Ο αδελφός του Τρώα Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων, βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία… Τον σκότωσε ο Ηρακλής. Γραμματολογικά, οι τύποι των ονομάτων Αιμάθη και Ημάθη είναι εναλλάξιμοι. Αυτή ήταν μια παρθένα που θυσιάστηκε για να «στεριωθεί» η Συριακή Αντιόχεια επί Ορόντη. Δεν νομίζω να την κουβάλησαν από την Μακεδονία.
Τhe Times of Voulgaroktonos : Αν και δεν συμφωνώ σε όλα όσα έχει γράψει ο Δημήτρης Σκουρτέλης, εν τούτοις οι έρευνες του σχετικά με την ξενόφερτη Ολύμπια Θρησκεία είναι πολύ αξιόλογες.
Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Α.
(Δεν φεύγουμε από την Μέση Ανατολή με τίποτα!) Ο ομώνυμος, λοιπόν, με τον Ημαθίωνα Αμαθούς ή Αμαθί, γιός του Χαναάν, ήταν Φοίνικας (άρα ομόφυλος με τους Κίλικες Τρώες) και έχτισε την πόλη Αμαθούντα ή Αμάθη, στην Φοινίκη, την οποία οι Μακεδόνες μετονόμασαν σε «Επιφάνεια»,[60]προφανώς για να μην φαίνεται η σκανδαλώδης ομωνυμία με την πατρίδα τους, την Ημαθία και τον ομώνυμο Φοίνικα και Τρώα βασιλιά τους. Και όμως, οι Μακεδόνες παραχώρησαν, αρχικά, ίσα δικαιώματα στους Εβραίους, και αυτοί άρχισαν να αποκαλούνται με υπερηφάνεια «Μακεδόνες»! όπως αποκαλούνταν και«Σπαρτιάτες». Μπαααα… Ο Ιώσηπος επικαλείται για τα παραπάνω, επίσημα έγγραφα. Αργότερα, βέβαια, ήρθε η ρήξη.
Οι Έλληνες έλεγαν πως ο «Άμαθος» (είναι δυνατόν να είναι όνομα με Ελληνική ρίζα;) ήταν άλλο πρόσωπο, γιός του Ηρακλή. Αν μιλάμε για τον Φοίνικα Ηρακλή, τον Μελκάρθ, όλα εξηγούνται… Είναι προφανές πως αφού ο Ημαθίων, ο αδελφός του Μέμνονα ταυτίζεται με την Ημαθία, την Αραβία και την Αιθιοπία, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Αμαθί- Άμαθο.
Η Αμαθούντα της Κύπρου έχει την ίδια ρίζα, και συνδέεται με την Σαλαμίνα, ένα νησί με επίσης Φοινικικό όνομα, (Βαάλ-Σαλάμ) και τον ημι-Τρώα ιδρυτή της Σαλαμίνας της Κύπρου, τον Τεύκρο (Θογαρμά) γιο του Σαλαμίνιου Τελαμώνα και της Τρωαδίτισσας βασιλοπούλας Ησιόνης. Μπορούμε λοιπόν, να χαράξουμε μια σχεδόν ευθεία γραμμή ανάμεσα στην Αραβία και την (Μακεδονική) Ημαθία, χάρη στους Τρώες λεβέντες, πατριώτες, σωτήρες, και προστάτες μας…
Ακόμα και αν αρχικά επρόκειτο για ομώνυμα πρόσωπα, πολλούς και διάφορους Ημαθίωνες, Άραβες, Βοιωτούς, Αιθίοπες, Μακεδόνες, Χαναανίτες, (!) πράγμα διόλου πιθανό, το ίδιο τους το όνομα, και η τελική ταύτισή τους με αυτόν τον Τρώα, αρκεί για να αποδείξει την τεράστια Τρωική επιρροή στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο. Χρειάζεται να πω πως οι Μακεδόνες δεν πήραν μέρος στα Τρωικά, και μια φυλή τους, οι Παίονες, πολέμησαν υπέρ της Τροίας; Δεν χρειάζεται!
Η επιρροή των Τρώων στην Ελλάδα φαίνεται από την αφήγηση που δείχνει ακόμα και τον επίσημο μάντη των Ελλήνων, τον Κάλχα, να είναι Τρώας! [62] Έτσι φαίνεται και η επίδραση της Τροίας στην Απολλώνια λατρεία. Ο Αγαμέμνονας δεν τον αφήνει καν να μιλήσει, και τον αποκαλεί «μάντη κακών». Αυτά, βέβαια, δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, αλλά σε ειδικά (δυστυχώς μακροσκελή) κεφάλαια…
Η Ελλάδα αντέδρασε στην Τρωική εισβολή. Η υπόθεση ίσως θυμίζει τους Περσικούς πολέμους, ή την εκδίωξη των Σταυροφόρων από την Πόλη από τους Παλαιολόγους. Οι Έλληνες βασιλείς συμμάχησαν, με αρκετή δυσκολία και καυγάδες μεταξύ τους, για να εκμηδενίσουν τον πατροπαράδοτο εχθρό, την Τροία. Οι διαφωνίες οφείλονταν, στην πραγματικότητα, στο ότι ήδη οι γενιές τους είχαν Αιγυπτιακό, Τρωικό και Ασιατικό αίμα. Ήμασταν όμως τυχεροί, γιατί οι Ασιάτες Πελοπίδες – Ατρείδες είχαν εκδιωχθεί από τους Τρώες. Έτσι, αν και δεν ήταν Έλληνες, είχαν έχθρα με την πόλη.
Η πρώτη εκστρατεία των Ελλήνων μετά την αρπαγή της Ελένης, ήταν κατά της Μυσίας, γείτονα και σύμμαχο της Τροίας στην επιδρομή που αναφέραμε. Η σύγκρουση Ελλήνων-Μυσών ήταν ισάξια με τον Τρωικό πόλεμο.Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια ανασυγκρότησης για να επιτεθούν και στην Τροία. Όμως, η Μυθολογία μας λέει πως η απόβαση στη Μυσία ήταν λάθος πλοήγησης των Ελλήνων! (Ένας Μύθος που γελοιοποιεί την Ελλάδα) Μυσία σημαίνει: χώρα του Μυ = ποντικού από όπου προέρχονται οι Μύσες-Μούσες.Εκεί λατρεύονταν ο «Ποντικοδαίμονας» «Μουσαγέτης» (Αρχηγός των Μυσών-Μουσών) Απόλλων Σμινθεύς. Αναλύσαμε ένα ποντικοθαύμα του. Ο θώρακας του Αγαμέμνονα στολίζονταν με φίδια, «κυάνεους δράκοντες» -φυσικοί εχθροί των ποντικιών (σμίνθων) και της Τροίας. Η σύγκρουση ήταν Τοτεμική, βαθύτερη και διάφορη από τον σημερινό πατριωτισμό.
Η στρατηγική συνδυασμού χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων των Ελλήνων εμφανίζεται στις επιθέσεις του Αχιλλέα στις γύρω πόλεις και νησιά, που ελέγχονταν από τους Τρώες. Ο Φιλοκτήτης δεν έμεινε στη Λήμνο λόγω ανίατου τραύματος. Κάλυπτε τα θαλάσσια μετόπισθεν του στρατού που πολιορκούσε την Τροία, εξασφαλίζοντας τον ανεφοδιασμό του. «...γιατρεύτηκε από την Λήμνια Βώλο» (ειδικό χώμα) «όπου λένε πως έπεσε ο Ήφαιστος...» /.../ «...όσο δε καιρό οι Αχαιοί κατατρίβονταν στο Ίλιο, ο Φιλοκτήτης μαζί με το γιο του Ιάσονα Εύνεο κατελάμβανε τα μικρά νησιά, διώχνοντας τους Κάρες που τα κατείχαν...»[67] (Οι Κάρες ήταν σύμμαχοι των Τρώων)
Η συκοφάντηση της Ελλάδας
Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη άλωση της Τροίας από τον Ηρακλή, άφησε την πόλη ελεύθερη, ενώ μπορούσε να την κατακτήσει. Σε σχέση με τα ήθη της εποχής, οι Έλληνες, αν και την κούρσεψαν και πήραν σκλάβους, (αυτά που σήμερα αποκαλούμε «πολεμική αποζημίωση»)φέρθηκαν ανθρωπιστικά, μια που δεν κατάστρεψαν την Τροία, ζητώντας μόνο τα αυτονόητα δικαιώματα ελλιμενισμού. (όπως βάσιμα υποθέτουμε)
Αλλά και η τελική πτώση της Τροίας, με τις απάνθρωπες βιαιοπραγίες και τις ιεροσυλίες των Ελλήνων που αναφέρονται, φόνους αμάχων, παιδιών και ηλικιωμένων πάνω στους βωμούς, καταστροφές ιερών, βιασμούς και θυσίες παρθένων πάνω σε τάφους Ελλήνων και αγάλματα θεών κλπ., δεν συνάδει με την κατοπινή κατάσταση της περιοχής.
Ο πληθυσμός της Τρωάδας παρέμεινε… Τρωικός, με Τρωική εθνική συνείδηση και με αυτοδιοίκηση, τουλάχιστον μέχρι και τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, που με έκπληξη διαπίστωσε πως το εκεί άγαλμα του Έκτορα δέχονταν ακόμα λατρεία, και μάλιστα με την ανοχή των Χριστιανών! (κύλησε ο Ιουδαιοτρωικός τέντζερης και βρήκε το Ιουδαιοχριστιανικό του καπάκι…) Και ο Όμηρος ισχυρίζεται, έμμεσα, πως η Τροία διατήρησε την κρατική της υπόσταση μετά την άλωσή της, μάλιστα μας δίνει και το όνομα του νέου βασιλιά της, που ενθρονίστηκε με απόφαση του Δία: Είναι ο γνωστός Αινείας.
Νομίσματα του «Δήμου των Ιλιέων» της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής, με τον Έκτορα να οδηγεί το άρμα του, ή με τον Απόλλωνα και τον Σμίνθο (ποντίκι) του, γεμίζουν ακόμα τα μουσεία. Πίστευαν πως το φάντασμα του Τρώα Ήρωα έλυνε και έδενε στην περιοχή, τιμωρώντας όσους τόλμαγαν να τον κατηγορήσουν, (!) ενώ οι «κατακτητές»Θεσσαλοί έστελναν ως αφιέρωμα γυναίκες-ιέρειες στους Τρώες για χίλια χρόνια μετά τον πόλεμο!
Το μόνο που φαίνεται πως επέβαλλαν οι Έλληνες στους Τρώες, ήταν η λατρεία και των δικών τους Ηρώων που ήταν θαμμένοι στην περιοχή. Αυτό συμβαίνει και σήμερα σε πάμπολλα πεδία μαχών, όπου υπάρχουν και νεκροταφεία των εισβολέων ή κατακτητών, με την ανοχή (και την υποστήριξη) της χώρας όπου βρίσκονται.
Η «κατακτημένη» και «εξανδραποδισμένη» Τροία, παρέμεινε… Τροία μέχρι τέλους! Αυτό αποδείχνει πως οι Έλληνες, αν και ισοπέδωσαν την πόλη, και της στέρησαν την επιρροή που είχε στην Ασία, δεν κατάστρεψαν ολοκληρωτικά την περιοχή, ούτε ξερίζωσαν τον λαό των Τρώων από εκεί. Στην επακόλουθη κοσμοκρατορία τους, δεν επέβαλλαν κανενός είδους καταπίεση στον ντόπιο πληθυσμό, που παρέμενε μολοντούτο, εχθρικός προς αυτούς. Και αν αυτά θεωρηθούν σημάδια εθνικής συγγένειας Ελλήνων-Τρώων, ας υπενθυμίσουμε την ολοκληρωτική εξόντωση των Πλαταιέων και των Μηλίων από τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους αντίστοιχα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Έτσι, η ανοχή των Ελλήνων απέναντι στους Τρώες πρέπει μάλλον να ερμηνευθεί σαν προσπάθεια συμφιλίωσης με τους Ασιάτες, που γνώριζαν πως μπορούσαν να τους επιτεθούν ξανά, βασισμένοι στην απόλυτη αριθμητική τους υπεροχή. Πράγματι, οι Πέρσες εμφανίστηκαν ως εκδικητές της Τροίας. Το ίδιο ισχυρίστηκαν και οι Ρωμαίοι. Τώρα έχουμε τους… Τούρκους!
Οι Έλληνες, λοιπόν, έχουν συκοφαντηθεί από την ίδια τους την Μυθολογία, δηλαδή την «πάτρια θρησκεία» τους, όπως την ονομάζουν οι αδαείς, που έπαιζε το ρόλο του Δικηγόρου των Τρώων, ή μάλλον του ψευδομάρτυρά τους…
Έτσι, η γενική εντύπωση σήμερα, είναι πως μια μεγάλη χώρα (Η Ελλάδα) τάχθηκε εναντίον μιας πόλης με σκοπό να την εκμηδενίσει, και μάλιστα για τον ποδόγυρο, ενώ οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον ολόκληρης ηπείρου, όπως θα δούμε... Είναι πάνω από άδικο να εμφανίζονται οι πολιορκητές ως επιτιθέμενοι και κατακτητές, μια που είχε προηγηθεί μια εκτεταμένη Τρωική εισβολή, που έφτασε μέχρι τον Πηνειό, και μετέτρεψε, έστω και προσωρινά, την Ελλάδα σε Τρωικό προτεκτοράτο, με την εγκατάσταση Τρώων βασιλέων και σε πολλές από τις νοτιότερες πόλεις. Άλλωστε, αυτά είχαν επαναληφθεί παλιότερα, με την εισβολή των Δαναών, των Κεκροπιδών, των Φοινίκων του Κάδμου και των Πελοπιδών, που εγκαταστάθηκαν και αυτοί στην πατρίδα μας ως Ελληνικές δυναστείες, δίνοντας μάλιστα τα ονόματά τους στους Έλληνες. (αυτά μας θυμίζουν λίγο την Νέα Ελλάδα)Κάποτε, αυτό έπρεπε να σταματήσει. Και σταμάτησε, χάρη στον φοβερό Τρωικό πόλεμο, έναν πόλεμο που καθόρισε την φυσιογνωμία και το μέλλον της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου