρ ήταν και επίθετο του… Δία!(Εθνική θρησκεία, που λένε) Η λατρεία του Έκτορα συνεχίζονταν και στο Ίλιο μέχρι τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, τουλάχιστον. Εννοείται πως το Μαντείο του Δία στη Δωδώνη πρόσταζε τους Θεσσαλούς να λατρεύουν τον Αχιλλέα. Το απόλυτο χάσμα.
Αυτά λάτρευαν οι πιστοί της πάτριας θρησκείας των Ελλήνων, που στη συνέχεια υποχρεώθηκαν… βίαια από τους Χριστιανούς να λατρεύουν… Εβραίους. (Σόι το βασίλειο - τώρα θίχτηκε ο πατριωτισμός μου!) Και η λατρεία του Έκτορα, τι ήταν, νομίζετε; Όταν όμως η Εκκλησία αγιοποιεί τους ανθέλληνες Μακκαβαίους, κάθε γνήσιος Έλλην εξεγείρεται!
Ναός του Απόλλωνα βρίσκονταν στα «Πέργαμα», το κεντρικό κάστρο (Ακρόπολη) της Τροίας.Τον Απόλλωνα αναφέρουν επιγραφές των Χετταίων, ως θεό της «Ιλλούσας» = Ιλίου, Τροίας. Σε συνθήκη ανάμεσα στον βασιλιά της Ιλλούσας Αλαξάντου και του Χετταίου βασιλιά Μουβατάλις β΄, αναφέρονται ως μάρτυρες οι Τρωαδίτες θεοί «Του καιρού του στρατού», ο «Κασκαλκούρ» και ο «Απαλιούνας». Ο Απαλιούνας - Απόλλων ταυτίστηκε με πολλές άμορφες λίθινες στήλες που γέμιζαν την Τροία. Ο πρώτος θεός πρέπει να είναι ο Άρης, και ο Κασκαλκούρ είναι μάλλον χθόνια και υπόγεια υδάτινη θεότητα, κάτι σαν τη Στύγα, πιθανόν ο ποταμός της Τροίας Σκάμανδρος. Ο Όμηρος μετέτρεψε την Τρωική λατρεία των υπόγειων νερών σε Ελληνική, δηλαδή ποτάμια. (Όλοι οι ποταμοί ήταν θεοί στην Ελλάδα) Είναι αρχαιολογική απόδειξη πως οι λατρείες Ελλάδας και Τροίας είχαν τεράστιες διαφορές. Και οι τρεις θεοί αναφέρονται στην Ιλιάδα ως εχθροί των Ελλήνων. Ο Σκάμανδρος ξεχείλισε και κυνήγησε να πνίξει τον Αχιλλέα. Σύμπτωση;
Ο Φιλόστρατος παρουσιάζει το φάντασμα του Έκτορα να κατευθύνει θαυματουργά ένα πλημμυρισμένο χείμαρρο. Ο Απόλλων είχε καταστρέψει το μνήμα του εχθρού του, Κύκνου, οδηγώντας τον ποταμό Άναυρο πάνω του.
Ο Κασκαλκούρ συνεχίζει τη δράση του στην επική ποίηση του Βυζάντιου: Οι ακρίτες πάντα κινδυνεύουν θανάσιμα περνώντας ένα ποτάμι. «Και δένδρον έπεψεν ο Θεός απέσω εις το ποτάμιν κι αν είχεν λείπειν το δενδρόν επνίγετον ο ακρίτης». (Έπος του Διγενή) Από δέντρο γλιτώνει και ο Αχιλλέας. «Εκείπερα κι αντίπερα στα γυάλινα πηγάδια, στοιχειό ξεφανερώθηκε που τρώει τους αντρειωμένους» (Δημοτικό) Αυτό το τελευταίο, είναι πιο κοντά στην «υπόγεια» μορφή του Κασκαλκούρ από την ίδια την Ιλιάδα, ταιριάζοντας καλύτερα με τις Χιττιτικές επιγραφές. Για να κατανοήσουμε, επιτέλους, πως οι ρίζες των Δημοτικών τραγουδιών είναι αρχαιότερες από τον Όμηρο… Αν το απόσπασμα για το Διγενή είναι ίσως λόγια διασκευή της Ιλιάδας, το Δημοτικό είναι… λόγια αντιγραφή των θαμμένων για χιλιετίες Χιττιτικών επιγραφών; Αντίθετα, είναι επαλήθευσή τους, πέρα από κάθε αμφιβολία… Οι θεοί της Τροίας καταδιώκουν ακόμα τους Έλληνες Ήρωες! Ποιος μπορεί να κατανοήσει την αρχαία Ελλάδα χωρίς να γνωρίζει το Βυζάντιο;
Ο Κασκαλκούρ, σαν θεότητα των υπογείων υδάτων, (όπως διαπίστωσε η αρχαιολογία) είναι εκπόρευση του Απόλλωνα! «και Απόλλωνα χθόνιον, ός και ύδατα μαντικά πολλαχού της γης αναδίδωσι και στόμια προφητεύοντα το μέλλον» (περίληψη: από τον Απόλλωνα τον υποχθόνιο [=υπόγειο] προέρχονται τα μαντικά νερά και οι μαντικές τρύπες της γης) Αυτό αντιτίθεται με την Ομηρική θεολογία, που θέλει τα νερά κάθε είδους να προέρχονται από τον Ωκεανό. Η Κασταλία και η Κασσοτία Πηγή των Δελφών, που είχαν μαντικές ιδιότητες, έχουν μια πολύ ενοχλητική, για τον αρωστημένο μου πατριωτισμό, συνήχηση με τον Κασκαλκούρ, τον «δρόμο στον κάτω κόσμο»… Μαντικές πηγές αναφέρονται κατά δεκάδες από τον Παυσανία τον Κτησία κ.ά.
Και μια στυλιστική αναφορά. Ο βασιλιάς της Τροίας Πρίαμος, λένε, ξυρίζονταν, και αυτό ίσως ήταν Τρωική συνήθεια. Υπήρχε και ρήμα «πριαμωθήναι» που σημαίνει ξυρίζομαι. Ήταν μια καλλωπιστική συνήθεια που δεν είχε επικρατήσει στην Ελλάδα. Ο Απόλλων παριστάνεται πάντα αγένειος…
Άλλη θρησκευτική διαφορά είναι το ιερατικό αξίωμα, που αναφέρεται στον Όμηρο μόνο σαν Τρωικό (ή συμμαχικό τους) χαρακτηριστικό. Το Έπος δεν αναφέρει ούτε έναν «Αχαιό» ιερέα, παρ’ όλο που οι δυο λαοί παρουσιάζονται να πιστεύουν τους ίδιους θεούς. (Είδαμε πόσο «ίδιοι» ήταν, στην περίπτωση του Κασκαλκούρ) Μόνο Έλληνες Μάντεις αναφέρονται. Το ιερατικό αξίωμα ανήκε στους Βασιλείς. Το θέμα αναλύεται σε άλλα κεφάλαια («Η σύγκρουση του Απόλλωνα με τους Ήρωες» και «Ο εξαγνισμός για φόνο και τα Μυστήρια»
Η κοινή τελετή του όρκου Τρώων και Ελλήνων:
Μας μιλάνε για κοινές θρησκευτικές τελετές των δυο λαών. Όσο κι’ αν ο Όμηρος έχει ανακατέψει και την θρησκεία της εποχής του, ας αναλύσουμε μια τέτοια κοινή τελετή, τον όρκο που δίνουν οι Αχαιοί και οι Τρώες να κριθεί ο πόλεμος από μια μονομαχία: (Ιλιάδα Γ΄, 76 – 323) Φυσικά, αυτό το απόσπασμα αντιφάσκει με πολλά άλλα, και αυτό του δίνει ιδιαίτερη αξία…
Ο Αγαμέμνων δίνει τον όρκο από τη μεριά των Ελλήνων, γιατί είναι Αρχιστράτηγος, Βασιλιάς και Αρχιερέας, όπως είπαμε. Οι Τρώες δεν έχουν ανάλογο έθιμο, αλλιώς θα είχαν φέρει τον Βασιλιά τους Πρίαμο. Την παρουσία του, όμως, απαιτεί ο Μενέλαος, κατά τον Όμηρο γιατί δεν εμπιστεύεται τους γιούς του Βασιλιά, κατά την απλή λογική γιατί απαιτεί την παρουσία του αντίστοιχου αξιωματούχου με τον Έλληνα στην τελετή, πράγμα που οι Τρώες δεν συνηθίζουν.
«Φέρτε τώρα δυο αρνιά, το ένα άσπρο και το άλλο αρνάδα μαύρη, για τη Γη και τον Ήλιο» ζητά ο Μενέλαος από τους Τρώες. «Για το Δία εμείς θα φέρουμε άλλο».
Στην συμφωνία που αναφέραμε μεταξύ Χετταίων και Ιλλούσας, που βρέθηκε από τους αρχαιολόγους, μπαίνουν εγγυητές οι θεοί-προστάτες των δυο συμβαλλομένων χωρών, ταυτόχρονα. Το ίδιο έθιμο περιγράφει ο Όμηρος. Η Γη (η Μυκηναϊκή θεά των φιδιών) και ο Ήλιος είναι οι [τότε] Ελληνικές θεότητες, και ο Δίας είναι η [τότε] Τρωική, γιατί ο καθένας φέρνει θυσία για τους θεούς του άλλου, για να τεκμηριωθεί η εκατέρωθεν καλή πίστη. Έτσι, οι Έλληνες φέρνουν μόνο ένα αρνί, για το Δία, και οι Τρώες δύο, για τη Γη και τον Ήλιο.
Από πού βγάζω ότι ο Δίας ήταν ιδιαίτερα θεός των Τρώων; Το λέει ο ίδιος ο Αγαμέμνων δίνοντας τον όρκο: «Ζευ πάτερ Ίδηθεν μεδέων, κύδιστε μέγιστε…» Μτφρ: «Δία πατέρα, που κυβερνάς από την Ίδη, δοξασμένε, μεγάλε…» Το «καπου–θεν μεδέων» χρησιμοποιείται σε επικλήσεις θεών σε συνδυασμό με τον αγαπημένο τους τόπο. Ίδη είναι το Τρωικό βουνό όπου ζούσε η «Ιδαία» Μητέρα των θεών, η Κυβέλη. Εκεί γεννήθηκε στην πραγματικότητα ο Δίας, όχι στην Κρητική Ίδη. Το γνωρίζουν τόσο ο Όμηρος όσο και ο Αγαμέμνων. Μην μου πείτε πως εννοεί πως ο Δίας κυβερνά από την Κρητική Ίδη. Τι έγινε ο Όλυμπος; Ψάξτε τον και θα τον βρείτε! Κυβερνώντας από την Ίδη, ο Δίας συνεχίζει να κυβερνά από τον Όλυμπο. Πως; Τέσσερις κορυφές του Τρωικού βουνού ονομάζονταν Όλυμποι! Γι αυτό και ο Όμηρος μιλά για «Ολύμπια Δώματα». Είναι τεσσάρι πανταχόθεν ελεύθερο.
Ο Αγαμέμνων ορκίζεται, λοιπόν, στους δικούς του θεούς, και στο θεό των Τρώων, τον Ιδαίο (=Τρώα) Δία. Στη συνέχεια, είναι μόνο ο Αγαμέμνων που θυσιάζει τα ζώα, γιατί αυτός έχει αρχιερατικό αξίωμα. Τρώες ιερείς υπάρχουν μπόλικοι, αλλά δεν τους θεωρεί, προφανώς, ισότιμούς του, μια που αυτός είναι και βασιλιάς και Αρχιερέας. Ο όρκος δεν επαναλαμβάνεται από τον Πρίαμο, αλλά από όλους τους Τρώες και τους Έλληνες. Γιατί ο Πρίαμος δεν το κάνει; Ως βασιλιάς των Εβραίων Ασκάνιων – Ασκεναζίμ, Κοέν, Δαρδά, Ελύμα, Ερμιούθ, κλπ, αλλά και διοικητής των Λυδών, που ο Ιεζεκιήλ αποκαλεί «μαχητές του Κυρίου», μαζί με τους Ασκεναζίμ και τους Αιθίοπες του Μέμνονα,δεν μπορεί! «Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» Οι κατώτεροι είναι λιγότερο αυστηροί στην τήρηση της Βίβλου, αλλά ο βασιλιάς υποχρεούται να ακολουθήσει τις Δέκα Εντολές. Με άλλα λόγια, οι δυο πλευρές κάνουν παραχωρήσεις, ώστε να καταλήξουν σε μια αμοιβαία ικανοποιητική θρησκευτική τελετή. Ας προσθέσουμε –για εκατοστή φορά- πως ο Όμηρος, επιπλέον, έχει ήδη μεταφέρει σε αυτή τη σκηνή αντιλήψεις της εποχής του, αλλά δεν κατάφερε να κρύψει τις διαφορές.
Κοινά θρησκευτικά έθιμα, όταν ο Πρίαμος δεν επαναλαμβάνει τον όρκο, όταν μόνο ο Αγαμέμνων θυσιάζει και όταν ο Δίας κυβερνά από την Ίδη; Που τα είδατε; Άλλη θρησκευτική διαφορά, αν εμπιστευτούμε μεταγενέστερη πηγή, είναι η Ελληνική λατρεία των νεκρών που συνοδεύονταν –τότε- με ανθρωποθυσίες. Ο νεκρός Αχιλλέας ζήτησε να του θυσιάσουν την κόρη του Πριάμου Πολυξένη, και η μητέρα της Εκάβη, διαμαρτυρήθηκε. Τότε, ο Οδυσσέας χαρακτήρισε τους Τρώες… «βάρβαρους», γιατί δεν σέβονται τις επιθυμίες των νεκρών, σε αντίθεση με τους… πολιτισμένους Έλληνες.
ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ
ΟΜΗΡΟΣ
«Αυτός που θέλει το φριχτό εμφύλιο πόλεμο δεν έχει ούτε σόι, ούτε νόμο, ούτε σπίτι» (Αφρήτωρ αθέμιστος ανέστιος εστίν εκείνος ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος… Ιλιάς, Ι, 6) Το λέει ο Νέστωρ για να πάψει ο καυγάς μεταξύ Αγαμέμνονα και Διομήδη. Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, τότε οι ήρωες της Ιλιάδας, Έλληνες και Τρώες, ήταν χωρίς σόι, σπίτι και νόμο. Αυτή είναι η γνώμη του Ομήρου για όσους πολέμησαν στην Τροία;
Το θέμα της Ιλιάδας είναι η καταστροφική επίδραση της διαμάχης του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα. Ο ποιητής στηλιτεύει έτσι τους εμφύλιους πολέμους που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα, και δείχνει τι μπορούσαν να κατορθώσουν οι Έλληνες ενωμένοι κατά των αλλόφυλων.
Άλλοι Συγγραφείς
1) Αν ο Όμηρος δεν μιλά για «Έλληνες» αλλά χρησιμοποιεί τα ονόματα «Αχαιοί», «Δαναοί» και «Αργείοι», το κάνει ο Ησίοδος, μιλώντας για τους Αχαιούς που ξεκίνησαν «Ελλάδος εξ ιερής» κατά της Τροίας. Ό ίδιος λέει πως οι Ομηρικοί Ήρωες δεν ανήκαν στο ίδιο «Γένος» με τους «τωρινούς» ανθρώπους, αλλά στο Γένος των «Ηρώων Ημιθέων», άλλο ανθρώπινο είδος, πιο ψηλοί, όμορφοι και δυνατοί, που εξαφανίστηκαν από τους αδιάκοπους πολέμους τους, «άλλους κάτω από την επτάπυλη Θήβα, τη γη του Κάδμου» … «κι άλλους στα καράβια πάνω από τον μεγάλο κόλπο της θάλασσας στην Τροία πηγαίνοντάς τους για την ομορφόμαλλη Ελένη».Το απόσπασμα αφορά μόνο τους Έλληνες Ήρωες, γιατί αυτοί «πήγαιναν» με τα «καράβια». Άρα, ο πόλεμος της Τροίας δεν θεωρείται εμφύλιος, και αντιδιαστέλλεται με τον εμφύλιο της Θήβας
Οι Τρώες ανήκαν στο ίδιο Ηρωικό Γένος / Εποχή των Ημιθέων, που ήταν σεβαστό και ιερό, όχι γιατί ήταν Έλληνες, αλλά γιατί ήταν Αρχαίοι. Ανάλογη μνεία και ταύτιση ηρωικής «αρετής» Ελλήνων και «Βαρβάρων» Τρώων που ανήκουν στο «ημιθέων γένος» κάνει ο Απολλόδωρος και ο Φιλόστρατος.
2) Ο Ηρόδοτος πιστεύει πως η αντίθεση Ελλάδας-Ασίας είναι το κυρίαρχο ιστορικό θέμα, και θεωρεί τον Τρωικό πόλεμο αρχέτυπο του Περσικού: «Ήταν η άλωση του Ιλίου[Τροίας] που έκανε την αρχή της έχθρας [των Περσών] με τους Έλληνες», γιατί «οι Πέρσες προσεταιρίστηκαν την Ασία και τα εκεί κατοικούντα βάρβαρα έθνη»
3) Ο Θουκυδίδης πιστεύει πως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» γιατί: «οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο κι ονομαστεί μ’ ένα κοινό αντίθετο όνομα» Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που αναφέραμε μιλώντας για τους Ημίθεους, δοξασία που ο λογικός Θουκυδίδης δεν ενστερνίζεται. Ο ίδιος δίνει στοιχεία για συνύπαρξη Τρώων και Ελλήνων στην «Μεγάλη Ελλάδα», αλλά παρουσιάζει τον Αλκιβιάδη να τους αποκαλεί «όχλον ξύμμεικτον». Ο Θουκυδίδης δίνει σαφή μαρτυρία, για «όλο το πακέτο», δηλ. την εθνικότητα του Αμφιάραου, των Τρώων, αλλά και για την γλώσσα που μίλαγαν στην Τροία:
«Αργος το Αμφιλοχικόν και Αμφιλοχίαν την άλλην έκτισε μετά τα Τρωικά οίκαδε αναχωρήσας και ουκ αρεσκόμενος τη εν Άργει καταστάσει Αμφίλοχος ο Αμφιάρεω εν τω Αμπρακικώ κόλπω, ομώνυμον τη εαυτού πατρίδι Άργος ονομάσας.» ... «Υπό ξυμφορών δε πολλαίς γενεαίς ύστερον πιεζόμενοι Αμπρακιώτας ομόρους όντας τη Αμφιλοχική ξυνοίκους επηγάγοντο, και ηλληνίσθησαν την νυν την γλώσσαν τότε πρώτον από των Αμπρακιωτών συνοικησάντων. οι δε άλλοι Αμφίλοχοι βάρβαροι εισίν»
Μτφρ «Το Αμφιλοχικό Αργος και την υπόλοιπη Αμφιλοχία έχτισε μετά τα Τρωικά γυρνώντας στην πατρίδα του, και μένοντας δυσαρεστημένος από την εκεί κατάσταση ο Αμφίλοχος ο γιος του Αμφιάραου στον Αμπρακικό κόλπο, ονομάζοντάς το από το όνομα της πατρίδας του» ... «πολλές γενιές μετά, και υποχρεωμένοι από συμφορές που τους έτυχαν, [οι κάτοικοι του Αμφιλοχικού Άργους] μια που γειτόνευαν με τους Αμπρακιώτες, τους έφεραν για συγκάτοικους και έτσι, για πρώτη φορά εξελληνίστηκαν γλωσσικά από αυτούς ενώ οι άλλοι Αμφιλόχιοι είναι [παρέμειναν] βάρβαροι.»(Θουκιδίδης, Ιστοριών β, 68)
4) Ο Πλάτων λέει πως τα Ελληνοφανή ονόματα των Τρώων («έοικεν Ελληνικοίς ταύτα») είναι κατασκευασμένα από τον Όμηρο («τω Έκτορι αυτός έθετο το όνομα Όμηρος») και υποδηλώνουν τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές τους, είναι δηλαδή συμβολικά. Συμπεραίνει πως τα ονόματα «Έκτωρ» και «Αστυάναξ» κατασκευάστηκαν για να υποδηλώσουν την βασιλική ιδιότητα. Η συμβολικότητα των Τρωικών ονομάτων παρατηρείται αμέσως. Και οι «βαρβαρόφωνοι» Κάρες, έχουν Ελληνικά ονόματα! Ο Στράβωνας προσθέτει πως πολλές από τις πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος δεν υπήρχαν στα Τρωικά, αλλά ήταν νεότερες Ελληνικές αποικίες.
5) Ο Πλούταρχος, αποκαλεί τον Τρωικό πόλεμο: «το κάλλιστον έργον και μέγιστον της Ελλάδος Ο καλύτερος εμφύλιος μήπως;
6) Η Πυθία αποκάλεσε τον Πάρη «Άνδρα βάρβαρο»δίνοντας χρησμό στους Κρητικούς να μην πολεμήσουν τους Πέρσες. (βάρβαρος = ξένος στα αρχαία Ελληνικά) Σαν ιέρεια του θεού της Τροίας, του Απόλλωνα- Απαλιούνας, γνώριζε το θέμα…
7) Ο Παυσανίας περιγράφει αγάλματα που έδειχναν Τρώες να πολεμούν εναντίον Ελλήνων, και σχολιάζει: «Ανήρ βάρβαρος ανδρί Έλληνι»(Βάρβαρος εναντίον Έλληνα) Υποστηρίζει πως ο Δούρειος Ίππος ήταν πολιορκητική μηχανή, αλλιώς: «πάσαν επιφέρει τοις Φρυξίν ευήθειαν» δηλ. θα πρέπει να θεωρήσουμε τους Φρύγες (=Τρώες) εντελώς ηλίθιους… (που τον έβαλαν στην πόλη τους)
8) Ο Φιλόστρατος, άκουσε για το φάντασμα του Έκτορα που μίλαγε σε «βαρβαρική»γλώσσα. Επίσης, λέει πως ο Αίας ο Λοκρός πολεμούσε για την Ευρώπη εναντίον των βαρβάρων, αυτός και ο εξημερωμένος «Δράκων» του ένα φίδι που τον συνόδευε. Η μνεία της Ευρώπης είναι υπαινιγμός κατά των Ρωμαίων, που έλεγαν πως είναι Τρώες. Ο Πυθαγόρας έλεγε πως ήταν μετεμψυχωμένος Τρώας, (άλλος πατριώτης) και ο Φιλόστρατος σχολιάζει: «σοφός εκ βαρβάρου και Ίων εκ Τρωός» 9) Ο Πορφύριος, εθνικός φιλόσοφος, μας λέει για τον Έκτορα που απευθύνεται «τοις Έλλησι». Δεν είναι δυνατό να τον θεωρεί Έλληνα…
10) Ο Κλήμης Αλεξανδρείας θεωρεί τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα Φρύγα, που ο Ποσειδών και ο Απόλλων: «…τότε και τα Ιλίου τείχη ανωκοδομησάτην τω Φρυγί». Φρύγα αποκαλεί και τον Πρίαμο ο Φιλόστρατος, και πολλοί άλλοι. Η γεωγραφική καταγωγή, όμως δεν προκαθορίζει υποχρεωτικά την φυλή. Οι Έλληνες της Αιγύπτου, ακόμα και οι Πτολεμαίοι, ονομάζονταν Αιγύπτιοι, ο Πυθαγόρας Τυρρηνός, ο Θαλής ο Μιλήσιος Φοίνικας, κ. ο. κ. Ποτέ όμως οι Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν ονομάστηκαν «Κάρες», «Λυδοί», «Φρύγες» ή «Τρώες», γιατί το μίσος της ομηρικής σύγκρουσης δεν το επέτρεπε. Ο χαρακτηρισμός «βάρβαροι», έτσι κι αλλιώς, είναι απόλυτος.
11) Ο Απολλόδωρος στην επιτομή της Μυθολογίας του, αποκαλεί επίσης τους Τρώες «βαρβάρους».
12) Ο Αθήναιος θεωρεί επίσης τους Τρώες βάρβαρους.
13) Ο Μεγαλέξανδρος πήρε την ασπίδα του Αχιλλέα, που φυλάγονταν σαν. κειμήλιο, για να πολεμήσει τους Πέρσες. Ήταν μια προπαγανδιστική ενέργεια. Η Τροία ήταν για την συλλογική εθνική συνείδηση των Ελλήνων προαιώνιος εχθρός, ο εκπρόσωπος και το μυθολογικό – ιστορικό σύμβολο της Ασίας. Επανέλαβε την πράξη του Αχιλλέα να σύρει το νεκρό Έκτορα με το άρμα του, όχι σε κάποια Περσική πόλη, αλλά σέρνοντας τον φρούραρχο μπροστά στα τείχη της Γάζας. Συνεπώς, ταύτιζε την Φοινικική Γάζα με την Τροία. Κάτι θα ήξερε… Ο κατακτητής θαύμαζε τον Αχιλλέα και μελετούσε την Ιλιάδα, σε έκδοση διορθωμένη από τον Αριστοτέλη. Ήταν μαθητής του, γνώριζε και τις μυστικές του διδασκαλίες, και συνοδεύονταν στην εκστρατεία του από ιστορικούς και φιλόσοφους. Αυτοί παρέλειψαν να του εξηγήσουν πως οι Τρώες ήταν Έλληνες. Ο Αλέξανδρος, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, φοβόταν τη νεκρική εκδίκηση του Πρίαμου και τον εξευμένισε με θυσίες. Ο νεκρός «Έλληνας» βασιλιάς της Τροίας ήταν με τους Πέρσες...
