Γέροντας Αρσένιος Κουμπούγιας ο "άγνωστος" Παΐσιος

 

Ένας πολύ ευλογημένος γέροντας, με ανεκτίμητο πνευματικό και πατριωτικό έργο. Ο Γέροντας Αρσένιος, είχε ως πνευματικό του τον Όσιο Φιλόθεο Ζερβάκο. 

Ο Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κουμπούγιας, και ο Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ήταν δύο από τις μεγαλύτερες μορφές, της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Και οι δύο Ιερείς πολέμησαν για την Ελλάδα, στο Αλβανικό μέτωπο κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και δεν ήταν απόλεμοι νεοελλαδίτες, που αναμένουν ανύπαρκτους σωτήρες, δεν κάνουν καμία απολύτως αναφορά, για τον “ερχομό” του “Μαρμαρωμένου” βασιλιά, και την επανασύσταση, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ήταν έντιμοι πατριώτες και άριστοι γνώστες της Ορθοδόξου Πίστεως. 

Επίσης ούτε ο Πνευματικός του Πατέρα Αρσένιου Κουμπούγια, ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος, δεν κάνει καμία αναφορά, για τον ερχομό του Βατάτζη, και την αναλαμπή της Ορθοδοξίας. Όπως έχω τονίσει εδώ και 14 συναπτά έτη. Μόνον με την μετάνοια, και την επιστροφή στα χρηστά ήθη, θα μας βοηθήσει ο Θεός. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι οι προγονοί μας, οι Έλληνες του μεσαίωνα, πολεμούσαν επί αιώνες, για να παραμείνουν ελεύθεροι, για να έχουν το δικαίωμα να παραμείνουν Χριστιανοί, και για να είναι διοικητές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.       

Ο Γέροντας Αρσένιος Κουμπούγιας, γεννήθηκε στο Καταφύγιο Ναυπακτίας, στις 7 Ιανουαρίου 1918. Έμεινε ορφανός από πατέρα, από την παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του πνίγηκε μπροστά στα μάτια του, χωρίς να είναι σε θέση, να τον βοηθήσει. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο, της ιδιαίτερης πατρίδας του και στο νυκτερινό Γυμνάσιο των Εκπαιδευτηρίων “Παρνασσός” στην Αθήνα. Ενεγράφη δόκιμος μοναχός στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας, τον Φεβρουάριο του 1939. 

Ο Αρχιμανδρίτης Αρσένιος, κατετάγη στο σώμα των Ευζώνων Μεσολογγίου, και υπηρέτησε την Ελλάδα, από τις παραμονές κηρύξεως του ελληνο-ιταλικού πολέμου μέχρι τον Απρίλιο του 1941. Εκάρη μοναχός στην ιδία Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας, παρά του Οσίου Φιλοθέου Ζερβάκου, στις 30 Ιανουαρίου 1943 και έλαβε το όνομα Αρσένιος.

Έγινε διάκονος από τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ιωακείμ, στις 7 Ιανουαρίου 1945, στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, Γαργαρέτα Αθηνών. Γράφτηκε στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμπελακιωτίσσης το έτος 1946. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στις 10 Νοεμβρίου 1946.

Εν συνεχεία έγινε και Πνευματικός στις 11 Δεκεμβρίου 1949. Υπηρέτησε στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς, κατά το διάστημα 15-3-1953 έως 30-9-1955. Έλαβε το οφφίκιο του Οικονόμου από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Δαμασκηνό, στις 21 Μαΐου 1962, και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου από τον ίδιο Μητροπολίτη, στις 26 Οκτωβρίου 1962. Ίδρυσε, ανοικοδόμησε και κατεύθυνε πνευματικώς το Γυναικείο Ιερό Ησυχαστήριο, της Παναγίας Γοργοεπηκόου Ναυπάκτου. Υπηρέτησε την Τοπική Εκκλησία της Ναυπάκτου και Ευρυτανίας ως Εφημέριος σε πολλές Ενορίες και ως βοηθός Ιεροκήρυξ της Αποστολικής Διακονίας, λειτουργώντας, ομιλώντας, νουθετώντας, κατηχώντας, εξομολογώντας, στηρίζοντας τον λαό του Θεού, μέχρι το έτος 1980, όταν συνταξιοδοτήθηκε.

Τιμήθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος δύο φορές. Το έτος 2001 για την συμπλήρωση πεντηκονταετίας Ιεροσύνης με έπαινο, και το έτος 2007 με την ανώτατη διάκριση της Εκκλησίας της Ελλάδος, το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Αποστόλου Παύλου, για την προσφορά του στην Εκκλησία. Υπήρξε ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων, και ασχολήθηκε ιδιαιτέρως και ανιδιοτελώς με την Ορθόδοξη εσχατολογία, δημοσιεύοντας σχετικά άρθρα σε Εφημερίδες και Περιοδικά και συγγράφοντας σχετικά πονήματα, όπως: «Ανησυχητικά σημεία των καιρών» , «Σημεία συντελείας του κόσμου», «Ο Αντίχριστος και οι Αντίχριστοι», «Παγκόσμιος αποστασία και ο υιός της απωλείας», «Αντίχριστος και ορθόδοξος Χιλιασμός δια μέσου των αιώνων». 

Στάθηκε στο πλευρό των κατά καιρούς Επισκόπων της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου, υπηρετώντας αθόρυβα, ταπεινά, αλλά και καρποφόρα την τοπική Εκκλησία και τον λαό του Θεού. Είχε δε την ευαρέστηση, τον έπαινο και την ευχή των Επισκόπων και την αγάπη και τον σεβασμό του λαού. Ο Γέροντας δεν ήταν ένας συνηθισμένος Κληρικός, καθώς διέθετε ξεχωριστά πνευματικά χαρίσματα. Είχε συνεργασθεί και γνωρισθεί με όλους τους παραδοσιακούς-σωστούς κληρικούς, της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και διατηρούσε μέχρι τέλους της ζωής του το πνεύμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Ήταν ταπεινός και άνθρωπος της προσευχής. Τα πάντα τα ανέφερε στον Θεό, δια της προσευχής και ζούσε με απλότητα και μεγάλη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Συγχρόνως διακρινόταν για την ταπείνωση και την σεμνότητά του. Δεν θεωρούσε ότι έκανε κάτι σπουδαίο. Απέφευγε τους επαίνους των ανθρώπων, διότι ήταν χαμηλών τόνων. Ένα ακόμη στοιχείο, που τον διέκρινε ήταν η παραδοσιακότητά του, καθώς ο Γέροντας Αρσένιος, ήταν φορέας του παραδοσιακού-ανόθευτου μοναχισμού, που είχε μάθει από τον Γέροντά του, τον Όσιο Φιλόθεο Ζερβάκο. 

Ο Αρχιμανδρίτης είχε υψηλό εκκλησιαστικό φρόνημα. Αγαπούσε υπερβολικά τον Χριστό και την Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού. Δεν αντιμετώπιζε την Εκκλησία ιδεολογικά η ιδεατά, αλλά την έβλεπε ως ένα συγκεκριμένο σώμα,  με Αρχηγό τον Χριστό. Ο Γέροντας Αρσένιος Κουμπούγιας ήταν ένα από τα κοσμήματα της Εκκλησίας του Χριστού. Ο ίδιος είχε αφιερώσει τον εαυτό του, ψυχή τε και σώματι στην διακονία της Εκκλησίας. 

Από νέος Κληρικός θυσιάστηκε για την Εκκλησία. Περιόδευε όλα τα άγονα χωριά της Ναυπακτίας και της Ευρυτανίας σε δύσκολους καιρούς, πεζοπορώντας και ιππεύοντας, εξομολογούσε χιλιάδες Χριστιανούς, ομιλούσε με ενθουσιασμό και παρρησία, λειτουργούσε κατανυκτικά και μεγαλόπρεπα, έκαμε κατήχηση σε χιλιάδες νέους και άλλα πολλα. Τα τελευταία χρόνια παρέμενε μέρα και νύκτα στο Ησυχαστήριό του, δεχόμενος κόσμο και αφιερώνοντας τον χρόνο του στην εξομολόγηση, την καθοδήγηση των Χριστιανών, την συζήτηση μαζί τους που γινόταν με απλό και ευλογημένο τρόπο. Το Ησυχαστήριό του ήταν μια πνευματική Σιλωάμ, μέσα στην οποία πολλοί άνθρωποι αναγεννήθηκαν, με την σοφή καθοδήγησή του. 

Τα πολλά πνευματικά του παιδιά, τον σέβονταν και τον αγαπούσαν απεριόριστα, ως Πνευματικό Πατέρα. Δύο από τα πνευματικά του παιδιά είναι Επίσκοποι της Εκκλησίας του Χριστού, ήτοι ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας και ο Μητροπολίτης Ισπανίας και Πορτογαλίας κ. Πολύκαρπος. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του το πέρασε στο κρεββάτι της ασθενείας του, την οποία αντιμετώπισε με μεγάλη πίστη στον Θεό, με απέραντη υπομονή, με συνεχή προσευχή, προετοιμαζόμενος για την άλλη ζωή και την συνάντησή του με τον Χριστό. Δεν δυσανασχέτησε, δεν εξέφρασε ούτε έναν μορφασμό πόνου και δυσαρέσκειας. 

Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισε την ασθένειά του, ήταν ο τρόπος με τον οποίον έζησε. Στο τέλος της ζωής του, φάνηκε όλο το μεγαλείο της εσωτερικής του καταστάσεως.

Οι μοναχές τον διακόνησαν ως άγγελοι, αλλά είχαν την αίσθηση ότι διακονούσαν έναν άνθρωπο του Θεού, έναν άγγελο, έναν αγνό Κληρικό, που είχε αφιερώσει τα πάντα, σώμα, ψυχή, καρδιά, διάνοια, αισθήσεις κλπ., στον Χριστό. 

Τον γέροντα στον τόπο της διαρκούς μετανοίας του και στον τόπο των δακρύων του, όπως ο ίδιος συχνά έλεγε, είχαν επισκεφτεί πάρα πολλοί άνθρωποι, όχι μόνο για εξομολόγηση, αλλά και για συμβουλές και για συζήτηση. Μεταξύ αυτών και αρκετοί ξένοι. Ακόμα και Εβραίοι, όχι για να γίνουν Χριστιανοί, αλλά για να ακούσουν από τον γέροντα την ορθόδοξη άποψη και ερμηνεία των Αγιογραφικών χωρίων, όσον αφορά το ερώτημα για την έλευση του αντίχριστου, για τους Χριστιανούς και την έλευση του Μεσσία για τους Ιουδαίους. Ο γέροντας με θάρρος και παρρησία τους έλεγ, ότι αυτος θα είναι όχι ο αληθινός μεσσίας ο Χριστός πού ήδη είχε έλθει πριν 2000 χρόνια, αλλά αυτός θα είναι ο Εωσφόρος.

 

Την δεκαετία του ΄60 έλεγε ο γέροντας ότι : «Η Εκκλησία, ο άμβων, αι αδελφότητες, τα σωματεία, οι θεολόγοι ουδεμίαν προσοχήν δίδουν εις τα ανησυχητικά σημεία των καιρών μας. Διατί η αδιαφορία αυτή οφείλεται στο ότι κάποιοι το θεωρούν ανάξιο λόγου, άλλοι γιατί φοβούνται τα ειρωνικά σχόλια, άλλοι γιατί βλέπουν την αδιαφορία του υλιστή κόσμου, άλλοι γιατί έχει ο καθένας την προσωπική του, ή την θεολογική του άποψη, άλλοι που επαναπαύονται σε μια μακρά περίοδο της βασιλείας του Χριστού, επί της γής, πριν την Β’ Παρουσία, άλλοι με αδιαφορία και άλλοι με τις προσωπικές τους θεωρίες. Γι’ αυτό σημειώνει ότι η πνευματική αδιαφορία. και η σύγχυση θα είναι σημείο των εσχάτων ημερών του τέλους.

 

Ήταν λόγιος ο γέροντας. Ο θεολογικός του λόγος με ωραία διατύπωση, και με Θεολιγικές-Ορθόδοξες αποδείξεις. Επισημαίνει στα έργα του. με βαθύ θεολογικό λόγο ότι ο Κήρινθος και ο Παπίας, αργότερα οι Μοντανιστές, διατύπωσαν με υλιστικό τρόπο την ιδέα ότι πριν έλθει ο Θεάνθρωπος Χριστός, για να κρίνει τον κόσμο, θα βασιλεύσει με τους εκλεκτούς χίλια έτη επί της γης. Σημειώνει ότι οι ερμηνευτές του βιβλίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη, όπως ήταν ο Ανδρέας αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας (6ος αιώνας) και ο Αρέθας εκ Πατρών, αρχιεπίσκοπος Καισαρείας (9ο αιώνα), ερμήνευσαν την βασιλεία των χιλίων ετών ως πνευματική βασιλεία, με πνευματική έννοια. 

Με την προσέγγισή του αυτή ο γέροντας θέλει να προστατεύσει τα πνευματικά του τέκνα, το ορθόδοξο πλήρωμα, τους κληρικούς και τους θεολόγους, από τους ορθόδοξους «ονειροπόλους», όπως τους χαρακτηρίζει, οι οποίοι μιλούν για μια χρονική επικράτηση του επίγειου παράδεισου, με τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και την επανασύσταση της “Βυζαντινής” αυτοκρατορίας. Σχετικά με την περί Χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, ο Αρχιμανδρίτης ελέγχει όλους αυτούς που ερμηνεύουν την χιλιετή βασιλεία του Χριστού, επί της γής. Ο γέροντας επισημαίνει ότι το χωρίο αυτό ομιλεί ξεκάθαρα περί ψυχών, που μαρτύρησαν για το όνομα του Χριστού, οι οποίες ψυχές βασίλευσαν «μετά του Χριστού χίλια έτη και οι λοιποί των νεκρών (οι αμαρτωλοί) ούκ έζησαν έως τελεσθή τα χίλια έτη». 

Ο γέροντας στην ερμηνευτική του αυτή διατύπωση χρησιμοποιεί εύστοχα την διατριβή επί του Π. Ιωάννη Ρωμανίδη, με τίτλο: «Το προπατορικόν αμάρτημα». Όπου εκεί ο Π. Ιωάννης σημειώνει ότι : “Η πνευματική ανάσταση του ανθρώπου, ως πρώτη ανάσταση, γίνεται εδώ στη γη με την αναγέννηση του ανθρώπου μέσω των ιερών μυστηρίων του Χριστού. Αυτοί που σωματικά θα αποθνήσκουν, ενόσω έζησαν την ειλικρινή μυστηριακή ζωή επί της γης, θα «υπάγουν» και θα «συζούν» με τον Κύριο στον ουρανό «απολαμβάνοντες μερικώς, των αγαθών της βασιλείας του Χριστού επί χίλια έτη, δηλαδή κατά την μακράν και ακαθόριστον περίοδον μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας”. 

Σε αυτούς τους πραγματικά πιστούς «ο δεύτερος θάνατος, η αποκοπή δηλαδή από τον Θεόν, δεν έχει εξουσίαν», γιατί αυτοί θα απολαμβάνουν μερικώς τα αγαθά της βασιλείας του Χριστού, έως την Β’ Παρουσία και δίκαιη ανταπόδοση των αιώνων. Πρώτος θάνατος επισημαίνεται ότι είναι ο σωματικός, δηλαδή με τον επίγειο σωματικό θάνατο του ανθρώπου, ο οποίος έχει εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Όσον αφορά το «δέσιμον του Σατανά», προϋποθέτει την απόλυτη εξουσία που είχε ο Σατανάς πάνω στους ανθρώπους μετά την παράβαση των πρωτοπλάστων. 

Μετά δηλαδή την προπατορική αμαρτία, ως αποτέλεσμα παράβασης και παρακοής, ακόμα και οι Αγιότεροι προφήτες και δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης μετά τον σωματικό θάνατο επί της γής, θα οδηγούντο στον Άδη. Αυτή η κατάσταση διήρκεσε μέχρι τότε που «κατελύθη» η εξουσία του Εωσφόρου, όταν ο Θεάνθρωπος Χριστός, ανέλαβε την σωτηρία του ανθρώπινου γένους, με αντάλλαγμα την Σταυρική του Θυσία. Μετά απ’ αυτή τη Θυσία του Χριστού, ουδείς βρίσκεται υπό την εξουσία του Εωσφόρου, πλήν εκείνων που από μόνοι τους επιθυμούν να παραδώσουν τον εαυτό τους, στον Σατανά και στα έργα του. Από την ώρα της Σταύρωσης και Ανάστασης του Χριστού, η απόλυτη εξουσία που είχε ο Σατανάς επάνω στους ανθρώπους περιορίστηκε ή δεσμεύτηκε, μέχρις ότου συμπληρωθούν τα «χίλια έτη, μέχρι δηλαδή των παραμονών της Δευτέρας Παρουσίας, οπότε θα λυθή πάλιν δι’ ολίγον χρόνον – και ίσως ήδη ελύθη – και θα εξέλθη, ίνα πολεμήση τον κόσμον». Εδώ ο γέροντας διευκρινίζει με ξεκάθαρη εσχατολογική θέση ότι τα «χίλια έτη», είναι σχηματικός αριθμός χρονικής διάρκειας, από την ανάσταση του Κυρίου, έως και την δεύτερη έλευσή του.  

Ακόμη προσεγγίζει με επιφύλαξη το γεγονός, ότι ίσως, τώρα να βρισκόμαστε στις έσχατες ημέρες του κόσμου, με την σύντομη ερμηνευτική του διατύπωση : “Ίσως ήδη ελύθη» ο Σατανάς προκειμένου να πολεμήσει τους ανθρώπους, με όση λύσσα και θυμό έχει, ξέροντας ότι λίγος καιρός πλέον του απέμεινε μέχρι την Β’ ένδοξη έλευση του Αρνίου ως κριτού. Αυτή την ερμηνεία δίδουν στο δέσιμο του Σατανά τόσο ο Ανδρέας, όσο και ο Αρέθας.”

 

Όταν ένα έθνος καταρρεύσει πνευματικά-ηθικά, τότε ακολουθεί η πολιτική, η στρατιωτική και η κοινωνική κατάπτωση. Τα πιο σημαντικά ιστορικά παραδείγματα, η κατ ουσίαν αμαχητί κατάκτηση των αρχαίων Ελλήνων, από τους Ρωμαίους, και η άνευ πολέμου, κατάκτηση της Ελλάδας, την σύγχρονη εποχή, από την Τουρκία, υπό την Γερμανική εποπτεία. 

Οι Γερμανοί και οι Τούρκοι, στα πλαίσια των σχεδίων τους, για την κατάκτηση της Ελλάδος, χωρίς πόλεμο, εκμεταλλευόμενοι, το θρησκευτικό συναίσθημα, χρησιμοποίησαν μανιωδώς, τις κατασκευασμένες από εκείνους “Όρθόδοξες” προφητείες. Οι συνέπειες τραγικές, καθώς οι αδύναμοι ηθικά και πνευματικά νεοέλληνες, ακόμη αναμένουν, την εκπλήρωση των ψεύτικων προφητειών, για την “αναλαμπή” της Ορθοδοξίας και την “έλευση” του “Μαρμαρωμένου” βασιλιά. 

Ένας από τους ελάχιστους σωστούς ιερείς που ενημέρωσε το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, ήταν και ο Πατέρας Αρσένιος Κουμπούγιας. Στο σημείο αυτό να περάσουμε, να δούμε τι αναφέρει σχετικά με τις κατασκευασμένες προφητείες : «Δεν υπάρχει αναλαμπή της Ορθοδοξίας. Όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο πλανώνται. 

Οἱ περισσότερον γνωστές καί συνεχῶς χρησιμοποιούμενες ψευδοπροφητεῖες, εἶναι τοῦ ἀγνώστου Ἀγαθαγγέλου, ἑνός ἀνωνύμου τοῦ 1050, δῆθεν τοῦ Μεθοδίου, δῆθεν τοῦ Ταρασίου Κων/λεως, δῆθεν τοῦ Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, και οἱ χρησμοί τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Ἀναφέρονται ἐπίσης ἕτεροι ἀκατανόητοι χρησμοί, οἱ ὁποῖοι εὑρέθησαν χαραγμένοι δῆθεν ἐπί τοῦ… ἀνυπάρκτου τάφου τοῦ Μ. Κωνσταντίνου μέ ἀκατανόητα μονογράμματα, τά ὁποῖα συμπληρώνουν διάφοροι ἑρμηνευτές. Ὑπάρχουν δέ καί ἄλλες διφορούμενες, ἀλλοπρόσαλλοι, παιδαριώδεις καί διά γέλωτα, ἀλληλοψευδόμενες προφητεῖες, σέ γλῶσσα ἀνοήτου Πυθίας. Ὅλες αὐτές εἶναι ἄγνωστοι ἐπισήμως στήν Ἐκκλησία, τήν ἱστορία, τήν θεολογία, καί διεδόθησαν κατά τό διάστημα τῆς δουλείας τοῦ Γένους μας.

Ὁ Χιλιασμός διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἡ λεγομένη μεσοβασιλεία Zoῦμε σέ πονηρούς, χαλεπούς καί ἀποκαλυπτικούς καιρούς μέ πολλά ἐρωτηματικά καί πολλή ἀγωνία καί ἀνησυχία. Στήν ἐποχή, πού ἔχει ἄμεση σχέση μέ ἐσχατολογικές προειδοποιήσεις καί ἀποκαλύψεις τοῦ Κυρίου, λόγῳ τῆς πρωτοφανοῦς ἀποστασίας τοῦ κόσμου καί ἀποχαλινώσεως καί διαλύσεως τῶν πάντων. Καί ἐνῷ στόν ἁπλοϊκό λαό βρίσκει κανείς σοφές γνῶμες καί ἅγιες ἀνησυχίες, ὡς πρός τήν πορεία τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ἀντιθέτως στούς Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους, Ἱερεῖς, Θεολόγους καί ὅλους τούς ὑπόλοιπους πού ἔχουν ἐντολή νά ἀγρυπνοῦν, νά ἐρευνοῦν καί νά διαφωτίζουν τόν κόσμο, περί τῆς πρωτοφανοῦς ἀποστασίας καί τῶν δεινῶν πού προέρχονται ἀπό αὐτή, καί τῆς καταστροφῆς πού θά ἔλθει σέ ὁλόκληρο τόν Πλανήτη, ὑπάρχει κλασσική ἀδιαφορία. Ἔτσι ἐφαρμόζεται αὐτό πού λέγει ὁ Κύριος: “Ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις” (Ματθ. ια’, 25).

Ἐκτός ἀπό τήν ἀδιαφορία, ἔχουμε καί μία μικρή μερίδα ἀνθρώπων, τῶν ὁποίων τό ραντάρ τῆς ψυχῆς συλλαμβάνει σήματα, ἀλλά πολύ συγκεχυμένα. Ἀπό τή μιά αἰσθάνονται μέν τά τρομερά σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀλλ’ ἐπειδή ἔχουν ἰσχυρή προσωπική ἐπιθυμία νά δοῦν στόν Πλανήτη μας νά ἀποκαθίσταται ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, πρίν ἀπό τήν Δευτέρα Παρουσία, ἐνισχυόμενοι καί ἀπό διάφορες ψευδοπροφητεῖες, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό κάποια παρανοημένα ἁγιογραφικά χωρία, παραβλέπουν καί διαστρέφουν τά τρομερά καί ἐξόφθαλμα σημεῖα, πού προειδοποιοῦν γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου. 

Ἀπό τή μία κάποιες φορές, εἰδικά δέ σήμερα, ἐπιστρατεύουν ὅλα τά συναφῆ χωρία τῆς Γραφῆς, μαζί μέ ἀνώνυμες καί ψευδώνυμες προφητεῖες, καί γράφουν, ὅτι τά σημεῖα τῶν καιρῶν, τά ὁποῖα ὄντως ἔχουν πληθυνθεῖ στίς ἡμέρες μας,και δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἀλλά μέ τήν βασιλεία Του πού πλησιάζει στήν γῆ! Καί ἄλλοι μέν ἀπό αὐτούς πιστεύουν, ὅτι ἡ βασιλεία αὐτή θά εἶναι μικροῦ διαστήματος, ἄλλοι πιστεύουν ὅτι θά εἶναι μεγάλου καί ἄλλοι αἰώνια! (Βλέπε βιβλίον Γεωργίου Λιλῆ «Αἱ δύο βασιλεῖαι». Αυτά τα πάρα πολύ σημαντικά, μας αναφέρει μεταξύ άλλων, ο Πατέρας Αρσένιος.
http://elladapoyantisteketai.blogspot.com/2019/05/blog-post.html

Πατέρας Αρσένιος Κομπούγιας : “Δεν υπάρχει Αναλαμπή της Ορθοδοξίας”.

https://agioskosmas.gr/antiairetika.asp?isue=147

Η άβολη αλήθεια για τις προφητείες και το «θερμό επεισόδιο …
https://www.el.gr › Άρθρα ΤΟΥ ΚΙΜΩΝΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Σε διπλωματικό πυρετό βρίσκεται η Αθήνα σχεδιάζοντας και υλοποιώντας προσεκτικά τα επόμενα βήματά της, ενώ η Τουρκία συνεχίζει να αψηφά το ξεκάθαρο μήνυμα καταδίκης της διεθνούς κοινότητας για τη συμφωνία του Ερντογάν με την κυβέρνηση της Τρίπολης για την ΑΟΖ. Στον απόηχο της κατάθεσης της παράνομης και άκυρης συμφωνίας στην τουρκική βουλή και τον πόλεμο νεύρων από την Άγκυρα, η οποία εξετάζει ακόμη και την αποστολή στρατού στην Λιβύη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε τεταμένη την κατάσταση, ωστόσο διεμήνυσε ότι δεν φοβάται θερμό επεισόδιο.

Κακά τα νέα λοιπόν για τους αναμένοντες το «επεισόδιον στο Αιγαίο». Αβίαστα έρχονται στο μυαλό μας οι «προφητείες της Ορθοδοξίας», οι οποίες αποτελούν, πανθομολουμένως, κομμάτι της θρησκευτικής ιστορίας. Εντούτοις, υπάρχει ένα πρόβλημα! Κάποιες προφητείες ή εκτιμήσεις ή προβλέψεις, μπορείτε να τις ονομάσετε όπως θέλετε, αποτελούν σίγουρα αντικείμενο μελέτης σε συνδυασμό με πολλά και διάφορα γεγονότα, τα οποία ξετυλίγονται, αλλά δεν έχουν «προφητευθεί». Κάποιες άλλες προφητείες όμως είτε είναι ανυπόστατες, είτε είναι ψεύτικές και δημοσιεύονται σκόπιμα από διάφορα μικρά και μεγάλα μέσα ενημέρωσης, προκειμένου η όποια αλήθεια να γίνει δυσπρόσιτη λόγω… «αλαλούμ». Έτσι, η λαγνεία «προφητικών» ρήσεων, δίχως έλεγχο της προέλευσής τους, έχει οδηγήσει πολλούς Έλληνες σε «τρικυμία εν κρανίω». Το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει προς τα έξω και γίνεται αντικείμενο χλεύης από τους αντιπάλους της Ελληνοορθοδοξίας είναι το εξής: «Περιμένουμε το θερμόν επεισόδιον, μετά οι Ρώσοι θα μας δώσουν την Πόλη και αμέσως μετά θα ξεκινήσει η αναλαμπή της Ορθοδοξίας». Όλα αυτά με τους Έλληνες μέσα στις καφετέριες ή έξω από αυτές λόγω του νέου αντικαπνιστικού νόμου. Όπως αντιλαμβάνεστε, η υπέρ το δέον «διαφήμιση» ή επίκληση δήθεν «προφητειών», γελοιοποιεί την ίδια την ουσία της πραγματικής προφητείας. Όσοι διαδίδουν ψεύδο-προφητείες, «εγκλωβίζουν» πολλούς Έλληνες στην μοιρολατρία, με συνέπεια κανείς να μην προσπαθεί για το καλύτερο, αλλά αντίθετα να περιμένει τους σωτήρες ή κάποιον <<παγκόσμιο>> σωτήρα. Φυσικά και οι Έλληνες θα ανανήψουν ξανά, ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΟΠΟ, όχι «αραχτοί». Το αστείο είναι πως ενώ κάποιοι από εμάς έχουν επικεντρωθεί στο να περιμένουν το «θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους», ο Ερντογάν γεμίζει την Ελλάδα με μουσουλμάνους.

Δεν υπάρχει αναλαμπή της Ορθοδοξίας. Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος (Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής) και ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος (Θεολόγος της Ιεράς Συνόδου).

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ.

οι πνευματικοι λογοι που μας κρατανε ακομα μακρυα – amethystos
https://amethystosbooks.blogspot.com/2019/05/blog-post_816.html

Γράφει ο πατερ Διονύσιος Ταμπάκης

«ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΟ προσκύνημα μας στο Άγιον Όρος επισκεφθήκαμε έναν Άγιο και σοφό Γέροντα και τον ρωτήσαμε λαχανιασμένοι από την ανηφόρα και με αγωνία :-Πάτερ θα την πάρουμε την Αγια Σοφιά;

Και εκείνος με ήρεμη βεβαιότητα μας απάντησε:
-Βεβαίως!! Όταν αποκτήσουμε πνευματικότητα ανώτερη από αυτούς που την είχαν και την ‘χάσαν, τότε θα πάρουμε πίσω την Άγια Σοφιά.-Γέροντα , μας φαίνεται λίγο ακατόρθωτο αυτό. -Εε , τότε ας κάνουμε μία έκπτωση και ας αποκτήσουμε την «πνευματικότητα» αυτών που την έχουνε τώρα και τότε θα την νε’πάρουμε.

Ας αποκτήσουμε την αδυναμία των Τούρκων να κατατάσσονται πρώτοι πανευρωπαϊκώς στις εκτρώσεις όπως εμείς. Ας τους μιμηθούμε στην τεκνογονία, στον σεβασμό προς τους μεγαλυτέρους, στην οικογενειακή συνοχή που έχουνε. Δυστυχώς εμείς, παρότι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι, έχουμε καταντήσει και ως πρόσωπα και ως λαός χειρότεροι και από τους αβαπτίστους .Έτσι λοιπόν θα μας δώσει ο Θεός την Αγία Σοφιά; Εε τότε θα ήταν πολύ άδικος! Βουτηχθήκαμε στα κάτεργα του Ίντερνετ δεκάωρα ολόκληρα, μάθαμε για τους Γεροντάδες της Ορθοδοξίας και τις προφητείες απ’εξω και ανακατωτά, αλλά μετάνοια ουδαμού.Οι Εκκλησίες είναι ακόμη άδειες! Καταφέραμε να αποκτήσουμε εγκεφαλική μετάνοια και όχι πρακτική. Κατέχουμε την μόνη Ορθόδοξη αλήθεια, το προζύμι του κόσμου όλου που προσμένουν όλες οι φυλές της γης, μα εμείς οι φουρνάρηδες, ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, , γίναμε η πιο αξιοθρήνητη γενιά του κόσμου. Κατέχουμε το πολυτιμότερο διαμάντι και το διαλαλούμε, μα φορούμε βρώμικα και λέτσικα ρούχα και έτσι όπως μας βλέπουνε οι άλλοι λαοί,δεν μα το πιστεύει κανείς.

Θέλουμε να διαδώσουμε την λαμπρή Ορθοδοξία μας σε όλη την υφήλιο, αλλά εμείς με την κακόμοιρη ζωή μας, τις μικρότητές μας και το χαμηλό μας επίπεδο και την σαπίλα της ψυχής μας, που βρωμάει φορμόλη, κηρύττουμε ένα Χριστό πεθαμένο και όχι αναστημένο και έτσι μας λέγει Ο Θεός «τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὑμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι»(Ρωμ.β-24) Πανικολογούμε σαν τις Κασσάνδρες , βλέποντας γύρω μας όλο κινδύνους και απειλές.Όμως εγώ ρωτώ : εμείς κινδυνεύουμε τελικά από τον κόσμο ή ο κόσμος κινδυνεύει από εμάς τους υποκριτές ;

Ας γίνουμε λοιπόν καθάριοι Χριστιανοί, διότι πλέον ο κόσμος δεν ζητάει από εμάς τους Ορθοδόξους κατορθώματα και ακροβασίες, αλλά απλά, αλήθεια και ακεραιότητα, και έτσι θα γίνουμε οι καλύτεροι ιεραπόστολοι που θα αλλοιώνουμε όλους τους λαούς μυρίζοντάς μας ποτισμένους με το πάναγνο λιβάνι της Ορθοδοξίας μας.

Μονάχα η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι αυτή που ορίζει το μέλλον μας και ως πρόσωπα και ως έθνος, τίποτα άλλο.»