Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι.
Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες). Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αρχιερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.
Ο ινδουισμός καταδικάζει απερίφραστα όλες εκείνες τις πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν την απώλεια της ζωής κάθε ζώντος πλάσματος, παράλληλα όμως υπάρχει το πολεμικό έπος Μαχαμπαράτα, που μιλά για επικά επιτεύγματα επιφανών ανδρών στα πεδία των μαχών. Ο πολεμοχαρής Κρίσνα οδηγεί τον πολεμιστή Αρτζούνα στην μάχη (Kurukshetra). Ο Αρτζούνα βλέποντας στην πλευρά των αντιπάλων του φίλους, συγγενείς και δασκάλους διστάζει να πολεμήσει και σκέφτεται να καταθέσει τα όπλα για να μην τους βλάψει. Ο Κρίσνα του εξηγεί ότι πρέπει να είναι πιστός στο ρόλο του ως ευγενής- πολεμιστής και τον διατάζει να κάνει το καθήκον του προς το έθνος και τους θεούς. Στην Ιουδαϊκή θρησκεία οι πόλεμοι έχουν σημαντική θέση και στην Παλαιά διαθήκη αναφέρονται πολεμικές συγκρούσεις.
Ακόμη και η απόλυτη θρησκεία αγάπης ο χριστιανισμός απέκτησε έναν αμυντικό στρατιωτικό χαρακτήρα μετά την ανάληψη διοικήσεως του Imperium Romanum από τους Έλληνες. Κατά την μεσαιωνική εποχή οι θρησκευτικές πολεμικές αντιπαραθέσεις εναντίον των εκάστοτε απίστων λαών, αποτελούσε το βασικότερο κίνητρο για επίθεση και πόλεμο από έθνη. Όμως πολέμους είχαμε και ενάντια στους ομόδοξους. Το σχίσμα στην Χριστιανική εκκλησία μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρώμης, ήταν ο πυρήνας των πολεμικών επιχειρήσεων. Για αυτό οι σταυροφόροι στο κατέκτησαν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην σύγχρονη εποχή με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Σλάβοι Χριστιανοί-Ορθόδοξοι, Βόσνιοι Μωαμεθανοί και Κροάτες Καθολικοί επιδόθηκαν σε ανελέητες πολεμικές αντιπαραθέσεις επί χρόνια με βάση τις αρχές των δύο παγκόσμιων πολιτισμών. Η Ελλάδα και το Ισραήλ είναι τα μοναδικά έθνη στον κόσμο, τα οποία προσδιορίζουν με το θρήσκευμα και την εθνική ιδιότητα στα πλαίσια της πανάρχαιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών (Αριστόκλειος vs Διονυσιακός πολιτισμός).
Το θρησκευτικό αίσθημα των λαών χρησιμοποιείται για λόγους πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και οικονομικών επιδιώξεων από το κράτος και την Εκκλησία. Η έννοια του αμυντικού πολέμου στο διεθνές δίκαιο αφορά την πολεμική εμπλοκή μεταξύ των εθνών. Η χρήση όπλων ανάγεται ιστορικά στην αρχαιότητα.
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας σε πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.
Η Διονυσιακή φιλοσοφία χαρακτηρίζεται από την τυραννία, την αδικία, την εκμετάλλευση, την μανία, το μένος, το πάθος, τις σεξουαλικές διαστροφές, τις ψυχικές εκρήξεις, τις παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου και η εύθυμη πλευρά της ζωής. Οι θεοί-Αρχιδαίμονες Savazios-Απόλλων της αρχαίας θρησκείας στήριζαν κάθε μορφής τυραννία και βασανισμό. Ο Φρυγικός “θεός” Savazios-Διόνυσος με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνικού έθνους και την κατάργηση του Αριστόκλειου πολιτισμού, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία” από τα “δεσμά” του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν. Το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.
Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και από την άλλη η Ιουδαϊκή-Φοινικική Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Ιουδαϊκός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Savazio.
OI ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ.
Από την μία πλευρά οι Έλληνες της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Από την άλλη οι Φοίνικες και ο Σαβάζιος-Διόνυσος οι εκφραστές του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της ερωτικής μαγείας (Εωσφορισμός), της μανίας και των έντονων συναισθημάτων. Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί εκπροσωπούν δύο διαφορετικά φιλοσοφικά αξιώματα για την ζωή. Ανά τους αιώνες οι αντίθετοι εκ διαμέτρου πολιτισμοί, προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική, την κοινωνία, στον αθλητισμό και τα έθνη. Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, το μέτρο, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η εγκράτεια. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, η αδικία-τυραννία, οι σεξουαλικές ανωμαλίες, οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου. Η Ελληνική-Αριστόκλεια αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.
ΜΑΡΚΟΣ ΚΡΑΣΣΟΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.
Στα χρόνια της μεγάλης ακμής του Ipperium Roanum με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, έζησε μεταξύ πολλών άλλων επιφανών και ο Μάρκος-Λικίνιος Κράσσος. Ο Μάρκος Κράσσος ήταν ο πλουσιότερος Ρωμαίος της αυτοκρατορίας, και ένας από τους εξυπνότερους πολίτες.
Την περιουσία του την έκανε με αδικίες, βία, απειλές, εκβιασμούς, αισχροκέρδεια, δηλαδή με όλους τους γνωστούς τρόπους τους οποίους χρησιμοποιούν από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού. Παραδοσιακά ο Διονυσιακός πολιτισμός στηρίχθηκε στην τυραννία-βία, την αδικία, τους πολέμους και την δουλεία για να δημιουργήσει τις αυτοκρατορίες του και να βρίσκεται σε καθεστώς κυριαρχίας. Η οικονομία και η ευημερία όλων των Διονυσιακών αυτοκρατοριών (Βαβυλωνιακή, Αιγυπτιακή, Περσική και Ρωμαϊκή) στηρίχθηκαν επάνω στους σκλάβους.
Τους σκλάβους οι Ρωμαίοι τους χρησιμοποιούν για κάθε είδους σεξουαλική ανωμαλία, προς τιμήν των παγανιστικών θεοτήτων. Επίσης τους κακοποιούν-εκμεταλεύονται με κάθε μέσο και τρόπο. Ενδεικτικό ήταν ότι τους θυσίαζαν στους Θεούς-δαίμονες της αρχαίας θρησκείας.
Κατά την Ρωμαϊκή εποχή τα έκφυλα και άρρωστα-εωσφορικά όργια, επάνω στα αγορασμένα σώματα των δυστυχισμένων γυναικών ήταν απερίγραπτα. Οι σκλάβοι δεν ήταν άνθρωποι, ούτε καν ζώα, ήταν res (αντικείμενα), και οι ιδιοκτήτες τους είχαν το δικαίωμα να τους κάνουν ότι επιθυμούσαν. Άλλωστε για μία μεγάλη περίοδο ήταν σε θέση να αποκτήσουν πολλούς νέους σκλάβους και σκλάβες σε πολύ χαμηλή τιμή. Όταν ήθελαν να προσφέρουν θυσίες στους “θεούς”, προτιμούσαν να θυσιάζουν δούλους, και όχι ζώα, γιατί αυτά κόστιζαν περισσότερο, από τους δούλους !!! Ο Οκτάβιος διέταξε να σφάξουν στον βωμό του Καίσαρα, 300 σκλάβους. Ο Πομπήιος έδωσε εντολή να ρίξουν στην θάλασσαν πολλούς δούλους για θυσία στον Ποσειδώνα. Η έκφυλη- άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια.
Εκείνη την εποχή οι σκλάβοι της Ρωμαϊκής “δημοκρατίας” δεινοπαθούν πάρα πολύ από τον Ρωμαϊκό ζυγό. Μεταξύ όλων αυτών των άτυχων ανθρώπων ήταν και ο Σπάρτακος. Ο Ρωμαϊκός ζυγός είναι αφόρητος-αβάσταχτος. Ένας από τους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι τους σκλάβους, ήταν για να τους έχουν ως μοναμάχους, στις αρένες της αυτοκρατορίας, για την διασκέδαση των “ευγενών” και του λαού.
Σε κάποια χρονική στιγμή μερικοί μονομάχοι με αρχηγό τον Σπάρτακο, θα επιτύχουν να απελευθερωθούν, από τα Ρωμαϊκά δεσμά της δουλείας. Ένα από τα ενδεικτικά χαρακτηριστικά όλων των πιστών της Διονυσιακής Κουλτούρας ήταν και είναι πάντοτε η αλαζονεία και η υπεροψία. Για αυτό και οι αρχαίοι Ρωμαίοι υποτιμούν τους επαναστατημένους, διότι όχι μόνον δεν τους θεωρούν ανθρώπους, καθώς σύμφωνα με την Ρωμαϊκή νομοθεσία θεωρούνται πράγματα.
Την αλαζονική τους συμπεριφορά, θα την πληρώσουν πολύ άσχημα χάνοντας πραίτορες, υπάτους, στρατηγούς, και αρκετές χιλιάδες Ρωμαίων στρατιωτών, κατά τις μάχες που ακολούθησαν. Κινδύνεψε έστω και προσωρινά ακόμη και η υπόσταση του Ρωμαϊκού κράτους, καθώς έλειπαν σε πολέμους στην Ισπανία και στην Μικρά Ασία, οι μεγάλοι στρατηγοί των Ρωμαίων. Ένας από τους υπερόπτες και ανόητους στρατιωτικούς, που πλήρωσε ακριβά την αλαζονεία του, ήταν και ο Gnaeus Tremellius Scrofa.
Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επαναστατών στάλθηκε ο Μάρκος-Λικίνιος Κράσσος. Ο Κράσσος ήταν ένας πάρα πολύ φιλόδοξος και έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να ανέλθει στις πιο υψηλές θέσεις του Ρωμαϊκού κράτους. Επέδειξε πολύ μεγάλες αρετές. Φημιζόταν για την ψυχραιμία του. Δεν υποτιμούσε ποτέ κανέναν από τους αντιπάλους του στα πεδία των μαχών. Επίσης ο Κράσσος ήξερε ότι για να επιτύχει πολύ μεγάλους στόχους, και αξιόλογα επιτεύγματα, έπρεπε να έχει υπομονή, ψυχραιμία, παρατηρητικότητα και ισχυρούς συμμάχους. Γνώριζε ο Κράσσος ότι στην πολιτική και στον πόλεμο, χωρίς ισχυρούς-ικανούς συμμάχους δεν είναι δυνατόν να επιβιώσεις και να διακριθείς. Στα πλαίσια όλων αυτών των στόχων έκανε συμμαχία με τον ανερχόμενο τότε, Γαιο-Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπήιο. O Kράσσος ως μεγάλος πολιτικός έδωσε στον Γναιο Πομπήιο το δικαίωμα, εντελώς άδικα να καρπωθεί την νίκη, επί των επαναστατημένων σκλάβων, και να τελέσει θριαμβευτική είσοδο στην Ρώμη. Αυτή η νίκη έγινε καθαρά από τις λεγεώνες του Κράσσου. Όμως εκείνος γνώριζε πολύ καλά πότε να υποχωρεί και να κάνει συμμάχους, με στόχο να επιβιώσει στρατιωτικά-πολιτικά, αλλά και για να διεκδικήσει περισσότερα και σημαντικότερα πράγματα στο μέλλον, σε αξιώματα και δόξα. Δίδαξε με την σειρά του πως θυσίασε τα λιγότερα, για τα περισσότερα και πιο σημαντικά πράγματα, και το πόσο σημαντικό είναι να έχεις υπομονή-ψυχραιμία στον πόλεμο, στην πολιτική και στην ζωή. Ήξερε καλά ότι την εξουσία στην ανθρωπότητα, ασκούσαν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, οι παράγοντες της Διονυσαικής κουλτούρας. Αυτό είναι κάτι το οποίο συμβαίνει και στην εποχή μας. Ο Κράσσος ως ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος γνώριζε εκ των έσω ότι όσο θα υπάρχουν παγανιστές, δεν θα υπάρξει ποτέ ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη, λογική και τάξη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό διότι η αρχαία θρησκεία εκπρωσωπεί την ανομία-αταξίας, την αδικία, την βία, την καταστροφή και πάσης φύσεως ηθική ελευθεριότητα. Λίγο πριν από την τελική μάχη συναντήθηκε ο Imperator Crassus με τον αρχηγό των επαναστατών. Εκεί οι δύο επικεφαλείς συμφώνησαν ότι δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ δικαιοσύνη στην ανθρωπότητα. Μερικούς αιώνες αργότερα έρχεται ένας ακόμη μεγάλος της ιστορίας να επιβεβαιώσει την διαχρονική τάση των ανθρώπων προς την αδικία και τα Διονυσιακά αξιώματα.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ.
Από το έτος 2010 μ.Χ, ξεκίνησε για μια ακόμη φορά ένας απίστευτος Εθνικός Γολγοθάς. Η Ελλάδα μας κάθε χρόνο σταυρώνεται μαζί με τον Ιησού. Μόνον που σε αντίθεση, με τον Χριστό, η Ελλάδα παραμένει μονίμως, αδύναμη και δυστυχώς καθηλωμένη επάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Φυσικά όσο επιμένουν οι κάτοικοι να μην αλλάζουν τρόπο ζωής, και να ζούνε με τον σεξουαλικό που επιθυμεί και επιβάλει ο Φρυγικός δαίμονας Savazios-Διόνυσος, καμία ελπίδα επιβιώσεως, δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Αυτό διότι ο διαχρονικός τρόπος επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, ήταν πάντοτε τα χρηστά ήθη.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ήρθε ο Χριστός στην γη, δίδαξε έκανε θαύματα, μαρτύρησε, σταυρώθηκε, όμως δεν αναστήθηκε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς δεν αναστήθηκαν ψυχικά και πνευματικά αρκετοί άνθρωποι στο πέρασμα 2022 ετών.
Αρκετοί άνθρωποι παρέμειναν κακοί-δειλοί, σάπιοι και άνανδροι. Άδικος κόπος είχε αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης, απορημένος για το πως ο ερχομός του Χριστού στην γη, δεν άγγιξε τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Βέβαια, ξεχνά, είτε δεν υπολογίζει ο μεγάλος Κρητικός, ότι εκτός από τον Χριστό στην γη, υπάρχει και ο Εωσφόρος με τους υποτακτικούς του. Σε μια ακόμη εποχή γενοκτονίας για το έθνος μας, όλοι λένε ότι είναι "Χριστιανοί", αλλά σταυρώνουν καθημερινά τον Χριστό μας με τις πράξεις τους. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι κατ επίφασίν χριστιανοί, δεν είναι ικανοί να κάνουν μερικά απλά πράγματα που μας ζήτησε ο Χριστός. Άραγε τι κόστος έχει να πας να κάνεις Χριστιανική συντροφιά σε ένα συνάνθρωπο σου, εάν δεν μπορείς να τον βοηθήσεις οικονομικά, για να αποφύγει την αυτοκτονία, η οποιαδήποτε άλλη καταστροφική ενέργεια ; Τι κοστίζει να δώσεις χρησιμοποιημένα ενδύματα, και να μην πας μια δυο φορές στην καφετέρια, και όπου αλλού για να δώσεις αυτά τα χρήματα σε έναν άστεγο, και κάποιες φορές να βοηθήσεις ένα αδέσποτο ζώο. Τι θα πάθει κάποιος εάν αγοράσει αργότερα καινούργια ρούχα ; Απολύτως τίποτα. Όμως αυτά τα λίγα και ασήμαντα, δεν είναι ικανοί να τα κάνουν οι χλιαροί Χριστιανοί.
Είναι η απόλυτη τραγική ειρωνεία, είναι η σχεδόν απόλυτη προσβολή προς τον Ιησού Χριστό, μετά την αποδοχή των Διονυσιακών αξιωμάτων, αυτήν την εποχή οι σατανιστές να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να βοηθά ο ένας τον άλλον, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, επαγγελματικό, κοινωνικό, όχι γιατί ξαφνικά άλλαξαν, και ήρθαν στον δρόμο του Χριστού, αλλά για να επιτύχουν την δημιουργία του πολυπόθητου για αυτούς, από τα αρχαία χρόνια κράτος του αντιχρίστου. Οι Εωσφοριστές επέτυχαν να μην υπάρχουν πλέον πολλοί χριστιανοί. Αυτήν την εποχή ο ένας να κάνει άδικα κακό στον άλλο, είτε να αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο. Επέτυχαν να καταργήσουν από τους Χριστιανούς το εμείς, και να τους επιβάλλουν το σατανικό εγώ, που είναι απόλυτα καταστροφικό για το έθνος. Να περάσουμε τώρα να δούμε την εωσφορική αλαζονεία και κακία, τέτοιου είδους "ανθρώπων", οι οποίοι άφησαν εποχή, μέσα από ένα παγκοσμίου βεληνεκούς μυθιστόρημα.
Στην Μικρά Ασία επί Τουρκοκρατίας, σε ένα πλούσιο Ελληνικό χωριό την Λυκόβρυση, οι περισσότεροι ραγιάδες είναι σαπισμένοι από την διαφθορά. Οι προεστοί του χωριού μαζί τον Ιερέα τα έχουν βρει σε όλα με τον Αγά του χωριού, ξεχνώντας τα μέγιστα αξιώματα (Ορθοδοξία, Ελλάδα, Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, και Δικαιοσύνη). Οι προεστοί όπως γινόταν εκείνη την εποχή σε πολλές περιοχές της Τουρκοκρατούμενης Ελλάδας ήταν καλά τακτοποιημένοι, καθώς είχαν συμμαχήσει με τους Τούρκους αδιαφορώντας για τα πάντα. Στο χωριό καταφθάνουν κυνηγημένοι Έλληνες που τους έκαψαν τα σπίτια, έσφαξαν τους συγγενείς τους, και τους αφαίρεσαν κινητή-ακίνητη περιουσία οι Οθωμανοί. Όσοι ήταν σε θέση έτρεξαν να σωθούν. Κάποιοι κάτοικοι του πλουσίου χωριού Λυκόβρυση, επιθυμούν να βοηθήσουν τους κατατρεγμένους ομοεθνείς τους, εν τούτοις φοβούνται τους δημογέροντες.
Πάνω από όλα τρέμουν τον Ιερέα του χωριού, για αυτό δεν τολμούν να βοηθήσουν τους πεινασμένους. Κάποιοι βοηθάνε στα κρυφά, για να μην τους πάρει είδηση ο ιερέας της Λυκόβρυσης και τους αφορίσει !!! Ο πάτερ Γρηγόριος δεν έδινε του Αγγέλου του νερό που λέει και ο λαός. Όταν πέθαινε κάποιος φτωχός που δεν είχε χρήματα για την κηδεία τον άφηνε άθαφτο, εκτός εάν πλήρωναν τα έξοδα οι υπόλοιποι χωριανοί.
Ούτε ελεημοσύνη έδινε σε κανέναν φτωχό, όποιος φτωχός του χτυπούσε την πόρτα για βοήθεια χαμήλωνε υποκριτικά τα μάτια λέγοντας ψέματα πως και εκείνος ήταν φτωχός ότι πεινούσε. Για αυτό ο ιερέας μόλις είδε τους κατατρεγμένους Έλληνες έκανε τα πάντα για να τους διώξει. Δεν τον ένοιαζε που ήταν σκελετωμένοι, που έπεφταν κάτω από την πείνα, που πέθαιναν νέα παιδιά από την ασιτία και τις κακουχίες, που ήταν Χριστιανοί Έλληνες. Προτιμούσε ο πάτερ Γρηγόριος να πετάνε στα σκουπίδια τα φαγητά τους, οι κάτοικοι του χωριού, παρά να τα δίνουν στους φτωχούς Έλληνες. Όπως επίσης προτιμούσε να έχουν ένα μέρος των χωραφιών τους ακαλλιέργητα, παρά να τα πάρουν οι φτωχοί δυστυχισμένοι, για να τα καλλιεργήσουν να φανέ λίγο ψωμί, δίνοντας φυσικά το μερίδιο που συμφώνησαν από την σοδειά, στους ιδιοκτήτες των κτημάτων.
Μέχρι τέλους δεν άλλαξε τακτική, κυνήγησε με όλη την δύναμη του, τους φτωχούς κατατρεγμένους Έλληνες αδελφούς. Εδώ αρχίζει το απίστευτο μεγαλείο του Νίκου Καζαντζάκη, του παπά των κατατρεγμένων-ξεριζωμένων Ελλήνων, και κάποιων άλλων ανθρώπων, το οποίο είναι ταυτόχρονα αιώνιο διαχρονικό Ελληνικό αξίωμα. Ο ιερέας των αδύνατων οικονομικά Ελλήνων ο πατέρας Φώτιος απευθυνόμενος στο ποίμνιο του, δοξάζει τον Χριστό, γιατί τους ξεπάτωσαν, τους έδιωξαν από τα σπίτια τους, τους έκλεψαν, τους κυνήγησαν, οι Τούρκοι. Καθώς όπως είπε ο πατέρας Φώτιος είχαν αρχίσει στο χωριό τους να τρώνε πάρα πολύ, παραφόρτωσαν την ψυχή τους με κρέατα, είχαν ειρήνη, ασφάλεια-καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει έχοντας καταπλακώσει την ψυχή. Έλεγαν ότι όλα είναι καλά, όλα είναι δίκαια, κανένας δεν πεινά, κανένας δεν κρυώνει, κανένας δεν υποφέρει, δεν υπάρχει καλύτερος κόσμος.
Τότε ο Χριστός μας λυπήθηκε, μας πέταξε στους δρόμους, αδικηθήκαμε, πεινάσαμε, κρυώσαμε και είδαμε πως υπάρχει αδικία, πείνα, κρύο, φτώχεια, γύμνια. Ταυτόχρονα δίπλα στους ανθρώπους που πεινούν υπάρχουν οι πλούσιοι που τους βλέπουν γελώντας. Μας άνοιξε η πείνα τα φτερά, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας, της καλοπέρασης, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, από τα υλικά αγαθά. Το βασικότερο όμως ήταν ότι ζούσαν πλέον αυτοί οι άνθρωποι ως πραγματικοί Έλληνες Χριστιανοί, με αγάπη μεταξύ τους, χωρίς διαφορές, με πραγματική δικαιοσύνη, ενώ πάνω από όλα ζούσαν, χωρίς τα Διονυσιακά αξιώματα, και όλα αυτά που έχουν καταστρέψει ολόκληρους λαούς, και κοινωνίες από την ημέρα που υπήρξαν άνθρωποι. Μεταξύ των κατατρεγμένων Ελλήνων υπήρχε η απόλυτη τάξη τριαδικού Θεού, για αυτό στο τέλος πήραν την ανταμοιβή που τους άξιζε, την ζωή και την Ελευθερία.
Το απόλυτο-διαχρονικό Ελληνικό μεγαλείο ψυχής, το οποίο μας τονίζει και ο Καζαντζάκης, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, που θα πάθαιναν τέτοιου είδους συμφορές θα είχαν απομακρυνθεί για πάντα από τον Χριστό. Θα τον ξεχνούσαν, θα τον βλαστημούσαν, θα τον μισούσαν, για το πολλαπλό κακό που τους βρήκε. Κάποιοι άλλοι θα γινόταν εωσφοριστές. Αντίθετα αυτοί εδώ οι δύσμοιροι ξεριζωμένοι δοξάζουν τον θεό, παρά τα φοβερά δεινά που τους βρήκαν. Αυτό γιατί θεωρούν ότι είναι μια τεράστια ευκαιρία όλες αυτές οι συμφορές, για να μπορέσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, βλέποντας ποσό άδικος είναι ο κόσμος. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα στα υλικά αγαθά, είναι σκλάβος του διαβόλου, και εχθρός του Χριστού, διότι δεν βλέπει, δεν νοιώθει την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την Ελευθερία. Μεγάλο μέρος των κατατρεγμένων ξεριζωμένων Ελλήνων παρακαλούσε τον θεό, να τους δώσει από εδώ και στο εξής, μόνον τα απολύτως απαραίτητα, γιατί ήταν σίγουροι πλέον πως μόλις αποκτούσαν ξανά παραπανίσια υλικά αγαθά-περιουσία, θα έχαναν πάλι την ελευθερία τους καθώς θα ξαναγίνονταν σκλάβοι των υλικών αγαθών, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσουν οι αδικίες μεταξύ τους.
Ο κύριος Χαρίλαος ένας γέροντας από τους εκδιωγμένους που ήταν πλούσιος, παρακαλούσε όλη μέρα τον Χριστό να μην του ξαναδώσει πλούτη, γιατί θα γινόταν πάλι κακός-άδικος άνθρωπος.
Με το πέρασμα των ημερών ο Χριστός μίλησε μέσα στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, ένας από αυτούς που πόνεσε για τους ξεριζωμένους, ήταν ο φτωχός βοσκός από το χωριό της Λυκόβρυσης. Ο Μανωλιός λυπήθηκε τους φτωχούς κατατρεγμένους για αυτό τους συμπαραστεκόταν με όλη την ψυχή. Σε μια λοιπόν από της πολλές διαμάχες μεταξύ των υποστηρικτών των κατατρεγμένων Ελλήνων, και αυτών που δεν τους ήθελαν, ο Μανωλιός απευθυνόμενος στον κακό ιερέα της Λυκόβρυσης που τον καταράστηκε γιατί βοηθά τους φτωχούς είπε : "Με καταριέσαι, αλλά αυτό που θέλεις να πεις, είναι στην κατάρα των προεστών και των παπάδων (των κακών, όχι των καλών). Εσείς σταυρώσατε τον Χριστό και άμα κατέβαινε πάλι στην γη, εσείς πάλι θα τον ξανασταυρώνατε".
Ο καιρός περνούσε και κάποιοι χωριανοί από την Λυκόβρυση, εξακολουθούσαν να βοηθούν τους φτωχούς κατατρεγμένους, που είχαν ανεβεί στις σπηλιές όπου κατοικούσαν μέσα στο κρύο γυμνοί, πεινασμένοι, και πέθαιναν από την πεινά. Σκεφτόταν λοιπόν ο πάτερ Γρηγόριος ότι έπρεπε ο λόγος του ιερέα να έχει μεγαλύτερη δύναμη. Με έναν του λόγο ο κάθε ιερέας να μπορεί να αφήνει νεκρό, όποιον διαφωνούσε μαζί του, με αυτόν τον τρόπο θα επικρατούσε "δικαιοσύνη", στον κόσμο. Πέρασαν λοιπόν από το μυαλό του πάπα όλοι οι άνθρωποι που θα σκότωνε, εάν είχε αυτήν την δύναμη. Η δικαιοσύνη του Χριστού. Όταν ο Χριστός μίλησε μέσα στην ψυχή ενός πραγματικά καλού ανθρώπου, του Μιχελή, τότε έγινε ένα ακόμη θαύμα. Ο Μιχελής ήταν ο ποιο πλούσιος του Χωριού, πίστεψε πραγματικά στον Χριστό, για αυτό αποφάσισε να δώσει όλη την περιουσία στους κατατρεγμένους φτωχούς. Όμως ο κακός ιερέας έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με αποτέλεσμα να βγάλει τρελό το αρχοντόπουλο, χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.
Αυτό το έκανε για να πάρει την περιουσία του εκείνος, ως αρχηγός της δημογεροντίας (Έλληνες προεστοί). Όλα αυτά με την σφραγίδα του Τούρκου Αγά που είχε τις ίδιες πεποιθήσεις με τους ψευτοέλληνες προεστούς. Μετά από αυτήν την αδικία ο παπέρας Φώτιος πήγε να μιλήσει στον Δεσπότη του Μεγάλου χωριού, στο οποίο υπαγόταν η Λυκόβρυση, μήπως βρούνε οι φτωχοί το δίκιο του, για να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χωράφια που τους παραχώρησε ο Μιχελής. Ο Δεσπότης όμως δεν άκουσε την φωνή του Χριστού, καθώς πιο πριν είχε περάσει ο πατέρας Γρηγόριος από το γραφείο του δεσπότη, και του είπε ψέματα. Ο ιερέας της Λυκόβρυσης είπε ότι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που τους ξερίζωσαν οι Τούρκοι, ότι ήταν κομμουνιστές-μπολσεβίκοι με εντολές από την Μόσχα. Ο δεσπότης δέχτηκε την άποψη του κακού ιερέα, καθώς είχε πάρει από εκείνον τα απαραίτητα δώρα. Στον αντίποδα ο φτωχός-ξυπόλητος ιερέας των κατατρεγμένων, δεν είχε τίποτα να του προσφέρει για να μπορέσει να βρει το δίκιο του. Εδώ είναι πλέον ολοφάνερο, ότι από τα αρχαία χρόνια, ότι δύο είδη Χριστού υπάρχουν.
Ο ένας "Χριστός" είναι ο ψεύτικος, διότι είναι άδικος, κακός, πλούσιος κοτζάμπασης, που τα έχει καλά με τον Αγά του Χωριού, και όλους τους εξουσιαστές του κόσμου ανά τους αιώνες. Αυτός ο Χριστός κλείνει την πόρτα τρώγοντας, χωρίς να δίνει στους φτωχούς, λέγοντας ότι είναι δίκαιος, σωστός, αυτός ο κόσμος και όποιος τολμήσει να αντιδράσει θα τον αφορίσουν, οι ιερείς του. Αντίθετα ο πραγματικός Χριστός είναι ξυπόλυτος, φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπά τις πόρτες για βοήθεια αλλά δεν του ανοίγει κανένας, βλέπει τα παιδιά που πεινούν τις ψυχές που πονούν, λέγοντας ότι ο κόσμος είναι άδικος πρέπει να αλλάξει. Αυτός ο τελευταίος όπως καταλάβατε είναι ο πραγματικός Χριστός, είναι ο Χριστός των Ελλήνων, είναι ο θεός που σταυρώθηκε και μαρτύρησε για τους ανθρώπους. Η πείνα και η δυστυχία των φτωχών Ελλήνων συνεχιζόταν, με αποτέλεσμα τα παιδιά της Σαρακήνας, να πεθαίνουν σκελετωμένα από την πείνα. Στην Λυκόβρυση, κατά την διάρκεια ενός γλεντιού για αρραβώνες, ο Μανωλιός, ο βοσκός πλησίασε τους προεστούς ζητώντας να μιλήσει. Ο κακός ιερέας με δυσκολία του επέτρεψε να μιλήσει. Όταν ο Μανωλιός πήρε τον λόγο είπε, ότι τον στέλνει ο Χριστός για να τους μιλήσει και να τους πει ότι όταν πεινούν οι φτωχοί είναι σαν να πεινά ο ίδιος, ότι όταν υπάρχουν άστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, είναι κι ο ίδιος ο Χριστός άστεγος, γυμνός, και πεινασμένος. Όποιος ελεεί φτωχό είναι σαν να δανείζει στον θεό τους είπε ο φτωχός βοσκός. Δώστε το ένα δέκατο από την σοδειά σας, να φανέ τα αδέρφια μας οι πεινασμένοι Έλληνες, δώστε τα ακαλλιέργητα χωράφια μας να τα δουλέψουν οι φτωχοί να φανέ ψωμί, να γίνετε και εσείς οι Λυκοβρυσιώτες ακόμη πιο πλούσιοι από το μερίδιο της σοδειάς, που θα σας δίνουν ως ιδιοκτήτες των κτημάτων. Αλίμονο στον Λυκοβρισιώτη που τρώει χωρίς να συλλογιέται τα φτωχά παιδια. Κάθε παιδί που πεθαίνει της πείνας είμαστε εμείς υπεύθυνοι που έχουμε και δεν δίνουμε.
Ο μοχθηρός ιερωμένος δεν άντεξε σηκώθηκε λέγοντας : "Μην τον ακούτε αυτόν τον λαοπλάνο, ο Χριστός έχει "δικούς" του κρυφούς νόμους για να μοιράζει τα πλούτη στους ανθρώπους. Ο θεός αποφασίζει για το ποιοι θα είναι πλούσιοι, και ποιοι θα είναι φτωχοί, να πας στα πρόβατα σου είπε στον Μανωλιό, διότι οι ελεημοσύνες είναι εναντία στο θέλημα του θεού," Ο Γρηγόριος δεν γινόταν καλά με τίποτα, είχε εξαγριωθεί, για αυτό στην συνέχεια είπε : "Ότι ήμασταν μια χαρά στο χωριό μας, τάξη και ομόνοια βασίλευε, μέχρι που ήρθανε αυτοί οι πεινασμένοι από άλλα μέρη". Τότε τον λόγο πήρε ο ιερέας των φτωχών κατατρεγμένων Ελλήνων, ο πατέρας Φώτιος, ο οποίος απευθυνόμενος στον κακό ιερέα του είπε με ήρεμη φωνή : "Δίκιο έχεις πατέρα Γρηγόριε. ότι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο, είναι γιατί ο θεός το θέλησε. Μίλησε ο Μανωλιός γιατί ο θεός το θέλησε, άνοιξαν μερικές καρδιές από την Λυκόβρυση, για αυτό άνοιξαν μερικά κελάρια δίνοντας βοήθεια στους πεινασμένους γιατί ο Χριστός το θέλησε. Εάν ήρθαμε εμείς να χαλάσουμε την ησυχία σας, φέρνοντας ανησυχία στο χωριό σας, πάλι ο Χριστός το θέλησε. Γιατί όταν πολυησυχάσει το νερό βουρκιάει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή βουρκιάζει και αυτή.
Ο θεός έδωσε να είμαστε εμείς ο άνεμος, που θα σηκώσει την τρικυμία να ζωντανέψουν τα νερ- ψυχές, για να βρούν ξανά τον σωστό δρόμο", για τον Χριστό, την Ελλάδα, την Ελευθερία, και την δικαιοσύνη. Εδώ γίνεται αναφορά στα υλικά αγαθά την καλοπέραση, την αδικία, την διαφθορά, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Η σωτηρία των πλουσίων κατοίκων της Λυκόβρυσης είναι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που ήρθαν από μακριά κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Ο Έλληνας Νίκος Καζαντζάκης, έγραψε το παγκοσμίου βεληνεκούς μυθιστόρημα "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται". Εκεί μέσα από τους πρωταγωνιστές, μας δείχνει τους πιο διαχρονικούς χαρακτήρες του Ελληνικού έθνους, με βάση τα Διονυσιακά αξιώματα.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων. Είναι άνθρωποι διαχρονικοί, γεμάτοι από ανήθικα-ταπεινά πάθη, καταπιεσμένοι με φοβίες, χωρίς να υπάρχει καμία ιδιαίτερη αιτία, πλην της Τουρκικής κατακτήσεως. Άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν διέπονται, από τα πατροπαράδοτα Ελληνικά αξιώματα. Ο Νίκος Καζαντζάκης καταδικάζει μέσα από το εξαίσιο έργο του, τον ραγιαδισμό και την απανθρωπιά. Οι κάτοικοι του χωριού Λυκόβρυση βρίσκονται υπό την διοίκηση, του Τούρκου Αγά, τον οποίο φοβούνται πολύ,. Ο ραγιαδισμός, η δειλία και η υποτακτικότητα, έχουν εισχωρήσει, βαθιά μέσα στο dna τους. Έχουν γίνει αγνώμονες, κουτοπόνηροι, συμφεροντολόγοι, άτολμοι, φαρισαίοι, και τιμητές της ηθικής. Ήταν δειλοί, μοιραίοι, και άβουλοι αντάμα. Αναζητούν στην μικρή κλειστή κοινωνία, έναν αποδιοπομπαίο τράγο ο οποίος θα γνωρίσει ταπεινώσεις και προσβολές. Οι ραγιάδες ήταν άνθρωποι μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως, και διαχρονικά καλύπτουν το μεγάλο μειονέκτημα τους, με ειρωνείες και κακές πράξεις, όπως όλοι οι στερούμενοι ικανοτήτων. Σταυρώνουν τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, τους αδικημένους, γιατί οι συνειδήσεις τους είναι ένοχες. Οι άβουλοι και απαίδευτοι ραγιάδες, ακολουθούν τις προσταγές των δημογερόντων τους. Είναι έρμαια, των κουτοπόνηρων προεστών, που ενεργούν, αποκλειστικά με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα, και όχι για την προάσπιση των αξιών και των θεσμών του Ελληνισμού.
Αυτές οι θλιβερές μορφές ζωής, βάζουν προσωπεία "Χριστιανικά-Ελληνικά" και υποδύονται ότι είναι "ηθικοί- σεμνοί, λογικοί, δίκαιοι" και πολεμούν ως ξένο σώμα, ως κάτι "κακό" τους ανθρώπους, που άδικα, η ζωή τους χτύπησε. Στην τοπική κοινωνία επικρατεί η υποκρισία, ο ψευτοχριστιανισμός-ραγιαδισμός, η ματαιοδοξία, και η κατάντια. Ελληνικές αρετές, όπως η εξέλιξη, η βοήθεια, προς τον συνάνθρωπο, και η απονομή δικαιοσύνης, αποτελούν άγνωστες έννοιες, για τους κατοίκους της Λυκόβρυσης.
Οι κάτοικοι του χωριού είναι θλιβερές μορφές ζωής, αποτελούν ένα τραγικό συνοθύλευμα από ματαιόδοξους-συμφεροντολόγους ιερείς, αδύναμους-απαίδευτους και φιλάργυρους κάτοικους. Η δημογεροντία καταδυναστεύει τους αμέτοχους στην διοίκηση της κοινότητας, και όταν κάποιος ζητήσει να συμμετέχει στα κοινά, και στην λήψη των αποφάσεων, απειλείται και διώκεται. Οι εύποροι-υποτακτικοί κάτοικοι δεν απειλούνται από την Τουρκική εξουσία του Αγά. Αντιθέτως, συναινούν-συνεργάζονται μαζί του, και τις περισσότερες φορές εις βάρος των ομόθρησκων συμπολιτών τους.
Εδώ βλέπουμε τον διαχρονικό και προδοτικό ρόλο των ραγιάδων, και την υποτέλεια στον εκάστοτε κατακτητή, προκειμένου να εξασφαλισθούν κάποια προσωπικά τους προνόμια. Ο Καζαντζάκης στιγματίζει μια πολύ βαριά άρρωστη κοινωνία, της οποίας η ψυχολογία στηρίζεται στην νοοτροπία του, άβουλου-δειλού και μοιραίου αντάμα υποχείριου ραγιά, του υποταγμένου, στην ιδεολογία των αρχόντων. Οι προεστοί συμπεριφέρονται με βάση τα οικονομικά και τα ταξικά-κοινωνικά τους συμφέροντα. Από την στιγμή που οι κατατρεγμένοι φτωχοί αποτελούν κίνδυνος για τα δικά τους κεκτημένα τους, και τις κοινωνικές δομές που τα στηρίζουν, δεν διστάζουν να τους διώξουν και να τους εξοντώσουν. Η Χριστιανική πίστη, για την οποία αγωνίζονται οι αδύναμοι και κατατρεγμένοι, στοχοποιείται και χαρακτηρίζεται από την δημογεροντία ως "κομμουνιστική"-"επικίνδυνη" και οι υποστηρικτές της, ονομάζονται "ταραχοποιοί", που ήταν όργανα των Ρώσων κομμουνιστών, που απειλούν την τάξη και την ασφάλεια της κοινωνίας και τα θεμέλια αυτής την θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια, την ιδιοκτησία και την δικαιοσύνη. Αναφορικά με τον προδοτικό ρόλο της εκκλησίας, στο μυθιστόρημα του ο Καζαντζάκης καταδικάζει τους επαγγελματίες ιερείς, τον νεοταξικό Χριστιανισμό, ο οποίος δεν λειτουργεί ως στήριγμα των αδύναμων Ελλήνων, καθώς έχει ταυτιστεί με τα συμφέροντα και την ιδεολογία, που έχουν οι κρατούντες της άρχουσας-νέας τάξης. Η στάση της εκκλησίας, εμποδίζει την επαναστατική διάθεση, με τις ευχές της επίσημης Τουρκικής εξουσίας,
Οι κατατρεγμένοι Έλληνες από τους Τούρκους, βρίσκουν στήριγμα σε έναν ταπεινό λειτουργό, του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον παπά-Φώτη. O Γέροντας ήταν ένας φωτισμένος εκπρόσωπος του κατώτερου κλήρου, ο οποίος συντρέχει τις ανησυχίες και το δίκιο των προσφύγων και κάνει τα πάντα για να τους βοηθήσει.Η Χριστιανική του αγάπη θα τον φέρει σε ανοιχτή ρήξη με την ανώτατη Εκκλησιαστική ιεραρχία. Οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της Καζαντζάκειας ελευθερίας είναι οι κάτοικοι της Σαρακήνας, οι διωκόμενοι-αδικημένοι Έλληνες πρόσφυγες, και ο πατέρας Φώτιος, ο αρχηγός των αδύναμων. Στον αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι της Λυκόβρυσης, και οι αδρανείς ραγιάδες. Οι κάτοικοι της Σαρακήνας είναι οι αγέρωχοι μαχητές του Ελληνισμού, της Ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της Ορθοδοξίας. Ένα ακόμη, επικό μυθιστόρημα του κορυφαίου υμνητή της Ελευθερίας. Διαχρoνικός και επίκαιρος όσο ποτέ ο Καζαντζάκης, καθώς το ίδιο καθεστώς επικρατεί και στην σύγχρονη Ελλάδα.
Την σημερινή εποχή οι περισσότεροι είναι δειλοί-μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, οι οποίοι αναμένουν ίσως κάποιο θαύμα. Αυτοί οι στίχοι περιγράφουν το κατάντημα της σημερινής-Διονυσιακής Ελλάδας. Το νεοελληνικό έθνος έγινε η επικράτεια της ανομίας-αταξίας και του Διονυσιακού πολιτισμού. Η Ελλάδα μεταμορφώθηκε σε έναν "παράδεισο" παράνομου πλουτισμού για ανθέλληνες τραπεζίτες και μεγαλοστελέχοι εταιριών, οι οποίοι στηρίχτηκαν στην αμάθεια- δειλία του σύγχρονου Έλληνα και κυριάρχησαν. Τα θαύματα γίνονται όταν υπάρχει ανδρεία-παιδεία, ηθική, θέληση, όταν κυριαρχεί η γνώση αλλά και η πίστη στα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδας.
Ένα από αυτά τα οποία μας δίδαξαν οι πρόγονοι μας, είναι ότι η μεγαλύτερη αξία σε έναν άνθρωπο είναι να κρατά την ψυχή στο στόμα, να πολεμά, να επιμένει για το αδύνατο, το ακατόρθωτο. Από την στιγμή που δεν θα λυγίσει, αλλά θα παραμείνει ανυποχώρητος, τότε γίνεται το θαύμα που ποτέ ένας δειλός δεν μπορεί να πιστέψει, καθώς το αδύνατο, το ακατόρθωτο έχει γίνει πλέον δυνατό κερδίζοντας την ζωή την ελευθερία, και την αιώνια ζωή. την οποία μας προσφέρει ο κύριος και Λυτρωτής ημών, ο Ιησούς ο Χριστός. Όταν οι σωστοί Έλληνες δεχτούν απάνθρωπα χτυπήματα από τους επίβουλους, και επιτύχουν να διατηρήσουν την πίστη, την αγάπη και της Ελληνικές-Χριστιανικές αρχές τους, τότε όχι μόνον δεν απαρνούνται τον Χριστό-Αριστοκλή, αλλά ταυτόχρονα μεγαλουργούν. Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει για να απαλλάξει τους νεοέλληνες από τις ευθύνες.
Ριψάσπιδες που δεν έχουν την δύναμη να αποτινάξουν τον νεοταξικό ζυγό. Δουλικά του αισχίστου είδου. Ακόμη και λίγο πριν από τον οριστικό αφανισμό αναμένουν νέους "σωτήρες" που θα μας δείξουν οίκτο, περιφρονώντας ΄τους ήρωες και τους Αγίους. Η ελπίδα που μας κλέβουν σήμερα, μετατρέπεται σε αβάσταχτη σκλαβιά για τις επόμενες γενιές. Δυστυχώς οι περισσότεροι εξακολουθούν να παραμένουν παθητικοί θεατές της επερχόμενης καταστροφής. Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι προδότες-απόλεμοι και οι εθνομηδενιστές, οι αδύναμοι και απελπισμένοι νεοέλληνες, αναζητούν σε μύθους, προφητείες και θρύλους την σωτηρία καθώς δεν έχουν την απαραίτητη παιδεία, να σκεφτούν και να αντιδράσουν. Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν μετανοούν, επιστρέφοντας στα Ελληνοχριστιανικά ήθη, για να έχουμε δικαίωμα στην Εθνική επιβίωση. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας-δυστυχίας και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, και την ερωτική ελευθεριότητα.
Πότε θα αποφασίσουμε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε ; Να διεκδικήσουμε και να πάρουμε όλα όσα μας ανήκουν. Ανάξιοι των προγόνων, ανάξιοι των καιρών, ανάξιοι της μοίρας των δικών μας των παιδιών. Έχετε πίστη και ψυχή ;
Αλλιώς καθίστε ραγιάδες, σε όλα σας τα χρόνια, Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας, όπως είπε ο Παπαφλέσας.
Το έργο ο Χριστός ξανασταυρώνεται είναι γραμμένο με το ίδιο πολεμικό και αγωνιστικό ύψος, όπως είναι και ο Καπετάν Μιχάλης. Ελευθερία, αξιοπρέπεια, πίστη, Ελλάδα, Ορθοδοξία και αγώνας. Το κορυφαίο-διαχρονικό μυθιστόρημα όλων των εποχών, μαζί με το μνημειώδες αριστούργημα της Πηνελόπης Δέλτα (Τον καιρό του Βουλγαροκτόνο), είναι τα πιο διαχρονικά και επίκαιρα από ποτέ.
Οι σημερινοί κρατούντες ομοιάζουν πολύ με τους χαρακτήρες το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη. Είναι οι απόγονοι των αλλοδαπών αξιωματούχων που κατέστρεψαν την αυτοκρατορία, σύμφωνα με τα στοιχεία τα οποία έχουν παραθέσει έγκριτοι δημοσιογράφοι και ερευνητές. Οι διεφθαρμένοι-αλλοδαποί παράγοντες, μοιράζονται παράνομα το δημόσιο χρήμα, απαξιώνουν και αποδυναμώνουν, τον Ελληνικό στρατό, και εξαθλιώνουν πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά τος Έλληνες. Η μοναδική περίπτωση για να υπάρξει δικαιοσύνη, είναι η εγκατάλειψη του Διονυσιακού πολιτισμού, οι δυναμικοί αγώνες και η αγάπη-υποστήριξη προς των συνάνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου