Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Α.

Γιατί να ασχοληθούμε με τον Τρωικό πόλεμο, που ανήκει πια στο μύθο; Επειδή αυτός ο πόλεμος δεν άρχισε με την Ωραία Ελένη, ούτε και τελείωσε ποτέ. Είναι πάντα στην πόρτα μας. Όλοι οι εχθροί της Ελλάδας δήλωναν πως είναι απόγονοι Τρώων ή εκδικητές τους. Οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βενετσιάνοι, οι Τούρκοι…

Τhe Times of Voulgaroktonos : Αν και δεν συμφωνώ σε όλα όσα έχει γράψει ο Δημήτρης Σκουρτέλης, εν τούτοις οι έρευνες του σχετικά με την ξενόφερτη Ολύμπια Θρησκεία είναι πολύ αξιόλογες.

Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Β.

Ο Φρυγικός Σκούφος του Πάρη είναι έμβλημα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι σύμπτωση που η Γαλλία ήταν το πρώτο κράτος που συνήψε τις «διομολογήσεις», οικονομικές συμφωνίες με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την πτώση του Βυζαντίου; Την ακολούθησαν και τα άλλα δυτικά κράτη. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως είναι απόγονοι Τρώων, μια που η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Τρώα Αινεία. Εμείς, οι «νικητές» του πολέμου αυτού, έχουμε κατηγορηθεί από τους ποιητές και δραματουργούς μας. Μας εμφανίζουν ως καταραμένους από τους θεούς γι αυτά που διαπράξαμε εκεί. «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν».[2] 

Το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου, γέννησε την παροιμία «να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα κι αν σου κάνουν δώρα». Μας παρουσιάζει σαν απατεώνες. Μια που ο Ίππος ήταν αφιέρωμα στους Ολύμπιους θεούς, μας εμφανίζει και σαν ασεβείς. Τέτοιους μας εμφανίζουν και οι μονομαχίες Ελλήνων Ηρώων με τους ίδιους τους θεούς «τους», οι ιεροσυλίες, παιδοκτονίες, βιασμοί, φόνοι πάνω στους βωμούς, και οι ανθρωποθυσίες που έγιναν κατά την άλωση της «Ιερής», κατά τον Όμηρο, πόλης…(Το τοπωνύμιο «Όλυμπος» από εκεί ήρθε, άλλωστε, και ο Δίας κατά τον Όμηρο πάντα, κυβερνούσε από την Τρωική Ίδη, «’Ιδηθεν μεδέων». Τέσσερις κορυφές της Ίδης ονομάζονταν Όλυμπος, γι αυτό και το ιερό βουνό είχε πολλά δώματα…)

Αν αυτά διαπράχθηκαν από Έλληνες πιστούς του Δωδεκάθεου, είμαστε, πράγματι, ο χειρότερος λαός του κόσμου… 

«Αντί να είχαν γίνει αυτά, δεν θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία;» ^[3] έφτασε να πει ο Δίων Χρυσόστομος…

«Το να ακούμε ότι ο καλύτερος Έλληνας,» (ο Αχιλλέας) «σκοτώθηκε από τον χειρότερο Τρώα» (τον Πάρη) «είναι ντροπή. Να ακούμε πως ο πιο μυαλωμένος Έλληνας» (ο Αίας) «έσφαξε βόδια και πρόβατα, μετά ήθελε να σκοτώσει τους βασιλιάδες και στο τέλος αυτοκτόνησε, είναι αίσχος. Να ακούμε πως με κοινή απόφαση» (οι Έλληνες) «σκότωσαν με ωμότητα το παιδάκι ενός καλού άντρα, τον Αστυάνακτα. Να ακούμε πως θυσίασαν την παρθένα την Πολυξένη για χάρη του γιού της θεάς.» (Του Αχιλλέα) «Να ακούμε πως ξεπαρθένεψαν την πανάγια κόρη, την ιέρεια του Απόλλωνα μέσα στο ναό, την Κασσάνδρα, και μάλιστα όχι κανένας παρακατιανός, αλλά ο πρώτος. Ούτε και κανένας άσημος, παρά ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, να σκοτώνει το γεροντάκι, τον Πρίαμο, πάνω στο βωμό του Δία. Την Εκάβη, την δυστυχισμένη μητέρα τόσων παιδιών να την δίνουν στον Οδυσσέα για πλάκα, και να λένε πως μεταμορφώθηκε σε σκυλί. Και ο βασιλιάς των Ελλήνων να παντρεύεται την ιερή κόρη του Απόλλωνα, που κανείς δεν τόλμαγε να το κάνει από φόβο του θεού. Καλά έπαθε που τον σκοτώσανε.» (Αγαμέμνων και Κασσάνδρα).

«Αντί να είχαν γίνει αυτά, θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία...»[4] Άλλες ιεροσυλίες: απαγωγή της Χρυσηίδας, επίσης ιέρειας του Απόλλωνα, κατασκευή τείχους χωρίς προηγούμενες θυσίες στους θεούς, άρνηση του μισού στρατού να θυσιάσει στην Αθηνά, ύβρεις που απευθύνει ο Αχιλλέας στον Απόλλωνα,, κλπ...Και μετά, αναρωτιόμαστε από πού μπορεί να προέρχεται ο ανθελληνισμός των συμμάχων μας

Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, όπως ισχυρίζονταν μερικοί αρχαίοι, (οι περισσότεροι τους λένε όμως «βαρβάρους») και αν η Τροία ήταν ιερή, τα παραπάνω φαίνονται παράλογα. Αν όμως, οι Τρώες ήταν άποικοι από τη Μέση Ανατολή, οι Τογαρμά, Ασχανάζ και Κιττείμ-- αν ο βασιλιάς τους Δάρδανος – Δαρδά υιός Μαλ ήταν ομώνυμος με τον Ιορδάνη ποταμό, -- και αν είχαν –τότε- άλλη θρησκεία και καταγωγή από τον Ελληνικό λαό (όχι τους βασιλιάδες του)  -- και αν είχαν καταλάβει παλιότερα σχεδόν όλη την Ελλάδα, επιβάλλοντας την λατρεία των Ολύμπιων θεών, (μαζί με άλλους αρχαιότερους κατακτητές μας) τότε, οι κατηγορίες εναντίον μας είναι προϊόντα θρησκευτικού φανατισμού των ποιητών μας, που ήταν όλοι, σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής, ιερουργοί των Μυσών-Μουσών και του Σαβαώθ-Σαβάζιου Διονύσου,[5] ενός θεού που ανατράφηκε μεταξύ Φοινίκης και Νείλου, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο, δηλαδή στους Αγίους Τόπους, και ήταν εγγονός ενός Πρίγκιπα της Φοινίκης…

Αυτά θα βρούμε σε αρχαίους συγγραφείς και τους Βυζαντινούς ερανιστές τους. Μόνο τότε θα τα επιβεβαιώσουμε και από μερικούς στίχους του Εθνικού μας έπους, που γνωρίζει πολλά και λέει λίγα…..    

Οι πόλεμοι Ελλήνων-Τρώων και οι Τρώες βασιλιάδες μας. Η διέλευση από τα Στενά των Δαρδανελίων ήταν σημαντικό στρατηγικό θέμα. Όχι μόνο εξασφάλιζε το εμπόριο ανάμεσα στη Μαύρη θάλασσα και την Μεσόγειο, αλλά μέσω των πλωτών ποταμών που εκβάλλουν στον Εύξεινο, (Δούναβης, Ντον, κλπ.)  επικοινωνούσε με την Δυτική, Κεντρική, και Ανατολική Ευρώπη σε μεγάλο βάθος. Η Τροία έλεγχε τα Στενά, και η μοίρα της ήταν να κυριαρχεί, ή να κατακτηθεί. Φαίνεται πως έγιναν και τα δύο. Δεν υπήρξε λαός της Ανατολικής Μεσογείου που να μην συνέρρευσε σε αυτό το πέρασμα. Εμείς, βέβαια, επιμένουμε να το θεωρούμε αμιγώς Ελληνικό. 

Η πρώτη τέτοια επιδρομή που θυμάται η Μυθολογία ήταν όταν Τεύκροι ερχόμενοι με πλοία από την Κρήτη, συγκρούστηκαν με τους «γηγενείς» Τρώες –πριν ακόμα την δημιουργία της πόλης. Με θαύμα του Απόλλωνα, ποντίκια αχρήστεψαν τον οπλισμό, τρώγοντας τα δερμάτινα μέρη. Έτσι ειρήνεψαν. Οι Τεύκροι παρέμειναν εκεί. Ο Τεύκρος θεωρήθηκε γενάρχης των Τρώων βασιλέων.  

Η ίδια ιστορία, όμως, παραδίδεται ως Τρωική νίκη.Υπάρχουν πολλές παραλλαγές καταγωγής του Τεύκρου, μεταξύ των οποίων και η Τρωική, (ντόπια) γιος του ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Τρωικής Ίδης. Υπήρχε και άλλος Τεύκρος, του Τελαμώνα, μισός Τρώας. Τα τοπωνύμια που συνδέονται (και) με αυτόν, είναι Φοινικικά! (Σαλαμίνα = Βαάλ-Σαλάμ = Κύριος της Ειρήνης, ο Βαάλ/Βεελσάμης) Οι Τεύκροι δεν ήταν Έλληνες. Ο Ηρόδοτος μαρτυρά πως κάποτε η Κρήτη κατέχονταν από «βαρβάρους». Ο Θουκυδίδης λέει, χωρίς σαφή αναφορά στην Κρήτη, πως το Αιγαίο, που «τώρα το λεν Ελληνική θάλασσα»  κυριαρχήθηκε από Φοίνικες και Κάρες. Και ο Όμηρος αναφέρει την Κρήτη σαν το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα όπου μιλιόνταν πολλές γλώσσες. Από εκεί κατάγονταν και οι σύμμαχοι των Τρώων, οι Λύκιοι, των οποίων το αρχικό όνομα ήταν (Ιερο)Σόλυμοι, μετά ονομάστηκαν Μινύες από τον Μίνωα, μετά Τερμίλλες και τελικά Λύκιοι… Αλλά και οι θρησκευτικές ιδιομορφίες της προϊστορικής Κρήτης την ταυτίζουν με την Μέση Ανατολή. Πίστευαν πως ο Δίας… πέθαινε και ανασταίνονταν, σαν τον Άδωνι και τον Ταμμούζ.

Από όσα γράφουν οι Βυζαντινοί χρονογράφοι συνάγεται πως αυτοί οι «βάρβαροι» Κρητικοί ήταν φυλετικά συγγενείς των Τρώων, μια που είχαν κοινή Μεσανατολική καταγωγή, ως απόγονοι του Χαμ και του γιου του, Χαναάν. Και η Ελληνική Μυθολογία,  χωρίς να αντιφάσκει, ανάγει την καταγωγή των Τρώων στους Δαναό και Αγήνορα, [13] που ήταν γενάρχες ή συγγενείς (ο Δαναός) των Χαναναίων και των Φοινίκων, ερχόμενοι από την Αίγυπτο, με –φυσικά- αρχική… Ελληνική καταγωγή, όπως όλος ο… Πλανήτης, μια που θέλαμε να το πιστεύουμε. Την ίδια καταγωγή είχαν και οι Τρώες Κίλικες, συγγενείς με τους Ανατολικούς Κίλικες, απόγονους του Αγήνορα επίσης.  

Όπως και να έχει, οι Κάδμος, Βήλος, Αράβιος, Δαναός, Αγήνωρ, Κίλικας, Σύρος, κλπ, (όλοι απόγονοι της Αργίτισσας Ιώς) πιστεύονταν από τους Έλληνες  πως ήταν πρόγονοι των Μεσανατολικών λαών, συνεπώς πρακτικά ταυτίζονται με τους αντίστοιχα αναφερόμενους Γενάρχες τους στην Παλαιά Διαθήκη. Είτε ήταν μακρινής Ελληνικής καταγωγής ή όχι, λοιπόν, οι Τρώες κατάγονταν από την Μέση Ανατολή, και μάλιστα ήταν αδελφοί με τους υπόλοιπους λαούς της. Άλλωστε, Φοίνικες και Τρώες ισχυρίζονταν πως η πρόγονός τους, Ιώ, δεν ήταν Αργίτισσα, αλλά Φοινίκισσα που απήχθη από τους Έλληνες. ^[14] Αυτή, μια που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα, ήταν και ο «χωνευτός μόσχος» και η «χρυσή δάμαλις» των Εβραίων.

Αυτά εξηγούν το «θαύμα» της ειρήνευσης Τεύκρων και Τρώων. Άλλωστε, ήταν όχι μόνο συγγενείς, αλλά και ομώνυμες φυλές, μια που τα ονόματά τους (Τροία – Τεύκρος) είναι παραλλαγές του Εβραϊκού Θοργαμά ή Τογαρμά. Πρόκειται για την Το-ρό-για της Γραμμικής Β΄. Έκτοτε, οι κάτοικοι της Τρωάδας πήραν το όνομα Τεύκροι, για να ονομαστούν Τρώες αργότερα. Απόγονοι του Χαναάν –ή των άλλων προσώπων που αναφέραμε, είναι το ίδιο- θεωρούνται και όλοι σχεδόν οι λαοί που συμμάχησαν με την Τροία. (δες παρακάτω) Ο Βιβλικός Θοργαμά, (=Τεύκρος, Τρώας) μαζί με τον Ασχανάζ (Ασκάνιος, Ελλησπόντιος Φρύγας, αλλά και η Τρωική φυλή του Αινεία, απόγονοι της Ασκαλώνιας Αφροδίτης-Ιστάρ) θεωρούνται απόγονοι του Ιάφεθ, και τοποθετούνται κατά την Παλαιά Διαθήκη, στην περιοχή της Τρωάδας και της Προποντίδας, πλάι στον Ιωύαν (Ϊωνα). Όλοι ήταν αδέλφια, γιοί του Γαμέρ. Έτσι, οι Τρώες είχαν μικτή καταγωγή, από τον Ιάφεθ (Ιαπετό για τους Έλληνες) και τον Χαναάν. (Αγήνορα για τους Έλληνες)  Πρακτικά, ήταν μια μίξη Θρακικών φυλών με Μεσανατολίτες αποίκους.

Αυτή η «μίξη» ήταν μόνο τυπικά γεωγραφική, μια που οι βασιλείς της Θράκης (π.χ., ο Φινέας) ήταν επίσης ομόφυλοί τους Φοίνικες… Ο Βόσπορος έγινε Φοινικικό «ποτάμι», και γι αυτό ονομάστηκε «Ιορδάνης» (=Δαρδανέλια) Ένα βήμα από τον ποταμό Έβρο (Εβραίο) ήταν άλλωστε! Ομόφυλοι ήταν επίσης και οι Βιθυνοί, (Ασκάνιοι = από την Μεσανατολική Ασκαλών) που αποικίστηκαν από τον Μυθικό Φοίνικα. [15] Την ίδια καταγωγή από τον Φοίνικα είχαν και οι βασιλείς της Φρυγίας. [16] που ο Ιώσηπος ταυτίζει με τους Θοργαμά, μια που πολλοί αναφέρουν τους Τρώες ως Φρύγες.