14) Ο Στράβων γράφει για τους Τρώες, τους Φρύγες, τους Μυσούς, κλπ: «άπαντα δε τα έθνη ταύτα θρακικά τις εικάζοι…» Οι Θράκες στην αρχαιότητα δεν θεωρούνταν Έλληνες. Ακόμη, αναφέροντας τις φυλές της Μ. Ασίας, γράφει: «Περιέχονται δε σε αυτήν» [την Προποντίδα] «αρχίζοντας από Ανατολικά, τα έθνη Παφλαγόνες, Φρύγες, Λυκάονες, έπειτα οι Βιθυνοί και Μυσοί, και η Επίκτητος» (Ελλησπόντια Φρυγία) «ακόμα δε η Τρωάδα και η περιοχή του Ελλησποντου, μετά δε από αυτούς τους παραθαλάσσιους, από τους Έλληνες» [είναι] «οι Αιολείς και οι Ίωνες από δε τους άλλους» [λαούς] «οι Κάρες και οι Λύκιοι, και στα μεσόγεια οι Λυδοί».[277] Και αλλού, αφού κατατάξει και πάλι τους Τρώες στα δεκατρία βαρβαρικά έθνη που κατοικούσαν την Προποντίδα, μνημονεύοντας τον Έφορο και τον Απολλόδωρο, λέει: «από αυτά» (τα έθνη της Μικράς Ασίας) « που αναφέραμε, τα Ελληνικά δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμα μέχρι τον Τρωικό πόλεμο…»
15) Ο Ευριπίδης στην «Εκάβη» αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» 16) Ο Σοφοκλής στην «Ηλέκτρα» λέει πως ο Αγαμέμνων γύρισε «από βάρβαρη γη» 17) Ο Δίων ο Χρυσόστομος στον «Τρωικό» του, γράφει: «...και την Ελλάδα καταφρονηθήναι, και την αρίστην γυναίκα» (την Ελένη) «οίχεσθαι εις τους βαρβάρους» (τους Τρώες) «εκδοθείσαν...» ... «προσήκειν γαρ αυτήν Ελληνίδα ούσαν γαμηθείναι τινι των Ελλήνων» 18) Τόσο η αφήγηση του Δίκτυ όσο και του Δάρη για τα Τρωικά, που παρουσιάζονται ως αρχαιότερες του Ομήρου (αν και αυτό αμφισβητείται) αναφέρουν τους Τρώες ως «βαρβάρους». Ο δε Δάρης, υποτίθεται πως ήταν Φρύγας. 19) Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ονομάζει τον τρόπο που προσεύχονταν οι Τρωαδίτισσες (Ιλιάδα Ζ 301 κ. έ.) «βαρβαρικό» Ως Ρωμαίος, έπρεπε να πιστεύει πως είναι απόγονος Τρώων. Δήλωνε όμως πως είναι Έλληνας στην ψυχή, αλλά και πως όλη η Φυλή του είναι Έλληνες…
20) Ο Ισοκράτης, στον «Πανηγυρικό» λέει [158] προαγορεύουσιν. οὕτω δὲ φύσει πολεμικῶς πρὸς αὐτοὺς ἔχομεν, ὥστε καὶ τῶν μύθων ἥδιστα συνδιατρίβομεν τοῖς Τρωικοῖς καὶ Περσικοῖς, δι’ ὧν ἔστι πυνθάνεσθαι τὰς ἐκείνων συμφοράς. εὕροι δ’ ἄν τις ἐκ μὲν τοῦ πολέμου τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους ὕμνους πεποιημένους, ἐκ δὲ τοῦ πρὸς τοὺς Ἕλληνας θρήνους ἡμῖν γεγενημένους, καὶ τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς ᾀδομένους, τῶν δ’ ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς ἡμᾶς μεμνημένους.
[159] οἶμαι δὲ καὶ τὴν Ὁμήρου ποίησιν μείζω λαβεῖν δόξαν, ὅτι καλῶς τοὺς πολεμήσαντας τοῖς βαρβάροις ἐνεκωμίασε, καὶ διὰ τοῦτο βουληθῆναι τοὺς προγόνους ἡμῶν ἔντιμον αὐτοῦ ποιῆσαι τὴν τέχνην ἔν τε τοῖς τῆς μουσικῆς ἄθλοις καὶ τῇ παιδεύσει τῶν νεωτέρων, ἳνα πολλάκις ἀκούοντες τῶν ἐπῶν ἐκμανθάνωμεν τὴν ἔχθραν τὴν ὑπάρχουσαν πρὸς αὐτούς, καὶ ζηλοῦντες τὰς ἀρετὰς τῶν στρατευσαμένων τῶν αὐτῶν ἔργων ἐκείνοις ἐπιθυμῶμεν."
Είναι αστείο να ζητάμε επιπλέον στοιχεία από μια εποχή που οι Φυλές της Ομηρικής εποχής εξελίσσονταν σε Έθνος, όπου οι Τρώες δεν είχαν θέση, λόγω γεωπολιτικής κατάστασης κύρια. Η αντίθεση μ’ αυτούς επιτάχυνε την συγκρότηση του Έθνους μας Τα Έθνη δεν καθορίζονται μόνο από την συγγένεια, τη γλώσσα και τη θρησκεία, -που δεν ήταν κοινά, άλλωστε- αλλά και από την ανάγκη συνασπισμού για κοινό συμφέρον ή ενάντια σε κοινό αντίπαλο. Δημιουργούνται, κατά κάποιο τρόπο, από τους εχθρούς τους, δηλ. στην περίπτωσή μας, τους Τρώες.
[1] Περίανδρος, κατά τον Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», Α΄, XIV, σελ. 258. [3] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός. [4] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός. (Περίληψη) [5] Η ποιητική δημιουργία θεωρούνταν αποτέλεσμα θαυματουργής επίδρασης των Μουσών στο πνεύμα του ποιητή, και το θέατρο ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Διονυσιακής λατρείας. Μάλιστα, αν το έργο δεν είχε σχέση με αυτήν, το κοινό διαμαρτύρονταν λέγοντας «Ουδέν προς Διόνυσον». Οι Μούσες, σύμφωνα με τον Μυρσίλο τον Λέσβιο, ήταν θεοποιημένες Μυσές αυλητρίδες δούλες. Ο τύπος «Μούσες» οφείλεται στην παραλλαγή της Αιολικής διαλέκτου. Οι Μυσοί ήταν σύμμαχοι των Τρώων. Σαβάζιος ήταν το Ασιατικό όνομα του Διονύσου. Οι Ρωμαίοι τον ταύτιζαν με τον Εβραϊκό Σαβαώθ, και γι αυτό αρχικά απαγόρευαν την λατρεία του στη Ρώμη. (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σαβάζιος») [7] Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36, 29 κ. έ. «Ο Πολέμων εξιστορεί πως οι κάτοικοι της Τρωάδας σέβονται τα ντόπια ποντίκια, που τα λένε σμίνθους, γιατί κατατρώγανε τις χορδές των τόξων των εχθρών. Και επευφημούν τον Απόλλωνα ως Σμίνθιο, από εκείνα τα ποντίκια …» [8] Οι γενεαλογίες των Τρώων βασιλέωνστον Απολλόδωρο, Γ΄, XII [9] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173. [10] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8 [11] Οδύσσεια, τ, 175. Αναφέρει Αχαιούς, Δωριείς, Πελασγούς, Ετεοκρήτες και Κύδωνες. Οι Ετεοκρήτες πρέπει να μην ήταν Έλληνες. Ούτε και οι Πελασγοί θεωρούνται Έλληνες από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Οι δε Δωριείς, καθοδηγούνταν από τους απογόνους του Φοίνικα-Τρώα Ήρωα Ντιμπντάν, που θέλουμε να τον ταυτίζουμε με τον… Ηρακλή. [12] Στράβων, 12, VΙΙΙ, 5, σελ. 151. Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100: «…περί δε των ρηθέντων Λυκίων Σολύμων φασί ότι Σόλυμοι ούτοι Μινύαι από Μίνωος εκαλούντο ού αδελφοί Σαρπηδών και Ραδάμανθυς. Λύκος δε ή Λύκων ο Πανδίονος» (ένας Αθηναίος άποικος στη Λυκία) «επελθών Λυκίους αυτούς προσηγόρευσεν». [13] Δίκτης, Γ΄, 5, σελ. 133«Ο Πυλαιμένης ήταν αρχηγός των Παφλαγόνων και είχε το ίδιο αίμα με τους Πριαμίδες» /…/ «προέρχονταν από τον Φινέα, το γιο του Αγήνορα.» /…/ «η κόρη του Φινέα η Ολιζώνη, όταν μεγάλωσε δόθηκε γυναίκα στον Δάρδανο», (βασιλιά της Τροίας) Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». Αυτή η γενεαλογία παραδίδεται όμοια, αλλά από δήθεν ομώνυμα πρόσωπα (Αγήνωρ, κλπ.) στον Απολλόδωρο. Ο Σίδος, γιός του Αίγυπτου, αδελφού του Δαναού, έχτισε την Φοινικική Σιδώνα, ενώ ο Αγήνωρ την Τύρο. [14] Το λέει ο Τρώας Αινείας στη αφήγηση του Δίκτυ, Β΄, 26, σελ. 109 [15] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 299. [16] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. [17] Ο Ιώσηπος τον αναφέρει καθαρά με το όνομα Δάρδανος: «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος». Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5 Ο Τρώας και ο Εβραίος Δάρδανος ταυτίζονται, όχι μόνο από εμένα, αλλά και από άλλους ερευνητές. (δες υποσημείωση Κάκτου στο παραπάνω κείμενο) [18] Όχι μόνο οι Βυζαντινοί χρονογράφοι, αλλά και η αφήγηση του Δίκτη αποδίδει επίσης στους Έλληνες την απαγωγή του Γανυμήδη. (Β΄, 26, σελ. 109) Είναι βέβαια πιθανότερο πως αυτά εξελίχθηκαν στην Ασία, όχι την Ελλάδα. Μετά, οι Ασιάτες Πελοπίδες βασίλεψαν εδώ, μεταφέροντας και την βεντέτα τους με τους Τρώες…. [19] Δάρης ο Φρύγας, «Ιστορία για την Άλωση της Τροίας», 2, σελ. 204 [20] Δάρης ο Φρύγας, «Ιστορία για την Άλωση της Τροίας», 9, σελ. 210. [21] Ιλιάδα, Ε 59 κ. έ. Η διατύπωση είναι ασαφής και δέχεται πολλές ερμηνείες, αλλά το γεγονός επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές. [23] Ρισπέν, Μυθολογία, τομ. β΄, σελ. 252. Πλούταρχος, Θησεύς, 34. Ο συγγραφέας λέει πως το βρήκε στα (χαμένα) «Αττικά» του Ίστρου, και κρίνει την αφήγηση ως παράλογη. Δεν νομίζω πως μιλά για την επιδρομή, μόνο για την απαγωγή της μητέρας του Θησέα από τον Έκτορα, μια που η επικρατούσα παραλλαγή λέει πως η Αίθρα αιχμαλωτίστηκε από τους Διόσκουρους όταν πήραν πίσω την Ελένη, που είχε απαγάγει ο γιος της Αίθρας, Θησέας. Έτσι η Αίθρα ήταν στην Σπάρτη, και αρπάχτηκε μαζί με την Ελένη. [24] Ιλιάδα, Ζ, 457. Λέει στη γυναίκα του ότι θα αιχμαλωτιστεί, θα την πάρουν στο Άργος, «…κι από τη Μεσσηίδα ή την Υπέρεια θα σου λέν νερό να φέρεις…» Οι πηγές του Άργους είχαν αποκαλυφθεί από τον Ποσειδώνα στην κόρη του Δαναού. (Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4-5) [25] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ. 260 [26] Παυσανίας, , Αρκαδικά , 12, 8, Λακωνικά, 22, 1-2 [27] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός, σελ. 208. Ο Δίων πιστεύει πως οι Έλληνες ηττήθηκαν στον Τρωικό πόλεμο. Είναι ανάμνηση της προγενέστερης Τρωικής κατοχής. [28] Θεωρείται βασιλιάς της Αιθιοπίας ή της Αραβίας, αδελφός του Μέμνονα, (Απολλόδωρος, Β΄, V, 11) αλλά οι Μακεδόνες τον θεωρούσαν δικό τους βασιλιά, που ονόμασε την Ημαθία. «Ο Ημαθίων αυτός ήταν βασιλιάς της Βοιωτικής πόλεως Λύγκου, η οποία ονομαζόταν παλαιότερα ’’Πιερία’’. Ο Ημαθίων ήταν πατέρας του Αερόπου. Και τα δύο αυτά ονόματα εμφανίζονται στον κατάλογο των αρχαίων βασιλιάδων της Μακεδονίας, η οποία παλαιότερα ονομαζόταν ’’Ημαθία’’ από τον Ημαθίωνα αυτόν» (Πηγή: διαδίκτυο, Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας») Ένας άλλος Ημαθίων, βασιλιάς της Σαμοθράκης, ήταν αδελφός του Δάρδανου, ιδρυτή της Τροίας (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων») Συνεπώς, το όνομα ήταν καθαρά Τρωικό. [29] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114. Ο ιδρυτής της Τροίας Τεύκρος, ήταν, λέει, …Αθηναϊκής καταγωγής, αλλά από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική… παροικία στην Αθήνα! [31] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός. [32] Ιλιάδα, Γ΄, 243. Ένας από αυτούς ήταν (κατόπιν εορτής και Ομήρου) αθάνατος και μοιράστηκε την αθανασία του με τον άλλον. [33] Οδύσσεια, λ, 299 κ.ε. [34] Απολλόδωρος, Α΄, VII, 7. [35] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». [36]Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή αρχαιολογία, Α΄, LXVII - LXIX. [37] Παυσανίας, Λακωνικά, 24, 5 «…μικρά αγαλματάκια χάλκινα με σκουφιά στο κεφάλι. Δεν ξέρω αν τους λατρεύουν σαν Διόσκουρους ή σαν Κορύβαντες…» [38] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 43. [39] Κάκτου, Ορφικά, τομ β σελ 185, Διόδωρος Σικελιώτης Ε 64. 4 [40] Παυσανίας, Βοιωτικά, 25, 5-10. [41] Ηρόδοτος Κλειώ, 105. [42] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 26 και αντίστοιχο λήμμα της «Σούδας». [43] Ψευδοκαλλισθένης, Α, 27 [44] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τεττίγων ανάμεστοι». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αιακός». Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,Ι, και ΙΙ, σελ 35 κ.έ., Ο Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 6, λέει πως όχι μόνο οι Αθηναίοι, αλλά όλοι οι Ίωνες έδεναν τα μαλλιά τους κότσο πιάνοντάς τα με ένα χρυσό τζίτζικα. Τα τζιτζίκια μπορεί να ζουν στα δέντρα, αλλά οι προνύμφες τους αναπτύσσονται μέσα στη γη. Είναι λοιπόν ταυτόσημα με τον όρο «Αυτόχθων»=βγαλμένος από τη γη. Την Τρωική γη, εννοείται… [45] Τζέτζης, Βιβλίον Ιστορικής, «Περι Ευφόρβου» σελ. 10 [46] Απολλόδωρος, Γ΄, XIV, 3, σελ. 94. Κέφαλος> Τιθωνός> Φαέθων> Αστύνοος> Σάνδοκος> Κινύρας> Άδωνις. (Οι Φαέθων και Τιθωνός δεν είναι οι γνωστοί) Όλοι αυτοί οι… Αθηναίοι, δηλαδή οι Τρώες από την παροικία τους στην Αθήνα, τους Ξυπετεώνες, έδρασαν στην Μέση Ανατολή και την Κύπρο, και παντρεύτηκαν μεσανατολίτισσες γυναίκες. [47] «Τιθωνός μεν στρατεύσας εις τα προς έω μέρη της Ασίας και διατείνας έως Αιθιοπίας εμυθολογήθη εξ Ηούς τεκνώσαι Μέμνονα…» Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 75 (Βλέπουμε πως εδώ η «Αιθιοπία» βρίσκεται στα «έω μέρη της Ασίας». Πρόκειται για την Ινδία. [48] «…έσβησαν οι χρησμοί που δόθηκαν παλιά στο Λάιο, δεν γίνονται πια πιστευτοί. Δεν αποδίδονται πια τιμές στον Απόλλωνα φανερά. Κατέρρευσαν τα θεία…» (Σοφοκλής «Οιδίποδας τύραννος» στ. 906 κ. έ.) [49] Κατά τον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης (Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 215) όπως αναφέρεται και από τον Πολέμωνα. «οι πλόον ηρνήσατο και όρμους αιγιαλοίο» [50] Μνεία του χρησμού και της λατρείας κάνει ο Παυσανίας, «Βοιωτικά» 18,5. [51] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Έκτωρ» [52] Λεξικό Δημητράκου,λήμμα «Έκτωρ» [53] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Δ΄, σελ 78. «...εν Αθήναις το πάλαι γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και αρχιερείς -διοικηταί των όλων- δια το επί της γεφύρας του Σπερχειού ποταμού ιερατεύειν τω Παλλαδίω...» [54] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Α, σελ. 30 [55] Ιλιάδα Α΄, 38, όπου ο Απόλλων αποκαλείται πολιούχος της πόλης. [56] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Α, σελ. 30 [57] Παυσανίας, Αττικά, 33, 3 [58]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Δαφίτας». Ήταν ένας Αλεξανδρινός «γραμματικός» (φιλόλογος) που διέψευδε τον Όμηρο, όπως αναφέρει ο Αθήναιος και ο Στράβων. Το συμπέρασμα βγαίνει και με απλή λογική. Ο Αθηναίος βασιλιάς Μενεσθέας, λέει ο Όμηρος, ήταν εξειδικευμένος στην σωστή παράταξη των στρατευμάτων, αλλά πουθενά στην Ιλιάδα δεν χρησιμοποιεί το ταλέντο του αυτό… [59] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων» και Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας» [60] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Α΄, σελ. 82. «…εγένοντο δε και Χαναναίου παίδες, Σιδώνιος, ός και πόλιν επώνυμον έκτισεν εν τη Φοινίκη, Σιδών δ’ υφ΄ Ελλήνων καλείται. Αμαθούς δε Αμάθουν κατώκισεν» (=ίδρυσε) «ήτις έτι και νυν υπό μεν αυτων επιχωρίων Αμάθη καλουμένη, Μακεδόνες δ’ αυτήν Επιφάνειαν αφ’ ενός των επιγόνων επωνόμασαν…» [61] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 4 [62] Δάρης, Ιστορία για την άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216 [63] Φιλόστρατος, «Ηρωικός», 688, σελ. 98, κ. ε. Ο συγγραφέας επισημαίνει ακόμη πως οι Έλληνες είχαν ήδη ταξιδέψει στην Τροία ως πρεσβευτές και γνώριζαν την περιοχή, και αποκλείει την περίπτωση λάθους. [64] «Τις Μούσες, που ο Αλκμάν γενεαλογεί από το Δία και τη Μνημοσύνη και οι υπόλοιποι ποιητές και συγγραφείς εκθειάζουν και σέβονται, και τώρα όλες οι πόλεις ιδρύουν τεμένη γι’ αυτές, τα μουσεία, ήταν Μυσές υπηρέτριες που τις αγόρασε η Μεγακλώ, η κόρη του Μάκαρος. Ο Μάκαρ βασίλευε στους Λέσβιους, και συνέχεια τα έβαζε με τη γυναίκα του, αγανακτούσε δε η Μεγακλώ για τη μάνα της. Τι έκανε; αγόρασε Μυσές υπηρέτριες, τόσες τον αριθμό [εννιά δηλαδή] και τις είπε Μοίσες,» [δηλαδή Μυσές] «κατά την Αιολική διάλεκτο, τις έμαθε να τραγουδάνε και να κιθαρίζουν τα παλιά ποιήματα με μελωδία, και αυτές, κιθαρίζοντας συνεχώς και τραγουδώντας ωραία, ευχαριστούσαν τον Μάκαρα και σταματούσαν την οργή του. Γι’ αυτό η Μεγακλώ, χρωστώντας τους χάρη για το καλό που έκαναν στη μάνα της, τις έφτιαξε χάλκινες» [δηλ. αγάλματα] «και διάταξε πάντα να τις τιμάνε σαν ιερές. Αυτές είναι οι Μούσες. Η ιστορία» [είναι γραμμένη] «στον Μυρσίλο το Λέσβιο.» (Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας» ΙΙ, σελ 32) Τα ποντίκια ήταν ιερά και στην Αίγυπτο και στην Τρωάδα. Πέντε χρυσά ομοιώματά τους είχαν αφιερωθεί και στην Κιβωτό της Διαθήκης… (Ηρόδοτος, Ευτέρπη 141. Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄ , Ε΄-ΣΤ΄, Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36, 29 κ. έ.) Πολλές παραλλαγές της (Ιουδαιο)Τρωικής ποντικολατρείας διαβάζουμε στον Στράβωνα. [65] Έτσι μεταφράζουν το «Σμινθεύς» (Σμίνθος=ποντίκι) οι Καζαντζάκης-Κακριδής. [66] Ιλιάς, Λ, 26-40. Είχε και τη Γοργώ στην ασπίδα, που είχε φίδια για μαλλιά. [67] Φιλόστρατος, «Ηρωικός» σελ. 127 [68] Ιουλιανού, Επιστολή αρ. 78. Ο Ιουλιανός ρωτά τον Χριστιανό Επίσκοπο Πηγάσιο: «τι είναι ετούτα;» /…/ «θυσιάζουν οι Τρώες;» (στο άγαλμα του Έκτορα) Πηγάσιος: «σε τι είναι άτοπο, το να λατρεύουν τον συμπολίτη τους, έναν σωστό άντρα, όπως εμείς» (οι Χριστιανοί) «λατρεύουμε τους μάρτυρες;» Βρισκόμαστε στον 4ο αι. Μ. Χ.!!! [72] Με τον αναφερόμενο Οθρυονέα και την πόλη του, Κάβησο (Ιλιάδα, Ν,374) συνδέονται τοπωνύμια στη Θράκη, Μακεδονία και Καππαδοκία, με πιθανότερη την Καππαδοκία. [73] Παγόσμια Ιστορία ΕΣΣΔ, τομ. Α1 σελ 360 -361 κ.έ «στο νοτιοανατολικό τμήμα του Ελάμ ζούσαν πιθανώς φυλές από μαύρους. Είχε διατυπωθεί η υπόθεση πως οι φυλές αυτές ήταν συγγενικές με τις ντραβιδικές φυλές των Ινδιών» [74] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 5, σελ. 127. «...ο Τιθών τις ονόματι υπό του Πριάμου παρακληθείς παραγίνεται, άγων Ινδούς εφίππους και πεζούς και Φοίνικας μαχιμωτάτους μετ’ αυτών και τον βασιλέα αυτών Πολυδάμαντα...» «...εδιωκούντο δε τασσόμενοι πάντες οι βασιλείς και πας ο στρατός υπό του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...» [75] Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293. [76] Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 176 κ. έ. Ο Χοίριλος, επίσης, κάνει ανάμιξη των χαρακτηριστικών ενός λαού που μίλαγε «γλώσσα Φοινικική» (δηλ. Εβραϊκά) και κατοικούσε στα «όρη Σόλυμα κοντά σε πλατιά λίμνη», (Δηλ. τη Νεκρή Θάλασσα και τα Ιεροσόλυμα, άρα μιλά για τους Εβραίους) με αυτά του Ινδικού φύλου των Ανατολικών «Αιθιόπων» της Ινδίας όπως τα περιγράφει ο Ηρόδοτος. (περικεφαλαίες από κεφάλια αλόγων) Για να αναμιχθούν, έστω και από λάθος, χαρακτηριστικά τόσο απομακρυσμένων φυλών, πρέπει να υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ τους. (Ηρόδοτος, 7, 70, Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 173 κ. έ.) [78] Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131. [79] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27. [80] Πλούταρχος, Θησεύς, 34 [81] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 [82] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684. [83] Στράβων, ΙΒ΄, IV, 5 σελ. 127 [84] Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265. «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…» [86] Ευστάθιος Θεσσαλονικης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ. 388. [87] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97 [88] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». [89] Δίκτης, Γ΄, 5, σελ. 133. [90] «…μετά τον Όμηρον και κυρίως παρά τοις Ρωμαίοις η λέξις» [Τεύκροι] «είναι συνώνυμος προς την λέξιν «Τρώες»(Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Τεύκροι») Πρόκειται για την φυλή Θοργαμά της Παλαιάς Διαθήκης. Το γνωστό όνομα το πήραν από τον τέταρτο βασιλιά τους που ονομάζονταν Τρώας. Τεύκρος ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Τροίας. Τον βάφτισαν και… Κρητικό, αλλά οι περισσότεροι τον λένε ντόπιο, γιο του τοπικού ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Ίδης – του βουνού της Τροίας, δηλ. αυτόχθονα. [92] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 24 [93] Η «Οδύσσεια» μιλά για «τον πικρό των Αχαιών το γυρισμό απ’ την Τροία, όπως η λιοπερίχυτη τον όρισε Παλλάδα» (α, 335) «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν». (γ 137) [94] Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96 [95] Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τομ Α΄, σελ 379 [97] Στράβων, ΙΓ΄, Ι, 7, σελ. 53. και IV, 6, σελ. 179. [98] Απολλόδωρος, Επιτομή, ΙΙΙ, 4. και Ιλιάδα, Ζ, 289. [99] Δίκτυς, κεφ. Δ΄, 4, σελ. 152, και ΣΤ΄, 10, σελ. 193. [100] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23 [101] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII [102] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114 Ακόμα και αν ήταν Κρητικός, ο Μύθος μιλά για ανάμιξη των Κρητικών του Τεύκρου με τους «γηγενείς», μάλιστα με θαύμα του Απόλλωνα Σμινθέα, που έστειλε τα ιερά ποντίκια του να τους φάνε τα δερμάτινα μέρη των όπλων, κάνοντας αδύνατο τον πόλεμο, και υποχρεώνοντάς τους έτσι να ειρηνεύσουν. Ο Τεύκρος, ήταν, λένε άλλοι, Τρωικής καταγωγής, αλλά από από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική παροικία στην Αθήνα! Τρωικές παροικίες δημιουργήθηκαν όμως μετά τον πόλεμο, από τους αιχμάλωτους. Η αφήγηση είναι έτσι κι αλλιώς αντιφατική. Αν είναι όμως αληθινή, τότε δεν μπορεί να πρόκειται παρά για τους Φοίνικες Γεφυραίους, που είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα από την Θήβα και την Τανάγρα. [105] Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265. [106] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89. [108] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 3 [109] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, 11. Επίσης, Ηώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5: «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος». [110] Ιώσηπου, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, τομ. Η΄, ΙΙ, 5, και υποσημ. Κάκτου αρ. 9, όπου γίνεται η ταύτιση. Ο Ιώσηπος αναφέρει τους Άθανο, Αιμανό, Χάλκεο και Δάρδανο, γιούς του Ημάωνα, ελληνοποιώντας τα ονόματα Γαιθάν, Αιμάν, Χαλκάλ, και Μαλ. Το Δαρδά είναι το όνομα που διατηρείται σχεδόν ακέραιο, τόσο στον Ιώσηπο, όσο και στους Ο΄. Αυτό δείχνει πως πρόκειται για τον γνωστό Δάρδανο. [111] Ακαδημία επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια ιστορία, τομ Α2, σελ 817-820. Το τέρας (κατά το Έπος του Γκιλγκαμές) Χουμπάμπα, που το ταυτίζουν με την Κυβέλη-Κυβήβη, φύλαγε τους Κέδρους του Λιβάνου, δηλαδή ζούσε σε μια «ίδη» και μια «κυβέλη», δασωμένη ορεινή σπηλιά… Οι Μεσοποτάμιοι έβλεπαν σαν τέρας τη θεότητα των Δυτικών, που έλεγχαν τα δάση, τη μοναδική πηγή πρώτων υλών που στερούνταν. [112] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24 [113] Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 501: «Όγγα Παλλάς αγχίπτολις» [114] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς,» (ο Φρύγας βασιλιάς) «ο Εκάβης πατήρ» [115] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΒ΄, 28 κ. έ. «εποίησε δυο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν.» /…/ «ιδού οι θεοί σου, Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ γης Αιγύπτου». [116] Κάθε περιοχή, ποτάμι κ.ο.κ. ήταν προσωποποιημένο, άλλωστε. [117] «Ανάστηθι και αλόα αυτούς θυγάτερ Σιών, ότι τα κέρατά σου θήσομαι σιδηρά και τας οπλάς σου θήσομαι χαλκάς, και κατατήξεις εν αυτοίς έθνη και λεπτυνείς λαούς πολλούς και αναθήσεις τω Κυρίω το πλήθος αυτών και την ισχύν αυτών τω Κυρίω πάσης της γης» Παλαιά Διαθήκη, Μιχαίας, Δ΄, 13. [118] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΛΒ΄, 1-4. [119] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII [121] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89, κ. έ. [122] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 1, σελ. 14-16: «Αι δε λαχούσαι χώραι τω μεν Σημ εισίν αύται...» «...τω δε Χαμ...» «...εν δε τοις κατά βορράν τα παρά θάλασσαν έχει Κιλικίαν, Παμφυλίαν, Πισιδίαν, Μυσίαν, Λυκαονίαν, Φρυγίαν, Καμαλίαν, Λυκίαν, Καρίαν, Λυδίαν, Μυσίαν άλλην, Τρωάδα, Αιολίδα, Βιθυνίαν, την αρχαίαν Φρυγίαν...» Όλα τα καλά παιδιά, των Τρώων οι σύμμαχοι. [123] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 76, σελ. 218 [124] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8 [125] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄, σελ. 326: Χρησμός του Απόλλωνα. Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10: «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…» [126] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100 [127] Πλούταρχος, «Περί των εκλελειπότων χρηστηρίων» 22, D [128] Στράβων, 13, 17, σελ. 190 [129] Στράβων, 12, VΙΙΙ, 5, σελ. 151. [130] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100: «…περί δε των ρηθέντων Λυκίων Σολύμων φασί ότι Σόλυμοι ούτοι Μινύαι από Μίνωος εκαλούντο ού αδελφοί Σαρπηδών και Ραδάμανθυς. Λύκος δε ή Λύκων ο Πανδίονος» (ένας Αθηναίος άποικος στη Λυκία) «επελθών Λυκίους αυτούς προσηγόρευσεν». [131] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173. [132] Στράβων, 12, 18-22. [133] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Χαλδαίο», «Χαλδί» και «Χάλυβες» [135] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Α΄, VI, 2 [136] «Τον Όμηρο παρουσιάζουν οι περισσότεροι σαν Αιγύπτιο» (Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ 261 – 262) και ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα, είπε πως ο Όμηρος ήταν Σύριος, γιατί θεωρούσε τα ψάρια ιερά, όπως στη Συρία. (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 45, σελ. 135, Α΄, 16, σελ. 69) [137] Σούδα, λήμμα «Λατίνοι» [138] Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, Η΄, 7 (Εβραϊκή παραλλαγή, μτφρ. Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας. [139] Παλαιά Διαθήκη, παραλλαγή των Εβδομήκοντα, Αμώς, Η΄, 7, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10 [140] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 2 [141] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12. «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυτού» [142] Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο Β΄, Χ, 2. [143] Πραξεις Αποστόλων, Β΄, 8: «καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν; 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, 11 Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ». [144] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΚΓ΄, 6. [145] Παλαιά Διαθήκη, Ιωνάς, Γ΄, 5-8 και αντίστοιχη μτφρ. του Εβραϊκού κειμένου από την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία. [146] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97 [148] Ευστάθιος Θεσσαλονικης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ. 388. [150] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμματα «Οθρυονεύς», «Καβασσός» [151] «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός. Παρόμοια δεν έβγαλα τον Ισραήλ από την χώρα της Αιγυπτου, και τους αλλόφυλους από την Καππαδοκία, και τους Σύρους από τον λάκκο τους;» Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, 9, 7, Εβραϊκή παραλλαγή, σε μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας. [152] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β΄, β΄, 12. [154] Άν οι Λύκιοι ήρθαν από την Κρήτη... [155] Εκεί έμενε ο Αδελφός του Τρώα Μέμνονα, Ημαθίων. [156] Πραξεις Αποστόλων, Β΄, 9. [158] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς,» (ο Φρύγας βασιλιάς) «ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». [159] Οι Μαυριτανοί Μάζικες ή Μάζυες ή Μάξυες, έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων προσφύγων (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, αντίστοιχα λήμματα) [160] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10 [161] Από τον Ευφράτη ως τη θάλασσα μέσα από τη χώρα των Χετταίων, ή όλη η χώρα των Χετταίων μέχρι τη θάλασσα, ή από τον Ευφράτη μέχρι την θάλασσα στο ύψος του Λιβάνου, κλπ. Η πιο «ταιριαστή» παραλλαγή είναι η Αγγλική: «From the desert, and from Libanus unto the great river Euphrates, all the land of the Hethites, unto the great sea toward the going down of the sun, shall be your border.» = «Από την έρημο και από τον Λίβανο ως τον μεγάλο ποταμό Ευφράτη, όλη η γη των Χετταίων ως την μεγάλη θάλασσα προς τα δυτικά, θα είναι το σύνορό σας…» Εννοεί τη γη των Χετταίων που βρίσκονταν στον Λίβανο, ή όλη την επικράτειά τους δυτικά του Ευφράτη; [162] Πηγή: Ιστοσελίδα http://britam.org/Questions/QuesLand.html. Rabbi M.M. Schneerson of Lubavitch (Chabad) on the borders of Israel. [163] Υπάρχουν πολλές άλλες παραλλαγές που υποστηρίζουν πως η Ρώμη ιδρύθηκε από Έλληνες, αλλά είναι αντιφατικές και εύκολα διαψεύσιμες [164] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 26-27 [165] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b [166] Στράβων, ΙΓ΄, Ι 20, [170] Ηρόδοτος,. Κλειώ, 105 [171] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684 και 706. [173] Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131. [174] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». Ο Δύνας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. [175] Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293. [176] Πλούταρχος, Θησεύς, 34 [177] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27. [178] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων» [179] Παπαρρηγόπουλου, ιστορία του Ελληνικού έθνους, τομ Α, σελ. 373 [180] Στράβων, τομ. 16, σελ. 81 [181] Παυσανίας, Αρκαδικά, 29, 3 [182] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 5, σελ.127. [183] Βιργίλιος, Αινειάδα, 1, στ. 154. [184] Αντίστοιχα λήμματα στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη [185] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12. [186] Τότε, φυσικά δεν ήταν Περσικά. [187] Παυσανίας, Φωκικά, 31, 7 [188] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 31, 5 [189] Ηρόδοτος, 5, 53-54. [190] «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος» Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5. Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, [191] Ηρόδοτος, 5, 7. «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.» Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων. [192] :«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…» Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97 [194] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 156 κ.ε. [195] Φιλόστρατος, βίος Απολλωνίου Τυανέως, 2, XVI 154. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκης επιτομή, ΙΙΙ, 1-29 [197] Ιλιάδα, Β΄, 126-128 [198] Ευσταθίου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ 375. [201] Κάκτου, Κτησίας (ανάλεκτα) σελ. 118. [202] Δίκτης ο Κρήτας, Ε΄, 2. [203] Διών Χρυσόστομος, Τρωικός. [204] Σχόλια Τζέτζη, σελ. 409. «...Πλυνός πόλις Λιβύης όθεν ήν Άτλας. Πληιόνης και Άτλαντος επτά θυγατέρες, ων μία και Στερόπη. Στερόπης δε και Υπερόχου ή Αρπίνης της Ασωπού θυγατρός και Άρεος, Οινόμαος. Οινομάου δε Ιπποδάμεια, ης και Πέλοπος Ατρεύς ος εν Λακωνική κατώκησεν. Ατρέως και Αερόπης Αγαμέμνων και Μενέλαος. Η δε Αερόπη θυγάτηρ ήν Κατρέως του Κρητός, όθεν τον Μενέλαον Ημικρήτα είπεν. Βάρβαρον, ότι ο Πέλοψ κατά τινάς μεν Λυδός, κατά τινάς δε Παφλαγών. Βάρβαροι δε οί τε Λυδοί και οι Παφλαγόνες...» [205] Ο Αχιλλέας, ως νεκρός, πέρναγε την «άλλη» ζωή του σε ένα νησί της Κριμαίας. Τα συμπεράσματα δικά σας. [206] Απολλόδωρος, Β΄, VI, 4 [207] Η ιστορία του Βελλερεφόντη και των Λύκιων απογόνων του στη Ιλιάδα Ζ΄, 144- 212 [208] Απολλόδωρος, Γ΄, ΙΧ, 1. [210] Ιλιάδα, Ι, 229 κ.έ. [211] Παυσανίας Αττικά, 11, 2 [213] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμματα «Οθρυονεύς», «Καβασσός» [214] Απολλόδωρος, Γ΄,Χ, 8 [215] Παυσανίας, Κορινθιακά, 22, 3 και Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 74 [216] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 79-80 [217] Παυσανίας, Κορινθιακά 5, 4. [218] Ιλιάς, Β 831 και Λ 330 [219] Ιλιάδα Χ, 359 και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Πάρις» [222] Απολλόδωρος, Γ΄, XII, 5 [223] Σούδα, λήμμα «Σίβυλλα Φρυγία» [224] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 2 σελ 41 κ. έ. Το ότι ο Θειοδάμας ήταν γιος του Πριάμου είναι μεταγενέστερο σχόλιο. Στη λιθομαντεία του, όμως, εντάσσονται και οι διδασκαλίες του γιου του Πριάμου Έλενου, τις οποίες μεταφέρει ο Θειοδάμας. Έτσι, η Τρωική προέλευση της Ορφικής Λιθομαντείας είναι αναμφισβήτητη. [225] Δάρης, Ιστορία για την άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216 [226] Μνεία του χρησμού και της λατρείας κάνει ο Παυσανίας, «Βοιωτικά» 18,5. [227] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Έκτωρ» [228] Λεξικό Δημητράκου,λήμμα «Έκτωρ» [229] Σύμφωνα με μαρτυρία του Ίδιου, Ιουλιανού, «Επιστολαί», επ. 78, σελ. 135 [230] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 741 - 745 [232] Αλέξανδρος ήταν το άλλο όνομα του Πάρη [233] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002 σελ.7, 8, 17, 18. [234] Το Χιττιτικό όνομα σημαίνει «δρόμος στον κάτω κόσμο» και κατ’ επέκταση, υπόγειο ποτάμι, υδραγωγείο, πηγή, σήραγγα. Οι αρχαίοι πίστευαν πως πολλοί ποταμοί κυλούσαν υπόγεια, ακόμη και κάτω από τη θάλασσα, και μπορούσαν να ξαναβγούν στην επιφάνεια οπουδήποτε. Πχ, ο Γάγγης, ο Ευφράτης και ο Νείλος πιστεύονταν ο ίδιος ποταμός! Ο Μαίανδρος της Μ. Ασίας έβγαινε στον Πελοποννησιακό Ασωπό, κ.ο.κ. (Παυσανίας, Κορινθιακά, 5, 3.) [235] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 10, 683 [236] Ησίοδος, «Ασπίς Ηρακλέους» στιχ. 474-475 [237] Έπος του Διγενή, παραλλαγή Εσκοριάλ στ. 1536 κ. έ. [238] Ιλιάς Φ, 242, κ. έ. [239] Η Ελληνική ποίηση ανθολογημένη, τομ β΄σελ 265. [240] Κάκτου, Ορφικά, τομ 3 σελ.346 Πρόκλου, εις Πλάτ. Τιμ. 40 b-c [242] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Πριαμωθήναι» [243] Σύμφωνα με τον Αθήναιο, (τομ. ΙΓ΄, 18, σελ. 58 κ. έ.) η συνήθεια του ξυρίσματος ξεκίνησε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου. (Επειδή είχε αραιά γένεια) Στην Αθήνα μνημόνευαν το όνομα του πρώτου που ξυρίστηκε, του Κόρση. Στη Ρόδο και το αρχαίο Βυζάντιο οι Νόμοι απαγόρευαν το ξύρισμα και τα ξυράφια, αλλά κανείς πια δεν τους υπάκουε την Ελληνιστική εποχή. [246] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «μεδέων»: Δωδώνης μεδέων, (Δίας) Τελμεσσού μεδέων, (Απόλλων) Σαλαμίνος μεδέουσα, (Μνημοσύνη) Κυλλήνης μεδέων, (Ερμής) Αρκαδίας μεδέων (Πάν) [247] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 24 [249] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10 «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…» [250] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Κ, 7 [252] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 653. [253] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 156 κ.ε. [254] Φιλόστρατος, βίος Απολλωνίου Τυανέως, 2, XVI 154. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκης επιτομή, ΙΙΙ, 1-29 [255] Ηρόδοτος, Κλειώ, 5-6 [256] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 3 [257] Θουκυδίδης, Ιστοριών ΣΤ 2 [258] Θουκυδίδης, Ιστοριών ΣΤ 17 [259] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b [260] Ιλιάς Β 867 κ.έ. «Καρών ηγήσατο βαρβαροφόνων» [261] Στράβων, ΙΓ΄, Ι 20, [262] Πλούταρχος, περί της Ηροδότου κακοηθείας, 11 [264] Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι Τρώες τιμούσαν τον Απόλλωνα πάνω από κάθε άλλο θεό. (Κορινθιακά, 5, 4) [265] Παυσανίας Ηλιακά, Α, 22, 2 [266] Παυσανίας, Αττικά, 23, 8. [267] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684 και 706. [268] Φιλόστρατος, Τα ες Τυανέα Απολλώνιον Θ 333 [269] Πορφύριος, Κατά Χριστιανών, σελ 120 [270] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 713 και Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ. 34 [271] Απολλώνιος, Άπαντα, τμ. 2 ΙΙΙ,29 [272] Αθήναιος Δειπνοσοφισταί, Α, 28 [273] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Γάζα» [274] Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 7 [275] Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α 11 [276] Στράβων, ΙΒ΄, IV, 5 σελ. 127 [277] Στράβων,ΙΒ΄, Ι, 3, σελ. 43. «…μετά δε τούτους επί θαλάττη μεν Ελλήνων οι τε Αιολείς και Ίωνες…» [278] Στράβων, ΙΔ΄, 23, σελ. 170. [279] Ιουλιανού, «Μισοπώγων» σελ. 50
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου