Ο πόλεμος της Ιλιάδας δεν ήταν η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων και Τρώων, αν και αποδείξαμε πως η επιδομή του Τεύκρου δεν ήταν Ελληνική. Η ιστορία κάποιας πανάρχαιας ναυτικής επιδρομής Ελλήνων στην Τρωάδα, πρέπει να αληθεύει, γιατί εποφθαλμιούσαν αυτό το πέρασμα.
Τhe Times of Voulgaroktonos : Αν και δεν συμφωνώ σε όλα όσα έχει γράψει ο Δημήτρης Σκουρτέλης, εν τούτοις οι έρευνες του σχετικά με την ξενόφερτη Ολύμπια Θρησκεία είναι πολύ αξιόλογες.
Οι Τρώες, αρχικά, δεν ζούσαν σε πόλεις, αλλά πάνω στην Ίδη. Αυτοί οι πρωτόγονοι βουνίσιοι, πιθανά αναφερόμενοι ως «γηγενείς» κατακτήθηκαν και εκπολιτίστηκαν από τους Φοίνικες Χαναναίους του Τεύκρου και του (Ιορδανού=)Δάρδανου, του Δαρδά υιού Μάλ της Παλαιάς Διαθήκης,[17] με συμμετοχή και των Φρυγών. Οι δαιμόνιοι Φοίνικες κατανόησαν την στρατηγική σημασία της χώρας. Έτσι, από την ώρα που χτίστηκε το Ίλιον, οι σχέσεις Ελλάδας-Τροίας επιδεινώθηκαν. Οι Τρώες δεν προσκάλεσαν τους Έλληνες στις τελετές ίδρυσης της πόλης, όπως τους άλλους ηγεμόνες. Αυτοί απάντησαν συλλαμβάνοντας το γιο του Τρώα βασιλιά, τον Γανυμήδη ως κατάσκοπο,[18] (μετά είπαν πως τον απήγαγε ο… Δίας) ενώ ο Ασιάτης Πέλοπας πολέμησε, όπως λέει ο Παυσανίας, με τον Τρώα Ίλο, νικήθηκε, και κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Ανήκε, όπως φαίνεται, σε μια μερίδα Ασιατών που διαφωνούσαν με το δυνάμωμα της πόλης. Ήταν οι απόγονοί του οι Ατρείδες, που τελικά κατάστρεψαν την πόλη.
Παλιότερα, ο Ηρακλής κατέλαβε την Τροία, μια γενιά πριν τον Αχιλλέα. Ο βασιλιάς της, Λαομέδων δεν είχε δώσει στον Ήρωα αμοιβή για έναν άθλο του, που έγινε κατά την Αργοναυτική εκστρατεία. Πιο λογικά, η αφήγηση του Δάρη αναφέρει πως ο Λαομέδων είχε αρνηθεί το δικαίωμα ελλιμενισμού στην Αργώ, «επειδή έκρινε ότι θα δημιουργηθεί δημόσιος κίνδυνος, αν οι Έλληνες αρχίσουν να αράζουν τα πλοία τους στις ακτές του.» [19] Η πρώτη -μυθολογικά- ναυτική εκστρατεία των Ελλήνων (ακόμα και με τον περίεργο τρόπο που επανδρώθηκε και καθοδηγήθηκε- αυτό είναι άλλο θέμα) τους έφερε σε αντίθεση με την πόλη που έλεγχε τα Στενά.
Οργανώθηκε νέα ναυτική εκστρατεία, όπου, μαζί με τον Ηρακλή, συμμετείχαν οι Διόσκουροι, ο Πηλέας, ο Τελαμώνας, ο Νέστορας, και η πόλη έπεσε. Πάρθηκαν σκλάβοι –μεταξύ των οποίων και ο Πρίαμος (=πουλημένος) και λάφυρα, και η Τροία αφέθηκε ήσυχη. Η κόρη του Λαομέδοντα Ησιόνη δόθηκε στον Τελαμώνα ως λάφυρο. Οι Τρώες την ζήτησαν πίσω, αλλά οι Έλληνες αρνήθηκαν.
Τότε, ο Πρίαμος, που είχε αφεθεί ελεύθερος, και βασίλευε στην Τροία, οργάνωσε εκστρατεία κατά της Ελλάδας υπό τον Έκτορα..Η Τροία μάλλον δεν είχε στόλο μέχρι τότε, μια που ο Πάρης ναυπήγησε τα πλοία, ενάντια σε χρησμούς που είχαν δοθεί.
Προτιμώ να ξεχάσω τα περί χρησμών, και να ισχυριστώ πως οι Έλληνες, στο μεταξύ, δεν είχαν αφήσει Τρωικό καράβι αβύθιστο. Η Τρωική εκστρατεία ήταν εκτεταμένος συνδυασμός χερσαίων και ναυτικών επιχειρήσεων. Περιορίστηκε μυθολογικά στην αρπαγή της Ελένης και της Αίθρας από τον Πάρη, και την καταστροφή των… Κυθήρων από τον στόλο του. Η αφήγηση τέτοιου άδοξου τέλους της Τρωικής επίθεσης είναι ανακριβής.
Ο Ηρόδοτος μιλά για έναν μεγάλο στρατό, σχεδόν σαν αυτόν του Ξέρξη, Τεύκρων και Μυσών (δηλ. Τρώων Θοργαμά και των άμεσων γειτόνων τους) που εισέβαλλαν στην Ελλάδα μέσω Θράκης φτάνοντας μέχρι τον Πηνειό και το Ιόνιο Πέλαγος. Είναι η εισβολή που αντιστοιχεί με αυτήν που αναφέρεται, μετριασμένη, στον Δάρη.
Μαρτυρείται πως ο Πάρης συγκρούστηκε με τον Αχιλλέα στηνΘεσσαλία, ενώ ο Έκτορας κούρσεψε την Τροιζήνα, και πρέπει να έφτασε μέχρι το Άργος, του οποίου, κατά τον Όμηρο, γνωρίζει μέχρι και τα ονόματα των πηγών του!
Ο Όμηρος και οι περισσότεροι μυθογράφοι αγνοούν, (!!!) ή μάλλον συγκαλύπτουν την Τρωική κατάκτηση. Ο Όμηρος την γνωρίζει, μια που παρουσιάζει ο ίδιος τον Έκτορα να ξέρει τις πηγές του Άργους, αλλά δεν την αναφέρει. Υπάρχει περίπτωση πως οι πηγές που αναφέρει ο Όμηρος βρίσκονταν στην περιοχή ή πόλη «Ελλάδα» της Θεσσαλίας, κοντά στα Φάρσαλα.[25] (έτσι ονομάζει ο Όμηρος μια περιοχή της Θεσσαλίας, αλλά την ονομάζει και «Αργος», επίσης, με την έννοια «πατρίδα» [=χώμα, άργ-ιλλος])
Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι αποκρύπτει την Τρωική επιδρομή. Αντίθετα, μια που οι κάτοικοι της Θεσσαλίας έλεγαν πως οι πηγές αυτές ήταν στην περιοχή τους, σημαίνει πως γνώριζαν πως αυτή η επιδρομή είχε γίνει. Όπως φαίνεται, το θέμα είναι απαγορευμένο για τους περισσότερους αρχαίους συγγραφείς και ποιητές, γιατί, όπως θα δούμε, επηρέασε τόσο τις βασιλικές δυναστείες, όσο και την θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας.
Η ανάλυση της Τρωικής κατάκτησης, ακόμα και με τα ελάχιστα στοιχεία που σώθηκαν, κλονίζει τα Μυθολογικά, Εθνικά και Θρησκευτικά θεμέλια της χώρας. Για παράδειγμα, οι Τρώες και οι Μυσοί κατακτητές πρέπει να μετέφεραν το Τρωικό και Μυσικό τοπωνύμιο Όλυμπος στην Ελλάδα. Μαζί του, παρασύρεται η Ολύμπια θρησκεία, που αποδείχνεται έτσι πως δεν είναι Ελληνική, αλλά Μικρασιατικής και Μεσανατολικής προέλευσης, που μάλιστα επιβλήθηκε με μια ξένη κατοχή… (στην πραγματικότητα υπήρξαν πολλές τέτοιες κατοχές στην προϊστορική Ελλάδα, αυτή του Κάδμου, του Δαναού, κλπ., και όλες είχαν επίδραση στην αρχαία Ελληνική θρησκεία).
Στις κλασσικές αφηγήσεις αναφέρονται διάφοροι Τρώες που βασίλεψαν στην… Ελλάδα ως… αιχμάλωτοι, μετά την άλωση της πόλης, (Έλενος, Τεύκρος, Ανδρομάχη) ενώ οι Αινείας και Πάρης[26] ίδρυαν εδώ πόλεις και ιερά!
«...πως λοιπόν βασίλεψαν όλοι,» (οι νικημένοι Τρώες) « και όχι σε μικρά άγνωστα χωριά, παρά κόντεψαν να κατακτήσουν και» (όλη) «την Ελλάδα...» /.../ «...αυτά δεν φαίνονται για πράξεις προσφύγων, τσακισμένων από τις συμφορές της πατρίδας τους. Είναι φανερό πότε και πως βασίλεψαν... Αλλά και η αναφερόμενη ειρηνική συγκατοίκηση Τρώων και Ελλήνων σε διάφορες πόλεις, ανάγεται, ίσως, σε εποχές προγενέστερες της άλωσης του Ιλίου, και στην Τρωική κατοχή.. Είναι λοιπόν βέβαιο πως αυτή η κατάκτηση ήταν παλιότερη από την εποχή των Έκτορα και Πάρη, και εξελίχτηκε σε μακρόχρονη κατοχή. Να πως κυβέρνησε το Άργος ο Τρώας Άδραστος… Η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε Τρωικό προτεκτοράτο.
Αναφέρω ενδεικτικά ονόματα πιθανών Τρώων βασιλέων στην Ελλάδα, τα Τεύκρος (Αθήνα-Κρήτη) και Εριχθόνιος (Αθήνα) Ημαθίων [28] (Μακεδονία-Βοιωτία) και Άδραστος και Αμφιάραος (Άργος) Μερικοί από αυτούς θεωρούνται καθαρόαιμοι Έλληνες από την Μυθολογία, αλλά μια βαθύτερη ανάλυση ξεσκεπάζει την αλήθεια. Ο Αισχύλος, π.χ., αποκαλεί τον στρατό των Άδραστου και Αμφιάραου «αλλόγλωσσο» και «αλλοδαπό», και παραλληλίζει –κατά όλους τους αναλυτές- την επίθεση των «Επτά» στη Θήβα με την Περσική επίθεση στην Ελλάδα των Ιστορικών χρόνων… Ο Φιλόστρατος λέει πως κέντρο της λατρείας του Αμφιάραου ήταν η Κιλικία. Λέτε να μην είχε ακούσει για τον Ωροπό;
Για την Θήβα, το πρώτο μέρος στην Ελλάδα όπου εισάχθηκε η λατρεία των Ολυμπίων, πράγμα που γέννησε τους επικούς εμφύλιους πολέμους που τραγουδήθηκαν τόσο παραπλανητικά από τους δραματουργούς, την πόλη όπου οι Ολύμπιοι θεοί εξόντωσαν με άμεση ή έμμεση επέμβασή τους επτά βασιλικές γενιές, (Πενθέας – Λάβδακος - Αμφίων – τα παιδιά του – Λάϊος – Οιδίπους – τα παιδιά του) θα πρέπει να αφιερωθεί ειδικό κεφάλαιο…
Οι Τρώες, λοιπόν, είχαν φτάσει νοτιότερα από τον Πηνειό. Αναφέρεται, συγκεχυμένα, κοινότητα Τρώων και στην Αθήναπριν τον Τρωικό πόλεμο.Το όνομα Εριχθόνιος ήταν κοινό στους βασιλικούς οίκους Τροίας και Αθήνας. Ο Στράβων μιλάγια «νεώτερους»ιστορικούς, που η έρευνα τους αποκάλυπτε τις σχέσεις Τροίας – Αθήνας, δίνει όμως σα μοναδικά στοιχεία τα ονόματα Τεύκρος και Εριχθόνιος.
Υπάρχουν, όμως, πολλά περισσότερα. Αλλά, για να μιλήσουμε για την Αθήνα, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για τους Διόσκουρους.
Ούτε οι ίδιοι οι αδελφοί της Ωραίας Ελένης, οι γιοί του βασιλιά της Σπάρτης Τυνδάρεω και του… Δία, οι Διόσκουροι, δεν εκστράτευσαν στην Τροία. «Μόνο ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης δεν πήγαν» (στην Τροία) «αν και αυτοί ήταν οι κατ’ εξοχήν προσβεβλημένοι, και ο Όμηρος, προσπαθώντας να καλύψει αυτήν την αδιαφορία παρουσιάζει την Ελένη να απορεί...». Ο Ποιητής αγνοεί επίσης την θεοποίηση των Διοσκούρων, που τους παρουσιάζει σα νεκρούς, θαμμένους στη γη, μάλιστα προ πολλού. Στην Οδύσσεια, όμως, αναφέρει τον «σωστό» Μύθο, όπου οι Διόσκουροι είναι θεοί. Δεν εντάσσονται όμως στην πλοκή της Ιλιάδας, όπου θα ανήκαν, σαν αδελφοί της Ελένης και… θεοί. Εκεί ήταν… πεθαμένοι.
Ένας Διόσκουρος είχε σκοτωθεί από τον Ίδα σε καυγά για κάτι γελάδια- πράγμα που οδήγησε στην κατοπινή θεοποίησή τους από τον Δία κατά τον Μύθο. Αυτό έγινε μετά την απαγωγή της Ελένης, γιατί αυτή τους θεωρεί ακόμα ζωντανούς. Αν ο θάνατος του ενός συνέβη στο ενδιάμεσο, έπρεπε να έχουν επέμβει ως θεοί στον Τρωικό πόλεμο.Αλλά αφού ο ένας δεν είχε σκοτωθεί ακόμα μετά την αρπαγή της αδελφής τους, νομίζω πως θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται πρώτοι στο στρατό του Αγαμέμνονα, αντί να ασχολούνται με τα συμπαθή κατά τα άλλα μηρυκαστικά, ενώ η αδελφή τους αρπάχτηκε! Εντελώς αντίθετη αντίδραση είχαν όταν η Ελένη αρπάχτηκε από τον Θησέα. Τότε είχαν εισβάλλει στην Αττική!
Για να σκεπαστεί αυτή η εξόφθαλμη αντίφαση, ο Δάρης ισχυρίζεται πως οι Διόσκουροι έπλευσαν αμέσως προς την Τροία μετά την αρπαγή της αδελφής τους, αλλά ναυάγησαν και πνίγηκαν πριν φτάσουν. Ωραίοι προστάτες της ναυσιπλοΐας!!! Και τα γελάδια; Αυτή η αφήγηση δεν έχει σχέση με τους άλλους μύθους περί Διοσκούρων, δεν είναι καν παραλλαγή τους, και δεν εξηγεί την αδιαφορία τους, έστω ως θεοποιημένοι νεκροί- πνιγμένοι ή τρυπημένοι από το κοντάρι του Ίδα
Άρα, η αδελφή τους έφυγε μαζί με τον Πάρη με την άδειά τους. (Αυτό ισχυρίζεται και ο Δίων ο Χρυσόστομος) Έτσι τεκμηριώνεται έμμεσα η συγγένεια Ελένης και Πριαμιδών, που ανάγεται στον Φοίνικα και τον Αγήνορα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τρώες επέμεναν να κρατούν τη συγγενή τους, την Ελένη. Ο πατέρας της μητέρας τους, Λήδας, ο Θέστιος, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, κατάγονταν από έναν Αγήνορα, που ήταν Πελοποννήσιος.[34] Σύμφωνα με τον Μαλάλα, όμως, οι Διόσκουροι ήταν Φοίνικες, απόγονοι του Δία και της Λήδας, που ήταν απόγονος του Δύνα, βασιλιά της Φρυγίας, απόγονου του Μυθικού Φοίνικα, γιου του βασιλιά των Φοίνικων Αγήνορα... [35] Ήταν, λοιπόν, συγγενείς με τον βασιλικό οίκο της Τροίας. Συνωνυμία, ή διαστρέβλωση; Εσείς θα κρίνετε την αξιοπιστία των Απολλόδωρου και Μαλάλα, από την συμπεριφορά των αδελφών στο Μύθο.
Άλλωστε, όλοι οι Σπαρτιάτες ήταν Μεσανατολίτες άποικοι, «εκ γένους Αβραάμ», σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ή Χαναανίτες Σαβίνοι σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Οι Σαβίνοι της Ιταλίας ήταν άποικοι της Σπάρτης. Επίσης, οι Σπαρτιάτες είχαν συγγένεια και με τους Φοίνικες Θηβαίους. (Δες παρακάτω) Συνεπώς, ήταν συγγενείς και με τους Τρώες, όπως και να αναλύσουμε το θέμα.
Άλλωστε, και η λατρεία των Διοσκούρων εμπλέκονταν με αυτή των Φοινικικών Καβείρων. Ο πραγματικός λόγος της απουσίας των Διοσκούρων από τα Τρωικά, είναι ότι ταυτίζονταν με τους Καβείρους, ήταν δηλαδή «οι θεοί της Τροίας»,[36] και στη συνέχεια της Ρώμης, όπως τους περιγράφει ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς. Δυο αγάλματα που ήρθαν από την Τροία στη Ρώμη, και παρίσταναν δυο νεαρούς με κοντάρια, όπως ακριβώς παριστάνονταν τα δυο αδέλφια…
Και ο Παυσανίας συγχέει ή μάλλον ταυτίζει τους Διόσκουρους και με τους Κορύβαντες, θεότητες και αυτές Μικρασιατικής, άρα και Τρωικής προέλευσης. [37] Υπάρχουν, πράγματι, πολλά αγαλματάκια όπου τα χαρακτηριστικά των προσώπων «συγχέονται». Σύγχυση δεν υπάρχει, γιατί είναι ένα μόνο ζεύγος θεών. Μια που η λατρεία τους ήρθε από την Τροία, δεν γίνονταν να της επιτεθούν, ακόμα και στη… Μυθολογία. Ήταν λοιπόν αδύνατο ακόμα και για τον πιο ευφάνταστο μυθοπλάστη, να παρουσιάσει τους θεούς της Τροίας να πολιορκούν την ίδια την αγαπημένη τους πόλη! Οι Τρωικές-Φοινικικές αυτές θεότητες ελληνοποιήθηκαν άγαρμπα, και στάθηκε αδύνατο να ενταχθούν στην εξιστόρηση του Τρωικού πολέμου.
Οι Διόσκουροι, αφού ταυτίζονταν με τους Φοινικικής προέλευσης Καβείρους. (=Μεγάλοι [θεοί] στα Φοινικικά) έγιναν και αυτοί προστάτες των ναυτικών, μετά την επαφή τους με τους θεούς αυτούς της Σαμοθράκης, κατά την Αργοναυτική εκστρατεία, όταν εμφανίστηκαν αστέρια πάνω στα κεφάλια τους… «πάντα όταν οι ναυτικοί πέφτουν σε φουρτούνα κάνουν ευχές στους θεούς της Σαμοθράκης» (τους Καβείρους) «και αποδίδουν την παρουσία των αστέρων στην εμφάνιση των Διοσκούρων» Αν και οι θεοί της Σαμοθράκης είναι Φοινικικής προέλευσης, η λατρεία τους προήλθε από την Τροία Οι Κάβειροι λατρεύονταν και στη Θήβα, μια άλλη Φοινικική αποικία, ενώ η λατρεία της Αφροδίτης/Αστάρτης στα Κύθηρα και την Κύπρο ιδρύθηκε και πάλι από Φοίνικες.Διόσκουροι, Κάβειροι και Κορύβαντες ταυτίζονταν λατρευτικά. «Καβείρους δε τους Κορύβαντας καλούσιν και τελετήν Καβειρικήν καταγγέλουσιν [=αναγγέλουν]]πράγμα που ενισχύει την Φρυγική και Φοινικική προέλευση της λατρείας τους. Καβέρ στα Φοινικικά σημαίνει «Μέγας».
Η εισβολή των Διοσκούρων στην Αττική ήταν Τρωική εισβολή, ή έστω ως καθοδηγούμενη από την Τροία. Το ίδιο συνέβη και στην Θήβα με τους «Επτά». Αγνοούμε αν υπήρχε και παλιότερη τέτοια Τρωική επίθεση στην Αθήνα. Μνημονεύεται όμως, επίθεση του θεού Διονύσου και της ακολουθίας του στην Αθήνα, που αποκρούστηκε! [43] Άλλος Μύθος λέει πως οδηγούσε τις Αθηναίες σε αυτοκτονία, για να εκδικηθεί τον φόνο πιστού του. Ο Διόνυσος ήταν κατ’ εξοχήν Ασιατικός θεός. Πάντως, έτσι εξηγούνται τα παρακάτω:
Αθήνα Α) Μυθολογικά, ο Τρώας Τιθωνός μεταμορφώθηκε σε τζιτζίκι, και οι Αθηναίοι αποκαλούνταν «Τεττιγγοφόροι» γιατί είχαν σαν κόσμημα ένα χρυσό τζιτζίκι, και πίστευαν πως κατάγονταν από αυτό το έντομο, [44] δηλαδή από έναν Τρώα! Μαρτυρείται πως ο Τρώας Εύφορβος ήταν καταστόλιστος με «τεττιγγοφορίαν», δηλαδή στολισμένος με τον δήθεν «Αθηναϊκό»-«Ιωνικό» χρυσό τζίτζικα.[45] Φυσικά, αυτά αντίφασκαν με τους Μύθους των «Διφυών» φιδάνθρωπων ιδρυτών και γεναρχών της Αθήνας. Τα ιερά ζώα της πόλης δεν ήταν τα τζιτζίκια, τα οποία μάλιστα έτρωγαν, αλλά το φίδι και η κουκουβάγια. Έχουμε λοιπόν, δυο αντιφατικές τοτεμικές παραδόσεις στην ίδια πόλη. Την Τρωική, και την Ελληνική. Ο Θουκυδίδης ήδη παραδίδει πως η «τεττιγγοφορία» άρχιζε να εγκαταλείπεται στην εποχή του. Πρέπει να απορρίφθηκε σαν ξενόφερτη συνήθεια.
Αθήνα Β) Παρακάτω θα δούμε πως οι Τρώες αποκαλούσαν τον Φοίνικα Ηρακλή, γνωστό ως Μελκάρθ, Δισανδάν. Οι Έλληνες τον είχαν για άλλο πρόσωπο, και τον αποκαλούσαν Σάνδωνα. Κέντρο της λατρείας του ήταν η Ταρσός της Κιλικίας, περιοχή συγγενική με την Τρωική Κιλικία. Πρόκειται για τον Σάνδοκο, που αναφέρει ο Απολλόδωρος. Αυτός ο καταφανέστατα ξένος Ήρωας, όπως φαίνεται ακόμα και από το όνομά του, πιστεύονταν πως ήταν… Αθηναϊκής καταγωγής, απόγονος του Κέφαλου και της Ηώς.[46] Μάλλον ήταν Τρώας Ήρωας, που επιβλήθηκε στους Αθηναίους κατά την Τρωική κατοχή. Μετά δημιούργησαν –ή μάλλον διαστρέβλωσαν- τον Μύθο του Κέφαλου για να παρουσιάσουν τα πάντα Ελληνικά. Υπάρχει παραλλαγή του Μύθου, η μόνη γνήσια, όπου ο Κέφαλος αρνείται την Ηώ, και αυτή φέρνει τα πράγματα έτσι που ο Ήρωας να σκοτώσει τη γυναίκα του άθελά του, και να αυτοκτονήσει ή να εξοριστεί στην Κεφαλονιά, δίνοντάς της το όνομά του. Οι γιοί του, μάλιστα, επέστρεψαν στην Αθήνα.
Το μόνο κοινό στις δυο παραλλαγές, είναι τα ονόματα Ηώς και Κέφαλος. Η θεά Ηώ είχε ειδικές σχέσεις με την Τροία, μια που με τον Τρώα Τιθωνό έκανε τον Μέμνονα, έναν από τους μεγαλύτερους Ήρωες της Τροίας και της Ασίας, γενικότερα. Γι αυτό και μερικοί αρχαίοι πίστευαν πως το ζευγάρωμα του Τρώα με την Ηώ (=Ανατολή) συμβόλιζε τη σχέση της πόλης με την Ασία. [47
Πάντως και ο… Αθηναίος Σάνδοκος έδρασε αποκλειστικά στην Συρία και την Κιλικία, και υπήρξε πρόγονος του Άδωνι, που και αυτός… Αθηναίος ήτανε. Κανείς σοβαρός ερευνητής δεν θεωρεί τον Ιουδαιοφοίνικα Αντονάι =Κύριο, Ελληνικό θεό… Συνοπτικά, οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Τρώα Ήρωα Δισανδάν-Ηρακλή, πατριώτη τους!
Αθήνα-Θήβα-Τανάγρα Γ) Φαίνεται πως όλα αυτά σχετίζονταν με το Φοινικικό Θηβαϊκό γένος των Γεφυραίων, που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα. Υπήρχε θρησκευτική και φυλετική ταύτιση των Θηβών της Ελλάδας και των Θηβών της Τρωικής Κιλικίας. (ο γενάρχης των Κιλίκων, Κίλικας και ο ιδρυτής της Θήβας, Κάδμος, ήταν αδέλφια) Η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας» καθοδηγήθηκε –κατά την γνώμη μου- από την Τροία εναντίον της Θήβας, γιατί η πόλη αρνήθηκε την λατρεία του Απόλλωνα, [48] επικήρυξε και σκότωσε την πρώτη Πυθία-Σφίγγα, και εκδίωξε τους Φοίνικες Γεφυραίους, παρά τις Φοινικικές καταβολές της. Οι Γεφυραίοι είχαν εγκατασταθεί και στην Τανάγρα, που επίσης αρνήθηκε την συμμετοχή στα Τρωικά, ακόμα και το δικαίωμα ελλιμενισμού στον Ελληνικό στόλο. [49]Τότε, την πολιόρκησε ο Αχιλλέας.
Τελικά, ούτε η Θήβα εκστράτευσε στην Τροία. Είχε πρόσφατα αλωθεί από τους «Επτά», γι αυτό δεν πολέμησε. Ίσως όχι, γιατί αργότερα φρόντισε να μεταφέρει από την Τροία τα οστά του Έκτορα, κατόπιν χρησμού του εθνικού μας Μαντείου, των Δελφών,(τι θα γινόμασταν χωρίς αυτό) Ο Τρώας ετούτος λατρεύονταν εκεί μέχρι το 355 μΧ! Έκτωρ ήταν και επίθετο του… Δία! (Εθνική θρησκεία, που λένε) Δυστυχώς, μετά οι Χριστιανοί κατάργησαν ετούτες τις πατριωτικές λατρείες. Αντί για Ιουδαιοφοίνικες Τρώες, υποχρεωθήκαμε βίαια να λατρεύουμε Εβραίους… Αθάνατη Ελλάς!
Η Αθήνα είχε επηρεαστεί θρησκευτικά από τους Γεφυραίους, που σύμφωνα με παραλλαγές ήταν ένα σεπτό ιερατικό γένος –για να μην πούμε το μοναδικό. [53] Έτσι, δεν γίνονταν να πολεμήσει κατά των Τρώων Κιλίκων, αδελφών των Γεφυραίων!
Αθήνα Δ) Υπάρχει η εκδοχή πως οι Τρώες Κίλικες ονομάστηκαν από τον ηνίοχο του Πέλοπα, Κίλλα. Από αυτόν ονομάστηκαν και ένας ποταμός, ένα βουνό, και η Τρωική πόλη Κίλλα, αλλά και η… Κιλικία. [54] Είναι λίγο τραβηγμένο. Πάντως, ο Πέλοπας ήταν Ασιάτης, που εκδιώχτηκε από τους Τρώες. Κίλλα ήταν και Τρωικό κύριο όνομα. Έτσι έλεγαν μια κόρη του Λαομέδοντα. Όνομα, πόλη, βουνό και ποτάμι Κίλλα, και λατρεία του Κίλλαιου Απόλλωνα,[55] υπήρχαν πάντως στην Τρωάδα, είτε συγγένευαν είτε όχι με την Κιλικία. Και μια που οι Τρώες ήταν… Αθηναίοι, μάλιστα από τον Δήμο Ξυπετεώνες, είχαμε και χωριό Κίλλεια στον Υμηττό.
Και πάλι, το τοπωνύμιο συνδέεται με τη Μέση Ανατολή! Συγγένευε σίγουρα με το… Ισραήλ. «…και άλλην τινά που Κίλλαν είναι κατά την Ιουδαίαν, ης οι πολίται Κιλλήται και Κιλλανοί ελέγοντο.» [56] Δηλαδή, αν ξεχάσουμε τους ηνίοχους, τότε τα σχετικά Τρωικά τοπωνύμια, που υπήρχαν και στην Αθήνα και στην Λέσβο, και πάνω απ’ όλα η λατρεία του Κίλλαιου Απόλλωνα στην ομώνυμη Τρωική πόλη, είναι Μεσανατολικής προέλευσης.
Αθήνα Ε) Αιθίοπες απεικονίστηκαν από τον Φειδία σε ένα άγαλμα της Νέμεσης που στήθηκε για τη νίκη στον… Μαραθώνα.[57] Η Νέμεσις ταυτίζονταν με την Τρωική θεά Αδράστεια, και οι Αιθίοπες του… Μαραθώνα πρέπει να συνδέονται με τους Αιθίοπες του Τρώα Μέμνονα. Προφανώς είχαν ενταχθεί στη λατρεία της Τρωικής θεάς Αδράστειας –που ταυτίζονταν με την Ελληνική θεά Νέμεση- και η παρουσία τους ως συνοδοί της θεάς είχε καθιερωθεί σε κάθε ανάλογη αναπαράσταση στην Αθήνα, σαν συνέπεια και κατάλοιπο των εθίμων που καθιέρωσε η Τρωική κατάκτηση. Αυτοί οι «Αιθίοπες» ήταν στην πραγματικότητα Ινδοί. (Οι αρχαίοι πίστευαν πως Αιθίοπες ζούσαν και στην Ινδία)Ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός… Θα αναλύσουμε το θέμα μιλώντας για τους βασιλιάδες τους, Τρώες Μέμνονα και Τιθωνό, τους Τρώες-Ινδούς Ορόντη, Δάρδες, Πάνδαρους, και τους Μεσοποτάμιους-Τρώες-Εβραίους Έλυμους. Κατά τα άλλα, οι Αθηναίοι, επί Πεισίστρατου, πρόσθεσαν άτεχνα στα Ομηρικά Έπη την –ψευδή- συμμετοχή τους στα Τρωικά… Αυτό δεν το ισχυρίζομαι αυθαίρετα, γιατί ήταν διαδεδομένη άποψη ήδη από την αρχαιότητα. «(Ο Όμηρος:) εψεύσατο. Αθηναίοι γαρ ουκ εκστράτευσαν επ’ Ίλιον». Τον Δαφίτα, που το έγραψε, τον σταυρώσανε… [58](είναι, ενδεικτικά, το είδος της ελεύθερης έρευνας των «νεότερων» ιστορικών, που λέει και ο Στράβωνας - Σφίγγα…) Προσωπικά, προσδοκώ τα καλύτερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου