Μόλις πρὸ ἑπταημέρου γενόμενος κάτοχος, διὰ φιλοφρόνου προσφορᾶς σας (διὰ χειρὸς τοῦ κ. ᾽Αγτζίδη), παρωχημένων τευχῶν τοῦ περιοδικοῦ σας, ἀνέγνωσα τὸ ἄρθρο τοῦ συνεργάτου σας κ. Θεοδώρου Ζιάκα ὑπὸ τὸν τίτλον «Εἴμαστε ἔθνος ἀνάδελφο ;» , τὸ δημοσιευθὲν εἰς τὰ τεύχη 17 (φθινοπώρου 1993), σελ.55-56, κατὰ τὸ Α' Μέρος του, καὶ 18 (χειμῶνος 1993), σελ.62-65, κατὰ τὸ Β' Μέρος του.
῾Η ἀρχικὴ δυσπιστία γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ ἄρθρου, τροφοδοτηθεῖσα καὶ ἀπὸ μόνη τὴν θέσι ἐρωτηματικοῦ ἐπὶ μιᾶς καταδήλου καὶ αὐταποδείκτου ἀληθείας, μετετράπη μὲ τὴν ἀνάγνωσί του εἰς κατάπληξι, ἐμπνέουσα εὐλόγους ἀνησυχίας. Διότι, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ «ΕΛΛΟΠΙΑ» , περιοδικό, ὅπως ἐπεξηγεῖται εἰς τὸν τίτλον του, «γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα» , νὰ φιλοξενῇ τέτοια κείμενα ; Τόσο προχωρημένη εἶναι ἡ ἐθνική μας διάβρωσις ; Θὰ εἶμαι ἐκ τῶν πραγμάτων διεξοδικὸς, καὶ τοιουτοτρόπως προσιτώτερος, διὰ νὰ μὴ κουράσω τοὺς μὴ ἐνημερωμένους ἀναγνῶστες σας : Α)
῾Ο συντάκτης τοῦ ἄρθρου ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐπισημαίνει, ὅτι « ἡ ἄποψη, ὅτι εἴμαστε ἔθνος ἀνάδελφο διατυπώθηκε, ὅπως γνωρίζετε, ἀπὸ τὸν τέως Πρόεδρο τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας κ. Χ. Σαρτζετάκη » . ᾽Ορθὴ ἡ ἐπισήμανσις, κοινῶς γνωστὴ καὶ μὴ ἀμφισβητουμένη ἡ πατρότης τοῦ χαρακτηρισμοῦ τοῦ ἔθνους μας ὡς «ἀναδέλφου» , ἀλλὰ ἐπισήμανσις, ὑπηρετοῦσα ἐν προκειμένῳ καὶ τὸ σκοπούμενον : νὰ ξεκαθαρίσῃ ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου ἐξ ἀρχῆς, πρὸς ἀποτροπὴ κάθε ἀμφιβολίας, ἐναντίον τῶν ἀπόψεων ποίου ἀνέλαβε νὰ ἐκστρατεύσῃ. ᾽Εθελόμενον, ἀποκαλυπτόμενον ἀπὸ τὰ ἐν συνεχείᾳ γραφόμενα γιὰ τὸν χαρακτηρισμό μου, ὅτι : « Κατ᾽ ἀρχὰς φάνηκε σὰν παραδοξολόγημα καὶ ἔγινε ἀφορμὴ σκωπτικῶν σχολίων » .
᾽Αποκαλυπτόμενον δέ, διότι, ἅπαξ καὶ ἐκρίθη ἀναγκαία ἡ ὑπόμνησις τοῦ ποίας ὑποδοχῆς ἔτυχε τότε ὁ λόγος μου ἐκεῖνος, στοιχειώδης διανοητικὴ ἐντιμότης ὑπηγόρευε νὰ καταγραφῇ καὶ ἡ ἀλήθεια, περὶ τοῦ πόθεν τὰ σκωπτικὰ σχόλια προήρχοντο καὶ ἀπὸ ποίους ἐξεφράζοντο : ὅτι δηλαδὴ ὑπηγορεύοντο καὶ διετυποῦντο εἰς τὸ πλαίσιον ἐνωρχηστρωμένης καὶ ἐξωφθάλμως ἰδιοτελοῦς ἐναντίον μου ἐπιθέσεως ἀπὸ ἀντιδημοκρατικά, ἀκροδεξιὰ καὶ φασιστικὰ στοιχεῖα· τὰ ὁποῖα καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ συμβιβασθοῦν μὲ τὴν πραγματικότητα, ὅτι Πρόεδρος τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας εἶχεν ἀναδειχθῆ ἕνας πανθομολογουμένης ἀκεραιότητος ἀνώτατος δικαστικὸς λειτουργός, μὲ σπανίας μάλιστα δάφνας, διεθνῶς ἀνεγνωρισμένας, εὐόρκου ἐπιτελέσεως τοῦ καθήκοντός του· ἐπὶ τέλους ἕνας ἄνθρωπος μὲ δημοκρατικὴν τοποθέτησιν, συνείδησιν καὶ συνέπειαν, καταδειχθεῖσαν καὶ ἐκ τῆς ἀποφασιστικῆς εἰς τὴν διάλυσιν τοῦ παρακράτους διὰ δικαστικῶν ἐνεργειῶν συνεισφορᾶς του, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκ τοῦ ἐναντίον τῆς δικτατορίας τῶν ἐπιόρκων συνταγματαρχῶν ἀγῶνος του καὶ ἐκ τῶν ὅσων ἐξ αὐτῆς παντοίων δεινῶν ὑπέστη.
Καὶ τὸ κυριώτερον : ἐπιθέσεως, ὑπηρετούσης ἀντικειμενικῶς καὶ τὰς ἐπιδιώξεις τοῦ ᾽Επιβούλου ᾽Ανθελληνικοῦ Σχεδιασμοῦ, ὁ ὁποῖος καὶ ἤρχισεν, μαζὶ μὲ τοὺς ἐγχωρίους - ἐνσυνειδήτως ἢ ἀσυνειδήτως, ἀδιάφορον - ὑπηρέτας του, ἀνησυχῶν ἀπὸ τὸ εἶδος καὶ τὴν ποιότητα τοῦ ἀρξαμένου, μὲ τὴν ἀνάδειξίν μου εἰς τὸ ὕπατον πολιτειακὸν ἀξίωμα, πολιτικοῦ μου λόγου (ἐπρόκειτο τότε περὶ τῶν πρώτων ἡμερῶν, τοῦ πρώτου δεκαπενθημέρου, τῆς Προεδρίας μου)· καὶ εὐλόγως, ἀφοῦ δι᾽ αὐτοῦ, ὡς ἐκ τῆς πειστικότητός του λόγῳ τῆς γνωστῆς εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν προσωπικότητος καὶ ἱστορίας τοῦ ἐκφέροντος τοῦτον, συνετελεῖτο ἡ ἐθνικὴ ἀφύπνισις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐκ τοῦ ληθάργου, εἰς τὸν ὁποῖον τὸν εἶχαν περιαγάγει, καὶ ἀποκαθίστατο ἡ ἐθνική του αὐτοσυνειδησία, ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοπεποίθησις. Πράγματα δηλαδὴ ἐπικίνδυνα γιὰ τὸν Σχεδιασμό... ῾
Η ἐπίθεσις βεβαίως ἐκείνη, - ὅπως ἄλλωστε καὶ τόσες ἄλλες, ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερον, ἐξαπολυόμενες ἐναντίον μου, διὰ τοὺς προεκτεθέντας λόγους, ἀποκλειστικῶς μὲ κατεσκευασμένα ἐξ ὁλοκλήρου ψευδολογήματα, - «δὲν ἔπιασε» . Πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον καὶ συνομολογεῖ ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου, μὲ τὰ εὐθὺς ἐν συνεχείᾳ τῶν ἀνωτέρω διὰ τὴν ἄποψίν μου, περὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ὡς ἔθνους ἀναδέλφου, λεγόμενά του, ὅτι : «Τώρα συναντᾷ μιὰ εὐρύτατη ἀποδοχή. Εἶναι κοινὸ αἴσθημα». Γι᾽ αὐτό, φαίνεται, καὶ αὐτός, ὁ συνεργάτης σας, ἀνέλαβε, νὰ τὴν ἀνατρέψῃ. Μὲ ἐπιστημονικοφανῆ καὶ σπουδαιοφανῆ, αὐτὴ τὴν φορά, ἐπίθεσι ...
Διότι, ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα ! ᾽Εὰν ὄντως ἐπρόκειτο περὶ ἐγχειρήματος ἐξ ἐπιστημονικῆς εὐσυνειδησίας, τὰ περὶ παραδοξολογήματος καὶ σκωπτικῶν σχολίων δὲν θὰ ἐγράφοντο. Οὔσης δεδομένης τῆς ποιότητος καὶ προελεύσεώς των, ἦσαν ἐκ φύσεως ἀπαράδεκτα εἰς μίαν στοιχειωδῶς σοβαρὰν ἐπιστημονικὴν θεώρησιν. ᾽Εκτὸς βεβαίως ἐὰν ὁ συνεργάτης σας μετεῖχε τότε ἐνεργῶς ἤ, ἐνοχλούμενος καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ πολιτικοῦ μου λόγου, συνεφώνει ψυχικῶς πρὸς τὶς ἀθλιότητες ἐκεῖνες.
᾽Αλλὰ καὶ ὑπὸ τὴν ἐκδοχὴν αὐτήν, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὁ ἐπιστημονικὸς μανδύας τῶν γραφομένων του καταπίπτει. Β) Καταπίπτει ὄχι βεβαίως μόνον ἐκ τοῦ ἀνωτέρω λόγου. Διότι, κάθε ἐνήμερος τῆς σχετικῆς ἐπιστημονικῆς σκέψεως ἀναγνώστης γνωρίζει, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ «ἔθνους» ἀνέκαθεν συλλαμβάνεται διττῶς : εἴτε ὡς κοινότης φυλετική, εἴτε ὡς κοινότης πολιτιστική, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τὶς δύο αὐτὲς παραδοχὲς ὡς ἐχόντων τῶν μελῶν της, ἐπὶ πλέον καὶ ἀναφαιρέτως, κοινὴν ἱστορικὴν παράδοσιν καὶ κοινὲς προσδοκίες, ὁράματα, ἐπιδιώξεις. Τοιουτοτρόπως, οὐσιαστικῶς οἱ δύο ἀπόψεις δὲν διαφέρουν κατὰ πάντα, ἀλλὰ τοὐναντίον συγκοινωνοῦν ἱκανῶς μεταξύ των.
Διότι ἡ κοινὴ ἱστορικὴ παράδοσις, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ συστατικὸν στοιχεῖον τοῦ ἔθνους ὑπ᾽ ἀμφοτέρας, προϋποθέτει κατὰ τὴν χρονικὴν ἀφετηρίαν της καὶ ἐπὶ χρόνους μακροὺς καὶ κοινότητα φυλετικήν. Δι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ ἄρχουσα ἐπιστημονικὴ ἄποψις διαβλέπει πλήρη τὴν ἔννοιαν τοῦ ἔθνους μόνον εἰς περίπτωσιν συνδρομῆς καὶ τῶν δύο στοιχείων, καὶ τοῦ φυλετικοῦ καὶ τοῦ πολιτιστικοῦ, εἰς κοινότητα ἔχουσαν κοινὰς ἱστορικὰς παραδόσεις καὶ κοινὰς ἐπιδιώξεις ( βλ. π.χ. André LALANDE, Vocabulaire Technique et Critique de la Philosiphie, 9η ἔκδοσις, Παρίσι, P.U.F., 1962, σελ. 665 ).
Εἶναι ἀκόμη χαρακτηριστικόν, ὅτι ἡ λέξις «ἔθνος», συντασσομένη μετὰ γενικῆς προσδιοριστικῆς, ἀπαντᾶται εἰς τοὺς ἀρχαίους ῞Ελληνας συγγραφεῖς μόνον πρὸς δήλωσιν ὁμογενῶν, τῆς αὐτῆς φυλετικῆς καταγωγῆς, καὶ μάλιστα εἴτε περὶ ἀνθρώπων (βλ. π.χ. ῾Ομήρου ᾽Ιλιάς, Μ 330, Ρ 552, ῾Ηροδότου ῾Ιστορίαι, Ι 101), εἴτε περὶ ζῴων, διότι ἡ λέξις καὶ ἐπ᾽ αὐτῶν χρησιμοποιεῖται, πρόκειται ( βλ. π.χ. ῾Ομήρου ᾽Ιλιάς, Β 87, Σοφοκλέους ᾽Αντιγόνη, 344 ).
Συγκεκριμένως μάλιστα, ἀναφερόμενος εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, ὁ ῾Ηρόδοτος ρητῶς λέγει (῾Ιστορίαι, VIII 144 ), ὅτι « τὸ ἑλληνικὸν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα,...» (βλ. τὸ κείμενον π.χ. εἰς τὴν ἔκδοσιν τοῦ Ph. LEGRAND τῆς Collection Budé, HERODOTE, Histoires, τόμος VIII, Παρίσι 1964, σελ. 160). Εἰς δὲ τὴν λατινικήν, ἡ ἀντίστοιχος λέξις natio ἐκ τῆς ὁποίας καὶ προέρχονται οἱ δηλοῦντες τὸ «ἔθνος» ὅροι τῆς γαλλικῆς, ἀγγλικῆς καὶ ἰταλικῆς γλώσσης (nation, nazione), ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ρῆμα nasci, τὸ ὁποῖον σημαίνει γεννῶμαι, μάλιστα δὲ ἡ αὐτὴ λέξις natio κατονομάζει, κατὰ τὶς λατινικὲς πηγές, καὶ τὴν Θεὰν τῆς γεννήσεως. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἀντίληψις, περὶ κοινῆς φυλετικῆς καταγωγῆς τῶν ἀποτελούντων τὸ ἔθνος ἀτόμων παρέμεινεν οὐσιαστικῶς ἀλώβητος καὶ ὅταν, ἀργότερον, ἐξῄρετο πρωτευόντως τὸ κριτήριον τῆς πολιτιστικῆς κοινότητος, ἀκριβῶς μέσῳ τοῦ στοιχείου τῆς κοινῆς ἱστορικῆς παραδόσεως, πάντοτε καὶ ἀναφαιρέτως ἀξιουμένου, κατὰ τὰ προεκτεθέντα.
῞Ωστε, κατὰ τὰ κοινῶς παραδεδεγμένα, μόνον τὸ στοιχεῖον τῆς πολιτιστικῆς κοινότητος δὲν ἀρκεῖ γιὰ τὴν συγκρότησι τοῦ ἔθνους. ῾Η περὶ τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαίωσις τοῦ συνεργάτου σας, μὲ τὸν ἀφορισμό του, ὅτι, δῆθεν, « ἡ κλασσικὴ νοηματοδότηση τῆς ἐθνικότητάς μας » ὑπῆρξεν, ὅτι «῞Ελληνες εἶναι οἱ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας μετέχοντες» , βασίζεται σὲ ἐπιπολαία θεώρησι καὶ ἐντεῦθεν κραυγαλέα παρανόησι τῶν πηγῶν.
Πράγματι, προεξετέθη ἤδη, ὅτι αὐτὸς ὁ πατήρ τῆς ῾Ιστορίας ῾Ηρόδοτος ρητῶς χαρακτηρίζει τὸ «ἑλληνικὸν» ὡς « ὅμαιμον ». ᾽Αλλὰ καὶ τὸ σχετικὸν κείμενον ἐκ τοῦ Πανηγυρικοῦ τοῦ ᾽Ισοκράτους ( IV 50 ), τὸ ὁποῖον ἀποπειρᾶται νὰ ἀξιοποιήσῃ ὁ ἀρθρογράφος σας, λέγει ἀκριβῶς τὰ ἑξῆς : «...καὶ τὸ τῶν ῾Ελλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον ῞Ελληνας καλεῖσθε τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας » ( βλ. τὸ κείμενον π.χ. εἰς τὴν ἔκδοσιν τῶν Georges MATHIEU καὶ Émile BRÉMOND τῆς Collection Budé, ISOCRATE, Discours, τόμος ΙΙ, Παρίσι, 1967, σελ.26).
Δὲν λέγει, λοιπόν, ὁ ᾽Ισοκράτης, ὅτι ῞Ελληνες « εἶναι » οἱ τῆς ἡμετέρας παιδεύσεως μετέχοντες, ὅπως, κατὰ διαστροφὴν τοῦ κειμένου, διατείνεται ὁ ἀρθρογράφος σας, ἀλλὰ ὅτι αὐτοὶ « καλοῦνται » ῞Ελληνες· ἀκριβῶς ὅπως κατὰ τὴν σύγχρονον ἐποχήν - πρόκειται περὶ τοῦ ἰδίου φαινομένου - ἀποκαλοῦμε ἀμερικανάκια αὐτούς, οἱ ὁποῖοι, χωρὶς νὰ εἶναι ᾽Αμερικανοί, ὁμιλοῦν τὴν γλῶσσαν των καὶ μιμοῦνται ἀμερικανικὰ πρότυπα ζωῆς. Τὸ πρᾶγμα δέ, διὰ κάθε σκεπτόμενον μελετητήν, εἶναι οὐσιωδῶς διάφορον ! Διαφορὰ, προκύπτουσα καὶ ἐκ τῆς χρήσεως προηγουμένως, εἰς τὴν αὐτὴν περίοδον τοῦ λόγου, τῶν, τονιζομένων ἀνωτέρω, λέξεων «ὄνομα» , «δοκεῖν» καὶ «μᾶλλον» .
῎Αλλωστε, ὁ ἴδιος ᾽Ισοκράτης προηγουμένως εἰς τὸν αὐτὸν λόγον του, ἀναφερόμενος εἰς τὴν πόλιν τῶν ᾽Αθηνῶν, λέγει κατὰ λέξιν, ὅτι «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν» ( βλ. Πανηγυρικός, IV 24, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σελ. 20 ).
Περικοπή ἡ ὁποία καὶ ἀπὸ μόνη της ἀποκλείει νὰ ἀποδίδωνται εἰς τὸν ᾽Ισοκράτη τὰ ἀντίθετα τῶν ὅσων πράγματι εἶπε ! Καὶ ἀκόμη : πῶς ὁ ᾽Ισοκράτης ἠγωνίζετο διὰ τὴν ἕνωσιν ὅλων τῶν ῾Ελλήνων ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Φιλίππου Β' τῆς Μακεδονίας, προκειμένου νὰ ἐκστρατεύσουν, ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ, ἐναντίον τῶν Περσῶν, καίτοι ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ φῦλα οἱ Μακεδόνες, ἀλλὰ καὶ οἱ Θεσσαλοί, δὲν εὑρίσκοντο εἰς τὸ αὐτὸ πολιτιστικὸν ἐπίπεδον πρὸς τοὺς ᾽Αθηναίους ἢ τοὺς Λακεδαιμονίους, ἐὰν ὄντως ὡς κριτήριον τῆς ἑλληνικότητος ὑπελάμβανε μόνον τὴν πολιτιστικὴν κοινότητα ; Νὰ ἀφίσῃ, λοιπόν, ἥσυχη ὁ συνεργάτης σας τὴν κλασσική μας πνευματικὴ κληρονομία, ἀφοῦ ἀποδεδειγμένως δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὴν κατανοήσῃ. Καί, πρὸ παντός, νὰ μὴ τὴν διαστρέφῃ !... Γ)
Βεβαίως δὲν διατείνομαι, ὅτι ἡ θεωρία τοῦ συνεργάτου σας περὶ τοῦ πολιτιστικοῦ κριτηρίου ὡς τοῦ ἀρκοῦντος, ἑπομένως μοναδικοῦ, στοιχείου διὰ τὴν συγκρότησι τοῦ ἔθνους, εἶναι καινοφανής. Καίτοι ὁ ἴδιος διὰ τῶν, μὲ περισσὴ ἔπαρσι, γραφομένων του ( : « ῎Αν μάλιστα εἶναι σωστὴ ἡ θέση, ποὺ ὑποστηρίζω, ὅτι...» , ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ. 55, στήλη β' ) φαίνεται νὰ τὸ πιστεύῃ. Διότι ἡ θεωρία αὐτὴ καὶ γεννήτορας, διασήμους μάλιστα, ἠμπορεῖ νὰ διεκδικήσῃ, ἀλλὰ καὶ συγχρόνους ζηλωτάς ἔχει.
῎Οντως, πρόκειται, ἐν μέρει, γιὰ τὴν μαρξιστικὴ ἀντίληψι τοῦ ἔθνους, καὶ μάλιστα γιὰ τὸν ὁρισμό τοῦ ἔθνους, τὸν ὁποῖον διετύπωσεν ὁ Στάλιν εἰς τὸ γνωστό βιβλίο του «῾Ο Μαρξισμὸς καὶ τὸ ἐθνικὸ ζήτημα» , ποὺ συνέταξεν ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψι τοῦ ἰδίου τοῦ Λένιν. Λέγει, ἐπὶ λέξει, ὁ Στάλιν : « Τὸ ἔθνος εἶναι μία κοινότης ... ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται μὲ τὴν κοινότητα τῆς πολιτιστικῆς καλλιεργείας » ( βλ. τὸ κείμενον π.χ. γαλλιστί, εἰς τὴν ἔκδοσιν τῶν François CHATELET, Evel. PISIER-KOUCHNER, Jean-Marie VINCENT, Les marxistes et la politique, P.U.F., Collection Thémis, Παρίσι, 1975, σελ. 180 ἑπ., ἰδίᾳ σελ. 183 ).
Καὶ φυσικὰ ἡ ἄποψις αὐτὴ διετυπώθη ὄχι πρὸς θεραπείαν θεωρητικῶν προβληματισμῶν, ἀλλὰ πρὸς ὑπηρέτησι πρακτικῶν σκοπῶν· αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνεφάνησαν ἀκολούθως μὲ τὴν εἰδεχθῆ σταλινικὴ πρακτικὴ τῶν συστηματικῶν διώξεων διαφόρων ἐθνικῶν ὁμάδων καὶ τῆς ἐξοντώσεως ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἰσοπεδώσεως τῶν πάντων...· συμφώνως ἄλλωστε πρὸς τὴν συνταγὴ τοῦ ἰδίου Λένιν, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὸν ἴδιο χρόνο τοῦ ἀνωτέρω σταλινικοῦ ὁρισμοῦ (1914), ἔγραφε ( «περὶ τοῦ δικαιώματος αὐτοδιαθέσεως τῶν ἐθνῶν» ), ὅτι « μόνη ἡ νίκη τῆς ἐργατικῆς τάξεως θὰ ἐξαλείψῃ ἐξ ὁλοκλήρου ὅλες τὶς ἐθνικότητες » ( βλ. τὸ προμνημονευθὲν βιβλίον Les Marxistes et la politique, σελ. 178 ).
᾽Αλλ᾽ ἐπὶ τέλους ὁ Στάλιν εἰς τὸν ἀνωτέρω ὁρισμόν του, πρὶν καθορίσῃ πῶς ἐκδηλώνεται τὸ ἔθνος, διελάμβανε, περὶ τῆς οὐσίας αὐτοῦ, ὅτι « εἶναι μία ἀνθρωπίνη κοινότης, σταθερά, ἱστορικῶς συγκροτηθεῖσα, γεννηθεῖσα εἰς τὴν βάσιν μιᾶς κοινότητος γλώσσης, ἐδάφους, οἰκονομικῆς ζωῆς καὶ ψυχικοῦ σχηματισμοῦ».
Τὰ στοιχεῖα «κοινότης ἱστορικῶς συγκροτηθεῖσα» καὶ « κοινότης ψυχικοῦ σχηματισμοῦ» εἶναι ἀρκετὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ὅτι καὶ εἰς τὴν σκέψι τοῦ Στάλιν τὸ ἔθνος εἰς τὴν οὐσίαν του δὲν εἶναι μόνον πολιτιστικὴ κοινότης, ὅπως προσπαθῇ νὰ μᾶς πείσῃ ὁ συνεργάτης σας...
῾Ο ὁποῖος καὶ ἐμφανίζεται ἔτσι νὰ ἔχῃ ἀρνητικώτερες γιὰ τὸ ἔθνος θέσεις ἀκόμη καὶ ἐν σχέσει πρὸς τὸν Στάλιν, ἀφοῦ ἀποσπασματικῶς μόνον τὸν ἀντιγράφει !... Δὲν ἐλλείπουν ὅμως καὶ οἱ σύγχρονοι ζηλωταὶ τῆς ἰδίας θεωρίας. Εἶναι ἡ ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν καὶ τῆς διασαλπιζομένης καὶ ἐπερχομένης νέας τάξεως πραγμάτων ("New Age"), τῆς κατὰ πολὺ χειροτέρας τῆς συνονόματής της χιτλερικῆς !
Εἰς τὴν ἐνσκήπτουσα «νέα τάξι» οἱ λαοὶ δὲν εἶναι ἀνεκτὸν νὰ διαφοροποιοῦνται κατὰ τὰ στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς των ἰδιοσυστασίας, πρέπει νὰ ἰσοπεδωθοῦν, νὰ μεταμορφωθοῦν σὲ ὁμοιόμορφες ἀνθρώπινες μάζες, χωρὶς διαφορές, προκειμένου νὰ καταστοῦν δεκτικοὶ ἀνετωτέρας ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ τὸ διεθνὲς κεφάλαιο· τὸ ὁποῖο καὶ εὑρίσκεται εἰς χεῖρας μιᾶς ἐλαχίστης μειονοψηφίας ἀνθρώπων, εἰς ὅλους γνωστῆς, ποὺ ἤδη κατευθύνει ἐκ τοῦ ἀφανοῦς, κατὰ τὴν ἐκ τῶν συμφερόντων της ὑπαγορευομένην βούλησιν, λαοὺς καὶ Κυβερνήσεις καὶ ταλαιπωρεῖ ἔτσι ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ ὡς μέσον πραγματώσεως τέτοιων εἰδεχθῶν σκοπῶν προκρίνεται βεβαίως αὐτὴ ἡ διὰ τοῦ πολιτιστικοῦ κριτηρίου ἐξαφάνισις οὐσιαστικῶς αὐτῆς τῆς ἐννοίας τοῦ ἔθνους καὶ τῶν ὅσων ἐγκλείει αὐτὴ διαφορῶν ψυχικῆς οὐσίας μεταξὺ τῶν καθ᾽ ἕκαστα λαῶν.
Για αυτό ἐξηγεῖται καὶ τὸ πρὸς τὶ ἀνεζωπυρώθη, κατὰ τὴν τελευταίαν ἰδίως εἰκοσαετίαν, δειλὰ κατ᾽ ἀρχὰς καὶ ἐντονώτερον προσφάτως, ὁ περὶ τοῦ ἔθνους, δῆθεν εἰλικρινὴς, ἐπιστημονικός, θεωρητικὸς προβληματισμός, κατευθυνόμενος κυνικώτατα πρὸς τὸ ἀνωτέρω ἐθελόμενον.
Δι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπιστρατεύονται καθημερινῶς καὶ ἐνωρχηστρωμένως διατεταγμέναι ἀραὶ καὶ ἐξορκισμοὶ ἐναντίον τῆς δῆθεν ἐθνικιστικῆς ὑστερίας ἐθνικῶν κοινοτήτων, ὁσάκις αὐτὲς ἀγωνίζονται - καὶ ἀκριβῶς, διότι ἀγωνίζονται ! - δι᾽ ἀπαράγραπτα, ἀπὸ τὴν ῾Ιστορία κατωχυρωμένα καὶ ἀπὸ τὸν ἀνθρωπισμὸ ὑπαγορευόμενα, δικαιώματά των· καὶ γίνονται ἀνόητοι διαχωρισμοὶ καὶ διαστολαὶ ἄλλοτε μεταξὺ «πατριωτισμοῦ» καὶ «ἐθνικισμοῦ» (κατὰ τὴν κομμουνιστικὴ-σταλινικὴ ὑπαγόρευσι), ἄλλοτε μεταξὺ «ἐθνισμοῦ» καὶ «ἐθνικισμοῦ» (κατὰ τὴν νεότευκτη διαφοροποίησι) καὶ ἀνιχνεύονται ἔτσι διαφοραὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν ! ᾽
Εργώδης ἀληθῶς προσπάθεια, ἀλλὰ ὄχι καὶ πολὺ δυσχερής, ἀφοῦ τὰ ποικιλώνυμα «μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως» εὑρίσκονται, κατὰ τὴν συντριπτικὴ πλειονοψηφία των, εἰς χεῖρας τῶν ἐπιβούλων, ἐπιτελοῦντα ἀκριβῶς ἔργον ὄχι ἐνημερώσεως, ἀλλὰ κυριολεκτικῶς μαζικῆς ἀποβλακώσεως !...Μὲ τὴν ὁποία καὶ ἐλπίζεται, νὰ ἐπιτευχθῇ ἀκριβῶς ἡ «πολιτιστικὴ» ἐξίσωσις ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς, ὁπότε καὶ μὲ τὸ «πολιτιστικὸ κριτήριο» , τὸ ... μόνο ἐπιστημονικῶς ἀκριβὲς καὶ ἀληθινὸ κατὰ τὸν συνεργάτη σας, τὰ ἔθνη ὅλα ἐξαφανίζονται, παύουν νὰ ὑπάρχουν.
Πολιτιστικὴ καλλιέργεια βεβαίως καὶ ἐξίσωσις εἰς ἐπίπεδον «πολιτισμοῦ» τῆς Κόκα-Κόλα καὶ τῶν συναφῶν... «Πολιτισμοῦ», τοῦ ὁποίου ἐδέσματα μᾶς προσφέρουν ἤδη καθημερινῶς, δυστυχῶς ἀδιαμαρτυρήτως ἀπὸ μέρους μας, διάφορα Μέσα Μαζικῆς ᾽Αποβλακώσεώς μας : σκηνὲς ἀσυλλήπτου βίας καὶ τρόμου· ἐγκλήματα, ἐγκλήματα, ἀτελεύτητα ἐγκλήματα· ἐξαχρείωσις ἀφάνταστη· καταβαράθρωσις καὶ περιαγωγὴ ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων εἰς σχέσεις ἀποκλειστικῶς στυγνοῦ συμφέροντος καὶ ὑποκτηνωδῶν (διότι τὰ κτήνη εἶναι εὐγενέστερα ! ) σαρκικῶν μορφῶν· ἐξάρθρωσις καὶ ἀποσύνθεσις κάθε κοινωνικοῦ ἱστοῦ· διακωμῴδησις ὅλων τῶν ἀξιῶν καὶ ἰδεωδῶν· δολοφονία ἐσκεμμένη τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης· πνευματικὴ τροφὴ εἰς ἀνούσια ἢ διανοητικῶς καταγέλαστα ψελλίσματα διακεκριμένων πνευματικῶν ἀρουραίων· διανοητικὴ πόρρωσις· ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀλαλία...
῾Ο ῎Οργουελ ἀσφαλῶς ὑπολείπεται, ὠχριᾷ ! ᾽Αλλὰ ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γιατὶ , παντοῦ στὸν κόσμο, οἱ λαοὶ ἀφυπνίζονται, τὰ ἔθνη ἐξεγείρονται καί, ἀκόμη καὶ μὲ τὸ τίμημα τοῦ αἵματός των, ἀρνοῦνται νὰ ἀπολέσουν τὴν οὐσία τῆς ψυχικῆς των ὑποστάσεως ! ᾽Αληθινὰ παρήγορα σημεῖα ἀγῶνος διασώσεως αὐτοῦ τοῦ ἀπειλουμένου καὶ κινδυνεύοντος ἀνθρωπίνου μας πολιτισμοῦ...῎Οντως ὁ ἐθνικισμὸς ἀποτελεῖ σήμερα, κατὰ τὴν ἐπιτυχῆ διατύπωσι ξένου διανοητοῦ, τοῦ Hans KOHN, «τὴν πλέον παγκόσμιον θρησκείαν ὅλων τῶν ἐποχῶν» ( βλ. καθηγητοῦ Roland BRETON, Les Ethnies, P.U.F., Collection "Que sais-je?", Παρίσι, 2α ἔκδοσις, 1992, σελ. 47, ὑποσ.12 ).
Καὶ εὐτυχῶς ! ῾Ο συνεργάτης σας καλεῖται λοιπόν, νὰ ἐπιλέξῃ καὶ νὰ ἀποκαλύψῃ εἰς τοὺς ἀναγνῶστες σας (εἶναι πρωτίστως θέμα στοιχειώδους διανοητικῆς ἐντιμότητος!) τὸ ἰδεολογικό του στῖγμα : ἐὰν μὲ τὰ γραφόμενά του ἐπεδίωξε νὰ ὑπηρετήσῃ τήν, ἤδη ξεφτισμένη, σταλινικὴ ἰδεολογία ἢ τήν, ἐπὶ τοῦ προκειμένου οὐσιαστικῶς ταὐτόσημη, ἐνσκήψασα ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν καὶ τῆς ἐπερχομένης νέας τάξεως πραγμάτων. Διότι tertium non datur!... Δ) ᾽Απὸ ἀληθινὸ δημοκρατικὸ φρόνημα ἐμφορούμενος καὶ εἰς τὴν δημοκρατικὴν ἰδεολογία ἀδιαλείπτως ἐγκαταβιώνων, δὲν ἦτο δυνατόν, νὰ ἀποδέχωμαι τὴν σταλινικὴ ἀντίληψι περὶ ἔθνους, οὔτε βεβαίως τὴν κατ᾽αὐτοῦ ἐπιβουλὴ τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν. ῾Επομένως, μὲ ἀφετηρία τὴν κοινῶς παραδεδεγμένην ἀνέκαθεν καὶ ἐπιστημονικῶς ἀκλόνητον, ὅπως κατεδείχθη ἀνωτέρω, ἔννοιαν τοῦ ἔθνους, ἡ διαπίστωσις, τὴν ὁποία δημοσίως ἐξέφρασα τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα 1985, ὅτι ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον, ἐκφράζει μίαν ἀδιαμφισβήτητη καὶ ψηλαφητὴ ἀλήθεια.
Δὲν ἀποτελοῦσε εὕρημα ἰδικό μου, ἰδική μου ἦτο μόνον ἡ μονολεκτικὴ διατύπωσίς της, ἡ ἐν προκειμένῳ διὰ πρώτην φορὰν χρησιμοποίησις τῆς λέξεως «ἀνάδελφος», λέξεως ὄχι βεβαίως ἰδικῆς μου ἐπινοήσεως, ἀλλὰ ἀντληθείσης ἐκ τοῦ ἀκενώτου ταμείου τῆς κλασσικῆς μας γραμματείας. Καὶ ὄντως κανένα ἔθνος στὴν γῆ δὲν συγγενεύει μαζί μας, δὲν ἔχουμε πουθενὰ ἀδελφούς, ὅπως ἀντιθέτως συμβαίνῃ μὲ ἄλλα ἔθνη καὶ λαούς : π.χ. τοὺς ἀγγλοσάξωνες, τοὺς λατινογενεῖς, τοὺς Σλάβους, τοὺς ῎Αραβες. ᾽
Αφοῦ ὅλοι αὐτοὶ ἀποτελοῦν ὄχι ἕνα, ἀλλὰ οἰκογένειες ἐθνῶν. ᾽Εξαίρεσις καὶ οἱ ῾Εβραῖοι, ἔθνος ἀνάδελφον καὶ αὐτοί. Καί, ὅπως συμβαίνῃ συχνὰ μὲ τὶς ἁπλὲς καὶ καθαρὲς ἀλήθειες, ἡ διατύπωσίς μου ἐκείνη προεκάλεσεν αἴσθησιν εἰς τὸν ῾Ελληνικὸν λαόν. ῎Αρχισε ἡ διαδικασία τῆς ἐθνικῆς του ἀφυπνίσεως μὲ τὴν ἐπίγνωσι τοῦ τὶ εἴμεθα. Εὐλόγως εὐτελεῖς ἰδεολογικοί μου ἀντίπαλοι ( μέχρι τότε «ἀντιπάλους» εἶχα μόνον τοὺς ἐγκληματίας καὶ τοὺς ἐν γένει ἀνομοῦντας, ὁσάκις περιήρχοντο εἰς τὴν δικαστικήν μου δικαιοδοσίαν ) καὶ ὁ ᾽Επίβουλος ᾽Ανθελληνικὸς Σχεδιασμὸς ἀνησύχησαν. Καὶ ἐξαπελύθη ἐναντίον μου ὁ βόρβορος τῶν «σκωπτικῶν σχολίων» καὶ «παραδοξολογημάτων», ὅπως μὲ τόση ἐπιείκεια καὶ ἁβρότητα τὸν χαρακτηρίζει ὁ συνεργάτης σας. ᾽Αλλὰ πάντοτε ἡ ἀλήθεια εἰς τὸ τέλος θριαμβεύει.
Καὶ ἤδη, τὸ συνομολογεῖ καὶ αὐτός, ἡ ἁπλῆ μου φράσις «εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφο» «συναντᾷ μιὰ εὐρύτατη ἀποδοχή, εἶναι κοινὸ αἴσθημα», ὅπως γράφει. ῎Ισως διὰ νὰ ἐξάρῃ τὶς δυσχέρειες, ποὺ ἔχει τώρα ἡ ἐπιστημονικοφανὴς ἐπίθεσις, τὴν ὁποία ἀνέλαβε καὶ διεκπεραιώνει μὲ τὸ ἄρθρο του, καὶ νὰ δρέψῃ τὶς ἀνάλογες δάφνες !... Περὶ ἐπιστημονικῆς βεβαίως διαπραγματεύσεως δὲν πρόκειται. Αὐτὸ κατεδείχθη ἱκανῶς ἀνωτέρω, ἀλλὰ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὸ ὕφος τοῦ ἄρθρου.
῾Ο συνεργάτης σας φθέγγεται καὶ κατακεραυνώνει τοὺς ἀντιφρονοῦντας μὲ τὴν ἀπολυτότητα ἡμιμαθοῦς, καὶ γι᾽ αὐτὸ πεφυσιωμένης, γραφίδος, διασαλπιζούσης τὰ ρήματά της ὡς ἀπὸ τρίποδος ! ᾽Επ᾽ αὐτοῦ εἶναι χαρακτηριστικοὶ τόσον ὁ πρόλογος, ὅσον καὶ ὁ ἐπίλογος τοῦ ἄρθρου του, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον περιεχόμενόν του. Εἰς τὸ ὁποῖον ἀκόμη συναντᾷ κανεὶς ἐκφράσεις, ὅπως π.χ. «πελωρία ἀνοησία» , «συμπλεγματικὴ ἀπώθηση τῶν οἰκείων προτύπων» , κλπ., κλπ., ἢ ἀναμιγνύεται καὶ ὀλίγος... Καραγκιόζης ! Φαίνεται, ὅτι εἰς τὸ πνευματικὸ κλῖμα τοῦ τελευταίου αὐτοῦ, τοῦ Καραγκιόζη, κινεῖται ὁ συνεργάτης σας· ἀφοῦ ἄλλη ἐξήγησις δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ...
῍Η εἰς τὸ ἐπίπεδον τοῦ θρυλικοῦ ἥρωος τοῦ Θερβάντες, τοῦ Δὸν Κιχώτη ! Διότι, ἐνῷ προῆλθα εἰς ἁπλό χαρακτηρισμὸ τοῦ ἔθνους μας ὡς ἀναδέλφου, ὁ συνεργάτης σας μεταμορφώνει τὸν χαρακτηρισμὸν μου αὐτὸν εἰς «ἰδεολογίαν τοῦ ἀναδελφισμοῦ», ὅπως ρητῶς τὸν χαρακτηρίζει! Καὶ τὴν ἰδεολογίαν αὐτὴν ἀναλαμβάνει νὰ καταπολεμήσῃ !
Εἰς τὸ μέσον μάλιστα τοῦ ἀγῶνος του ( τέλος τοῦ Α' μέρους, ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ. 56, στήλη β'), σίγουρος καὶ θαμβωμένος ἀπὸ τὸν ... θρίαμβό του, ἀναφωνεῖ, ὅτι, κατὰ λέξιν, « ὁ ἀναδελφισμὸς εἶναι κούφιο καὶ ἀποπροσανατολιστικὸ ἰδεολόγημα » ! ῾Ομολογουμένως δὲν εἴμαστε καλά ! Διότι τὸ νὰ εἴπῃ κανείς, ὅτι κάποιο ἄτομο ἢ κάποιο ἔθνος ἔχει ἢ δὲν ἔχει ἀδελφούς, γενικώτερα συγγενεῖς, αὐτὸ οὐδεμίαν ἰδεολογίαν ἐκφράζει ! ᾽Αποτυπώνει μόνον μιὰ πραγματικότητα, τίποτε ἄλλο ! ῎Ετσι ὁ συνεργάτης σας κυριολεκτικῶς σκιαμαχεῖ. ᾽Αληθινὸς Δὸν Κιχώτης ! Κάποιος πρέπει νὰ τοῦ διδάξῃ τὶ σημαίνει «ἰδεολογία» !...
῍Ας ἀσχοληθοῦμε ὅμως μὲ τὴν ἰδικήν του περὶ ἔθνους ἀντίληψι, ποὺ εἶναι ὄντως ἰδεολογική ! Δὲν ἔχει σημασία, δὲν ἀνησυχεῖ τὸν ἐκφραστή της, ὅτι τὸ πνευματικό της ὑπόβαθρο καὶ ἡ οὐσία της ἀνάγονται, ὅπως προεξετέθη, στὴν σταλινικὴ σκέψι καὶ τὴν ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν. ῾Ο συνεργάτης σας ἀσφαλῶς τὸ γνωρίζει καὶ φροντίζει νὰ τὴν εὐπρεπίσῃ ! Γι᾽ αὐτὸ καὶ μεριμνᾷ γιὰ τὴν συναισθηματικὴ φόρτισι τῶν γραφομένων του. ῎Ετσι ὁμιλεῖ π.χ., - καὶ γιὰ νὰ μείνω σὲ μία μόνον ἐπισήμανσι ἀπὸ τὶς πολλές, ποὺ θὰ ἠμποροῦσε ὁ ἐνήμερος ἀναγνώστης νὰ παρουσιάσῃ, - γιὰ «ρατσιστικὲς ἀντιλήψεις περὶ ἔθνους», ἐναντίον τῶν ὁποίων καὶ μάχεται · χρησιμοποιεῖ δηλαδή, ἀντί τῆς ἑλληνικῆς λέξεως «φυλετικός», τὴν ξένη λέξι «ρατσιστικός» , διότι αὐτὴ, βλέπετε, περισσότερο ταιριάζει, εἶναι πιὸ ἠχηρή !
῎Εχει προϊστορία στὰ κατὰ καιροὺς «ἀντιρατσιστικὰ» φληναφήματα, ποὺ βεβαίως ἦσαν ἀνέκαθεν καὶ πάντοτε ἄνευ ἀντικειμένου στὸν ἑλληνικό μας χῶρο.
Διότι, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἑλληνικὴ εὐγένεια καὶ προγονική μας ἤδη ἀρετὴ καὶ ὑπερηφάνεια ( ὡς γνωστόν, μόνον εἰς τὴν ῾Ελλάδα ἐλατρεύθη ὁ Ξένιος Ζεύς ), οἱ ῞Ελληνες μόνον φιλόξενοι ἦσαν καὶ εἶναι ἔναντι τῶν ξένων, ποὺ ζοῦν μεταξύ των, οὐδέποτε βλαβεροὶ ἢ πολέμιοι. ῾Η δὲ ἀντιρατσιστικὴ κατὰ καιροὺς ἐκστρατεία ἢ ὑστερία, ὁσάκις ἀνεπτύσσετο ἐντὸς τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου, ἄλλες, ἀνομολόγητες, ἐπιδιώξεις εἶχε. ῞Οπως καὶ τώρα, ὅταν ἐξαπολύωνται ἀντιρατσιστικοὶ μύδροι, ἰδίως ἀπὸ πεφυσιωμένους ἢ ἀμαθεῖς δημοσιογραφικοὺς καλάμους, ἀκόμη καὶ ὅταν τὸ Κράτος ἐπιδιώκῃ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν κειμένων νόμων ἔναντι ἐγκληματούντων λαθρομεταναστῶν !...
῎Εχει, ὅμως, ἀνθρωπιστικὴ πέρασι ὁ ἀντιρατσιστικὸς λόγος. ᾽Ωφέλιμος ἡ χρησιμοποίησίς του. Εὐκολώτερον πείθει , δηλαδὴ ἐξαπατᾷ. ῍Ας ἰδοῦμε, λοιπὸν, τώρα τὶς συνέπειες τῆς θεωρίας τοῦ συνεργάτου σας : α) ῾Ο συνεργάτης σας εἶναι κατηγορηματικός. ᾽Απὸ τὴν ἀρχὴ ἤδη τῆς ἀναπτύξεώς του τονίζει, ὅτι τὴν ἐθνικότητά μας τὴν ἐπιλέγουμε κάθε στιγμή ! ῾Ο καθένας μας προσωπικὰ καὶ ὅλοι μαζὶ σὰν κοινότητα ! (ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ.55, στήλη α'). Δὲν θὰ ἐπιμείνω εἰς τὸ παντελῶς ἀστήρικτον ἐπιστημονικῶς ἑνὸς τέτοιου ἀφορισμοῦ, ἐν ὄψει μάλιστα τῶν ὅσων ἀνωτέρω ἐξέθεσα. ᾽Αρκεῖ νὰ ἐπισημάνω, ὅτι, ἐκτὸς τῶν ἀντιθέτων ἀνέκαθεν παραδεδεγμένων ἀπόψεων, καὶ σύγχρονοι ἐπιστημονικαὶ αὐθεντίαι ἐκπληκτικοῦ μεγέθους καὶ καθολικῆς ἀποδοχῆς τονίζουν, ὅτι μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύσι ὑπάρχει μιὰ ἐθνικιστικὴ στάσις, ἐξομοιουμένη πρὸς ἕνα εἶδος ἐνστίκτου, τὸ ὁποῖον ἠμπορεῖ μὲν μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ νὰ μὴν εὕρῃ τὴν εὐκαιρία νὰ ἐξωτερικευθῇ, ἀλλὰ ὡρισμέναι περιστάσεις ἢ ἐξωτερικαὶ κλήσεις νὰ τὸ ὠθήσουν σὲ συμπεριφορὲς, ἀποκαλυπτικὲς ἑνὸς ἀκραίου πάθους ( ἔτσι ὁ καθηγητὴς Georges BURDEAU εἰς τὸ κλασσικὸν δωδεκάτομον ἔργον του ἐπὶ τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης, Traité de Science Politique, tome III, volume I, "Les Forces Politiques", ἔκδοσις γ', Παρίσι, L.G.D.J.,, 1982, ἀριθ. 76, σελ. 140 ). ῾
Η ἀλήθεια αὐτὴ καταλύει βεβαίως πρόρριζα τὴν ἀντίληψι περὶ ἐπιλογῆς τῆς ἐθνικότητος ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. ῾
Ο παραλογισμός τῆς ὁποίας συνεπάγεται ἀναποφεύκτως τὴν δυνατότητα καὶ νὰ ἀλλάζῃ κανεὶς τὴν ἐθνικότητά του κάθε στιγμή, εἴκοσι φορὲς τὴν ἡμέρα, ἢ ἔστω ὅπως τὰ ὑποκάμισα ! ῾Η γελοιότης τῆς θέσεως δὲν χρειάζεται νὰ ἐξαρθῇ. ᾽Επιβάλλεται, ὅμως, ἡ ἐπισήμανσις, ὅτι αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ ἄποψις τοῦ κ. Γκληγκόρωφ καὶ τῶν ψευτομακεδόνων του. Οἱ ὁποῖοι καὶ λέγουν, ὅτι ναὶ εἴμαστε σλάβοι, δὲν ἔχουμε φυλετικὴ συγγένεια μὲ τὸν Μέγα ᾽Αλέξανδρο, δὲν καταγόμαστε ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ θέλουμε νὰ ὀνομαζόμαστε Μακεδόνες καὶ νὰ ἔχουμε Μακεδονικὴ ἐθνικότητα ! ῾
Ο συνεργάτης σας προσφέρει ἀδιατίμητη θεωρητικὴ θεμελίωσι σὲ τέτοιου εἴδους ἰσχυρισμούς. ᾽Επιβάλλεται, νὰ μᾶς ξεκαθαρίσῃ ποιὰ σκοπιμότης καὶ ποιὰ ἐσωτερικὴ ἀνάγκη τὸν ὤθησε σ᾽ αὐτό... Κύριε Διευθυντά, εἰλικρινῶς λυποῦμαι, διότι ἡ ΕΛΛΟΠΙΑ, «περιοδικὸ γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα», ἐφιλοξένησεν εἰς τὰς σελίδας της κείμενον τόσον ἀντιεπιστημονικὸν καὶ τόσον καιρίως θίγον αὐτὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.
Κύριε Διευθυντά, εἰλικρινῶς λυποῦμαι, διότι ἡ ΕΛΛΟΠΙΑ, «περιοδικὸ γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα», ἐφιλοξένησεν εἰς τὰς σελίδας της κείμενον τόσον ἀντιεπιστημονικὸν καὶ τόσον καιρίως θίγον αὐτὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.
Μὲ τιμή Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου