Αυτοεπιβλημένες κυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις οποίες ο Μακρόν με τον φρικτό κυνισμό του, συνεχίζει να αποκαλεί «ενεργειακή απειλή από τη Ρωσία», ενώ βρέχει το καθεστώς του Κιέβου με τα χρήματα των Γάλλων φορολογουμένων.
Ξανά και ξανά η σατανική ανατροπή στην υπηρεσία της Μεγάλης Καταστροφής του Νταβός… Φορέστε το πουπουλένιο τζάκετ και το ζιβάγκο!
πηγή: Planet360
Ήταν στην Τουλόν που το καθεστώς του Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε τη νέα του «εθνική στρατηγική αναθεώρηση».
Πιστός στον αφέντη του, έχει ορίσει την απειλή που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας.
Αυτός ο θανάσιμος κίνδυνος, φυσικά, είναι η Κίνα, αυτή η διψασμένη για πλούτο χώρα που πετάει πονηρά τα πλοκάμια της σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Γαλλικά πλοία διασχίζουν τα στενά της Ταϊβάν όταν κανένα κινεζικό πλοίο δεν περνάει από τις ακτές μας.
Αλλά δεν έχει σημασία: η Κίνα είναι επικίνδυνη αφού σας λένε.
Αποσπάσματα από αυτήν την «εθνική στρατηγική ανασκόπηση» που, δυστυχώς, θέτει το επίσημο αμυντικό δόγμα της Γαλλίας:
«Ο στόχος του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (CCP) και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA) παραμένει να υποκαταστήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως ηγετική δύναμη στον κόσμο».
Ασυγχώρητο, όντως. Πώς η Κίνα δεν τραγουδά τα εγκώμια του φωτισμένου ηγέτη του ελεύθερου κόσμου; Αντί να επιδιώκει την άνοδό της στην εξουσία, θα πρέπει να εγκαταλείψει τις δικές της επιτυχίες για να αφήσει στον θείο Σαμ, αυτόν τον ευεργέτη της ανθρωπότητας, την ηγεσία που δικαιωματικά του ανήκει.
«Ο εκσυγχρονισμός του κινεζικού στρατιωτικού μηχανισμού συνεχίζεται και επιτρέπει στο PLA να υποστηρίξει μια ολοένα και πιο διεκδικητική στρατηγική, συμπεριλαμβανομένου σε στρατιωτικό επίπεδο, είτε στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού, ιδίως όσον αφορά το status quo στα στενά της Ταϊβάν, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου όπου η διπλωματία του δημιουργεί πελάτες για αυτόν, ιδιαίτερα στην Αφρική».
Η Κίνα μπορεί να έχει πελάτες στην Αφρική, αλλά η Γαλλία έχει ειδικά πρώην αποικίες που δεν μπορούν πλέον να το δουν στη ζωγραφική.
Η προγραμματισμένη εξαφάνιση της γαλλικής νεοαποικιοκρατίας έχει πικρή γεύση. Αλλά θα πρέπει να το συνηθίσουμε, και δεν είναι αυτές οι ασεβείς αντεγκλήσεις που θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.
«Το κινεζικό καθεστώς βλέπει την αμερικανική ισχύ και το δυτικό μοντέλο σε παρακμή. Πιστεύει ότι η δυτική ηγεσία στη διεθνή τάξη είναι αποδυναμωμένη και ότι μπορεί να την αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο εκμεταλλευόμενος τη νέα επιρροή της».
Συμφωνώ κάπως. Δεδομένης όμως της ζημιάς που προκάλεσε η δυτική ηγεμονία, αυτά είναι μάλλον καλά νέα. «Αυτή η αμφισβήτηση αρδεύει την πολιτική (προπαγάνδα για την παρακμή της Δύσης), την οικονομική και τεχνολογική (αρπαγή, εμπορικό πόλεμο), τη στρατιωτική (ανάπτυξη του πυρηνικού οπλοστασίου, τον εκσυγχρονισμό του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, σημεία υποστήριξης στο εξωτερικό) και τη διπλωματική ( πιο δυναμική στάση στα διεθνή φόρουμ, προσφυγή σε διμερή ισορροπία δυνάμεων ή εναλλακτικές πολυμερείς μορφές, όπως το 14+1 (14 ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων εννέα χωρών της ΕΕ) ή το Φόρουμ για τη Συνεργασία Κίνας-Αφρικής)».
Σε ισχύ. Φαίνεται μάλιστα ότι η Κίνα είναι μια κυρίαρχη χώρα, ότι έχει μια ανεξάρτητη διπλωματία, ότι κατευθύνει τον στρατό της και δεν ζητά εξουσιοδότηση για τη σύναψη εταιρικών σχέσεων. Μια γερασμένη επαρχία μιας διαλυμένης αυτοκρατορίας, η Γαλλία δεν μπορεί να πει το ίδιο. «Η μακροπρόθεσμη εξέταση της δυτικής συνοχής και ο αντίκτυπος των κυρώσεων και των εμπάργκο στη Ρωσία θα δώσει επίσης στην Κίνα πολύτιμες ενδείξεις για το εύρος των εργαλείων οικονομικού καταναγκασμού που θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε αυτήν σε περίπτωση μεγάλης κρίσης».
Είναι αλήθεια. Η αυστηρή ανάλυση της τσιμπημένης αποτυχίας των δυτικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας σίγουρα βοηθά στη διαφώτιση των Κινέζων αξιωματούχων. Ο αντιπαραγωγικός μαζοχισμός της ΕΕ στην ουκρανική υπόθεση θα παραμείνει αναμφίβολα σχολικό μάθημα στις πολιτικές επιστήμες για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία «ανοίγει την προοπτική μεγαλύτερης πρόκλησης στους διεθνείς οργανισμούς εκ των έσω, που στρέφονται ενάντια στην έκφραση δυτικών στόχων και προσφέροντας ευκαιρίες για πολιτική ευθυγράμμιση έναντι της Δύσης και των Ηνωμένων Πολιτειών ειδικότερα». Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη. Οι στοχαστές του Υπουργείου Άμυνας δεν φαντάζονταν το ίδιο ότι η Κίνα επρόκειτο να ευθυγραμμιστεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από την αιτιολογημένη αντίληψη των δικών της συμφερόντων. Η στρατηγική σύγκλιση μεταξύ Κίνας και Ρωσίας εκδηλώνεται σε έναν πόλεμο πληροφοριών που χρησιμοποιείται ευρέως από τις δύο δυνάμεις, οι οποίες ξεκινούν υβριδικές ενέργειες για να «προκαλέσουν τη διεθνή αρχιτεκτονική ασφάλειας εκ των έσω».
Όσον αφορά τον πόλεμο πληροφοριών, ο δυτικός κόσμος έχει εδώ και καιρό καταρρίψει όλα τα ρεκόρ. Παρά τις αξιέπαινες προσπάθειές τους, ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία θα φτάσουν στο επίπεδο των αντιπάλων τους. Αυτές οι ρωσικές και κινεζικές επιχειρήσεις όσον αφορά τον πόλεμο πληροφοριών επιδιώκουν επίσης «να αποδυναμώσουν τα δικά μας πολιτικά συστήματα και την εθνική μας συνοχή, ενώ τροφοδοτούν ή ακόμα και δημιουργούν αποτελέσματα ευθυγράμμισης εναντίον μας, όπως αποδεικνύεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία».
Περίεργος συλλογισμός. Αν κάποιος δεν ευθυγραμμιστεί δουλικά με τη δυτική πολιτική, σημαίνει ότι επιδιώκει να υπονομεύσει την εθνική συνοχή των δυτικών χωρών. Για καθεστώτα που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικά, αυτό είναι παράδοξο. Λες και ο πλουραλισμός που εκφράζεται στη διεθνή σκηνή ήταν μια συμφορά που έπρεπε να αποφευχθεί.
πηγή: Facebook/Bruno Guigue
Ο ανελέητος ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις συνεχίζεται. Ρωσία-Κίνα υπερτερούν έναντι της Αμερικής που είναι σε παρακμή. Ένα άρθρο με τίτλο «Μπορούν οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη; και το περιεχόμενο του οποίου έχει ως εξής:
Από τότε που άρχισαν να αισθάνονται το έδαφος της παγκόσμιας ηγεμονίας να μετατοπίζεται κάτω από τα πόδια τους, οι Αμερικανοί έχουν αποκτήσει εμμονή με τους πολέμους. Δεν θέλουν να μείνουν πίσω οικονομικά, επιστημονικά ή στρατιωτικά από κανέναν. Βρίσκονται στο ρόλο της παγκόσμιας ηγεσίας για τόσο καιρό που θέλουν να παραμείνουν έτσι για πάντα. Μέχρι το τέλος του κόσμου. Μόνο που άλλες χώρες δεν το ακούν έτσι. Αυτή τη στιγμή αμφισβητούνται για αυτόν τον ρόλο. Και είναι δίκαιο παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα, είναι η υγειονομική κρίση που προκλήθηκε από τον Covid-19 που αποκαλύπτει με τρόπο που δεν θα μπορούσε να είναι πιο διακριτικό πώς οι Κινέζοι βρίσκονται στην επίθεση για να βάλουν ένα τέλος, το συντομότερο δυνατό και χωρίς να μπουν άμεσα σε στρατιωτική σύγκρουση. οι στρατοί του θείου Σαμ, στην αμερικανική ηγεμονία. Οι Κινέζοι όχι μόνο μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αυτή την επιδημία του κορωνοϊού καταφεύγοντας πρώτα σε γενικό περιορισμό άνω των δύο μηνών του πληθυσμού της πόλης Wuhan (11 εκατομμύρια κάτοικοι) και στη συνέχεια προσφέροντας τη υλικοτεχνική και ιατρική βοήθειά τους στους Ευρωπαίους χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, που ανήκουν ιδεολογικά και πολιτικά στο δυτικό μπλοκ. Είναι αυτονόητο ότι οι Αμερικανοί και ο Πρόεδρος Τραμπ πρώτα και κύρια δεν εκτίμησαν το γεγονός ότι οι Κινέζοι θεωρούνταν αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτήν την πανδημία, να συμπεριφέρονται ως σωτήρες της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, η παρέμβαση των Κινέζων και η τόσο πολύτιμη για ορισμένες χώρες βοήθειά τους δεν περιορίστηκε μόνο στις χώρες της Ευρώπης αλλά σε όλες τις χώρες της Αφρικής, για παράδειγμα, που είχαν υποβάλει το αίτημα.
Ας θυμηθούμε πρώτα τη διάσημη «Σύγκρουση Πολιτισμών» του Σάμιουελ Χάντινγκτον, η οποία έχει αποτελέσει αντικείμενο πολυάριθμων επικρίσεων, ιδιαίτερα από τον Παλαιστινιοαμερικανό διανοούμενο Έντουαρντ Σαΐντ, ο οποίος δεν είδε σε αυτό ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από ένα « σοκ άγνοιας ». Εκ των υστέρων, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το βιβλίο παραγγέλθηκε, ίσως, από την αμερικανική στρατιωτική-βιομηχανική δύναμη που έπρεπε να βρει ένα υποκατάστατο του κομμουνιστικού εχθρού, που ενσαρκώνει η ΕΣΣΔ, που μόλις είχε διαλυθεί μετά την πτώση του Βερολίνου. Τείχος. Όταν τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, ο αστυνόμος του κόσμου χρειαζόταν έναν άλλο εχθρό, έστω και φανταστικό, αρκετό για να τροφοδοτήσει τις βιομηχανικές υψικάμινους της στρατιωτικής του βιομηχανίας και να κρατήσει τους GI πάντα σε εγρήγορση.
«Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου θα μπορούσε επομένως να δημιουργήσει, από την πλευρά των Αμερικανών στοχαστών και διανοουμένων, μια άλλη αντίληψη για τον κόσμο που θα μπορούσε να τους επιτρέψει να διαφυλάξουν την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική τους ηγεμονία στον κόσμο. Ήταν λοιπόν αναγκαίο, πάση θυσία, να δημιουργηθεί ένας εχθρός. Αλλά ένας εχθρός που έχει συναίνεση στη δυτική κοινή γνώμη. Και ποιος, καλύτερος από το Ισλάμ, θα μπορούσε να κάνει αυτή τη συναίνεση; ".
Στη συνέχεια ακολούθησαν πόλεμοι στο Αφγανιστάν, πρώτα με το πρόσχημα ότι οι Ταλιμπάν είχαν υποστηρίξει την Αλ Κάιντα στη διάπραξη των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Μετά ήρθε η σειρά του Ιράκ, που κατηγορήθηκε ότι κατείχε WMD (όπλα μαζικής καταστροφής), να φέρει το κύριο βάρος αυτής της πολεμικής τρέλας των Αμερικανών. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι πόλεμοι ήταν ήδη προγραμματισμένοι και είχαν μοναδικό σκοπό να προκαλέσουν «εποικοδομητικό χάος», όπως φαντάζονταν οι αμερικανικές δεξαμενές σκέψης, το οποίο θα οδηγούσε στον κατακερματισμό του ΓΤΟ (Μεγάλη Μέση Ανατολή).
Ο Graham Allison, ένας άλλος Αμερικανός διανοούμενος, επέστρεψε στο ερώτημα αν μπορώ να το πω γράφοντας, το 2017, ένα βιβλίο με τίτλο «Towards war. Αμερική και Κίνα στην παγίδα του Θουκυδίδη; γεγονός που ενισχύει περαιτέρω την ιδέα ότι οι Αμερικανοί είναι ή μάλλον πρέπει να παραμείνουν σε επιφυλακή για να μην πληρώσουν το τίμημα αυτής της παγίδας που έχει επαναληφθεί, όπως φαίνεται, πολλές φορές στην ιστορία.
Αλλά με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία και ειδικά στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, όπου στρατιωτικοί ελιγμοί τόσο από τις κινεζικές όσο και από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί πρόσφατα γύρω από το νησί της Ταϊβάν, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι βρισκόμαστε σε τροχιά πολέμου. Για άλλη μια φορά στην ανθρώπινη ιστορία, αυτή η παγίδα φαίνεται να λειτουργεί. Είναι μόνο θέμα χρόνου να δει ο κόσμος τον ανταγωνισμό μεταξύ αυτών των δύο δυνάμεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου