O Πρόεδρος Χρήστος Σαρζτετάκης απαντά στους παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού περί έθνους και Μακεδονίας. ΜΕΡΟΣ Β.

Συνέχεια από το πρώτο μέρος (O Πρόεδρος Χρήστος Σαρζτετάκης απαντά στους παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού περί έθνους και Μακεδονίας. ΜΕΡΟΣ Α. ᾽

Εὰν τὸ πολιτιστικὸ κριτήριο ἀρκοῦσε γιὰ τὴν συγκρότησι τοῦ ἔθνους, ὅπως διατείνεται ὁ συνεργάτης σας, τότε στὴν Εὐρώπη τοὐλάχιστον δὲν θὰ ὑπῆρχε παρὰ μόνον ἕνα ἔθνος, τὸ ἑλληνικό ! ᾽  Εφόσον ἀπὸ τοὺς τέσσερεις  παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κοινῶς θεωροῦνται, ὅτι συνεκρότησαν τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό, ὁ ἕνας εἶναι ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ παράδοσις ( ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ ἐπιστῆμες ἔχουν ἑλληνικὲς τὶς καταβολὲς, ἑλληνικὴ καὶ αὐτὴ τὴν ὀνομασία τους σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες ! ), ὁ δεύτερος, ἡ ρωμαϊκὴ πολιτειακὴ παράδοσις, ἔχει ἀδιαφιλονεικήτως ρίζες ἑλληνικές, ὁ τρίτος, ὁ Χριστιανισμός, διεμορφώθη ὁριστικῶς, ἀντιπαλαίων κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες κατὰ τῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀνατολικὴν τὴν προέλευσιν, καὶ ἡδραιώθη μόνον χάρις εἰς τὴν γλῶσσαν τὴν ἑλληνικὴν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, καὶ μόνον ὁ τέταρτος, τὸ ρωμαλέον αἷμα τῶν λαῶν, ποὺ κατέκλυσαν τὴν Εὐρώπη, δὲν εἶχε ἑλληνικὴ τὴν προέλευσι, ἀλλὰ, κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ συνεργάτου σας, πρόκειται γιὰ ἀμελητέο παράγοντα, ἀφοῦ ἐκφράζει ρατσισμό ! 

...῎Η ἔστω, γιὰ νὰ πᾶμε σὲ πιὸ κοντινοὺς καιρούς, δὲν θὰ ὑπῆρχε παρὰ μόνον ἕνα ἔθνος, τὸ ἑβραϊκό ! ᾽Αφοῦ ὁ συνεργάτης σας σοβαρὰ (!) ὑποστηρίζει, ὅτι, κατὰ λέξιν, « τὸ θέμα εἶναι ἂν τὸ συγκεκριμένο ἔθνος ἔχει ἢ δὲν ἔχει κοινὲς παραδόσεις μὲ ἄλλα ἔθνη. Πῶς ὅμως θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε κάτι τέτοιο γιὰ τοὺς ἑβραίους, ὅταν μιὰ ἀπὸ τὶς βασικὲς πηγὲς τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ; ῞Οταν πλῆθος ἐθνῶν ἔχουν μὲ τοὺς ῾Εβραίους κοινὴ τὴν κεντρικὴ παράδοση αὐτῶν τῶν τελευταίων ; »   (ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ. 55, στήλη β', ἐν τέλει). ᾽Ανεξαρτήτως ὅμως τῆς ἀληθείας, ὅτι μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεωρηθῇ, οὔτε καὶ θεωρεῖται ( ἀπὸ κανένα ! , πλὴν τῶν ἑβραίων ), ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ὡς βασικὴ πηγὴ τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ , ἐγὼ τοὐλάχιστον δὲν γνωρίζω κανένα, ποὺ νὰ θέλῃ (ἀφοῦ δὰ εἶναι, ὅπως ὑποαστηρίζει ὁ συνεργάτης σας, ζήτημα ἐπιλογῆς τῆς κάθε στιγμῆς!...), νὰ λογίζεται ἀδελφὸς μὲ τοὺς ἑβραίους. ᾽Ημπορεῖ λοιπὸν ὁ συνεργάτης σας νὰ μᾶς κατονομάσῃ ἔστω ἕνα ἄλλο τέτοιο ῞Ελληνα ἢ ἕνα ἄλλο ἔθνος, ποὺ νὰ αἰσθάνεται ἀδελφὸς μὲ τοὺς ἑβραίους καὶ τὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος ; Καὶ βεβαίως ὅταν λέγω ἀδελφός , δὲν ἀναφέρομαι εἰς τὴν κοσμοπολιτικὴ θεώρησι, ἡ ὁποία φυσικὰ ἔχει ἄλλο περιεχόμενο καί, ἂς σημειωθῇ, ἔχει καὶ αὐτὴ ἑλληνικὴ τὴν προέλευσι.  γ) 

῾Ο συνεργάτης σας ἀναφέρεται καὶ εἰς τὴν διείσδυσι σλαβικῶν φύλων εἰς τὸν ἑλληνικὸ χῶρο.  Καὶ τονίζει : « Δὲν θὰ ἀντιπαραθέσω στὸν φυλετικὸ ἀναδελφισμὸ τὴν βέβαιη ἐπιμιξία μας μὲ τὰ σλαβικὰ φύλα, κατὰ τὸν 6ο-7ο αἰῶνα, ὅταν οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοὶ κατέκλυσαν τὰ Βαλκάνια καὶ στὸ νότιο ἄκρο τους ἀφομοιώθηκαν, ὄχι μόνο θρησκευτικὰ καὶ πολιτιστικά, ἀλλὰ καὶ γλωσσικά, ἀπὸ τοὺς ἑλληνικοὺς πληθυσμούς » (ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ.56 στήλη α', ἐν τέλει). ᾽Αλλά, πρῶτον, σλαβικοὶ πληθυσμοὶ οὐδέποτε κατέκλυσαν τὸν ἑλληνικὸ χῶρο ! Οἱ Σλάβοι ἀνεφάνησαν εἰς τὸν Δούναβι κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6ου αἰῶνος, ἡ δὲ παρουσία τους εἰς τὸν ἑλληνικὸ χῶρο ἔγινε βαθμιαίως, ὑπὸ μορφὴν εἰρηνικῆς διεισδύσεως, καὶ ὄχι  κατακλυσμοῦ (!), πρὸς ἐξεύρεσιν ἀπασχολήσεως διὰ τὴν ἐπιβίωσίν των, χρησιμοποιούμενοι ἀπὸ τοὺς ἤδη κατοικοῦντας αὐτόχθονας κυρίως εἰς τὰς εὐτελεστέρας καὶ βοηθητικὰς ἐργασίας τοῦ ὑπηρέτου, ποιμένος ἢ ἐργάτου γῆς, καὶ βεβαίως ἱκανῶς ὑπολειπόμενοι ἀριθμητικῶς τούτων (αὐτοχθόνων)· ἀκριβῶς κάτι ἀνάλογον πρὸς ὅ,τι συμβαίνει σήμερον μὲ τοὺς ἀλβανούς, τὶς φιλιππινέζες καὶ τοὺς ἄλλους ἀλλοδαπούς. 

᾽Εὰν δὲ μὲ τοὺς οὕτω κατελθόντες ἔγιναν ἐπιμιξίες, καὶ ἀσφαλῶς ἔγιναν, ἀπὸ αὐτὲς οὔτε ἦτο βεβαίως δυνατὸν νὰ ἀνατραποῦν καὶ οὔτε ἀνετράπησαν τὰ φυλετικὰ δεδομένα τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου. Αὐτὲς οἱ ἀλήθειες εἶναι ἐπιστημονικῶς ξεκαθαρισμένες, ἤδη ἀπὸ τὸν παρελθόντα αἰῶνα (!), μὲ τὶς σχετικὲς συγγραφὲς ἐπιφανῶν ῾Ελλήνων καὶ ξένων ἐπιστημόνων ( π.χ. Παπαρρηγοπούλου, Ζαμπελίου, Hopf, ᾽Αμάντου, Κεραμοπούλου, Κυριακίδου, Ζακυθηνοῦ, κλπ., κλπ. )· καὶ μόνον ὁ βουλγαρικὸς καὶ ὁ σλαβικὸς ἐπεκτατισμὸς ἐπεδίωξαν, μὲ τὴν βοήθεια πακτωλοῦ χρυσίου, ἤδη ἀπὸ τὸ τελευταῖον τέταρτον τοῦ παρελθόντος αἰῶνος, νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ πλαστογραφήσουν, ὅπως ἀκριβῶς κάνῃ σήμερα ὁ κ. Γκληγκόρωφ, πρὸς ἴδιον ὄφελος, τὴν ῾Ιστορία. ᾽Ανεπιτυχῶς ὅμως, διότι ἀπεστομώθησαν.-  Δεύτερον, ὁ ἀφορισμὸς τοῦ συνεργάτου σας, ὅτι  οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοί , ποὺ κατέκλυσαν τὰ Βαλκάνια, στὸ νότιο ἄκρο τους ἀφομοιώθηκαν , ἀναφερόμενος προφανῶς εἰς τοὺς Μιληγγοὺς τοῦ Ταϋγέτου καὶ τοὺς ᾽Εζερίτας τῆς Λακωνίας, ὑποδηλοῖ προφανῶς, ὅτι οἱ σλάβοι τοῦ λοιποῦ ἑλληνικοῦ χώρου δὲν ἀφωμοιώθησαν. 

᾽Αλλὰ τότε, ἀφοῦ μάλιστα, ὅπως λέγῃ, εἶχαν κατακλύσει ὅλο τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, τὸ εὔλογο ἐρώτημα πρὸς τὸν συνεργάτη σας εἶναι, τὶ ἀπέγιναν καὶ ποῦ εὑρίσκονται τώρα οἱ σλάβοι αὐτοί, δεδομένου ὄντος, ὅτι ἐπὶ τοῦ σημερινοῦ ἑλληνικοῦ ἐδάφους σλάβοι δὲν ὑπάρχουν ; ᾽Εκτὸς βεβαίως ἐὰν ὁ συνεργάτης σας, συμφωνῶν καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ μὲ τὸν κ. Γκληγκόρωφ καὶ τοὺς ψευτομακεδόνες του, φρονεῖ καὶ αὐτός, ὅτι εἶναι σλάβοι οἱ ἐλάχιστοι κάτοικοι παραμεθορίων περιοχῶν τῆς Μακεδονίας μας, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν καὶ τὸ γνωστὸ σλαβοφανὲς ἰδίωμα ! ( προσοχή, ὄχι σλαβικό, μόνον σλαβοφανές, καὶ μὲ ἀρχαιοελληνικὴ τὴν προέλευσι, ὅπως ἀπέδειξε τρανώτατα, ἤδη στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰῶνος μας, ὁ ἐκ τῆς περιοχῆς ἐκείνης, τῆς Κορησοῦ Καστορίας, καταγόμενος καὶ ὁμιλῶν τοῦτο Γυμνασιάρχης ἐν Μοναστηρίῳ - τοῦ ἑλληνικωτάτου Μοναστηρίου ποὺ ἀνήκει τώρα εἰς τὸ ἔδαφος τῶν Σκοπίων - Κωνσταντῖνος ΤΣΙΟΥΛΚΑΣ, μὲ τὸ βιβλίο του «Συμβολαὶ εἰς τὴν διγλωσσίαν τῶν Μακεδόνων, ἐκ συγκρίσεως τῆς σλαβοφανοῦς Μακεδονικῆς Γλώσσης πρὸς τὴν ῾Ελληνικήν», τεῦχος Ι, ἐν ᾽Αθήναις, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Π.Α.Πετράκου, 1907 , εἰς δύο τεύχη, τὸ ἕνα μὲ σελίδωσι  α' ἕως ρλστ'  καὶ τὸ ἄλλο μὲ σελίδωσι α' ἕως μδ' σὺν 1 ἕως 351 ). ῍Η μήπως, ὑπερβαίνων καὶ τὸν κ. Γκληγκόρωφ, ὁ συνεργάτης σας φρονεῖ, ὅτι καὶ οἱ λοιποὶ, οἱ μὴ ὁμιλοῦντες τὸ ἀνωτέρω σλαβοφανὲς ἰδίωμα, ῞Ελληνες εἴμαστε καὶ ἐμεῖς ἀπόγονοι σλάβων ;  

Διότι ἕνα ἀπὸ τὰ δύο : ἀφοῦ ὁμιλεῖ γιὰ  βέβαιη ἐπιμιξία μας μὲ τὰ σλαβικὰ φῦλα , ἐὰν ἀπὸ τὴν ἐπιμιξία αὐτὴ ἐκυριάρχησαν οἱ ῞Ελληνες, τότε τὰ φυλετικὰ δεδομένα τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου δὲν ἀνετράπησαν καὶ ἑπομένως μάταιος ὁ περὶ τοῦ ἀντιθέτου λόγος του περὶ τοῦ ἐπισφαλοῦς τοῦ φυλετικοῦ κριτηρίου· ἐὰν δὲ πάλιν ὁ συνεργάτης σας φρονεῖ, ὅτι ἐκυριάρχησαν τὰ σλαβικὰ φῦλα,  διανοητικὴ ἐντιμότης ἐπέβαλε νὰ μᾶς τὸ εἴπῃ καθαρὰ καὶ ἀπεριφράστως. 

῎Οχι γιὰ τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίζουν οἱ ἀναγνῶστες σας, ὅτι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἀμύντορα ἀπόψεων, ποὺ ἔχουν καταρριφθῆ ἐπιστημονικῶς ἤδη ἀπὸ τὸν περασμένο αἰῶνα καὶ οἱ ὁποῖες σήμερα οὔτε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς σλάβους ἢ τοὺς βουλγάρους (διότι οἱ βούλγαροι δὲν εἶναι σλάβοι) δὲν ὑποστηρίζονται...  ᾽Εν πάσῃ περιπτώσει ὁ συνεργάτης σας καλεῖται, νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ, ἐὰν καὶ ποίους ἀποχρῶντας λόγους εἶχε ὑπολογίζων κατὰ ἑκατοστὰ ἢ κατὰ σταγόνας τὸ αἷμα, ποὺ ρέει στὶς φλέβες τῶν σημερινῶν ῾Ελλήνων, γιὰ νὰ προβαίνῃ εἰς ἄρνησι τῆς φυλετικῆς των  καταγωγῆς. -  Καὶ μία διόρθωσις ἐπὶ τοῦ παρατεθέντος ἀφορισμοῦ του, εἰς τὴν ὁποία θὰ συμφωνήσῃ πιστεύω καὶ ὁ ἴδιος : Δὲν ἀφωμοιώθησαν θρησκευτικά, ἀπὸ τοὺς ῞Ελληνες, οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοὶ  στὸ νότιο ἄκρο τῶν Βαλκανίων, ὅπως γράφῃ, δηλ. στὴν Πελοπόννησο μόνον ! Διότι ἡ ἀφομοίωσις αὐτὴ ἔγινε μὲ τὸν ἐκχριστιανισμό τους ἀπὸ τοὺς ῞Ελληνες παντοῦ, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Βαλκανίων... Πρὸς τὶ τόσης ἐκτάσεως ἀποσιώπησις ;  δ) ᾽Αλλὰ ὁ συνεργάτης σας δὲν εἶναι μόνον ἄρνησις ! 

῎Εχει καὶ «θέσι». ῎Εστω καὶ ἂν ἡ, θητεύουσα σὲ ἀκατάσχετη καὶ ἐξεζητημένη ὡραιολογία, θολούρα τῶν ἀναπτύξεών του δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἀσφαλῆ συναγωγή της. Πρὸς τεκμηρίωσι τοῦ τελευταίου αὐτοῦ ἀρκεῖ ἡ παράθεσις τῆς τελευταίας περιόδου τοῦ ἄρθρου του : «῾Ο ἀναδελφισμὸς εἶναι ἰδεολογικὸς σχηματισμός »  ( sic, βλ. ἀνωτέρω ), « ποὺ ἐμποδίζει τὴ συνειδητὴ ἐσωτερίκευση τῆς συλλογικῆς εὐθύνης, χωρὶς τὴν ὁποία εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀναγκαία ἀλλαγὴ νοοτροπίας»  ( τώρα τὶ χρειάζεται τὸ  «συνειδητὴ ἐσωτερίκευση» , ἀφοῦ κάθε ἐσωτερίκευσις εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ «συνειδητή», δὲν τὸ καταλαβαίνω· words, words, words, κατὰ τὸ Σαιξπήρειον ! Καὶ τὶ σημαίνει στὶς ἀναπτύξεις του καὶ ποιὰ θεωρεῖ ὡς  «νοοτροπία», ποὺ χρειάζεται «ἀλλαγή» , καὶ τὶ εἴδους «ἀλλαγή» , αὐτὰ δὲν μᾶς τὰ λέγει καθαρά, μὲ διαυγεῖς προτάσεις ἐνεργείας, ὄχι νεφελώματα ).  

῍Ας ἀξιολογήσουμε, ὅμως, τὸν ἀφορισμό : Γίνεται κοινῶς δεκτόν, ὅτι τὸ αἴσθημα τοῦ ἀνήκειν σὲ ἕνα συγκεκριμένο ἔθνος ἀποτελεῖ τὸν μικρότερο κοινὸ παρονομαστὴ μεταξὺ ἀνθρώπων, ποὺ ἠμπορεῖ νὰ διαφέρουν εἰς ὅλα τὰ ἄλλα· κατὰ δὲ τὸ μέτρον, ποὺ ἡ ἐξέλιξις τοῦ κοινωνικοῦ βίου ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ στενότερες κοινωνικὲς συσπειρώσεις (οἰκογένεια, χωριό, πόλις, ἐπαρχία, ἐπαγγελματικὴ συντεχνία, ἐκκλησιαστικὴ ἐνορία κλπ), συστοίχως τὸ ἔθνος ἀναδεικνύεται εἰς τὴν μόνην κοινότητα, ποὺ ἠμπορεῖ νὰ ἐνσαρκώνῃ ὅλες τὶς συλλογικὲς ἀξίες, εἰς τὶς ὁποῖες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν κοινωνική του φύσι τὸ ἄτομο ἔχει ἀνάγκη νὰ μετέχῃ· ἔτσι καὶ τὸ ἄτομο προσδοκᾷ τὴν προστασία τῶν ἀξιῶν αὐτῶν ἀπὸ τὸ ἔθνος, συνειδητῶς μετέχον εἰς τὴν μεγαλωσύνη τῆς ἀποστολῆς του καὶ εἰς τὸ πλαίσιον αὐτῆς προδιατιθέμενον, ἀκριβῶς ἐν συνειδήσει τοῦ χρέους του ὡς μέλους τοῦ συνόλου, νὰ ὑποβληθῇ εἰς κάθε θυσίαν, ἀκόμη καὶ τῆς ζωῆς του, πρὸς χάριν της - τῆς ἐθνικῆς ἀποστολῆς ( βλ. ἐπ᾽ αὐτῶν  π.χ. Georges BURDEAU, ἔνθ᾽ ἀνωτ., ἀριθ. 77, σελ. 143-145). 

῾Επομένως ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ συνείδησις αὐτῆς τῆς εὐθύνης, τοῦ χρέους εἰς ἐπίπεδον ἀτόμων, τῆς ἀποστολῆς εἰς ἐπίπεδον ἔθνους, καθίσταται ὀξυτέρα καὶ ἐντονωτέρα μὲ τὴν ἐπίγνωσι, ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι ἀνάδελφον, ὅτι οἱ ἀποτελοῦντες αὐτὸ δὲν ἔχουν ἀδελφούς, διατεθειμένους νὰ προστρέξουν, καλούμενοι τρόπον τινὰ ἀπὸ τὴν φωνὴν τοῦ αἵματος , εἰς βοήθειαν τῶν κινδυνευόντων. ῎Ετσι, ὁ «ἀναδελφισμός» , ποὺ ἀπὸ πραγματικὸν δεδομένον χαρακτηρίζεται εἰς τὸ σημεῖον αὐτό, πάντοτε ἀνοήτως, ὡς  «ἰδεολογικὸς σχηματισμὸς»  ( ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ... στρατεύματος ! ), ὄχι μόνον δὲν  «ἐμποδίζει» , ἀλλ᾽ ἀντιθέτως ἐνδυναμώνει τὴν συνείδησι τῆς συλλογικῆς μας εὐθύνης.  Τῆς ἰδίας δὲ νοηματικῆς εὐστοχίας καὶ ἀξίας, δηλαδὴ ἀνύπαρκτης, εἶναι καὶ τὰ προηγούμενα συμπερασματικὰ ἀποφθέγματα τοῦ συνεργάτου σας, δηλαδὴ ὅλα κινοῦνται εἰς ἐπίπεδον καλλωπισμένης κενολογίας. Συγκεκριμένως : τὸ 1), ποὺ λέγει, ὅτι  «ὁ ἀναδελφισμὸς δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ συσκοτίζει τὴν ἐθνική μας συνείδηση» · ἀφοῦ, κατὰ μὲν τὸ πρῶτο σκέλος του προσκρούει βαναύσως, ὅπως κατεδείχθη, σὲ πασίδηλη καὶ ἀδιαμφισβήτητη ἐκ τοῦ πράγματος καὶ ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια ( εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον ! ), κατὰ δὲ τὸ δεύτερο σκέλος του ὑπενθυμίζει τὴν λαϊκὴ παροιμία «φωνάζει ὁ κλέφτης, γιὰ νὰ φύγῃ ὁ νοικοκύρης» , δεδομένου ὄντος ὅτι, ἀντιθέτως, τὴν συσκότισι τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως ἐπιδιώκουν καὶ εἰς αὐτὴν συντελοῦν μόνον ἡ σταλινικὴ λογικὴ καὶ ἡ ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν, ποὺ ἐκφράζει, ὅπως ἐπίσης κατεδείχθη, μὲ τὶς ἀναπτύξεις του ὁ συνεργάτης σας, ἐνῷ ἡ κατάδηλη ἀλήθεια, ὅτι εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον εἶναι ἐκείνη, ποὺ συντελεῖ εἰς τὴν ἐθνικήν μας ἀφύπνισι καὶ ἐγρήγορσι.- Τὸ 2), ποὺ λέγει, ὅτι «ἡ διεθνὴς ἀπομόνωσή μας, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ πρόσχημα τοῦ ἀναδελφισμοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐθνικῆς ἀλλοτρίωσης τοῦ Νέου ῾Ελληνισμοῦ»∙ ἀφοῦ, κατὰ μὲν τὸ πρῶτον σκέλος του ἀποτυπώνει αὐτόφωρον βιασμὸν τῆς λογικῆς, ὅταν ἀναζητῇ προσχήματα  εἰς τὴν ἐπισήμανσι τοῦ πραγματικοῦ γεγονότος, ὅτι εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον, κατὰ δὲ τὸ δεύτερον σκέλος του, ἐμφανίζει ἀκριβῶς ἀντιθέτως τὴν πραγματικότητα, πασιφανοῦς ὄντος, ὅτι προϊούσης τῆς ἐθνικῆς μας ἀλλοτριώσεως ἄλλοι μᾶς ἐγκολπώνονται καὶ δὲν περιπίπτουμε σὲ  διεθνῆ ἀπομόνωσι , ἁπλῶς ἐξαφανιζόμαστε, πολτοποιούμεθα εἰς τὴν χοάνην ἄλλων, πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ τὴν σταθερὰ καὶ ἀμετακίνητον ἐπιδίωξι ξένων ἐπιβούλων, ὑπηρετουμένην ὅμως μόνον ἀπὸ θεωρίες, ὅπως ἡ τοῦ συνεργάτου σας.-  Ε) Καὶ ἀπομένει, πρὸς ἔλεγχον, μόνον τὸ ὑπ᾽ ἀριθ. 3) συμπερασματικὸν ἀπόφθεγμα τοῦ συνεργάτου σας, αὐτὸ, ποὺ περιέχει καὶ τὴν «θέσι» του : « Ἡ διέξοδος ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση καὶ τὴν ἀλλοτρίωση βρίσκεται στὴν ἀνάδειξη τῆς ὀρθόδοξης οἰκουμενικῆς διάστασης τοῦ ῾Ελληνισμοῦ » . Τὶ σημαίνει ὅμως ἡ ἔκφρασις αὐτή ; 

Δὲν νομίζω, ὅτι εἰς τὴν «ἀποκρυπτογράφησί» της βοηθοῦν πολὺ οἱ προλαβοῦσες ἀναπτύξεις τοῦ συνεργάτου σας.  ᾽Εν πρώτοις, ἡ εἰς τὸ πνευματικὸν πεδίον οἰκουμενικὴ διάστασις τοῦ ῾Ελληνισμοῦ εἶναι ἀπὸ αἰώνων ἤδη δεδομένη. Δὲν χρειάζεται ἀνάδειξη ! Οἱ βάσεις ὅλων τῶν ἐπιστημῶν, μὲ ἀφετηρία τὴν Φιλοσοφία, τὴν Λογική, τὴν Ψυχολογία, τὴν ᾽Ηθική, τὴν Πολιτειολογία, τὴν Οἰκονομική, τὴν ᾽Αστρονομία, τὰ Μαθηματικά, τὴν Γεωμετρία, τὴν ῾Ιστορία, τὴν ᾽Ιατρική, τὴν Φυσική, τὴν Χημεία κλπ., κλπ., ὅλων, ἐτέθησαν ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, ἀπὸ τὴν ᾽Αρχαία ῾Ελληνικὴ Σκέψι· γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅλες οἱ ἐπιστῆμες διατηροῦν σὲ ὅλες, τὶς κύριες τοὐλάχιστον, ξένες γλῶσσες τὴν ἑλληνική τους ὀνομασία. Καὶ αὐτὸ τὸ γνωρίζουν ὅλοι, παντοῦ στὸν κόσμο.   «᾽Ορθόδοξη ὅμως οἰκουμενικὴ διάσταση τοῦ ῾Ελληνισμοῦ» ποιὸ νόημα ἔχει ; ᾽Εὰν ὑπονοῇ, ὅτι ὁ ῾Ελληνισμὸς μὲ τὴν δύναμι τοῦ ἰδικοῦ του πνεύματος συνετέλεσεν ἀποφασιστικῶς εἰς τὴν διάσωσιν, κατὰ  τοὺς πρώτους αἰῶνας , ἀπὸ τὶς φοβερὲς αἱρέσεις, - ποὺ εἶχαν κυρίως ἀνατολικὴ τὴν προέλευσι, - τῆς ᾽Ορθοδοξίας καὶ οὐσιαστικῶς εἰς τὴν διαμόρφωσι καὶ ἐμπέδωσι τῶν δογμάτων της, εἰς βαθμὸν μάλιστα ὥστε νὰ μὴν εἶναι ἴσως ὑπερβολικὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ᾽Ορθοδοξίας ὡς ῾Ελληνικῆς, κατὰ βάσιν, θρησκείας, εἶναι καὶ αὐτὸ ἀπὸ αἰώνων ἤδη δεδομένον καὶ γνωστόν : εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἐγράφησαν τὰ Εὐαγγέλια (πλὴν ἑνός), ἑλληνικὰ εἶναι τὰ κείμενα τῶν Πατέρων τῆς ᾽Εκκλησίας, ὀρθόδοξος θεολογικὸς λόγος καὶ σήμερα χωρὶς τὴν γνῶσι τῆς ἑλληνικῆς δὲν νοεῖται, τοὐλάχιστον εἰς ἐπίπεδον περιωπῆς. Τὶ ἀπομένει λοιπόν  πρὸς ἀνάδειξι ;  

᾽Εδῶ χρειάζεται προσοχή. Μήπως καὶ διολισθήσουμε εἰς ἀνεπίτρεπτον μῖξιν κοσμικῶν καὶ ἐξωκοσμικῶν στοιχείων. ῾Η θρησκεία, ἡ πίστις ἀνήκουν εἰς ἄλλο ἐπίπεδον, εἰς ἄλλην κατηγορίαν ἰδεῶν, ἐξωκοσμικήν. ῾Η διάστασις μιᾶς ἐθνότητος, πνευματικὴ καὶ ὑλική, ἀνήκει εἰς ἕτερον, κοσμικὸν ἐπίπεδον. ῾Επομένως, ἡ τελευταία αὐτὴ διάστασις δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀντλήσῃ ὠφελήματα ἐκτὸς τοῦ χώρου της, ἀπὸ ἐξωκοσμικὰ ἐπίπεδα. Κάτι τέτοιο εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀσύμβατο καὶ ὁδηγεῖ ἀναποφεύκτως εἰς πλήρη ἀποτυχίαν. Αὐτὸ τὸ εἴδαμε καὶ εἰς τὴν χώραν μας, δηλαδὴ τὸ πῶς ἐξηνεμίσθη, ἀλλὰ καὶ τὶ κακὸ ἔκανε τελικῶς, ἡ κατὰ τὰ πρῶτα μεταπολεμικὰ χρόνια ἐπίμονος ἐκστρατεία παρεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων γιὰ τὴν ἐκκοσμίκευσι τῆς ζώσης ὀρθοδόξου πίστεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. 

Τὸ ξαναείδαμε καὶ ἐπὶ δικτατορίας τῶν παρανοϊκῶν ἀπριλιανῶν, ὅταν τὸ σύνθημα «῾Ελλὰς ῾Ελλήνων Χριστιανῶν»  ἔγινε, μὲ ἀφετηρία τὴν διάθεσι μυκτηρισμοῦ αὐτῶν ποὺ τὸ ἐξέφραζαν, παράγων ἀποδυναμώσεως τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ὄχι ἐνισχύσεώς του, ὅπως ἐφέρετο, ὅτι ἐπεδιώκετο. Προσωπικῶς μάλιστα πιστεύω, ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς κυρίους λόγους, διὰ τοὺς ὁποίους ὁ ᾽Επίβουλος ᾽Ανθελληνικὸς Σχεδιασμὸς ἐπέβαλε μὲ τοὺς ἐγκαθέτους του, ἀνεξαρτήτως ἐὰν αὐτοὶ εἶχαν ἢ ὄχι συνείδησι τοῦ ρόλου τους αὐτοῦ, τὴν ἀπριλιανὴ δικτατορία, ἦτο ἀκριβῶς καὶ ἡ, διὰ τῆς μεθόδου τῆς ταυτίσεως πρὸς τὰ μισητὰ ἐνεργούμενά του καὶ τῆς ἐντεῦθεν προκαλουμένης ἀναποτρέπτως λαϊκῆς ἀπεχθείας, ὑπόσκαψις τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ· θρησκευτικοῦ αἰσθήματος, τὸ ὁποῖον δι᾽ ἱστορικοὺς λόγους εἶναι ἤδη ἀπὸ αἰώνων ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοσυστασίας· τὸ ὁποῖον καὶ ἔπρεπε, κατὰ τὰ σχεδιασθέντα, ἀπαραιτήτως νὰ πληγῇ, εἰς τρόπον ὥστε ἡ ἀποδυνάμωσις αὐτοῦ νὰ συμβάλῃ καὶ αὐτὴ, μαζὶ μὲ ἄλλα, εἰς τὴν ἐθνικήν μας ἐξουθένωσιν. 

῾Η ἐκ τῶν ἔνδον ὑπονόμευσις εἶναι πάντοτε ἡ προσφιλεστέρα, ὡς ἡ πλέον ἀποτελεσματική, τακτικὴ τῶν συνωμοτούντων. Πικρὰν τούτου πεῖραν ἔχομεν ἀπὸ ὅ,τι συμβαίνει καὶ σήμερον ἐν σχέσει μὲ τὰ ἐθνικά μας θέματα...   Φοβοῦμαι, λοιπόν, ὅτι κινδυνεύουμε, νὰ πάθουμε τὰ ἴδια !  Διότι τὸ κήρυγμα τῆς  «ὀρθόδοξης οἰκουμενικῆς διαστάσεως»  τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, πέρα τοῦ σημειωθέντος ἀνωτέρω περιεχομένου του, εἰς τὴν ἰδίαν λογικὴν  «ἐκκοσμικεύσεως» τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος, τῆς θρησκευτικῆς πίστεως, θητεύει. ῾Η ᾽Ορθοδοξία ἐξ ὁρισμοῦ ἔχει διάστασιν οἰκουμενικήν. ᾽Εκ τοῦ γεγονότος ὅμως ὅτι πρόκειται περὶ θρησκείας ὑπὸ τὴν ἐκτεθεῖσαν ἔννοιαν  ἑλληνικῆς, εἰς τὴν ὁποίαν μάλιστα πιστεύει καὶ τὴν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἡ συντριπτικὴ πλειονοψηφία, σχεδὸν ἡ παμψηφία, τῶν ῾Ελλήνων, ὅπου τῆς γῆς, αὐτὸ δὲν ἠμπορεῖ νὰ σημαίνῃ καὶ ὅτι ἐκ τῆς ᾽Ορθοδοξίας ἀντλεῖ καὶ ὁ ῾Ελληνισμὸς διάστασιν οἰκουμενικήν. 

Τέτοια λογική, συμπλεκομένη εἰς ἀποτίμησιν ἐκτάσεως, ποσοτικήν, εἶναι νομίζω καὶ ἀσύμφορος δι᾽ ἡμᾶς τοὺς ῞Ελληνας, ὡς ἐξόχως ἐπικίνδυνος. Διότι ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες ἀποτελοῦμε ἕνα ποσοστό, καὶ μάλιστα πολὺ μικρό, ἐν σχέσει πρὸς τὸ πλήρωμα τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας παγκοσμίως, ἀκόμη καὶ εἰς μόνον τὸν εὐρωπαϊκὸν χῶρον. Θητεύοντες λοιπὸν καὶ οἱ ξένοι ᾽Ορθόδοξοι, π.χ. οἱ Βαλκάνιοι ἢ οἱ Ρῶσοι , εἰς τὴν ἰδίαν μὲ ἡμᾶς θρησκείαν, δηλαδὴ μὴ διαφέροντες εἰς θρησκευτικὴν-πνευματικὴν διάστασιν, οἱ ἐξ αὐτῶν πολυαριθμώτεροι νομιμοποιοῦνται περισσότερον ἡμῶν εἰς τὴν διεκδίκησιν τῆς ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως διὰ τὴν ἰδικήν των ἐθνότητα. Καὶ αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν ὑποθέσεις, ἀφοῦ ἔχουν καὶ ἱστορικὸν παρελθόν ! 

῍Ας μὴ ξεχνοῦμε τὶς προσπάθειες τῆς «῾Αγίας Ρωσίας» νὰ ἀνακηρυχθῇ ἡ Μόσχα εἰς τρίτην Ρώμην, μεταφερομένης ἐκεῖ καὶ τῆς ἕδρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διεκδικούσης οὕτως δι᾽ ἑαυτήν, εὐθέως καὶ ἀπροκαλύπτως, τὴν ἰδιότητα τοῦ νομίμου διαδόχου τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ! Φιλοδοξίες, οἱ ὁποῖες δὲν νομίζω νὰ εἶναι ξένες πρὸς τὶς μέλλουσες ἐπιδιώξεις καὶ αὐτῆς τῆς σημερινῆς Ρωσικῆς ᾽Εκκλησίας, μία γεῦσι τῶν ὁποίων καὶ μᾶς ἔδωσαν, σχετικῶς προσφάτως, οἱ ἐκπρόσωποί της· ἐννοῶ τὴν στάσι των ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὴν κηδείαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου. 

Καὶ ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, τὶ τύχην θὰ ἔχουν οἱ πνευματικὲς αὐτὲς φιλοδοξίες καὶ πῶς θὰ ἀξιοποιηθοῦν ἀπὸ τὴν κοσμική, τὴν πολιτικὴ ἐξουσία, καὶ μάλιστα ἑνὸς ἔθνους τόσον μυστικοπαθοῦς, ὅπως τοῦ ρωσικοῦ.  ᾽Αποτελεῖ, λοιπὸν, πλάνη, νὰ νομίζουμε, ὅπως ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὸν συνεργάτην σας, ἀλλὰ καὶ ἄλλους, ὅτι ἡ διέξοδος εὑρίσκεται εἰς τὴν «ἀνάδειξι» (πρᾶγμα ὅμως ὑπὸ τὴν ἐκτεθεῖσαν, τὴν μόνην καταληπτὴν, τοῦ ἀντικειμένου της ἔννοιαν ἤδη δεδομένον) ἢ τὴν «ἀξιοποίηση» ( ἀλλά, πῶς ; ) τῆς «ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως» τοῦ ῾Ελληνισμοῦ (προτάσεως μὲ νεφελῶδες πέρα τοῦ σημειωθέντος, ἂν ὄχι ἀνύπαρκτον νόημα), καὶ μάλιστα εἰς τὸ πλαίσιον ἑνὸς «Βυζαντίου μετὰ τὸ Βυζάντιο». Πράγματι, καὶ ἐὰν ἀκόμη τὸ προκείμενο κήρυγμα δὲν ἦτο τόσον ἀπελπιστικὰ νεφελῶδες καὶ εἶχε κάποιο πραγματοποιήσιμο, κατὰ τὸ περιεχόμενό του, νόημα, ὅσοι ἔχουν διαβάσει τὸ μὲ τὸν τίτλον αὐτὸν («Τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο») ἔργον τοῦ Νικολάου ΓΙΟΡΓΚΑ (ὑπάρχει καὶ ἑλληνικὴ μετάφρασίς του ἀπὸ τὸν Γιάννη Καρᾶ, μὲ πρόλογο Νίκου Σβορώνου, ἐκδόσεις GUTENBERG, 1985), θὰ πρέπει νὰ ἐνθυμοῦνται, ὅτι ὁ ρουμανικῆς ἐθνικότητος συγγραφεύς του , μὲ πρωτοφανῆ ἐθνικὴ  ἔξαρσι , θέλει νὰ μᾶς πείσῃ, ὅτι, μετὰ τὴν πτῶσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Βυζάντιον ἀποτελεῖ περίπου μόνον ἡ ...Ρουμανία καὶ τὸ ρουμανικὸν πνεῦμα, οὐσιαστικῶς παραθεωρῶν καὶ αὐτὴν τὴν ἐξέχουσα καὶ ὄντως πρωτεύουσα ἑλληνικὴ ἐκπαιδευτικὴ καὶ πνευματικὴ ἐν γένει ἐκεῖ παρουσία. ῾

Η περίπτωσις αὐτὴ, τοῦ ὄντως διαπρεποῦς ἱστορικοῦ, προσφέρει ἄλλο ἕνα δεῖγμα τοῦ πόσον ἀτελέσφορος καταδεικνύεται ἡ κοινότης τοῦ πνεύματος ( ἡ πολιτιστική ! ) εἰς τὴν ἔκθεσιν τῆς ἀληθείας, ἀκόμη καὶ τῆς ἱστορικῆς, ὅταν προκρίνεται ὡς προέχουσα ἡ ὑπηρέτησις τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος. Οὔτε ἡ ἐπιστημονικὴ  «ἀλληλεγγύη»  λειτουργεῖ ἀντικειμενικῶς ! Δεῖγμα, τὸ ὁποῖον εὐλόγως ἐνισχύει τοὺς φόβους, ὅτι, λειτουργούσης τῆς λογικῆς τοῦ συνεργάτου σας, πολλοὶ μνηστῆρες θὰ ἀναφανοῦν, διὰ νὰ καταλάβουν τὴν θέσι τοῦ «Βυζαντίου μετὰ τὸ Βυζάντιον»· καὶ θὰ ἐπικρατήσῃ βεβαίως ὁ πολυαριθμώτερος, ἀφοῦ εἰς τὴν ἰδίαν πολιτιστικὴν κοινότητα, οἵαν ἀποτελεῖ ὁ ἁπανταχοῦ, - τῆς Εὐρώπης τοὐλάχιστον, ὅπου καὶ ἀπαντᾶται θρησκευτικὴ ὁμοιογένεια εἰς κλίμακα ἐθνικῆς κοινότητος, - ᾽Ορθόδοξος κόσμος , οἱ πάντες εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἴσοι. 

῾Επομένως, ἀποκλείεται, λόγῳ ἀριθμοῦ, τὴν θέσι νὰ καταλάβουμε ἐμεῖς !...  Εὐλόγως, λοιπόν, διερωτᾶται κανείς, μήπως τὰ παραπάνω κηρύγματα λειτουργοῦν ἀντικειμενικῶς, δηλαδὴ καὶ ὅταν ἐκφράζωνται μὲ ἀδιαμφισβήτητη καθαρότητα προθέσεων καὶ ἀνεπίληπτο ἱεραποστολικό, οὕτως εἰπεῖν, ζῆλο, ὡς παροχετευτικοὶ ἀγωγοὶ τῆς ἐθνικῆς μας ζωτικότητος εἰς πεδία οὐδέτερα, ἀντὶ νὰ δαπανᾶται αὐτὴ γιὰ τὴν ἐθνική μας αὐτοσυντηρησία. Καὶ μάλιστα σὲ τόσο σκοτεινοὺς γι᾽ αὐτὴν τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι καὶ χαλεποὺς καιρούς. Μήπως δηλαδὴ ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη καὶ ὑψηλόφρονα, περὶ «ἀναδείξεως» ἢ «ἀξιοποιήσεως» τῆς «ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως» τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, - ἐγχείρημα μὲ μελλοντικὰ μόνον, ἀναγκαίως, ἀποτελέσματα, - τελικῶς μᾶς ἀποπροσανατολίζουν, μᾶς φυγαδεύουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς πεδίο τῆς μάχης, ἀπὸ ἐκεῖ ὅπου ὄντως κρίνεται  τώρα ἡ ἐθνική μας ὑπόστασις καὶ αὐθυπαρξία ; Μήπως λοιπὸν ἀποτελοῦν κατ᾽ ἀποτέλεσμα εὐπρόσδεκτον ἀναισθητικόν, παραλῦον οὐσιαστικῶς τὴν ἐνεστῶσα, εἰς ὅσον βαθμὸν ὑπάρχει, ἐθνική μας ἐγρήγορσι ; Καὶ ἡ σκέψις αὐτὴ ἐκκινεῖ ἀπὸ τὸ παντελῶς ἀτελέσφορον τοῦ ἐγχειρήματος, τοῦ προτεινομένου «προγράμματος», ἐκτίμησις ἀπορρέουσα ἀπὸ τὰ ἀδιαφιλονείκητα δεδομένα σκληρᾶς ἱστορικῆς ἐμπειρίας αἰώνων τοῦ ῾Ελληνισμοῦ. ῍Ας θυμηθοῦμε, τὶ ἐτραβήξαμε ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες ἀπὸ τοὺς ὁμοδόξους μας Βουλγάρους, εἰς τοὺς ὁποίους, ἐπὶ τέλους ἐμεῖς εἴχαμε διαδώσει τὸν Χριστιανισμό, μὲ τὰ ὅσα κακουργήματα εἰς βάρος μας διέπραξαν· καὶ ὄχι μόνον εἰς χρόνους παλαιούς, ὅταν, ἐπὶ τέλους, ἡ πολιτιστική των καθυστέρησις ἦτο δεδομένη, ἀλλὰ καὶ εἰς σχετικῶς προσφάτους καιρούς : ἡ ἁρπαγὴ  τὸ 1885 τῆς ᾽Ανατολικῆς Ρωμυλίας, ὅπου καὶ ἡ πληθυσμιακὴ ὑπεροχὴ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ (βλ. τὸν Χάρτη τῆς τότε Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Edward STANFORD, Carte Ethnologique de la Turquie d’ Europe et de la Grèce, Traduit de l’ Anglais, Paris, 1877) ἦτο ἱστορικῶς δεδομένη, ἡ δὲ πνευματικὴ παρουσία μας κυριολεκτικῶς καταλυτική, εἶναι ἐξόχως χαρακτηριστικὸ ἐν προκειμένῳ δεῖγμα· ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα ἄλλα ἀνήκουστα καὶ ἐγκληματικώτατα, διδομένης πάσης εὐκαιρίας, πρὸ καὶ κατὰ τὸν Μακεδονικὸ ἀγῶνα, κατὰ τὸν πρῶτο καὶ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οἱ αὐτοὶ πάντοτε ὁμόδοξοί μας Βούλγαροι εἰς βάρος μας ἐτελεσιούργησαν. ῎Η, ἂς ἀναλογισθοῦμε, τὶ ἐσχεδίαζαν καὶ ὅσα διέπραξαν εἰς βάρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ οἱ, καθαροαίμως ᾽Ορθόδοξοι, Ρῶσοι μὲ τὸν πανσλαβισμό τους κατὰ τὸ παρελθόν, ἢ τὶ μᾶς περιμένει τώρα, ἐάν, ὃ μὴ γένοιτο, τεθοῦν εἰς τὴν τροχιὰν τῆς πραγματοποιήσεώς των τὰ μὴ ἀποκρυπτόμενα, τοὐναντίον δημοσίως καὶ ἀπεριφράστως ἐξαγγελλόμενα, σχέδια περὶ διαμελισμοῦ τῆς Πατρίδος μας, πρὸς δημιουργίαν τῆς «Μεγάλης Βουλγαρίας», τῶν ὁμοδόξων μας Ρώσων τοῦ κ. Ζιρινόφσκυ...  ῎Ε, μὲ τὰ παλαιὰ καὶ σημερινὰ ἀκόμη δεδομένα αὐτὰ συμπεριφορᾶς ὁμοδόξων μας, Χριστιανῶν ᾽Ορθοδόξων, δὲν εἶναι ἀφέλεια νὰ εὐαγγελιζώμεθα, ὅτι θὰ σωθοῦμε μὲ ... τὸ κήρυγμα περὶ τῆς «ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως» τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ;  

῾Η ᾽Ορθοδοξία ἀποτελεῖ, ἀπὸ μακρᾶς ἤδη σειρᾶς αἰώνων, ἀδιατίμητον καὶ ἀναπόσπαστον στοιχεῖον τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοσυστασίας. Αὐτὴ πρωτευόντως διέσωσε τὴν γλῶσσα μας καὶ τὴν συνείδησί μας τὴν ἑλληνική. ῾Υπὲρ τῶν ὁποίων καὶ σήμερα πρωτευόντως καὶ οὐσιαστικῶς αὐτὴ μάχεται καὶ προμαχεῖ. Καὶ συγχρόνως μορφοποιεῖ ἕνα ἀνυπέρβλητο κατὰ περιεχόμενο ἦθος ζωῆς. ῾Η ἐμμονή μας εἰς αὐτὴν ἀναδεικνύεται ἔτσι εἰς ἀδιαμφισβήτητον αἵρεσιν βίου ἑλληνικοῦ. ᾽Ημποροῦμε νὰ ἐπιβιώσουμε ἐθνικῶς μόνον μετ᾽αὐτῆς. Καί, ἐὰν θέλετε, ἐπιβάλλεται νὰ γίνουμε διαπρύσιοι κήρυκες τῆς ᾽Ορθοδοξίας οἰκουμενικῶς ! Νὰ μὴ προσδοκῶμεν ὅμως ἐντεῦθεν περαιτέρω ὀφέλη ἐπὶ κοσμικοῦ  πεδίου ! Δὲν σῴζονται ἔτσι τὰ ἔθνη. ᾽Εκεῖνα βεβαίως, ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβιώσουν...  ΣΤ) ῎Αξιον ἰδιαιτέρας ἐπισημάνσεως εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι οἱ ἀναπτύξεις τοῦ συνεργάτου σας, ἡ ὅλη ἐνασχόλησις καὶ ὁ «προβληματισμός» του, καλύπτονται ἐν μέρει μόνον καὶ ὄχι ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ἄρθρου του, ὁ ὁποῖος ἐξαντλεῖται εἰς τὸ ἐρώτημα μόνον, ἐὰν εἴμεθα ἢ ὄχι ἔθνος ἀνάδελφον. 

Πράγματι, οἱ ἀναπτύξεις του θίγουν καὶ ἄλλα, πολὺ περισσότερα θέματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ἀπετέλεσαν ἀντικείμενον ἐπανειλημμένων ἐπισημάνσεων τοῦ ἰδικοῦ μου πολιτικοῦ λόγου ὑστέρως, μετὰ τὸ Πάσχα τοῦ 1985, μετὰ τὸ «εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον» , καὶ καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς Προεδρικῆς μου θητείας.  ᾽Αποκαλύπτεται ἔτσι, ὅτι ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἄρθρου τοῦ συνεργάτου σας ὑπῆρξε κατὰ πολὺ εὐρυτέρα : ἐτάχθη, νὰ πλήξῃ τὸ σύνολον τοῦ πολιτικοῦ μου λόγου. ᾽Εξετέθη ἐκτενῶς καὶ ἐπανειλημμένως ἀνωτέρω, ποιοὶ ἀνησυχοῦσαν καὶ ἀνησυχοῦν ἀπὸ αὐτόν, ἀπὸ τὸν πολιτικό μου λόγο, στὰ σχέδια τίνων αὐτὸς δὲν ταιριάζει ... ᾽Εὰν λοιπὸν ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου, συνεργάτης σας κ. Θεόδωρος Ζιάκας, εἶναι ἀμέτοχος εἰς ὑπόπτους σχεδιασμούς , ὀφείλει, νὰ ἐξηγήσῃ ποία ἐσωτερικὴ ἀνάγκη τὸν ὤθησε εἰς τὴν σύνταξι τοῦ ἄρθρου του, ποῖον στόχον ὁ ἴδιος, ὑποκειμενικῶς, ἠθέλησε νὰ ὑπηρετήσῃ, προερχόμενος εἰς τὰ ἑτοιμόρροπα διανοητικά του κατασκευάσματα. Καὶ νὰ μᾶς εἴπῃ, ἐὰν πιστεύῃ, ὅτι εἰς τοὺς σημερινούς, τόσον δυσκόλους καιρούς, αὐτά, κατ᾽ ἰδίαν τὸ καθένα καὶ ὅλα μαζί, βοηθοῦν  ὄντως τὴν Πατρίδα μας...  Κύριε Διευθυντά, εἰλικρινῶς λυποῦμαι, διότι ἡ ΕΛΛΟΠΙΑ,  «περιοδικὸ γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα», ἐφιλοξένησεν εἰς τὰς σελίδας της κείμενον τόσον ἀντιεπιστημονικὸν καὶ τόσον καιρίως θίγον αὐτὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.    

Μὲ τιμή    Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης