Η Διδώ Σωτηρίου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις με το βιβλίο της Ματωμένα Χώματα. Σύμφωνα με τους επικριτές παρουσιάζει "γηγενείς" κατοίκους της Μικράς Ασίας τους Τούρκους μαζί με τους Έλληνες !!! Αυτό όμως είναι εντελώς απαράδεκτο από ιστορικής απόψεως.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Οι τρεις παγκόσμιες καινοτομίες μου Project Manager. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. Οfficial website The Times of Voulgaroktonos.
ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ. ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
https://timesofvoulgaroktonos.blogspot.com/2024/05/blog-post_22.html
ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΔΙΝΩ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ. ΔΙΝΩ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ. ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ. ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΊΣΚΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΥΠΟ.
Στην σημερινή εργασία Γεωστρατηγικής και Εθνικής επιβίωσης από τον υβριδικό πόλεμο θα δούμε κάτω από ποιες συνθήκες κατέκτησαν οι Τούρκοι την Ελληνική Μικρά Ασία. Επίσης θα διαβάσετε αποσπάσματα από το έργο της Διδούς Σωτηρίου και ένα άρθρο από τους επικριτές του μυθηστορήματος Ματωμένα Χώματα και στον Ηλία Μέλλο-Βενέζη που είχαν συγγένεια οι οικογένειες μας. Μικρασιατικής καταγωγής όλοι.
Η χρήση όπλων σε ιστορικό επίπεδο ξεκινά από την αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών και των δύο παγκόσμιων πολιτισμών (Αριστόκλειος-Διονυσιακός).
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει με βάση τις αξίες του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού πολιτισμού και τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά.
Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα. Εν τούτοις η νομιμότητα τους ουδέποτε αμφισβητήθηκε. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. Το φαινόμενο του πολέμου αποτελεί διαχρονικό αντικείμενο επιστημονικών μελετών στην γεωστρατηγική-γεωπολτική, τις Διεθνείς σπουδές και τις στρατιωτικές σχολές. Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με στόχο την υποταγή-εξαναγκασμό στις επιθυμίες του αντιπάλου.
Στα πλαίσια της σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών (Αριστόκλειος-Διονυσιακός έναρξη 1519 π,Χ.), το Imeprium Romanum του Βοσπόρου είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που δέχτηκε τόσες πολλές επιθέσεις από πολλούς διαφορετικούς λαούς (324 μ.Χ. εώς 1204 μ.Χ.).
Η μάχη του Μαντζικέρτ πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας, νίκη των Tούρκων, επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι Σιωνιστές, τους έδωσαν το χρίσμα, να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια αφανισμού του Ελληνικού έθνους, και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς).
Για αυτό αμέσως η νέα τάξη πραγμάτων, έφερε στην θέση των Αράβων, τους Σελτζούκους Τούρκους, ώστε να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις, όλων εκείνων των αιώνων, από τις νεοταξικές-εωσφορικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι από την ημέρα, που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο, μέχρι και την σύγχρονη εποχή.
Οι αγώνες των Βασιλέων των στρατηγών και των πολιτικών, δεν κρίνονται μόνον από τις νίκες στα πεδία των μαχών και τις οικονομικές, κοινωνικές, διπλωματικές-πολιτικές επιτυχίες καθώς οι συνθήκες που επικρατούν σε κάθε εποχή καθορίζουν τις εξελίξεις. Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν οι προδοσίες των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου.
Ο Aυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας είχε πεθάνει αφήνοντας τον ανήλικο διάδοχο του Μιχαήλ, και την 30 ετών, όμορφη και χυμώδη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα. Η Χυμώδης Ευδοκία ως επίτροπος του γιου της, ασκούσε την αντιβασιλεία, της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Αυγούστα ως γυναίκα της μεσαιωνικής εποχής ένιωθε ανασφαλής, καθώς στο παλάτι βρισκόταν περιστοιχισμένη από μία φατρία διεφθαρμένων πολιτικών αξιωματούχων,
Οι Ανατολικές επαρχίες ήταν στο έλεος των Σελτζούκων, τους οποίους παραδόξως αποκαλεί Ούννους, ένας αξιόλογος ιστορικός της εποχής. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία βρήκε στο πρόσωπο του ανδρείου-αρρενωπού Ρωμανού Διογένη, έναν ιδανικό Αυτοκράτορα-Στρατηγό, ο οποίος θα διοικούσε με πυγμή σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο. Το 1064 ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη). Ο Ρωμανός δεν είχε κρύψει ποτέ την δυσφορία του, για το σάπιο πολιτικό καθεστώς της Kωνσταντινούπολης.
Οι διεφθαρμένοι αλλοδαποί-πολιτικοί αξιωματούχοι έκαναν κατάχρηση των χρημάτων του αυτοκρατορικού Θησαυροφυλακίου, και παράλληλα αδιαφορούσαν για τον Τουρκικό κίνδυνο και επεκτατισμό.
Οι πολιτικοί εκτιμούσαν ότι δεν υφίσταται κανένας απολύτως κίνδυνος από τους Σελτζούκους και ότι όλα ήταν φαντασιώσεις των φίλαρχων Ελλήνων στρατιωτικών. Το θλιβερό ήταν ότι οι ασυλλόγιστες σπατάλες από το αυτοκρατορικό ταμείο προέρχονταν από τους φόρους των αδύνατων Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν τις περιουσίες τους να χάνονται είτε να πυρπολούνται, τους συγγενείς τους να σφάζονται, και να καταλήγουν στα σκλαβοπάζαρα των Αγαρηνών.
Δυστυχώς το υστέρημα των εξασθενημένων οικονομικά Ελλήνων-Ρωμαίων υπηκόων, δινόταν σε πολυτελείς επαύλεις και άλλες επενδύσεις των αλλοδαπών-συγκλητικών της Βασιλεύουσας. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής αριστοκρατίας, ήταν ο καίσαρας Ιωάννης Δούκας, και ο πρωθυπουργός-"Ύπατος" των Φιλοσόφων Μιχαήλ Ψελλός. Και οι δύο ανθέλληνες φθονούσαν θανάσιμα τον Ήρωα Ρωμανό Διογένη. Ο καίσαρας ήταν άνθρωπος μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως, και κάλυπτε το μεγάλο μειονέκτημα του με ειρωνείες και κακές πράξεις, όπως όλοι οι στερούμενοι ικανοτήτων. Θεωρούσε τον Βασιλιά Ρωμανό έναν "σφετεριστή", ο οποίος είχε "στερήσει" τον θρόνο, από την δυναστεία του. Οι οικογένεια των ριψάσπιδων Δουκών, αντιπαθούσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, και απέφευγε τους πολέμους.
Βασικά γνωρίσματα όλων των άνανδρων-θηλυπρεπών, ήταν και είναι η προδοσία, η μοχθηρία και η ανικανότητα. Οι άνανδροι-δειλοί και οι ανίκανοι το μόνο το οποίο μπορούν να κάνουν, είναι το κακό. Για αυτό διαχρονικά καταστρέφουν, για να αισθάνονται ότι είναι κάποιοι που "αξίζουν". Για να κάνεις κάτι καλό-δημιουργικό και χρήσιμο χρειάζεται να έχεις ηθική, παιδεία, γενναιότητα, καλοσύνη, και ικανότητες.
Η δημιουργικότητα και οι θεάρεστες πράξεις απαιτούν πίστη, υπομονή, επιμονή, κόπο, και πολλές προσπάθειες. Για αυτό ο Μιχαήλ Ψελλός, ο Ιωάννης Δούκας, και ο Ανδρόνικος Δούκας, διοργάνωσαν την προδοσία στην μάχη του Μαντζικέρτ, και μετέτρεψαν τον θρίαμβο του Ήρωα Ρωμανού και των Ηρώων στρατιωτών, στην φοβερότερη Εθνική ήττα των Ελλήνων. Η φοβερή προδοσία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ.
H μάχη στο Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου του 1071 αποτελεί την χειρότερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας. Ένα συνοθύλλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων. διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Οι ανίκανοι αυτοκράτορες, μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες, τους Ήρωες Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση, όταν ανέλαβαν την εξουσία, άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό Ρωμαϊκό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Η βασικότερη μάχη η οποία καθόρισε την τύχη του Ρωμαϊκού κράτους ήταν στις 26 Αυγούστου 1071 μ.Χ. Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος γνώρισε την τρίτη μεγαλύτερη ήττα, στην ιστορία του. Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. "έφυγε" από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιο του Μιχαήλ, και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα.
Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία στην θέση του ανήλικου γιου της. Όμως η Αυγούστα ήταν αδύναμη να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη από μία ομάδα δολοπλόκων αλλοδαπών πολιτικών. Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα.
Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού. Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού, καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος. Όλοι οι Έλληνες αυτοκράτορες-στρατηγοί και οι αξιωματικοί πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε μάχη και πόλεμο.
Την πρωτοχρονιά του 1068 μ.Χ. ο Ρωμανός Δ Διογένης εστέφθη αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Ο βασικός τους στόχος ήταν η απομάκρυνση των Τούρκων από τα θέματα της Μ. Ασίας. Ο βασιλιάς χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα στρατεύματα των προηγούμενων στρατηγών-αυτοκρατόρων επέτυχε σημαντικές νίκες. Το χειρότερο ήταν ότι οι αλλοδαποί -Σημίτες πολιτικοί,- σχεδίαζαν να τον εκθρονίσουν. Ο νέος αυτοκράτορας αντιπαθούσε τον σάπιο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος σπαταλούσε άσκοπα τα χρήματα του Ρωμαϊκού κράτους, την iδια στιγμή που οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα.
Ο Ρωμανός συνειδητοποιούσε άμεσα την κρισιμότητα της καταστάσεως εξαιτίας της Σελτζουκικής απειλής. Εργαζόταν σκληρά για την πολιτική-στρατιωτική εξυγίανση του κράτους και δεν είχε καμία πρόθεση να μετατραπεί σε συνεργό τής παρακμής, που προκαλούσε η πολιτική αριστοκρατία.
Οι πολιτικοί “αριστοκράτες, είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία, του είχε κάνει δύο παιδιά. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν αγόρι, και ο διάδοχος, του θρόνου μετά τον Ρωμανό. Επίσης ο ραδιούργος Ψελλός, φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, ως έντιμος και γενναίος Έλληνας στρατιωτικός που ήταν, θα προέβαινε και σε εκκαθαρίσεις, από την πολιτική σαπίλα, της Βασιλεύουσας. Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν, και από τότε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση, του γενναίου Έλληνα Ρωμανού. Εκείνη την εποχή ο μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός.
Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Η Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια Μικρά Ασία ήταν το πολυπληθέστερο και πλουσιότερο κομμάτι της αυτοκρατορίας. Ήταν ο πιο σημαντικός πυλώνας σε γεωστρατηγικό, οικονομικό, πνευματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η Μικρά Ασία ήταν αγροτική-κτηνοτροφική κατά βάση και παρείχε επί αιώνες στρατιώτες-άλογα στην Κωνσταντινούπολη. Η Καππαδοκία και η Παφλαγονία ήταν οι βάσεις των ισχυροτέρων οικογενειών της στρατιωτικής αριστοκρατίας.
Στα παράλια της Μικράς Ασίας στο Αιγαίο, άκμαζε το εμπόριο και η ναυτιλία. Η κατοχή των Ρωμαϊκών αυτοκρατορικών ακτών του Αιγαίου, έδινε έναν επαρκή χώρο εσωτερικών υδάτων, πολύ σημαντικό σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομίας και πολιτικής-στρατιωτικής κυριαρχίας. Η μάχη του Μαντζικέρτ εδραίωσε τους Σελτζούκους στην επί χιλάδων χρόνων Ελληνική Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα η έξοδος των Τούρκων στο Αιγαίο, ξύπνησε τους εφιάλτες του παρελθόντος, τότε που οι Άραβες είχαν κατακτήσει την Κρήτη και λεηλατούσαν το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν υπό διάλυση και κύματα προσφύγων συνέρρεαν έντρομα στην Βασιλεύουσα.
Επικρατούσαν άθλιες συνθήκες διαβιώσεως για τον Ελληνικό λαό με πείνα και ασθένειες. Η καταστροφή του Ορθοδόξου-Χριστιανικού κόσμου της Μικράς Ασίας υπήρξε τεράστια. Ούτε στις επιδρομές των Αράβων, δεν υπήρξε μαζική κατάκτηση περιοχών και πόλεων. Φοβερές λεηλασίες, σφαγές, εμπρησμοί, βιασμοί και εξανδραποδισμοί. Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη και των τριών Ιεραρχών έμελλε να χαθεί για πάντα. Οι ανίκανοι αυτοκράτορες μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες τους Ήρωες- Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση όταν ανέλαβαν την εξουσία άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό-Ρωμαϊκό στρατό τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων οι Τούρκοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί όπως ο Ρωμανός Διογένης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο Νικηφόρος Βασιλάκιος και ο Θεόδωρος Αλυάτης μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Οι ένδοξες νίκες της περιόδου που βρισκόταν στον Ρωμαϊκό θρόνο η θρυλική τριανδρία των Pallida Mors Saracenorum, Ι. Τσιμισκής και Βουλγαροκτόνος με τον Ελληνισμό να φτάνει στο απόγειον της πολιτικής-στρατιωτικής και οικονομικής του δυνάμεως είχαν δημιουργήσει μια εντύπωση αιωνίου παντοδυναμίας με συνέπεια οι επόμενοι αυτοκράτορες να επαναπαυτούν στις δάφνες των τριών προαναφερθέντων.
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές.
Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα.
Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας να μην έχουν το χρονικό περιθώριο να εκτοπίσουν τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία).
Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους. Οι πολιτικοί αξιωματούχοι καιροφυλακτούσαν για να πραγματοποιήσουν την μεγαλύτερη προδοσία όλων των εποχών στην ιστορία του Ελληνισμού. Περίμεναν τους πολέμους του Ρωμανού με τους Σελτζούκους για να δώσουν το πιο ισχυρό πλήγμα στο Imperium Romaunm και τον Ελληνισμό.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ.
Πριν ακόμη από την ημέρα της μεγάλης μάχης στις 26 Αυγούστου του 1071 μ.Χ. στο Μαντζικέρτ, ο Ρωμανός είχε χάσει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του και πάνω από το ήμισυ του στρατεύματoς. Η απώλεια των μάχιμων στρατευμάτων έγινε εξαιτίας του Ιωσήφ Τραχωνειάτη που πρόδωσε τον Ρωμανό και αποχώρησε χωρίς να ενημερώσει στα Ρωμαϊκά εδάφη.
Μετά τις αποσκιρτήσεις και τις απώλειες η Ελληνική-Ρωμαϊκή δύναμή είχε μειωθεί στους 25.000 άνδρες. Όμως, η αποφασιστικότητά του Ρωμανού, να συγκρουσθεί με τον Σουλτάνο ήταν αξιοθαύμαστη. Αύγουστος 1071 μ.Χ. και ο Ρωμανός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο. Παρέταξε την στρατιά του στο Μαντζικέρτ βορείως της λίμνης Βαν. (1) Ενώ είχε φτάσει η ώρα τής μάχης, οι Έλληνες βλέπουν έκπληκτοι να καταφθάνει αιφνιδίως στις γραμμές τους, πρεσβεία εκ μέρους του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη. Ακολούθησε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο επικράτησαν δύο αντίθετες απόψεις.
O Ρωμανός βρέθηκε στο τρομερό δίλημμα, να δεχτεί έναν ειρηνικό συμβιβασμό με τον Σουλτάνο ή να ξεκινήσει την πολεμική σύρραξη. Κατά την ώρα των διαπραγματεύσεων και μέχρι να αποφασίσουν, κάποιοι θερμόαιμοι Έλληνες, ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες. Τότε ο τρομερός πολεμιστής Ρωμανός, αντί απάντησης, φόρεσε μία απλή στρατιωτική πανοπλία γύμνωσε το ξίφος του, και κάλπασε εναντίον των Σαρακηνών. Το μεσημέρι η αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου. Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή, και το απόγεμα, παρατηρήθηκε αθρόα διαρροή από μισθοφόρους Σαρακηνούς, στην Τουρκική πλευρά. Εν τούτοις ο Έλληνας Ρωμανός προελαύνει ακάθεκτος στην καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι.
Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή με άψογο τρόπο, άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Όμως η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δεν γνώριζε για ποιο λόγο επέστρεφαν τα στρατεύματα. Τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού.
Ο Ανδρόνικος Δούκας και η εχθρική προς τον Ρωμανό Εβραϊκή πολιτική αριστοκρατία, άρχισαν να διαδίδουν με ταχύτητα του φωτός ότι η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Στρέφοντας τα νώτα τους ενημέρωναν τους υπόλοιπους, για την δήθεν υποχώρηση. Άρχιζαν να καλπάζουν προς το στρατόπεδο, σκορπώντας τον πανικό σε ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες.
Ο Άλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο του έκπληκτος είδε την Ελληνική στρατιά να διαλύεται, να χάνει την συνοχή της, και η επέλαση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας με τα στρατεύματά του να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων. Ο βασιλιάς χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι πού έπεσε. Την άλλη μέρα οι νικητές ανέσυραν τον τραυματισμένο Αυτοκράτορα και τον έφεραν ενώπιον του Σουλτάνου.
Ο σουλτάνος φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια και χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη, ήταν θετικά, για το Ρωμαικό κράτος, Ο Ρωμανός ήταν ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Το διάστημα που βρέθηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο αποτελεί το οριστικό τέλος για την εποχή ακμής και δόξας της αυτοκρατορίας. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας.
Εν τούτοις έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη-Θεολόγο στο Έβδομον και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα. Ενδεικτικά αναφέρω όταν επέστρεφε από μια εκστρατεία εναντίον των Αγαρηνών, ο Βουλγαροκτόνος αντιλαμβανόμενος την επικινδυνότητα του πλούσιου και ισχυρού Ευστάθιου Μαλεϊνού τον κράτησε τιμητικά αιχμάλωτο μέχρι το τέλος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη.
Toν Αύγουστο του 1071 η μάχη λίγο έξω από το κάστρο του Μαντζικέρτ έδειχνε το μέγεθος της τρομερής καταστροφής. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός είχε υποστεί την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία. Η προδοσία του Ψελλού και των Δουκών υπήρξε μεγαλύτερη και αισχρότερη από εκείνη του Εφιάλτη, με συνέπεια να προσφέρουν στους Σελτζούκους Τούρκους μια ανέλπιστη νίκη. Χιλιάδες Έλληνες-Ρωμαίοι στρατιώτες έχασαν τις ζωές τους και πολλοί ήταν αιχμάλωτοι. Ανάμεσα τους βρισκόταν και Βασιλιάς Ρωμανός Δ. Κατά την διάρκεια της μάχης είχε κυκλωθεί από τους Σελτζούκους.
Ο Έλληνας Βασιλιάς πολέμησε γενναία με τις εφεδρείες και κέρδιζε την μάχη. Τα πιο μάχιμα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα, εγκατέλειψαν προδοτικά πριν από την καθοριστική μάχη και επέστρεψαν στην Ρωμαϊκή επικράτεια, υπό την αρχηγία του Μάγιστρου Ιωσήφ Τραχωνειάτη, ο οποίος πρόδωσε έναντι υψηλότατων οικονομικών ανταλλαγμάτων τον Έλληνα Ρωμανό. Δυστυχώς κατόπιν της φοβερής προδοσίας, ο Ρωμανός τραυματίστηκε από εχθρικό ακόντιο και συνελήφθη. Παρόμοια περιστατικά είχαμε το 378 και 811 μ.Χ., καθώς οι Έλληνες υπέστησαν δύο παρόμοιες εθνικές ταπεινώσεις.
Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ, δεκατρία χιλιόμετρα από την Αδριανούπολη o αλλοδαπός αυτοκράτορας Ουάλης έπεσε στα χέρια των Βησιγότθων. Το 811 μ.Χ. ο Βούλγαρος Κρούμος έκανε κύπελλο για να πίνει κρασί, το κρανίο του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α. Από τότε είχε να βιώσει το Ρωμαϊκό κράτος παρόμοιες ταπεινώσεις, σε πολέμους. Ο βάρβαρος νικητής της μάχης του Μαντζικέρτ, ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν, έδειξε ανωτερότητα καθώς αντιμετώπισε τον ηττημένο Ρωμανό μεγαλόψυχα και τον άφησε ελεύθερο !!!
Ο Ρωμανός αφέθηκε να επιστρέψει στην βασιλεύουσα, είχε εξασφαλίσει μία συνθήκη ειρήνης με σχετικά ευνοϊκούς όρους, με βάση την συντριπτική ήττα. Το Ρωμαϊκό κράτος, αναλάμβανε να πληρώνει λύτρα σε ετήσια βάση, μαζί με την υποχρέωση στρατιωτικής συνδρομής στους πολέμους των Τούρκων. Επίσης συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθεί ανταλλαγή αιχμαλώτων και βασιλικό συνοικέσιο ανάμεσα στους δύο θρόνους.
Την περίοδο εκείνη ο Αλπ Αρσλάν ήταν επικεντρωμένος στον πόλεμο με τους Φατιμίδες της Αιγύπτου και άλλα μέτωπα. Όταν η είδηση της ήττας έφθασε στο παλάτι, η οικογένεια των Δουκών η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην προδοσία του Μαντζικέρτ έσπευσε να κηρύξει έκπτωτο τον Έλληνα βασιλιά. Ο συναυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ’ Δούκας, ανακηρύχθηκε μονοκράτορας. Την αυτοκρατορία συγκλόνιζε μια ακόμη προδοσία.
Στην μάχη που δόθηκε μεταξύ των προδοτών και των Ελλήνων ο Ρωμανός Διογένης με τα πιστά σε εκείνον θεματικά στρατεύματα δεν μπόρεσε να επικρατήσει απέναντι στους προδότες και σφετεριστές του Ρωμαϊκού θρόνου.
Υποχώρησε με τα υπολείμματα των πιστών στρατιωτών του στην Κιλικία. Χωρίς ελπίδες αντιστάσεως ο αυτοκράτορας δέχθηκε να παραδοθεί στους ανθέλληνες-αλλοδαπούς πολιτικούς αξιωματούχους, να γίνει μοναχός και να εξοριστεί στη νήσο Πρώτη. Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων τρεις επίσκοποι "έδωσαν εγγυήσεις" για την σωματική του ακεραιότητα. Δυστυχώς λίγο αργότερα αντιλήφθηκε ότι η φιλοιουδαϊκή οικογένεια των Δουκών ήταν η χειρότερη όλων καθώς φέρθηκε με τον πιο αισχρό και άνανδρο τρόπο, εν αντιθέσει με τον βάρβαρο Άλπ Αρσλάν.
Διαπίστωσε πως η οικογένεια των Δουκών δεν είχε κανένα ηθικό στοιχείο, σε σχέση με τον Σελτζούκο ηγεμόνα. Με στόχο να τον απομακρύνουν οριστικά από τα πολιτικά και τα στρατιωτικά δρώμενα, διέταξαν την τύφλωση του. Ο Άλπ Αρσλάν φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια, χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη ήταν αρκετά θετικά για το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, καθώς ο αυτοκράτορας, επέτυχε ευνοϊκούς όρους και επέστρεφε ελεύθερος στην Κωνσταντινούπολη, παρά την προδοσiα, η σύγκλητος και οι πολιτικoί-αριστορκάτες συνέχιζαν τις πλεκτάνες !!!
Έπρεπε να ολοκληρώσουν τα εγκληματικά τους σχέδια αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αν ο Ρωμανός έφευγε από τον θρόνο, οι Τούρκοι δεν θα δεσμεύονταν από τις υπάρχουσες συνθήκες και θα επαναλάμβαναν τις επιθέσεις τους, στα Ανατολικά θέματα, ώστε να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της Μικράς Ασίας. Τα νέα της προδοσίας στο Μαντζικέρτ είχαν φθάσει στην Κωνσταντινούπολη. Η Αυγούστα Ευδοκία ανησυχούσε για την ασφάλεια την δική της και των παιδιών της. Πανικοβάλλεται για αυτό τάχθηκε, με την Σημιτική πλευρά.
Η είδηση απελευθερώσεως του Ρωμανού, άλλαξε τα δεδομένα για τους συνωμότες. Οι επικεφαλής της πολιτικής παρατάξεως τρομοκρατήθηκαν. Όλα όσα είχαν σχεδιάσει τόσο προσεκτικά και βρώμικα, είχαν γίνει άνευ ουσίας. Υπήρχαν άμεσοι κίνδυνοι που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι πολιτικοί-αλλοδαποί προδότες. Η βασίλισσα Ευδοκία έβλεπε την επιστροφή του Ρωμανού ως την μοναδική ελπίδα, ώστε να αποφύγει την εκθρόνιση. Ο θλιβερός Ψελλός ανέλαβε υπό την προστασία του, τον μεγαλύτερο γιο της Ευδοκίας Μιχαήλ Δούκα και τον έστεψε Αυτοκράτορα, κηρύσσοντας ταυτόχρονα έκπτωτο τον Ρωμανό.
Στις 26 Σεπτεμβρίου η Ευδοκία εκάρη μοναχή δια της βίας, και εξορίστηκε σε μονή του Βοσπόρου. Μετά την απομάκρυνση της μητέρας του, ο νεαρός αυτοκράτορας Μιχαήλ Δούκας, έγινε το πειθήνιο όργανό του. Ο Καίσαρας Δούκας επέστρεψε αμέσως από την εξορία του, αποστέλλοντας στην Μικρά Ασία στρατιωτικό σώμα για να συλλάβει τον Ρωμανό. Αμέσως μετά την επιστροφή του Ρωμανού στην Βασιλεύουσα, οι γραπτές εγγυήσεις έπαψαν.
Ο εκδικητικός και μειωμένων ικανοτήτων Καίσαρας Ιωάννης Δούκας διέταξε ωστόσο να ακυρώσουν την συνθήκη και να τον τυφλώσουν σκληρά στις 29 Ιουνίου 1072. Ο Καίσαρας Δούκας έπεισε τον Ψελλό να τον δηλητηριάσουν. Το δηλητήριο αποδείχθηκε ασθενές για να επιφέρει τον θάνατο, αλλά ήταν αρκετά ισχυρό για να προκαλεί αφόρητους πόνους. Κατόπιν αποφάσισαν ότι η τύφλωσή του Ρωμανού, θα ήταν μία καλύτερη ποινή.
Όταν ο δήμιος του παλατιού αρνήθηκε να εκτελέσει την ποινή, και τότε πολύ πρόθυμα, ανέλαβε να τυφλώσει τον Έλληνα Ρωμανό, ένας Εβραίος. Όμως ο Εβραίος είχε πλήρη άγνοια σχετικά με την διαδικασία της τυφλώσεως και για αυτό το μαρτύριο του Ρωμανού παρατάθηκε κατά τον πλέον κτηνώδη τρόπο. Έξι φορές και με θανάσιμο μίσος, βύθισε την πυρωμένη βέργα στα μάτια του Ρωμανού, καθώς εκείνος ούρλιαζε από τους πόνους.
Ο Ιουδαίος δήμιος δεν είχε απλώς καυτηριάσει τις ίριδες, είχε εξορύξει ολόκληρους τους οφθαλμούς. Ο Ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης αναφέρει ότι όσοι αντίκρυσαν τον αόμματο ήρωα Καππαδόκη ξέσπασαν σε λύγμους. Ο θρασύδειλος εχθρός του Μιχαήλ Ψελλός, λίγο πριν τον θάνατο του έστειλε επιστολή με την οποία τον συγχαίρει ενθουσιασμένος για την απώλεια των ματιών του.
Ακόμη και τότε δεν ησύχασαν οι αλλοδαποί προδότες. Όταν είδαν ότι το δράμα του Αυτοκράτορα είχε ξεσηκώσει την κατακραυγή λαού και του στρατού, αποφάσισαν να τον φυλακίσουν σε ένα μοναστήρι καθώς ήταν πλέον εθνικός ήρωας. Οι Ιουδαϊοι πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό γιατί πολεμούσε γενναία στα πεδία των μαχών, και διότι ο πατέρας του ήταν ο ένδοξος στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης. Ο Κωνσταντίνος Διογένης διακρίθηκε σε πολλές ιστορικές μάχες. Μια εξ αυτών ήταν η θρυλική μάχη του Αξιού.
Η νίκη των Τούρκων στο Μαντζικέρτ μαζί με την καταστροφή στο Μυριοκέφαλο (1176), από τους Σελτζούκους του Κιλίτζ Αρσλάν ήταν οι πιο καταστροφικές-καθοριστικές ήττες στην ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το ιστορικό γεγονός εκμεταλλεύεται η Τουρκική εξουσία για να φανατίσει το εθνικιστικό στοιχείο (κρατικό-παρακρατικό) και τον απλό λαό, για να προωθήσει τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς εις βάρος της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβυής, της Ελλάδας και άλλων κρατών στα πλαίσια ανασυστάσεως της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που συμφωνήθηκε με την Αμερική και την έγκριση της Γερμανίας.
Το σωτήριο έτος 2023 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου νεοτουρκικού κράτους, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει θέσει ως βασικό στόχο την αποκαθήλωση-εκτόπιση του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ από την πρωτοκαθεδρία της νεότερης Τουρκικής ιστορίας, παραδίδοντας μία μεγαλύτερη σε έκταση Τουρκία. Δεν είναι όμως η μοναδική ημερομηνία που έχει βάλει ορόσημο ο Τούρκος πρόεδρος, καθώς με βάση τις εντολές-υποδείξεις, οι διάδοχοι του από την σέχτα των Χαριζιτών (ΜΙΤ, Γκρίζοι Λύκοι), έχουν πολύ μεγαλύτερους στόχους και αυτό είναι εμφανές από τις κινήσεις σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Ουκρανία, Ναγκόρνο Καραμπάχ.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΝΕΟΘΩΜΑΝΩΝ. Το 2053 με την συμπλήρωση 600 ετών από την Άλωση (1453), η Τουρκία να είναι στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου (G10) από G17 που είναι σήμερα. Το 2071 με αφορμή τα 1000 χρόνια από την μάχη στο Μάντζικερτ (1071), η Τουρκία να είναι στις τρεις παγκόσμιες δυνάμεις που θα ορίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας.
Κατά τον εορτασμό της 949ης επετείου της Μάχης στο Ματζικέρτ, ο Ταγίπ Ερντογάν διανυκτέρευσε στο ίδιο σημείο, που είχε κατασκηνώσει το 1071 ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν !! Στα πλαίσια των γεωστρατηγικών και των γεωπολιτικών του στόχων, ο Ερντογάν έκανε το τζαμί Τσαμλιτζά-Τσαμλουτζά στην Κωνσταντινούπολη. Το νέο τζαμί έχει τέσσερις μιναρέδες ύψους 107.1 μέτρων με πρότυπο την χρονολογία 1071 κατά την οποία έγινε η μάχη του Ματζικέρτ. Είναι το μεγαλύτερο τζαμί στην Τουρκία. Το συγκεκριμένο τζαμί αποτελεί ένα από τα μεγάλα σχέδια που έχουν υλοποιηθεί από την Τουρκική κυβέρνηση, με στόχο να καταδείξει την πνευματική, πολιτική, στρατιωτική και την οικονομική δύναμη της νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Πολύ συχνά αναφέρεται στην μάχη του Μαντζικέρτ (26 Αύγουστου 1071), ο πρόεδρος της Τουρκίας υπογραμμίζοντας πως ο στόχος του είναι να αναβιώσει την ιστορία βαδίζοντας τα βήματα του Σουλτάνου Άλπ Αρσλάν, που με την επικράτησή του επί των Ρωμαϊκών στρατευμάτων του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’ Διογένη, έθεσε τις βάσεις για την κυριαρχία των Σελτζούκων στην Μικρά Ασία. Ο Τούρκος πρόεδρος και οι επιτελείς του είναι τακτικοί αναγνώστες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι, και για αυτό από το έτος 2013 υιοθέτησαν την πρόταση μου αντιστρόφως.
Οι Τούρκοι εθνικιστές θριαμβολογούν για την νίκη στο Μανζτικέρτ, υποδύονται τους ανίδεους καθώς οι πρόγονοι τους κατέκτησαν την νίκη κατόπιν της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας εις βάρος του Ελληνικού έθνους. Σε όλη την διάρκεια της μάχης του Μαντζικέρτ οι Σελτζούκοι είχαν ηττηθεί κατά κράτος και είχαν τραπεί σε φυγή από τις εφεδρείες του Ρωμαϊκού στρατού. Μόνον μετά την προδοσία των Δουκών λίγο πριν το τέλος της ημέρας ανέκαμψαν και πέρασαν στην αντεπίθεση οι Τούρκοι. Σε αυτή την μάχη ο γενναίος Ρωμανός πολεμούσε με τις εφεδρείες καθώς ο Ιωσήφ Τραχωνειάτης πήρε τα καλύτερα Ρωμαϊκά στρατεύματα, πέρασε τα σύνορα και επέστρεψε πριν από την μάχη σε Ελληνικό-Ρωμαϊκό έδαφος, χωρίς να ενημερώσει τον Ρωμανό.
Οι Τούρκοι έχουν ως κορυφαία εθνική εορτή το Μαντζικέρτ μια μάχη που κέρδισαν εντελώς ανέλπιστα κατόπιν προδοσίας των αλλοδαπών πολιτικών-αξιωματούχων του Ρωμαϊκού κράτους. Μια καθοριστικής σημασίας νίκη σε μάχη-πόλεμο, δεν έχει καμία ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική αξία, εάν επιτυγχάνεται κατόπιν εσωτερικής προδοσίας στο αντίπαλο στράτευμα. Oι στρατιωτικές επιτυχίες του Ελληνικού έθνους, δεν ήταν ποτέ βασισμένες σε εσωτερικές προδοσίες των αντίπαλων στρατευμάτων. Οι θριαμβολογίες των Τούρκων εθνικιστών δείχνουν το κατώτατο ηθικό και πολιτιστικό επίπεδο και την ξεκάθαρη πανάρχαια παγανιστική ιδεολογία των νεοθωμανών.
Δυστυχώς το έτος 2013 ο Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν και οι επιτελείς του οι οποίοι με διαβάζουν ανελλιπώς μετά τις εκτενείς αναφορές μου σχετικά με το πραγματικό θρήσκευμα του προέδρου της Τουρκίας, τα σχέδια και τις δράσεις των Τούρκων αξιωματούχων και των εθνικιστών στην Ελλάδα, έκαναν πράξη την πρόταση μου να γίνονται αντίστοιχες εθνικές εορτές στην Ελλάδα. Κατόπιν συνεχόμενων αναφορών μου από το 2009 υιοθέτησαν την πρόταση μου, και καθιέρωσαν ως την μέγιστη εθνική εορτή της Τουρκίας την μάχη του Μαντζικέρτ από τα τέλη Αυγούστου 2013 !!!
Το πιο καθοριστικό γεγονός στην Ελληνική ιστορία ήταν ο θάνατος του Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον. Το μέγιστον ιστορικό γεγονός καθόρισε την τύχη του Imperium Romanum και του Ελληνικού έθνους μέχρι και σήμερα.
Όσα χρόνια κυβέρνησε οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα από την Κάτω Ιταλία μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Κατά την διάρκεια της Βασιλείας του, οι αιώνιοι και μεγαλύτεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους, οι Γερμανοί από τα Δυτικά και οι Σελτζούκοι από τα Ανατολικά ζούσαν υπό το καθεστώς του απόλυτου τρόμου. Έτρεμαν ακόμη και στο άκουσμα του αυτοκράτορα Βουλγαροκτόνου, για αυτό και ανέμεναν να αποβιώσει για να επιτεθούν στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος. Σχεδίαζε να επιτεθεί στην υπό Γερμανική κατοχή Ιταλία. Είχε ήδη στείλει στρατιωτική προπομπή με επικεφαλής τον Ορέστη. Όσο ζούσε οι Γερμανοί (Φράγκοι-Νορμανδοί, Λογγοβάρδοι) και οι Σελτζούκοι δεν τολμούσαν ούτε να αναπνεύσουν.
Έντρομοι περίμεναν να πεθάνει για να ολοκληρώσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αν τολμούσαν να επιτεθούν στην αυτοκρατορία θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και τους Άραβες. Οι ανθέλληνες Γερμανοί επί της Βασιλείας του Βουλγαροκτόνου γνώρισαν τον απόλυτο τρόμο. Για αυτό και κατά την τέταρτη-εωσφορική Σταυροφορία, όταν κατέκτησαν την αυτοκρατορία και την πρωτεύουσα της, άνοιξαν τον τάφο του Βουλγαροκτόνου, τοποθέτησαν τον σκελετό επάνω σε ένα δέντρο και έβαλαν στο στόμα του μια φλογέρα. Ουδέποτε το έκαναν αυτό σε άλλο αυτοκράτορα. Τόσο μεγάλο ήταν το μίσος των Γερμανών για τον Βασίλειο, ο οποίος ελάχιστα έλειψε να ματαιώσει τα εθνοκτόνα σχέδια τους. Με βάση αυτήν την εωσφορική ενέργεια των Γερμανών, ο μεγάλος Κωστής Παλαμάς έγραψε την “Φλογέρα του Βασιλιά”.
Είναι βέβαιον ότι σε περίπτωση που είχε παραμείνει στην ζωή ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ότι οι Γερμανοί και οι Σελτζούκοι θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και δεν θα ήταν σε θέση να κατακτήσουν διαδοχικά την αυτοκρατορία. Κανένας άλλος βασιλιάς σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία δεν πήγε να πολεμήσει σε ηλικία 69 ετών, παρά μόνον ο Βασίλειος Β. Η ενέργεια αυτή μας δείχνει το πόσο επικίνδυνη ήταν η Γερμανική αυτοκρατορία και οι συν αυτώ (Σελτζούκοι). Μετά από τόσες δεκαετίες με νίκες-δόξες και κακουχίες, ο ακαταπόνητος Έλληνας μονάρχης ετοιμαζόταν για μια ακόμη εκστρατεία, σε τόσο μεγάλη ηλικία. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι είχε αντιληφθεί τα ανθελληνικά σχέδια των Γερμανών.
Εκτός από τους Γερμανούς και οι Σελτζούκοι ανέμεναν τον θάνατο του Βουλγαροκτόνου, για να επιτεθούν στο Ρωμαϊκό κράτος. Αυτοί ήταν οι "ατρόμητοι" πρόγονοι του Ρετζέπ-Ταγίπ Ερτνογάν τους οποίους τιμά με την εορτή του Μαντζικέρτ.
Όλες οι αυτοκρατορίες έχουν ακμή και παρακμή. Για αυτό θα ήταν αδύνατον, να υπήρχε αιωνίως η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Όμως εάν δεν πέθαινε ο Βασίλειος και κατακτούσε τους Γερμανούς, η τύχη της αυτοκρατορίας και ολόκληρου του Ελληνισμού, μέχρι και της ημέρες μας, θα ήταν πάρα πολύ διαφορετική. Μεταξύ πολλών άλλων δεν θα είχαμε γνωρίσει ούτε την Οθωμανική κατοχή των 400 και περισσότερων ετών. Με τον θάνατο, του κορυφαίου Έλληνα αυτοκράτορα όλων των εποχών, οι Φράγκοι-Λογγοβάρδοι πήραν ανάσα ζωής και έδρασαν αμέσως. Οι Γερμανοί σε 75 χρόνια από την κοίμηση του Βασίλειου, έκαναν την πρώτη εωσφορική σταυροφορία και μέσα σε 179 χρόνια είχαν κατακτήσει ολόκληρη την αυτοκρατορία.
ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΔΙΔΟΥΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ.
Για να εναρμονισθούμε με το πνεύμα του βιβλίου, πρέπει να θυμηθούμε την παρουσίαση του Μανώλη Αξιώτη από την Διδώ Σωτηρίου: «Κάτω απ’ τον Μανώλη Αξιώτη, τον κεντρικό αφηγητή του βιβλίου, υπάρχει ο Μικρασιάτης αγρότης που έζησε τα αμέλε ταμπούρια ’14-’18 (σημ. δική μου: τάγματα εργασίας / εκτοπισμού / εξόντωσης των Ελλήνων της Μικρασίας, ιδρυθέντα με γερμανική συνενοχή), που φόρεσε τη στολή του Έλληνα φαντάρου, που είδε την Καταστροφή, έζησε την αιχμαλωσία και που πρόσφυγας έφαγε πικρό ψωμί, σαράντα χρόνια λιμενεργάτης συνδικαλιστής, μαχητής της Εθνικής μας Αντίστασης … μου έδωσε ένα τεφτέρι με τις αναμνήσεις του, Συνταξιούχος έγραψε…» (σελ. 7). Απ’ το προλογικό φωτοστέφανο αυτό αντιλαμβάνεται κάθε αναγνώστης ότι θα είναι έκπληξη αν το βιβλίο δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη ιδεολογική γραμμή και τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες μυθοπλασίας και τα απαραίτητα εχέγγυα αντικειμενικότητας. Και βρίσκουμε νωρίς-νωρίς τα πρώτα σοβαρά στοιχεία, που εγείρουν αιτιολογημένες υπόνοιες για τις προθέσεις του:
Κεφ. α: Ειρηνική ζωή
Γράφει η Δ.Σ., σ. 23: «Ο δάσκαλος μου έλεγε ότι την Έφεσο … την “ίδρυσε” ο Άνδροκλος, ο γιος του βασιλιά της Αθήνας Κόδρου. Αλλά δεν είναι και σίγουρο, λέει, γιατί μπορεί να ήρθανε πρώτοι κάπου χίλιοι σκλάβοι απ’ την Σάμο που επαναστατήσανε, το σκάσανε απ’ τους αφεντάδες τους και κοπιάσανε στα μέρη μας. Τούτο το δεύτερο το προτιμούσα…». Στοιχεία γι’ αυτούς τους «κάπου χίλιους σκλάβους» υπάρχουν; Στις εγκυκλοπαίδειες Ελευθερουδάκη, Πάπυρος, Ήλιος, δεν βρήκα κάτι σχετικό. Άλλωστε, κάνει δύο σοβαρά λάθη: α) η Έφεσος πρωτο-ιδρύθηκε από ελλαδίτες της Θεσσαλίας, Λοκρίδας, Αργολίδας, περί το 2000 π.Χ, τουλάχιστον -ο Άνδροκλος ήρθε περί το 1700 π.Χ. β) Σάμιοι «γεωμόροι», κι όχι «σκλάβοι», έγιναν δεκτοί στην Εφεσο μετά τον Άνδροκλο, όταν το πολίτευμα έγινε δημοκρατικό. «Γεωμόρος ή γημόρος ή γαμόρος (Αισχύλος, Ικέτιδες)» σημαίνει γεωργός μεσαίας τάξης, στην αττική διάλεκτο, αλλά μεγαλοκτηματίας, στην σαμιακή και αργολική (βλ. λεξικό Λίντελ -Σκοτ, Σταματάκου και www. academic dictionaries and encyclopedias).
Επιπλέον, υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο, ή επόμενο, σκλάβοι, και όχι άποικοι, να χτίζουν ελληνική πόλη /αποικία; Πώς η Δ.Σ. υιοθετεί αυτήν την αμφισβητούμενη, τουλάχιστον, πληροφορία ή θεωρεί ότι την ευθύνη φέρει αποκλειστικά ο Αξιώτης; Ή μήπως οι «σκλάβοι» χρειάζονται για να πει ότι οι αρχαίοι είχαν σκλάβους, άρα, ο παρωθούμενος συλλογισμός, κι αν χάθηκαν με την Καταστροφή οι Μικρασιάτικες αρχαιότητες κι οι αρχαίες πόλεις μας, δεν είναι δα και για στενοχώρια. Δουλοκτήτες ήταν, αυτοί κι ο πολιτισμός τους. Γι’ αυτό, άραγε, ο δάσκαλος δεν τους λέει λέξη για τον Ηράκλειτο, τον Θαλή, τον Ιππόδαμο κ.λπ., κ.λπ., παρά μόνο για τους ανύπαρκτους (;) επαναστάτες σκλάβους;
Η αρχαιότητα κι ο πολιτισμός της Μικρασίας, της γεννήτορος της παγκόσμιας φιλοσοφίας, μεταξύ άλλων, απουσιάζουν απ’ το βιβλίο. Δεν υπάρχει αναφορά σε άλλο πρόσωπο της αρχαιότητας, μόνο στον Προμηθέα (σ. 241) τον οποίο συνδέει με γνωστές «επαναστατικές» δοξασίες. Και μία άλλη, από Τούρκο (σ. 123), στην Κίρκη, την οποία παρουσιάζει ως alter ego του πολέμου. Ούτε στο Βυζάντιο υπάρχει παραπάνω από μια αναφορά, αν δεν κάνω λάθος. Διαδραματίζεται, η μαρτυρία Αξιώτη, σε κενό Ιστορίας, μέχρι το 1910 μ.Χ., για λόγους που μας αποκαλύπτονται συνεχώς.
Στην σ. 32 διαβάζουμε την συνομιλία του Αξιώτη με ένα τουρκάκι, φίλο του, τον Σιεφκέτ, όταν του λέει ότι ο πατέρας του τον στέλνει στην Σμύρνη να γίνει έμπορας. Σιεφκέτ: «- Έμπορας, τι πάει να πει έμπορας; μ’ αρώτησε σεκλετισμένος. -Έμπορας θα πει να κλέβεις εσύ, αντί να σε κλέβουν οι άλλοι… -Και πώς την διάλεξε ο κύρης σου τέτοια χαμένη δουλειά;…».
Δεν είναι μια αρχειομαρξιστική ή αναβαπτιστική άποψη, από το Μύνστερ, ούτε η συζήτηση δύο εξωγήινων ή δύο μη ανθρωπίνων όντων, που το ένα τους δεν ξέρει τι είναι το εμπόριο, βασική δραστηριότητα του ανθρώπου για να ζήσει, από εμφανίσεώς του. ΄Εμπορος, εν+πόρος = βγάζω πόρους και ζω, συντηρούμαι. Όμως, κατά την Δ.Σ.: Έμπορος, ίσον κλέβω. Δεν είναι μόνο μια αλλόκοτη άποψη, είναι κάτι πολύ παραπάνω: μια πρώτη εμμέσως αθωωτική παρουσίαση των Τούρκων, τους οποίους εμφανίζει ως μια προκαπιταλιστική κοινωνία, άπραγη και ανύποπτη, που δεν θα ‘χει κι άδικο, όμως, αν κάποτε διώξει από πάνω της τους έμπορους, τους «κλέφτες». Και κυρίως έμποροι-«κλέφτες» στην Μικρασία είναι οι αρχαιότατοι κάτοικοί της, οι Έλληνες, και μετά οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι παλαιόθεν ενσκήψαντες Δυτικοί κ.λπ.
Στο ίδιο αντικαπιταλιστικό πνεύμα κινείται και η πρώτη άμεση απαλλαγή της Τουρκίας, σ.σ. 64-5. Μιλάει ένας «πολύπειρος ξύπνιος χωριάτης», ο μπάρμπα Γιακουμής και λέει στον Αξιώτη: « Ηθάρρεψες πώς θα βγούνε ζημιωμένα τ’ αφεντικά; Την εξουσία… την ταΐζουνε… κι όνειρα γλυκά Τουρκιά!». Οι «κλέφτες» Έλληνες έμποροι, του προηγούμενου αποσπάσματος, τα κάνουν αυτά κι αποκοιμίζουνε την δόλια την Τουρκιά που σπάνια, αν όχι ποτέ, αναφέρεται ως κατακτητής. «Μπήκες; Ο καβγάς είναι τώρα με τους ξένους, τους λεβαντίνους. Καρφί ‘ναι στο μάτι των εδικών μας (:δηλ. των «κλεφτών» Ελλήνων εμπόρων). Χρυσές κουτάλες, γιε μου, οι διομολόγησες. Ρουφάνε οι βδέλλες τσ’ Ευρώπης απευθείας το αίμα τση Τουρκιάς… ΄Εμπυο, σου λέω … να μου το θυμάσαι, απ’ αυτουνούς θα το βρούμε, όχι απ’ τον Τούρκο». Οι Δυτικοί λοιπόν, λέει ένας Έλληνας, θα διώξουν τους Έλληνες και θα κάνουν την Καταστροφή, όχι οι Τούρκοι, τα αθώα θύματα του δυτικού καπιταλισμού.
Σελ. 67: Απαλλαγή των Νεότουρκων που ενοχοποιούνται για τόσα εγκλήματα και απόδοση ευθυνών για τα επικείμενα γεγονότα στην Γερμανία, αποκλειστικώς: «“Αν πεινούμε και υποφέρουμε εμείς οι Τούρκοι -έγραφε το φυλλάδιο- αιτία είναι οι γκιαούρηδες, όπου στα χέρια τους κρατούνε το πλούτο μας και το εμπόριό μας. Ως πότε θ’ ανεχόμαστε την εκμετάλλευση και τις προκλήσεις τους; Μποϊκοτάρετε…”. Ο γέρος δεν πίστευε στα μάτια του. Διάβαζε και ξαναδιάβαζε δυνατά την κάθε αράδα. -Ξέρεις πατέρα ποιος κυκλοφόρησε το άτιμο τούτο γραφτό σ’ ολόκληρη Ανατολή, είπε ο Τίμος. -Οι Νεότουρκοι, ποιος άλλος; -Δεν το βρήκες. Η Ντόιτσε Παλεστίνιαν Μπανκ το κυκλοφόρησε … κατάλαβες τώρα;».
Πώς το ξέρει αυτό ο ομιλητής, πώς το τεκμηριώνει; Δεν το τεκμηριώνει, απλώς.Ιστορικό γεγονός ή όχι, η Δ.Σ. το χρησιμοποιεί ως αθωωτικό αντιστάθμισμα στους Νεότουρκους. Λίγο πριν ένα ακόμη άλλοθι. Τους βάζουν άλλοι: «Οι Τούρκοι παράγιναν μουφλούζηδες (:αδέκαροι, χρεοκοπημένοι). Τους τρων τ’ αυτιά ένα σωρό πράχτορες, Γερμανοί, Ταλιάνοι, Φράγκοι». Στην προηγούμενη σελίδα οι νεότουρκοι είναι κακοί κι ο λαός καλός: «Ανάψανε τα αίματα των νεότουρκων … πασχίζανε να φανατίσουνε τον αγαθό λαό και να τον στρέψουν εναντίον μας». Στην 68η: «…το ξένο κεφάλαιο μπούκαρε διψασμένο στο ξέφραγο αμπέλι της Τουρκιάς … Δεν είναι πια η Τουρκιά που ξέραμε … ένας λαός που έμαθε να ζει αδελφικά δίπλα σ’ έναν άλλον, χρειάζεται γερές δόσεις μίσους για ν’ αλλάξει». Δεν είχε γίνει τίποτε λοιπόν τόσους αιώνες, αδελφικά ζούσαν Έλληνες και Τούρκοι, δεν ήταν σκλάβοι και κατακτητές. Μια γενική παρατήρηση: Είναι αδύνατο να παρατεθούν όλα τα επίμαχα αποσπάσματα. Είναι η κάθε γραμμή, η κάθε παράγραφος, είναι όλο το βιβλίο.
Σελ. 70, η πρώτη μεγάλη κι ευθεία αθώωση της Τουρκίας και η πλήρης δικαιολόγηση της Καταστροφής: «Ο Ισμαήλ Αγάς δεν ήταν η εξαίρεση. Κόβονταν ακόμα για μας τότε οι απλοί άνθρωποι της Τουρκιάς. Τη χρειαζόντανε τη φιλία και τη συνεργασία μας. Μας είχε γεννήσει και τους δύο λαούς η ίδια γη. Στα βάθη της ψυχής μας ούτε εμείς τους μισούσαμε ούτε αυτοί».
Πάνε τα διαβόητα τάγματα εργασίας αμελέ ταμπουρού, με τους χιλιάδες αθώους νεκρούς, πάνε οι κατ’ εξακολούθησιν σφαγές, οι αιώνες της υποδούλωσης: «Και γέροι και μικρά παιδιά, όλοι να κλαύσετε πικρά, τη συμφορά που εγίνη, στη μαυρισμένη Σμύρνη». Πού να αναφέρονται, άραγε, αυτοί οι στίχοι του Νικήτα Νηφάκη-Νηφάκου; Γιατί σε κανένα σημείο του βιβλίου δεν μνημονεύονται τα συμβάντα που είναι γνωστά ως το «Ρεμπελιό της Σμύρνης» και κατέληξαν στην πρώτη πυρπόληση της πόλης απ’ τους Τούρκους, το 1797; Μήπως για να επιχειρήσει η Δ.Σ. την απόλυτη εξομοίωση Ελλήνων και Τούρκων στην Μικρασία -κι ας χωρίζουν σχεδόν 3.000 χρόνια την παρουσία τους;
Κι ας ξέρουν και τα μικρά παιδιά ότι οι χρονικώς πρώτοι προηγούνται σε όλα, μέχρι και στις σειρές αναμονής σε όλον τον κόσμο, όλες τις εποχές; Κι ας είναι οι Τούρκοι εισβολείς κατακτητές, ενώ οι ΄Έλληνες δεν κατέκτησαν καμμία πόλη και εδάφη άλλων στην Μικρασία. Δεν τα ήξερε αυτά η Δ.Σ.; Δεν ήξερε πότε πήγαν οι Έλληνες και πότε έγινε η μάχη του Ματζικέρτ και η άλωση της Τραπεζούντας, π.χ.; Κι αφού το ξέρει, και το γράφει κιόλας, πώς τους εξομοιώνει σαν γεννήματα «της ίδιας γης»;
Πρωτίστως, όμως: Δεν ξέρει ότι, στην γη που κατακτούν, οι κατακτητές δεν αποκτούν ποτέ δικαιώματα ίδια με των αυτοχθόνων ή των κατοίκων που υποδουλώνουν; Ότι είναι εσαεί κατακτητές (πράγμα που αναγκάζει σήμερα τους Ισπανούς-Πορτογάλους και Σάξωνες στην Βόρεια και Νότια Αμερική να ζητάνε συγγνώμη και να επιστρέφουν, έστω με φειδώ, γαίες στους αυτόχθονες); ΄Όλο το βιβλίο της Δ.Σ. βασίζεται όμως ακριβώς σ’ αυτό: στην ελάφρυνση της ενοχής των κατακτητών, των Τούρκων. Και για να μην μας αφήσει αμφιβολία, το επαναλαμβάνει στην τελευταία της παράγραφο: «Αντάρτη του Κιορ Μεμέτ», λέει ο Αξιώτης, «χαιρέτα μου το χώμα που μας γέννησε… Σελάμ Σοϊλέ».
Η ευθεία απόδοση όμως κι η αναγνώριση απ’ την Δ.Σ. ίδιων δικαιωμάτων σε κατακτητές και κατακτημένους, εξ αντικειμένου αντανακλώνται και υποδεικνύουν εμμέσως το πώς πρέπει να προσλαμβάνουμε το 1821 και την Απελευθέρωσή μας: Ακολουθώντας την άποψή της, το ’21 ήταν ένα είδος ’22, νικηφόρου μεν αλλά που στράφηκε όχι εναντίον κατακτητών αλλά εναντίον ανθρώπων που τους «είχε γεννήσει η ίδια γη». Γιατί κι οι Τούρκοι που έμεναν στην κυρίως Ελλάδα, στην Ρούμελη και τον Μωριά, ήταν κι εκείνοι, όπως κι οι Τούρκοι της Μικρασίας, γεννήματα «της ίδιας γης», ίδιοι με τον Κολοκοτρώνη και τους Έλληνες που ταπείνωσαν τους Οθωμανούς και κατέλυσαν την αυτοκρατορία τους. Και ήταν, όντως.
Αλλά ήταν απόγονοι κατακτητών. Κι αυτό δεν παραγράφεται ποτέ. Και δεν προσδίδει ΝΟΜΙΜΑ δικαιώματα ΠΟΤΕ. Κι οι Τούρκοι της Τριπολιτσάς, λοιπόν, κι εδώ ας ήταν γεννημένοι, δεν ήταν γεννημένοι απ’ την ίδια γη. Κι οι Τούρκοι της Στερεάς, επίσης. Και της Θεσσαλίας, Ηπείρου, Μακεδονίας, Κύπρου, Κρήτης κι όλων των νησιών. Εξ ου και: Τουρκοκρητικοί ή Τουρκοκύπριοι. Πριν βιαστεί κάποιος να εγείρει ανθρωπιστικά επιχειρήματα, που άπτονται και της αδυσώπητης ανταλλαγής πληθυσμών, ας αναρωτηθεί:
Αν έμεναν οι Γερμανοί 400 χρόνια στην Ελλάδα, ή στην Ρωσία, και τους έδιωχναν με επανάσταση, οι απόγονοι αυτοί των Ναζί θα είχαν ίδια δικαιώματα με τους Ρώσους και τους Έλληνες στην Ρωσία ή στην Ελλάδα; Θα είχαν; Η εκδίωξη των κατακτητών ονομάζεται: επανάσταση, εξέγερση. Η εκδίωξη των αυτοχθόνων: γενοκτονία, εθνοκάθαρση. Τα ίδια δικαιώματα, λοιπόν, με τους γηγενείς είχαν κι έχουν οι Τούρκοι στην Μικρασία, στην Κύπρο, στα Βαλκάνια, παντού όπου δεν είναι πατρίδα τους; Όχι. Δεν το λέω εγώ, το ορίζει η ανθρώπινη εμπειρία κι η ανθρώπινη Ιστορία.
Και πώς: «Στα βάθη της ψυχής μας ούτε εμείς τους μισούσαμε ούτε αυτοί», όταν στην σελ. 205 γράφει: «Χρόνια ξαμάρτωτος ο ραγιάς υπόμενε κάθε ταπείνωση και συφορά, τώρα που πέσανε όπλα στα χέρια του θα τ’ άφηνε; Δύσκολο, πολύ δύσκολο να σβίσεις τα ΜΙΣΗ και την αγριϊλα του πολέμου μεμιάς». Τι απ’ τα δύο συνέβαινε τελικά: Είχαν μίσος ο ένας για τον άλλον ή όχι; Δεν είναι η πρώτη σημαντική αντίφαση. Τα αντικρουόμενα σημεία είναι τόσα πολλά που και με «σκανάρισμα» είναι πιθανόν να παγιδευτεί σε αντικρουόμενα συμπεράσματα ο αναγνώστης.
Γ΄ μέρος Κεφ. Β΄: Αμελέ Ταμπουρού Νέα αθωωτική προσέγγιση «τση Τουρκιάς» στην σελ. 87 των «Ματωμένων Χωμάτων»: «Το σβήσιμό μας δεν έγινε μονοκοντυλιά … έγινε μ’ αναρίθμητα εγκλήματα. Το αρχίσανε οι Λίμαν φον Σάντερς και τα ξεκεφάλωσαν οι φίλοι και προστάτες της Αντάντ! Πρόβες θηριωδίας είχανε γίνει πριν κηρυχτεί ο πόλεμος του ‘14, στις Φώκιες, στο Αϊβαλί κι αλλού. Μα έτσι και βγήκε η Τουρκιά στο πλευρό της Γερμανίας, άρχισε το συστηματικό ξεκλήρισμα του ελληνικού στοιχείου που κατοικούσε στα παράλια…»
Αν, συνεπώς, δεν «έβγαινε στο πλευρό» τση Γερμανιάς, δεν θα ξεκλήριζε η Τουρκιά, θα ‘μενε στις «πρόβες θηρωδίας». Ας όψονται οι Γερμανοί κι η Αντάντ. Μια σελίδα πριν (86) άλλη άμεση αθωωτική προσέγγιση της Διδώς Σωτηρίου: «Αφέντης στην Μικρασία τώρα δεν ήταν μόνο ο Τούρκος, ήταν κι ο Γερμανός, ο Γερμανός ήταν ο νους κι ο Τούρκος το χέρι.» ΄Αλλοι τους βάζανε, λοιπόν, τους καημένους τους Τούρκους. Αυτά γράφει κατηγορηματικά μια Ελληνίδα, γεννημένη σχεδόν απέναντι απ’ τα Ψαρά και την Χίο που ο αέρας τους μεταφέρει παντού στο Αιγαίο και την Μικρασία την απόγνωση των χιλιάδων σφαγμένων αμάχων. Όμως, κατά την Δ.Σ, τα προηγούμενα χρόνια-αιώνες η Τουρκιά δεν έσφαζε και δεν αφάνιζε τους υπόδουλούς της πληθυσμούς. Έκανε «πρόβες θηριωδίας». Θηριωδίες έκανε μόνο όταν πήγε στο πλευρό τση Γερμανιάς.
Στο βιβλίο, ο Αξιώτης είναι πανταχού παρών και ζει -κατά παράβαση κάθε λογοτεχνικού κανόνα και κοινής λογικής- όλα τα γεγονότα της Μικρασίας, και στην 106 σελ. εκθειάζει την γεμάτη ήθος στάση ενός Τούρκου αξιωματικού που τιμάει έναν Έλληνα αντάρτη που σκότωσαν: «Τη λεβεντιά ούθε τη βρεις πρέπει να ‘σαι άξιος να τήνε παραδεχτείς και να τήνε υμνήσεις. Τέτοιους σας θέλω, ωρέ, σαν τούτονα τον γκιαούρη. Όχι πλιατσικολόγους και δολοφόνους».
Ο έντιμος Τούρκος τα λέει αυτά σε στρατιώτες του, που η Δ.Σ αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι εκείνοι ήταν οι δράστες, αλλοιώς δεν θα τους έλεγε δολοφόνους ο αξιωματικός, ενός φοβερού φονικού: «…το πιο ανατριχιαστικό θέαμα το παρουσίαζε ο Αλέκος, το πεντάρφανο αγγόνι του γερό-Μανήσαλη. Τον είχαν δέσει μ’ ένα σεντόνι απ’ τον λαιμό και τον κρέμασαν απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού του». (σ. 99). Ο τίμιος Τούρκος θα μπορούσε να πει, για να τον εκθειάσει αιτιωδώς η Δ.Σ, ότι, π.χ, ‘όποιος σκοτώσει άλλη φορά αμάχους, θα τον εκτελώ επί τόπου!’ κλπ. Αλλά ούτε το λέει ούτε εκτέλεσε επί τόπου κανέναν, αρκέσθηκε σε δεκάρικους που έθελξαν την Δ.Σ.
Τόσο πολύ έθελξάν την, ώστε εμφανίζει και δεύτερο Τούρκο καλό Σαμαρείτη, έναν γιατρό, λίγες σελίδες πιο κάτω, 123: «-Δεν θα λησμονήσω ποτέ το καλό που μας κάνατε… -Δεν το ‘κανα για σας αλλά για την πατρίδα μου. Τι σόι έθνος θα γενούμε σα μάθουμε τους πολίτες και τους στρατιώτες μας να ‘ναι κτήνη;». Εδώ έχουμε δυο λέξεις σημαντικές που δίνουν υπόσταση στην Τουρκία, πατρίδα-έθνος, όταν η Τουρκία ούτε πατρίδα έχει την Μικρασία ούτε έθνος ήταν και είναι, αλλά ένα αμάλγαμα λαών εκτουρκισθέντων δια της βίας. Με τι αφορμή το λέει αυτό ο καλός Τούρκος; Με αφορμή το τάγμα εργασίας, αμελέ ταμπουρού, στο οποίο, χρόνια πριν αποβιβασθεί στην Σμύρνη ο ελληνικός στρατός, έχουν εκτοπίσει τον Αξιώτη και αποτελείται από 3.000 (!) ομήρους και πέφτει τύφος και τους θερίζει και τους κλείνουν σ’ ένα κτήριο χωρίς παράθυρα, 3.000 άτομα, κι αργοπεθαίνουν με φριχτό τρόπο, ώσπου έρχεται ο γιατρός κάποτε και οργανώνει την περίθαλψή τους.
Όμως, και αυτός δεν κατακρίνει την Τουρκιά που, παρά τα όσα κάνει, δεν είχε αποκτηνωθεί ακόμα, θα αποκτηνωνόταν όταν «θα γινόταν έθνος» -τονίζω την έμμεση δικαιολόγηση των σφαγών του Κεμάλ, που έκανε «έθνος». Αντί, λοιπόν, να πει ο γιατρός: ‘ντρέπομαι για την στάση των συμπατριωτών μου’, μεταθέτει για το μέλλον τις συνέπειες των πράξεών τους, που έχουν ήδη επέλθει, όμως. Στο σημείο αυτό υπάρχει μια απ’ τις πιο ωραίες φράσεις του βιβλίου.
Για: «το πιο απάνθρωπο χτήριο που έφτιαξε ποτέ άνθρωπος για άνθρωπο» γράφειότι είχε για στέγη κορμούς λεύκας -πόσοι κορμοί χρειάζονταν άραγε για να στεγάσουν έναν χώρο για 3.000 άτομα- και ήταν ήδη χτισμένο ή το χτίσανε επί τούτου; Δεν διευκρινίζει. Αλλά: «σαν μπήκε ο Απρίλης, τα χνότα των 3000 άρρωστων ζέσταινε τόσο τον αγέρα, που οι λεύκες πήραν να μπουμπουκιάζουνε».
Σελ. 127: «Το βράδυ φέρανε τον Αντώνη Μάντζαρη σφαγμένο σαν μοσχάρι… τον Αϊντινλή τον κάψανε ζωντανό και σκορπίσανε την τέφρα του. Αυτή ‘ταν η ζωή του χωριού. Κι όμως εμένα που γνώρισα τα αμέλε ταμπούρια μου φαινότανε ήρεμη.» Άρα, κατά τον υπεράνθρωπα ψύχραιμο, αν όχι προκλητικά απάνθρωπο, Αξιώτη, αφού τα αμελέ ταμπουρού ήταν χειρότερα, δεν χρειάζεται να κατηγορήσει τους Τούρκους για τις φρικτές δολοφονίες αμάχων συγχωριανών του. Η κατηγορηματική απαλλαγή τους ακολουθεί στην επόμενη σελίδα: «Κανένας φαντάρος δεν εννοούσε να γυρίσει με τη θέλησή του στη βάση του. Η Τουρκία είχε πάψει να ‘ναι κράτος. Την κυβερνούσανε καιροσκόποι, ρουσφετολόγοι, κλέφτες και σπεκουλάντες.»
Στην σελ. 155 κ.ε, ο Αξιώτης ακούει από ένα Αρμενάκι, που έχει γλυτώσει απ’ την γενοκτονία, να διηγείται τον σφαγιασμό της οικογενείας του. Σχολιάζει: «Σαν τα εφιαλτικά παθήματά του, άκουσα κι άλλα πιο φριχτά που γίνανε στο Ερζερούμ… στη Νικομήδεια κι αλλού. Σήμερα (:1960 πάνω κάτω, όταν τα γράφει ο Αξιώτης), όλα τα ξεθώριασε ο χρόνος. Αν ανοίξετε μια οποιαδήποτε ιστορία θα διαβάστε λίγες στεγνές αράδες “δια τας σφαγάς και τους διωγμούς των Αρμενίων κατά τον Α΄ Π. Π.”. Θα βρείτε πως τα θύματα φτάνουνε το εκατομμύριο, πως το ξεπερνούνε, πως μαζί με τους δικούς μας τους Ρωμηούς φτάνουνε το ενάμιση εκατομμύριο.
Μην παραμελήσετε να ψάξτε για τους αίτιους, γιατί αυτό το σημείο είναι πάντα μπερδεμένο. ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ (:τα κεφαλαία δικά μου). Οι συμπαγείς χριστιανικοί πληθυσμοί που κρατούσαν στα χέρια τους τον πλούτο και τα κλειδιά της Ανατολής έπρεπε να φύγουν απ’ την μέση, γιατί ‘τανε εμπόδιο για το γερμανικό επεκτατισμό κι αργότερα τους κεφαλαιούχους που στέκονταν πίσω απ’ την Αντάτ.. .τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και τα μυθικά πλούτη της Μικρασίας … τα πιο άτιμα και πανούργα όνειρα της οικονομικής κυριαρχίας των ξένων μονοπωλίων. Η ιστορία για το χρυσόμαλλο δέρας συνεχιζότανε» (σελ. 160-1).
Εφιαλτικότερη ψευδο-επιχειρηματολογία, που αναδημοσιεύεται σήμερα σε site κ.λπ και αθωώνει πλήρως, και όχι μερικώς, την Τουρκία, για την οποία η συγγραφέας δεν ξοδεύει ούτε μια παραπάνω λέξη, δεν έχω διαβάσει. Έχει δίκιο, όμως, η Δ.Σ: Απ’ το 1922 μέχρι σήμερα, τον πλούτο της Μικρασίας καρπούνται οι Δυτικοί, όχι οι Τούρκοι. Σημειώστε, επίσης, κι άλλη μια αιχμή κατά της αρχαιότητας.
Αλλά ότι θα βρισκόταν άνθρωπος, και δη Έλληνας, να αθωώσει την Τουρκία για την γενοκτονία των Αρμενίων, ούτε ο εθνοκατασκευαστής Κεμάλ δεν το είχε ονειρευτεί. Άρα, συνάγεται, κατά την Δ.Σ, ότι κακώς, κάκιστα καταδικάζεται η Τουρκία για την γενοκτονία των Αρμενίων και τα 1.500.000 θύματα των Τούρκων, αφού: «Δεν ήταν οι μόνοι υπεύθυνοι». Αυτό αποφαίνεται η ξεριζωμένη από την Σμύρνη Διδώ Σωτηρίου.
https://ardin-rixi.gr/archives/247220
ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΜΕΛΛΟ ΣΤΗΝ ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ.
Όπως αναφέρουν, όλοι όσοι γνωρίζουν οι Τούρκοι, ήταν και είναι ένας λαός ο οποίος, δεν έχει πολιτισμό, παρά μόνον, ποινικό μητρώο. Βρισκόμαστε στην Μικρά Ασία στα χρόνια των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής, καταστροφής. Εκεί συμβιώνουν υπό την Οθωμανική εξουσία, Έλληνες και Τούρκοι. Ανάμεσα στους Έλληνες, που ζούνε στην Μικρά Ασία ήταν και ο Μανώλης Αξιώτης. Ο Μανώλης Αξιώτης ήταν παιδί μιας πολύτεκνης-φτωχής οικογένειας.
Ζει με τους γονείς και τα πέντε του αδέρφια μέσα σε συνθήκες ανέχειας. Όλα τα παιδιά δουλεύουν πολύ σκληρά ξεπερνώντας τις αντοχές τους. Ποτέ στην ζωή τους δεν γνώρισαν ανέμελες παιδικές στιγμές και παιχνίδια. Ενδεικτικά ο πατέρας του Μανώλη, εναντιωνόταν στη αγάπη, που είχε ο γιός του για μάθηση και δεν του άρεσε καθόλου που ακολουθούσε τον δάσκαλο του Χωριού στις περιηγήσεις του στα αρχαία μνημεία.
Εκείνη την εποχή, οι σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων ήταν καλές. Συνεργάζονταν στις δουλειές-εμπόριο και ήταν φίλοι. Καρδιακή φιλία είχε και ο Μανώλης με ένα Τούρκο, τον Σεφκιέτ. Μαζί περνούσαν όμορφες στιγμές. Επίσης ήταν ερωτευμένος με μια κοπέλα από το χωρίο την Ελληνίδα Κατίνα. Όταν ο Μανώλης έγινε 16 ετών, ο πατέρας τον έστειλε στην Σμύρνη να γίνει έμπορος. Στην συνέχεια όμως ο Μανώλης, βρίσκεται στο Μπεβελύ, ένα χωριό όπου πήγε για γραμματική εργασία στα κτήματα του Μουλά εφέντη. Τον Σεπτέμβριο ο Μανώλης κατεβαίνει στην Σμύρνη. Εντυπωσιάζεται από την ζωή που αντικρίζει στην πόλη αυτή και νιώθει για πρώτη φορά θαυμάσια.
Εκεί πιάνει δουλειά στο μαγαζί του Μ. Χατζησταυρή. Ήταν ένα μαγαζί που πουλούσε σοδειές από σύκα, σταφίδες και άλλα με το κιλό. Η αρμοδιότητα του Μανώλη Αξιώτη ήταν να ζυγίζει τα πράγματα. Όμως πολύ σύντομα απολύεται, γιατί δεν άντεχε τις αδικίες, που γινόταν στο ζύγισμα. Εν συνεχεία θα βρει εργασία, σε αποθήκη, όπου φτιάχνει το σύκο «λαέρ». Εν τούτοις ούτε και σε αυτή την δουλειά θα στεριώσει καθώς αλλάζει συνέχεια επαγγέλματα.
Η Σμύρνη που τόσο πολύ αγάπησε άρχισε να τον απογοητεύει. Αργότερα έπιασε δουλειά με καλό μισθό και στέγη, σε ένα ανθοπωλείο. Δεν αργεί όμως να έρθει ένα γράμμα από τον πατέρα του. Ο γονιός του ζητά να αφήσει τη δουλειά του και να πάει στον μεγάλο έμπορο Σεϊτάνογλου όπου του έχει έτοιμη δουλειά. Ο Μανώλης μένει έκπληκτος, με τα πλούτη και την οικία, που ζούσε ο ίδιος και το αφεντικό με την οικογένεια του.
Λίγο μετά κηρύσσεται ο Βαλκανικός πόλεμος του 1912. Ο Πανάγος και ο Μιχάλης, τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του, επιστρατεύθηκαν από το Τουρκικό κράτος. Σε λίγο καιρό ο Μανώλης, ενημερώθηκε, ότι ο πατέρας του, “έφυγε”, από την ζωή. Ο αδελφός του, ο Κώστας, του στέλνει γράμμα. Ζήτησε από τον Μ. Αξιώτη, να επιστρέψει για να δουλέψει στα κτήματα τους.
Ο Μανώλης επιστρέφει στο χωριό του. Κατά την διάρκεια, των εργασιών, ένας Τούρκος αστυνομικός διέταξε τον Μανώλη, να παρουσιαστεί στον αξιωματικό. Ο λόγος ήταν ένα γράμμα που έστειλε ο αδελφός του ο Μιχάλης που έφυγε, από τον Τουρκικό στρατό στην Ελλάδα. Μετά από 7-8 μήνες, ο Μιχάλης φτάνει στο σπίτι και ζητά το μερτικό του, από την κληρονομιά του πατέρα. Τότε άρχισαν οι αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στα αδέλφια. Την επίλυση των οικογενειακών διαφορών, την έκανε ο Μανώλης. Η Τουρκία στον Α παγκόσμιο πόλεμο, ήταν στο πλευρό των Γερμανών. Δεν αργεί να φτάσει η είδηση, ότι όλοι οι άντρες Οθωμανοί υπήκοοι, μεταξύ 22-40 χρονών πρέπει να παρουσιαστούν στον τουρκικό στρατό.
Τους Έλληνες Χριστιανούς, τους στέλνουν στα τάγματα εργασίας ή τάγματα θανάτου, τα οποία περιλαμβάνουν κάθε είδος απάνθρωπου βασανιστηρίου. Είχε δοθεί διαταγή οι Έλληνες, να μετακινηθούν από τα παράλια της Μ. Ασίας, προς το εσωτερικό. Σε λίγες μέρες ο Πανάγος και ο Κώστας, αναχωρούν, για τα τάγματα εργασίας. Στο χωριό αρχίζουν οι δυσκολίες του πολέμου. Πείνα, βαριές δουλειές, φόνοι, ληστείες, εκμετάλλευση. Επίσης αρχίζουν οι έρευνες και οι εκβιασμοί για όσους εγκατέλειψαν τα τάγματα, με αντάλλαγμα οικονομικά οφέλη.
Το κλίμα γίνεται πολύ εχθρικό για τους Έλληνες. Τον Φεβρουάριο του 1915 ο Μανώλης φεύγει για τα τάγματα εργασίας στην Άγκυρα, στο χωριό Κιλισλάρ. Εδώ περιγράφονται, όλα τα βασανιστήρια που έκαναν οι Τούρκοι, στα τάγματα εργασίας, τα περιβόητα Αμελέ Ταμπουρού.
Ο Μανώλης δούλεψε για έναν μήνα στην σιδηροδρομική γραμμή, ένω στη συνέχεια ψήνει κάρβουνα. Πείνα, ακαθαρσίες, αρρώστιες και ο θάνατος, επικρατούν στα Αμελέ Ταμπουρού. Οι Έλληνες στάθηκαν τυχεροί, στην ατυχία τους, καθώς ο Σακρής, ο γιατρός δίνει φάρμακα, απαιτεί καθαριότητα και δίνει αναρρωτικές άδειες. Ο Μανώλης, μετά την τετράμηνη άδεια του, επιστρέφει στο Ικιντζί Αμελέ Ταμπουρού. Τώρα τα τάγματα δεν είναι όπως παλιά. Υπάρχει καθαριότητα και οι άρρωστοι πάνε στα νοσοκομεία.
Ο σκληρότερος βασανιστής όμως, η πείνα, εξακολουθεί να επικρατεί. Ο Μανώλης δουλεύει στα τουνέλια, έπειτα αρχίζει να κατασκευάζει καλάθια και στην συνέχεια πάει στο Γκιούλ Ντερέ, όπου μαζεύουν καρπούς από τα κτήματα των Τούρκων. Δουλεύει με κάποιους συντρόφους του, στον Αλή Νταή. Με τη δουλειά του κερδίζει την εμπιστοσύνη του και πιάνει φιλίες με την κόρη του Αλή, την Ενταβιέ.
Η σφαγή και η εξόντωση των Αρμενίων έχει ήδη αρχίσει. Ο Αλή Νταής φέρνει δύο παιδιά από την Αρμενία, στο κτήμα. Ο Στεπάν, ο ένας από αυτούς, διηγείται στο Μανώλη τους φρικτούς φόνους των Αρμενίων. Αποφασίζει να εγκαταλείψει το τάγμα θανάτου, μαζί με τον φίλο του. Η διαδρομή τους ήταν γεμάτη περιπέτειες και κινδύνους, μέχρι να φτάσουν στο Κιρκιντζέ. Η μητέρα του Μανώλη τους περιποιείται, ενώ ανταμώνει, και με τον αδελφό του, τον Γιώργο, που επίσης έφυγε, από τα Αμελέ Ταμπουρού. Η μητέρα του Μανώλη, είχε πάρει στο σπίτι ψυχοκόρη, την Κατίνα. Σε δέκα μέρες μπαίνουν στο σπίτι τους οι Τούρκοι.
Ο Μανώλης παραδέχεται ότι έφυγε από τα τάγματα θανάτου, και τον κλείνουν σ’ ένα κρατητήριο. Καθώς τον μεταφέρουν το έσκασε αλλά τον συλλαμβάνουν εκ νέου. Φυλακίζεται σε ένα στρατόπεδο, διότι τόλμησε να αποδράσει. Η Τουρκία όμως δεν πήγαινε καλά στον πόλεμο. Για αυτό βγήκε απόφαση να πάρουν όπλα όλοι, Έλληνες και Τούρκοι. Ο Μανώλης όμως δραπέτευσε και πάλι. Στον δρόμο συναντά τον Μελίδη. Αυτός τον βοηθά και τον παίρνει στο σπίτι της μαντάμ Φωφώς όπου αλλάζει ρούχα και φεύγει.
Στο χωριό συναντά ένα φίλο του, τον Κιρκόρ, τον οποίο βοήθησε κάποτε να δραπετεύσει. Εκεί μένει 4 μήνες. Κηρύσσεται ανακωχή και οι δύο φίλοι παίρνουν το δρόμο για τη Σμύρνη. Φτάνει τελικά στο χωριό του όπου όλα ήταν έρημα. Δεν αργεί να έρθει και η είδηση για το θάνατο του Γιώργη.
Ο Σταμάτης και ο Κώστας, τα άλλα αδέρφια του Μανώλη γύρισαν ασφαλείς. Το καθεστώς έχει πλέον αλλάξει ριζικά, με τον ερχομό του Ελληνικού στρατού, και την ανάκτηση των Ελληνικών εδαφών. Αμέσως οι Έλληνες, άρχισαν δουλειά στα κτήματά τους, να αναστήσουν τη γη τους. Ο Ελληνικός στρατός έχει φτάσει στην Σμύρνη. Μηνύματα χαράς και παράλληλα, προμηνύματα νέων συμφορών. Με την άφιξη του στρατού στον Κιρκιντζέ αρχίζουν τα γλέντια και οι χαρές. Ο κόσμος γιορτάζει και φωνάζει « Ζήτω η Ελλάδα, η Μητέρα μας», αναφωνούν οι κάτοικοι.
O Μανώλης αγόρασε βέρες για το γάμο του, με την Κατίνα, ένα κορίτσι ορφανό, ανιψιά του παπά Φώτη. Όμως δεν αργεί, να έρθει η είδηση-διαταγή, για να πάνε όλοι οι νέοι Έλληνες, στρατιώτες στο μέτωπο. Ο Μανώλης δεν πρόλαβε να αρραβωνιαστεί την Κατίνα. Πάει για τρεις μήνες στην Πέργαμο και μετά στο Δονταρλή. Εκεί στη προσπάθεια τους, να συλλάβουν τον Κιορ Μεμέτ, συλλαμβάνουν τον γαμπρό του, και το βασανίζουν για πληροφορίες. Ο Μ. Αξιώτης τον σκοτώνει μετά από ξυλοδαρμό. Στην συνέχεια μετά από μια μάχη με Τούρκους, ο Μανώλης τραυματίζεται και μένει αρκετό καιρό στο νοσοκομείο. Εκεί τον επισκέπτεται η αδελφή του η Σοφία, από την οποία πληροφορείται ότι η Κατίνα βρίσκεται στο Αίντικ και εκνευρίζεται.
Τον Οκτώβρη του 1921 ο Μανώλης παίρνει φύλλο πορείας για το 4ο σύνταγμα της πρώτης μεραρχίας. Εκεί γνωρίζει ένα φαντάρο από την Κρήτη, με το όνομα Νικήτας Δροσάκης και γίνονται φίλοι. Μιλούν για ώρες μαζί, και ο Δροσάκης του μαθαίνει, για την σημασία της παιδείας. Σε λίγο καιρό έρχεται καινούριος στο τάγμα του Αξιώτη, ο Λευτέρης Κανάκης, Κρητικός. Είναι από αριστοκρατική οικογένεια, με φίλους υψηλόβαθμους, και στο στρατό και στην εξουσία. Κάνει παρέα με όλους, ιδιαίτερα με το Δροσάκη. Ο Μανώλης κάνει για ακόμα μια φορά συζήτηση με το Δροσάκη περί πατρίδας, πίστης, θυσίας και του ρόλου της κυβέρνησης. Την Άνοιξη 1922, το τάγμα του Αξιώτη, στρατοπεδεύει κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ.
Εκεί μέσα στην ανθισμένη φύση για λίγα λεπτά ο Μανώλης και ο Δροσάκης, ξεχνούν τον πόλεμο και θυμούνται ωραίες στιγμές με γυναίκες. Ξαφνικά εκεί που κανένας δεν το περίμενε, αρχίζει η μάχη, και τραυματίζονται σοβαρά ο Δροσάκης και ο Μανώλης, οι οποίοι μεταφέρονται στο ίδιο νοσοκομείο. Τα πράγματα χειροτερεύουν στο μέτωπο, ενώ στο νοσοκομείο οι διαδόσεις για τις ήττες και τις αποτυχίες της Ελλάδας οργιάζουν. Η εικόνα των τραυματισμένων στρατιωτών που κάνουν οτιδήποτε για να παρατείνουν την παραμονή τους εκεί, είναι ανατριχιαστική. Οργισμένη ήταν και η αντίδραση του Μ. Αξιώτη, όταν ο Δροσάκης του μιλά για την κατάσταση, στο μέτωπο, και την προδοτική στάση των μεγάλων Δυνάμεων.
Τον Αύγουστο του 1922, ο Μανώλης βρισκόταν στο Αφιόν Καραχισάρ όταν άρχισε η μεγάλη επίθεση που αναγκάζει τα Ελληνικά στρατεύματα να υποχωρήσουν. Κατά την υποχώρηση ο Μανώλης, βρίσκει το Δροσάκη τραυματισμένο, και τον παραδίδει στον Ερυθρό Σταυρό. Η πορεία τους δύσκολη με εικόνες που δεν αντέχει το μάτι και η ψυχή. Ο ίδιος καταφέρνει να κρεμαστεί από ένα τρένο όπου εκτυλίσσονται συνταρακτικές σκηνές. Σε λίγο βρίσκεται σε ένα οικόπεδο, μαζί άλλους απελπισμένους ανθρώπους. Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες, ο Μανώλης φτάνει στη Σμύρνη όπου η κατάσταση είναι τραγική. Ερημιά. Μπαίνει γρήγορα σε ένα κουρείο. Εκεί πληροφορείται ότι ο Ελληνικός στόλος φεύγει. Αμέσως όλη η πόλη ξεσηκώνεται. Άνθρωποι αναστατωμένοι και πανικόβλητοι τρέχουν σαν τρελοί στους δρόμους, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν.
Ο Μανώλης συναντά τους δικούς του. Στη συνέχεια οι εγγλέζικες περιπολίες καταφθάνουν και τους μεταφέρουν στα πολεμικά τους. Δεν αργεί όμως να έρθει η ώρα της καταστροφής. Οι Τούρκοι βάζουν φωτιά στην Σμύρνη. Ο κόσμος τρέχει απελπισμένος, να σωθεί. Μπροστά η θάλασσα και πίσω σφαγή και φωτιά. Οι Τούρκοι σταυρώνουν, βιάζουν-ατιμάζουν και σφάζουν. Η θάλασσα γέμισε νεκρά σώματα. Εικόνες που κυριολεκτικά οι λέξεις, δεν επαρκούν για να τις περιγράψουν. Όσους συνέλαβαν οι Τούρκοι, τους αναγκάζουν να κατέβουν από τις μαούνες. Πολλοί τραβούν κατά το νεκροταφείο. Δόθηκε εντολή, οι άνδρες 18-45 χρονών να μείνουν αιχμάλωτοι. Ανάμεσα τους και ο Μανώλης και ο αδελφός του, ο Κώστας.
Περπατούσαν αδιάκοπα για μέρες χωρίς νερό. Όταν περνούσαν από τα χωριά, οι Τούρκοι, τους χτυπούσαν, και τους μαχαίρωναν για εκδίκηση. Σε κάποια φάση τους μεταφέρουν σ’ ένα στρατόπεδο. Εκεί ο Μανώλης με το φίλο του, τον Πάνο καταστρώνουν σχέδιο απόδρασης, το οποίο εφαρμόζουν με επιτυχία, το ίδιο βράδυ. Φτάνουν στο Κιρκιντζέ αλλά όλα ήταν έρημα. Μετά πήγαν και προμηθεύτηκαν τουλούμια, για να μπορέσουν να πέσουν στη θάλασσα. Φτάνουν στη θάλασσα μετά από πολύωρη διαδρομή και φεύγουν για να γλυτώσουν.
Ένας από τους Έλληνες που βρέθηκαν στα τάγματα θανάτου των Τούρκων ήταν και ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Μελλος (Βενέζης). Ο Μικρασιάτης Ηλίας ήταν ένας από τους 23 Έλληνες που επιβίωσαν. Διαβάστε εδώ το Αριστούργημα του Ηλία Μέλλου για τα τάγματα θανάτου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
https://1oholargou.files.wordpress.com/2012/08/13078091-31328.pdf
Στο βιβλίο-αυτοβιογραφία ο συγγραφέας παιδί δεκαοκτώ χρόνων οδηγήθηκε από τους Τούρκους στα κάτεργα της Ανατολής. Είναι ένα συγκλονιστικό χρονικό «γραμμένο με αίμα», όπως επεσήμανε ο Βενέζης, προσθέτοντας: «Λέω για την καυτή ύλη, για τη σάρκα που στάζει το αίμα της και πλημμυρίζει τις σελίδες του». Στην αρχική του μορφή γράφτηκε το 1924 και ξαναδουλεύτηκε το 1931, οπότε εκδόθηκε για πρώτη φορά. Η επιτυχία που σημείωσε τότε ήταν τεράστια, ακόμα και έξω από τον ελληνικό χώρο. Ο Ηλίας Βενέζης (το βιβλίο-μαρτυρία είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο και με το πραγματικό όνομα του αφηγητή-συγγραφέα) γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1904. Ήρθε στην Ελλάδα με τη μικρασιατική καταστροφή, θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «γενιάς του '30» στη νεοελληνική πεζογραφία.
https://greek-movies.com/series.php?s=157
Αγαπητοί φίλοι-αναγνώστες. Το 2024 θα είναι μια σημαντική χρονιά για την αποκάλυψη όλων των ψεμάτων που επέτρεψαν σε ορισμένες δυνάμεις να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η Μεγάλη Επαναφορά προετοιμάζεται για να πραγματοποιηθεί τα επόμενα χρόνια όπως ανακοίνωσε το WEF στο Νταβός.
Παράλληλα με τους οικονομικούς και στρατιωτικούς πολέμους, έχουμε και τον υβριδικό πόλεμο στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ-ΜΚΔ. να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικός σε στόχο την εξαπάτηση και την χειραγώγηση. ώστε να γίνει αποδεκτός ο Διονυσιακός πολιτισμός.. Η ανάγκη μιας κοινωνίας για εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης που είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις κίβδηλες ειδήσεις είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική. Για αυτό, χρειαζόμαστε εσάς και την υποστήριξή σας.
Οι συστημικοί δημοσιογράφοι πληρώνονται για να προωθούν πολέμους, να πυροδοτούν τον φόβο των πανδημιών, να παρουσιάζουν ψέματα για την κλιματική αλλαγή ως αλήθεια και να διαπράττουν αμέτρητες άλλες προδοσίες κατά της ανθρωπότητας. Επίσης στα πλαίσια των δραστηριοτήτων τους είναι η προώθηση της Διονυσιακής κουλτούρας, η κατάργηση της παιδείας, η προώθηση της βιας, και οτιδήποτε προκαλεί ανομία, αταξία και καταστροφή. Το The Times of Voulgaroktonos είναι το μοναδικό ελεύθερο και γνήσιο εθνικιστικό ιστολόγιο . Αυτό είναι εμφανές από τις εργασίες-άρθρα γεωστρατηγικής-ιστορίας, ορθοδοξίας. Επίσης είναι το μοναδικό πραγματικά ακομμάτιστο ιστολόγιο καθώς είμαι μόνον με τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό.
"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες", η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τον συντάκτη του ηλεκτρονικού περιοδικού Τhe Times of Voulgaroktonos.. Εν τούτοις ο Βολταίρος δεν έγραψε και δεν είπε ποτέ αυτά τα διάσημα λόγια, αν και το νόημα τους συμφωνούσε απόλυτα με τις απόψεις του. Τα λόγια ανήκουν στην Βρετανίδα συγγραφέα Έβελιν-Μπίατρις Χολ και βιογράφο του Βολταίρου, που υπέγραφε με το ψευδώνυμο S. G. Tallentyre. Το 1903 εκδόθηκε η βιογραφία που έγραψε για τον Βολταίρο και το 1906, το βιβλίο της με τίτλο «Οι Φίλοι του Βολταίρου», όπου και εμφανίστηκε για πρώτη φορά η διάσημη φράση. Η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα για μια σωστή-υγιής κοινωνία χωρίς βία, αδικία και πολέμους.
Η έλλειψη παιδείας-αγωγής οδηγεί στην απάθεια και στην αδιαφορία. Αυτά είναι από τα πιο επικίνδυνα συμπτώματα μιας κοινωνίας σε μεγάλη παρακμή και σήψη. Οι κάτοικοι είναι προκλητικά-τραγικά απαθείς-αδιάφοροι απέναντι στους εμπρησμούς, τον Covid-19, τα μνημόνια, την εισβολή και τις εθνοκτόνες συνέπειες. Aυτό συμβαίνει διότι αρκετοί δεν έχουν παιδεία και θεωρούν ότι τα προβλήματα πρέπει να απασχολούν όλους τους άλλους, εκτός από τους ίδιους.
Όταν διαπιστώσουν ότι αυτές οι κοινωνικές-εθνικές μάστιγες, ήταν και είναι υπόθεση όλων μας τότε είναι πολύ αργά, καθώς έχουν ήδη υποστεί οι ίδιοι ή κάποια από τα συγγενικά-φιλικά τους πρόσωπα θανάτους και απώλειες εξαιτίας του υβριδικού πολέμου. Η διαχρονική δύναμη των Ελλήνων είναι η Ορθοδοξία και η παιδεία-πολιτισμός. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας-δυστυχίας, βίας και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, τις βίαιες πράξεις την ηθική ελευθεριότητα, τον φασισμό και την φίμωση. Συνέπεια όλων αυτών είναι να μην υπάρχει ελευθερία λόγου στα ΜΜΕ.(Απόσπασμα από την στήλη Επικρατέειν η Απόλλυσθαι). Τα μοναδικά-διαχρονικά στηρίγματα του Ελληνικού έθνους είναι ο Αριστόκλειος Πολιτισμός και η Ορθοδοξία.
Όλοι οι αξιόπιστοι γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί αναλυτές με αδιάσειστα στοιχεία απέδειξαν ότι στην Ελλάδα διεξάγεται υβριδικός πόλεμος. Έχουμε νεκρούς από εμπρησμούς, ουσίες, Covid-19, μνημόνια και άλλες κακουργηματικές πράξεις. Στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία επικρατεί παρακμή-αμάθεια, έλλειψη αρχών και διχασμός. Στο τέλος της δεκαετίας αναμένεται η κορύφωση του υβριδικού πολέμου. Είναι επιτακτική ανάγκη να εγκαταλείψουν τα Διονυσιακά αξιώματα οι περισσότεροι κάτοικοι της επικράτειας. Σε διαφορετική περίπτωση θα αφανιστούμε μέχρι ενός. Όπως έχει αναφέρει χιλιάδες φορές μέσα από τις εργασίες γεωστρατηγικής-ιστορίας ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος."
Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού έχουν μια εμπειρία αιώνων σε γενοκτονίες, σε παραδοσιακούς και υβριδικούς πολέμους, με συνέπεια να οδηγούν σε παρακμή το Ελληνικό έθνος σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Το βασικότερο κριτήριο όσων μας επιβουλέυονται είναι ότι η πλειοψηφία των κατοίκων έχει υιοθετήσει οριστικά και αμετάκλητα τον Διονυσιακό πολιτισμό. Τα Διονυσιακά αξιώματα, η έλλειψη ηθικής-παιδείας, δικαιοσύνης, λογικής, τάξης, εξέλιξης και αγάπης προς τον συνάνθρωπο, αποτελούν τους βασικότερους ανασταλτικούς παράγοντες για την εθνική μας επιβίωση. Όσο συνεχίζει η πλειοψηφία των Ελλαδιτών αυτόν τον καταστροφικό τρόπο ζωής σε ερωτικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και θρησκευτικό επίπεδο, δεν θα υπάρξει κανένα απολύτως εμπόδιο στην νέα τάξη πραγμάτων. Θα μας οδηγήσουν στον όλεθρο. Αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι εχθροί μας και αποδεικνύεται στην πράξη. Αν καταλαβαίνετε σε πόσο δεινή θέση βρίσκεται ο Ελληνισμός, αν λυπάστε την Ελλάδα που πεθαίνει όπως είπε ο πατέρας Σάββας Αχιλλέως, υποστηρίξτε το The Times of Voulgaroktonos,με την συμμετοχή σας στην συντακτική ομάδα (επώνυμα η ανώνυμα),
Στο σημείο αυτό να κάνουμε την επισήμανση ότι η πρώτη μας προτεραιότητα είναι η συμμετοχή σας στην συντακτική ομάδα. Εάν όμως για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορείτε να συμμετέχετε στην συντακτική ομάδα, τότε σας προτείνουμε τις άλλες δύο επιλογές για να συνεχίσει η πολύ αξιόλογη προσπάθεια.
Επίσης καλούμε τις Ελληνίδες σε μια εποχή όπου ο υβριδικός πόλεμος βρίσκεται στο απόγειο του σε πνευματικό, κοινωνικό, οικονομικό και σε διαδικτυακό επίπεδο, με συνέπεια το έθνος να βιώνει τρομερά δεινά να γίνουν παρουσιάστριες στο δελτίο ειδήσεων του Mytilrnepress, το μοναδικό αντικειμενικό δελτίο σε Αιγαίο και Θράκη.
Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορείτε να πλαισιώσετε την συντακτική μας ομάδα υποστηρίξτε μας ως χορηγοί και διαφημίστε τις επιχειρήσεις σας στο ηλεκτρονικό περιοδικό και στο δελτίο ειδήσεων. Επίσης εάν και εφόσον το επιθυμείτε για να ξεκινήσουμε το δελτίο ειδήσεων υποστηρίξτε μας (ΕΛΤΑ ΙΒΑΝ GR : 10010439601), εφόσον δεν μπορείτε να συμμετέχετε στην συντακτική μας ομάδα, είτε να είσαστε χορηγοί.
Nα διευκρινίσουμε ότι λόγω της τεχνολογίας-διαδίκτυο είναι εφικτό να γίνει η συνεργασία για το δελτίο ειδήσεων εξ αποστάσεως. Συνεπώς δεν είναι απαραίτητο η παρουσιάστρια να κατοικεί στον ίδιο νομό με εμάς.
Το The Times of Voulgaroktonos είναι η επίσημη ιστοσελίδα του Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου. Ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος είναι εθνικιστής με βάση το δόγμα περί εθνικισμού όπως το καθόρισε ο τέως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης. Ο Άγγελος Γιαννόπουλος είναι στα ΜΜΕ και στον χώρο του εθνικισμού εδώ και 20 χρόνια και είναι γνωστή η διαδρομή και η ξεχωριστή προσφορά του στον χώρο. Συντακτική ομάδα του Mytilenepress.
Oι εργασίες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι γράφονται κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, που βρέθηκε ποτέ συνάνθρωπος μας και αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Γεωστρατηγικής-Ιστορίας και Ορθοδοξίας του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου (Γεωστρατηγικού και Γεωπολιτικού αναλυτή (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Official website The Times of Voulgaroktonos.
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου